Balýk Avý

Gökyüzü, masmavi bir çarþaf gibi denizin üzerine serilmiþti. Küçük tekne, bu sonsuz maviliðin ortasýnda, usul usul sallanýyordu. Mehmet, elindeki oltanýn ipini sýkýca tutmuþ, gözlerini suyun yüzeyinden ayýrmýyordu. Bugün, þansýnýn yaver gitmesini umuyordu. Sabahýn ilk ýþýklarýyla birlikte, umutla yola çýkmýþtý. Rüzgar hafif hafif esiyor, martýlarýn çýðlýklarý denizin sessizliðini bozuyordu.

​Saatler geçtikçe sabýrsýzlýðý artmaya baþladý. Oltanýn ucundaki yeme ne bir vuruþ ne de bir hareket geliyordu. Sýrtýný teknenin kenarýna yasladý, þapkasýný gözlerinin üzerine indirdi ve yorgun bir nefes verdi. Aklýndan binbir türlü düþünce geçiyordu. Belki de bugün balýklar saklanýyordu, belki de yanlýþ bir yere gelmiþti.

​Tam umudunu yitirmek üzereyken, oltanýn ipi gerildi. Kalbi hýzla atmaya baþladý. "Ýþte bu!" diye fýsýldadý kendi kendine. Hýzla ipi çekmeye baþladý. Direniþ büyüktü. Belli ki ucunda büyük bir balýk vardý. Kollarýndaki kaslar geriliyor, alnýndan terler süzülüyordu. Dakikalarca süren bir mücadeleydi bu. Mehmet tüm gücünü ve sabrýný kullanýyordu.

​Sonunda, suyun yüzeyinde parlak, gümüþ renkli bir balýk belirdi. O kadar büyüktü ki, Mehmet'in aðzý açýk kaldý. Balýðý tekneye almayý baþardýðýnda, yorgun ama mutlu bir þekilde gülümsedi. Bu sadece bir balýk deðil, ayný zamanda sabrýnýn ve azminin bir ödülüydü. Güneþ batmaya baþlarken, evine, bu büyük zaferle dönecekti. Yüzünde, denizin tuzu ve zaferin tebessümü vardý.

Kamil Erbil