Online Üye
Online Ziyaretçi
Sessiz Dostluk
Hastane odasının solgun duvarları arasında günler birbirine karışıyordu. Camın önündeki koltukta oturur, uzaklara dalar, zamana meydan okur gibi beklerdim. O gün kapı yavaşça aralandı. Bastonuna dayanarak içeri küçük tefekküre gömülmüş bir kadın girdi. Başındaki beyaz örtüsü, alnına düşen çizgiler ve ellerinde taşıdığı dua sessizliği, odanın ağır havasını bir anda değiştirdi.
Kadın, söze gerek duymadan gözlerime baktı ve hafifçe başını eğdi. Ben de gülümseyerek karşılık verdim. İşte dostluk böyle, bazen bir kelimeye bile ihtiyaç duymadan başlardı.
Günler geçtikçe, birbirimizin sessizliğine alıştık. Her sabah o baston sesiyle odama uğrar, pencerenin kenarındaki küçük sandalyeye oturur, elindeki tespihi parmaklarında usulca çevirirdi. Konuşmazdık. Bazen başıyla dua eder, bazen gözlerini kapatıp içinden mırıldanırdı. Ve ben, bilmediğim duaların bile insanı nasıl huzurla sarabildiğine ilk kez o kadının yanında şahit oluyordum.
Bir sabah, odanın kapısı uzun süre sessiz kaldı. Baston sesi yoktu. Tespihin mırıltısı duyulmuyordu. Gözüm kapıya takılı kaldı, ama açılmadı. İçimde beliren boşluğu anlamaya çalışırken hemşire içeri girdi, kısa bir bakışla her şeyi anlattı. Kadın, gecenin sessizliğinde Rabbine kavuşmuştu.
O gün koridorlarda bir sessizlik daha ağırlaştı. Bir hemşire geldi, elinde küçük bir Kur'an ve yaşlı kadının tespihi vardı. Kur'an'dan alçak sesle bir iki ayet okundu. O an içimde bir şey kırıldı ama dökülmedi. Gözyaşlarımı içime akıtarak dinledim.
Kadının ismini bile bilmiyordum. Ne hikâyesini, ne yaşadıklarını, ne de kimseyi geride bırakıp bırakmadığını... Yine de aramızda, söze ihtiyaç duymayan bir bağ kurulmuştu. Bir dostluk, sessizce başlayıp sessizce veda eden...
Hastaneden taburcu olduğum gün, kapının önünde bir an durdum. Pencereye, sandalyeye, bastonun boş bıraktığı yere baktım. İçimden sessizce fısıldadım:
"Hakkını helal et, güzel insan..."
Ve o andan sonra anladım:
Bazen insan, adını bile bilmediği birine kalbinin en derin yerinde bir yer açar. Ve ardından, en sessiz vedaları yapar.
Kamil Erbil