BÖLÜM 1   KIRILAN YUMURTA   Geçmiþin zamanla silikleþtiði düþünülen anýlarýnýn aslýnda hiçbir zaman silikleþmediðini ve ilk günkü tazeliðini koruduðunu, en zayýf olduðu anlarda anlýyordu insan. Hasta yataðýnda yatarken ya da bedenen neredeyse ölümcül bir yorgunluðun kollarýndayken, zihnin kuytu köþelerine gizlenen anýlar; bir anda devleþerek çýkýyordu insanýn karþýsýna. Mavi renkli ve ince geceliðinin içinde, artýk cýlýzlaþmýþ bedeni ile kireç boyalý beyaz tavaný izleyen Mehmet, bu durumun en yakýn tanýklarýndandý. Oysa saðlýklý günlerinde hiçbir zaman bu durumu yaþayabileceðini düþünmemiþti. Bahsedilen o meþhur alt benliðin tehditkâr gücünü korkarak hissediyor ve ölümün yaklaþtýkça ne kadar korkutucu bir olgu olduðunun farkýna varýyordu.   Zamanýn ne getireceðini hiç kimse bilemez. Elbette Mehmet’te zamanýn kendisine ne getireceðinden habersizdi. Ruhunun gün geçtikçe güçsüzleþen bedenini eninde sonunda terk edeceðini biliyordu. Yine de her insan gibi ölümü kendisine yakýþtýramýyordu. Ýþte insan böyleydi; doðduðu andan itibaren etrafýndaki kiþiler birer birer ölürken, kendisinin hiç ölmeyeceðini düþünecek kadar aptal. Mehmet’te elbette ki insanýn gelecekte olacaklarý bilemeyeceðinin farkýndaydý. Ama evrenin kesin kurallarýnýn olduðunu biliyordu. Kendini onuncu kattan aþaðýya býrakýrsan ölürsün, bu kaçýnýlmaz gerçekti. Keþke býraksaydým diye geçirdi içinden. Þimdi bu hasta yataðýnda bilinçaltýndan devleþerek çýkan ve canavarlara benzeyen anýlarla hesaplaþmak zorunda kalmazdým o zaman. Ama hayat insana istediklerinin pek azýný ve çoðu zaman hiçbirisini vermiyordu. Ýnsan ise bitmeyen ihtiyaç zincirleri içinde sahip olduklarýný göremiyordu. Mehmet’te bu genellemelerin içinde sayýlacak kadar insandý.   Her insan zamanda geriye gidip yaptýðý hatalarý düzeltmek ve kaçýrdýðý fýrsatlarý deðerlendirmek ister. Özellikle yenilgi anlarýnda bu istek hat safhaya çýkar. Mehmet’te ömrü boyunca bu isteðin kollarý arasýnda kývrandý. Çünkü hayatta birçok kez yenildi. En azýndan kendisi yenildiðini düþündü. Hayat düþündüklerimizden ibaret deðil miydi zaten? Gerçeðin farkýna hiç kimse varamadý, gerçeði arama serüveninde. Bu gözlüðü kafasýnda olan bir ihtiyarýn gözlüðünü aramasýna benziyordu. Mehmet’te bu yanýlgýnýn pençesinde uzun zamanlar geçirdi. Ama þimdi her þeyin bittiðini düþündüðü yerde anýlarýyla hesaplaþýyordu.   Artýk küçük sayýlmayacak kadar büyük ve büyük sayýlmayacak kadar küçük bir çocuk yazlýk sinemanýn yýkýlmaya yüz tutmuþ kerpiç duvarýndan merak ve heyecanla atladý, uzun otlarýnýn arasýnda yuvarlanarak düþtü. Ýçeriye girdiðini bir baþkasýnýn görmesinden korkuyordu. Korkak adýmlarla uzun otlarýn arasýnda ilerledi. Yazlýk sinemanýn kalýntýlarýný merak ediyordu etmesine ama asýl amacý salyangoz toplayýp kilo hesabý satmak ve kendisine arkadaþlarýnda gördüðü basmalý kurþun kalemlerden almaktý. Cebinden büyükçe ve siyah renkli bir naylon poþet çýkarýp otlarýn arasýnda göz gezdirmeye baþladý. Birkaç gün önce yaðmur yaðmýþtý ve biliyordu ki yaðmur yaðdýðýnda salyangozlar dýþarý çýkardý. Birkaç salyangoz görüp poþetin içine attýktan sonra beyazlýðý hala koruyan geniþ duvar dikkatini çekti. Demek ki zamanýnda izlenilen filmler bu duvara yansýtýlýyordu, duvarýn beyazlýðý ve büyüklüðü hayrete düþürdü çocuðu. Duvarýn önündeki beton zemin çatlamýþ ve yer yer çökmüþtü. Hiç sinemaya gitmemiþti çocuk, bir an hayal etti beyaz duvara yansýyan filmleri. Ama kafasýnda hiçbir þey canlanmadý. Babaannesi ve dedesi genelde elektriðin olmadýðý, mum ýþýðýnýn aydýnlattýðý gecelerde bahsederlerdi bu yazlýk sinemadan. O zamanlar dedesi çiftlikte iþçi olarak çalýþýrken her akþam on üç on dört numarayý kendisi ve eþi için ayýrtýrmýþ. Çocuðun babasý gazoz satarmýþ bu yazlýk sinema da. Bir anda kendine epeyce yakýn hisseti çocuk zaman içinde yýkýlýp viraneye dönen yazlýk sinemayý. Sonra yine salyangoz toplamaya koyuldu. Otlar neredeyse beline kadar uzamýþtý ve güçlükle ilerleyebiliyordu otlarýn arasýnda. Bir süre sonra ilerdeki toprak kulübe dikkatini çekti. Kulübeye doðru ilerledi çocuk elindeki siyah poþeti uzun otlara sürte sürte. Kulübe yýkýlmaya yüz tutmuþtu. Tahta kapýsý çökmüþ olsa da üzerindeki asma kilit hala duruyordu. Ýçeriye baktý çocuk. Kulübenin rutubetli duvarlarýnda yýrtýlmýþ film afiþlerini gördü, heyecanlanmýþtý. Yýkýk kapýnýn aralýðýndan içeri girdi. Rutubetten akmýþ olan toprak duvarlarýn üzerinde sararmýþ ve yýrtýlmýþ film afiþleri ve sanatçý resimleri vardý. Çoðu siyah beyaz ve kartpostal þeklinde fotoðraflardý bunlar. Heyecan ve korkuyla fotoðraflara bakmaya baþladý çocuk. Ayhan Iþýk, Sadri Alýþýk, Cüneyt Arkýn ve ismini bilmediði birçok sanatçý fotoðrafý. Ýçinde kendinin olmayan bu fotoðraflarý alma, onlara sahip olma isteði belirdi birden bire. Bu isteðe fazla dayanamadý ve fotoðraflarý duvarlardan söküp koynuna doldurmaya baþladý. Sonra dýþarýdan sesler duyup korkuyla olduðu yerde donup kaldý. O kulübenin içinde ne yaptýðýný nasýl açýklayabilirdi ki? Bir süre bekledikten sonra sesin sokaktan geldiði anladý. Ama hala korkuyordu. Bu fotoðraflarý eve götürse ve evde bu fotoðraflarý nereden aldýðýný sorsalar ne cevap verebilirdi ki? Ýçindeki sahip olma isteðini korku ile yenerek fotoðraflarý koynundan çýkardý. Atmak istemiyordu, baþkalarýnýn almasýný da istemiyordu. Bu ilkem içerisinde birkaç fotoðrafý yýrttý. Sonra hepsini yere fýrlatýp dýþarý çýktý. Dýþarýya çýktýðýnda içindeki korku bir nebze olsun dinmiþti. Aslýnda bu dindiðini zannettiði korkuyu ömrü boyunca içinde taþýyacaðýndan habersizdi çocuk. Salyangozlarý toplamaya devam etti. Poþet yavaþ yavaþ dolmaya baþlýyordu, elleri yapýþ yapýþ olmuþtu. Yazlýk sinemanýn otlu bahçesinin tamamýný dolaþmýþtý. Beyaz duvarýn önündeki çatlamýþ duvarýn kenarýnda birkaç salyangoz görmüþtü ki otlar arasýndaki beyazlýðý fark etti. Biraz daha yaklaþtýðýnda bunun bir yumurta olduðunu anladý. Yumurtayý eline aldý. Bu yumurtanýn bir tavuk yumurtasý olmadýðý belliydi. Çünkü babaannesinin tavuklarý vardý ve kümesten yumurtalarý alma görevi çocuða aitti. Bu olsa olsa bir kaz ya da bir ördek yumurtasýydý. Yumurtanýn þekli çok hoþuna gitti çocuðun. Bu yumurtayý da eve götüremeyeceðini düþündü ve yumurtayý beyaz duvarýn önündeki çökmüþ betonun üzerinde kýrdý. Yumurtanýn kýrýlmasýyla birlikte etrafa dayanýlmaz bir koku yayýldý. Çürümüþ bir yumurtaydý bu. Ýçerisi kusmuk kývamýndaydý ve yer yer yeþile dönmüþ bir sarýlýða sahipti. Çocuk bu kokuya dayanamadý ve olduðu yere kustu. Burnunu kapatmasý bile kar etmiyordu. Koku bahçenin her tarafýna yayýlmýþtý. Çocuk uzun otlarýn arasýndan koþarak uzaklaþtý ve yazlýk sinemanýn yýkýlmaya yüz tutmuþ duvarýndan dýþarý attý kendisini. Saðýna soluna baktý hiç kimse yoktu. Koþar adýmlarla uzaklaþtý oradan. Ama koku hala burnundaydý. Çarþýnýn giriþinde kamyonuyla durmuþ olan salyangoz satýcýsý þiþman adamý gördüðünde sevindi çocuk. Kamyonun içi çuval çuval salyangoz doluydu. Sevinci uzun sürmedi çocuðun. Þiþman adam çocuðun elindeki siyah poþeti tarttý ve çocuða yalnýzca bir çiklet parasý verdi. Çocuk topladýðý salyangozun daha fazla para edeceðini biliyordu. Ama þiþman adama karþý gelemedi. Ömrü boyunca yaþayacaktý bu ezilmiþliði çocuk, ama farkýnda deðildi…   Mehmet mavi renkli ve ince geceliðinin içinde acýlar içinde kývranýrken kýrýlan yumurtanýn kokusu geldi burnuna ve acýyla ekþitti suratýný. Bu anýnýn bu kadar taze olmasý deli ediyordu Mehmet’i. Ellerini yumruk yapýp bacaklarýnýn arasýna koydu Mehmet. Vücudundaki kasýlmalara engel olamýyordu.   —    Keþke alsaydým o fotoðraflarý dedi diþlerinin arasýndan iniltiyle. Ömrüm boyunca hiçbir þeye sahip olamadým o fotoðraflar yüzünden. Keþke kýrmasaydým o yumurtayý… Keþke o þiþmandan paramýn tamamýný isteseydim…   Kasýlmalar içinde kývranan Mehmet nefesini tutuyordu. O çürük yumurtanýn kokusunu hissetmek istemiyordu artýk. Tüm bedenine yayýlan acýyý bir süre sonra hissetmemeye baþladý. Uyumak, uyumak en güzeliydi. Bedeninin hafifleþtiðini hissetti aðýr aðýr ve uykuya teslim oldu…