Yadsýyamadýðým onca þey var ki kabullendiðim ya da kabullenmediðim…

Yeri geldi mi sahip olduklarým, yeri geldi mi imkânsýzlýklar yeri geldi mi hüzün… Kýsaca ne varsa gerçek ve kim varsa yakýnýmda ya da uzaðýmda.

Ve yadsýyamadýðým, görmezden gelemediðim ve doya doya sevdiðim: Kendim, özelliklerim, kifayetsizliklerim ve sahip olduðum ne varsa ve asla kavuþma imkâným olmasa bile zihnimde tasavvur edip, özlemini çektiðim. Kýsaca, her þeyimle ve tüm yalýnlýðýyla benliðim. Öylesine seviyorum ki kendimi her ne kadar sýk sýk yakýnsam da, zor olduðumu bile bile.

Girizgâh her ne kadar þahsýmla ilgili olsa da aslýnda size sesleniyorum sevgili dostum. Aslýnda dost musunuz deðil misiniz ya da bazýlarýnýn oyuncaðý ve kuklasý mýsýnýz onu da bilmiyorum ya, sadece sizden direkt bir cevap alamayacaðýmý bile bile yazýyorum bu satýrlarý.

Ne zordur bilir misiniz sevdikleriniz tarafýndan yaralanmak. Hatta yabancýlarýn açtýðý yaraya da benzemez bu kesik. Boydan boya derin bir çizik atarsýnýz sevdiðinizin yüreðine üstelik bile bile. Bunu yapan ender kiþilerden birisinizdir gerçeði itiraf etmem gerekirse. Ve þahsýnýza kaç defa bunu açýklamaya çalýþsam da tutumunuz daha derin yaralar açtý ruhumda.

Ne yazýk ki o çok sevdiðiniz deðerli varlýklarýnýza benzemediðim içindir bana olan yöneliminiz. Zira deðil bana benzemeleri böylesine bir ihtimal dahi yok þu koca evrende.

Deðerli varlýklarýnýz; hani toz kondurmadýðýnýz hani sürekli bir tiyatro sahnesindeymiþçesine rol ve ahkâm kesenler. Ve ne yazýk ki siz de oldukça öykünmektesiniz onlara hem de ta en baþýndan beri.

Asla ve asla bana benzeme þanslarý yok çünkü sahip olduðum ne varsa sadece ve sadece bana ait. Hatta sahip olamadýklarým da…

Yeri geldi mi mutlu yeri geldi mi eþlik eden hüznün estirdiði rüzgar. Rol oynama yeteneðim olmadýðý için ve böyle bir düþüncem de olmadýðýndan dolayý asla da yüksünmem olumsuzluklardan. Ne saklarým ne de saklanýrým. Ne de olsa insan deðil miyim; acýsýyla tatlýsýyla bir ömür sürdürmüyor muyum, herkes gibi, sizin gibi ve deðerli varlýklarýnýz gibi.

Þahsý muhteremleri iyi tanýrým ve sizin sürekli içinde bulunduðunuz o gayret. Ne zaman ters giden bir þey olsa ne güzel ört bas edesiniz. Öyle ya; hep bir oyun sizin ve onlarýn yaþadýðý, yaþattýðý ve yansýttýðý.

Noksanlarýmýz ve vasýflarýmýz… Yüksünmeli mi, kabullenmeli mi? Kararý siz verin.

Gerçekler niye sürekli sümen altý edilir, onu da anlamýþ deðilim.

Niye olduðundan farklý bir tablo yansýtýr insanlar?

Neden acýlar ve hüzünler gizli saklý yaþanýr?

Niye yetersizlikler kamufle edilir mütemadiyen?

Niye sürekli bir yarýþ halinde þu insanlar?

Kimse kimseye benzemek zorunda deðil ki diðer yandan.

Güzel insan, hep feyiz aldýðým Mevlana’nýn bir sözüyle devam etsem…

‘’Suskunluðum asaletimdendir… Her lafa verecek bir cevabým var elbet… Lakin bir lafa bakarým laf mý diye… Bir de söyleyene adam mý diye…’’

Önceleri oldukça sustum, bazý þeyleri size yansýtmamak adýna ve kýrmamak için. Zira bana öðretilen hep bu oldu hayatým boyunca.

Söyleyecek sözüm yok mu sandýnýz… Gülerim zira sevgili Mevlana’nýn öngördüðü üzere her lafa verecek bir cevabým hep olmuþtur.

Ve zikrettiðiniz onca anlamsýz ve destursuz sözü duyunca þahsýnýzdan, içeriðine baktým sarf ettiklerinizin. Zira incir çekirdeðini doldurmayacak kadar kifayetsiz ve anlamsýz ki… Hele ki; þu ahvaliniz yok mu? Zira siz de bilmektesiniz onlarý ve anlamsýz tutumlarýný. Bu yüzden de muhatabým olmadýklarýný artýk iyice idrak ettim.

Sizin de feyiz aldýðýnýz onca muhterem insan var ve her daim bunu bana yansýtmýþýnýzdýr. Zira sizde nasýl þekillendiðim gün gibi ortada. Peki, umurumda mý? Elbette umurumda. Ama canýmý sýkan umurumda olmasýndan ziyade sizin üç maymunu oynamanýz. Öyle ya, sizin ve onlarýn gözünde ben kimim ki…

Ben kendimi bilip, duyumsadýktan sonra, istediðiniz düþünün, irdeleyin ve kifayetsizliklerim ile mutlu olun. Hatta ve hatta gözlem altýna alýp beni, kandýrýn kendinizi. Ya ben, kanýyor muyum sizce…

Uzaklardan bile okuyabiliyorum düþüncelerinizi ve bencil tutumlarýnýzý: Sizin ve onlarýn…

Ama kendimi bildikten sonra, sadece acýyorum sizlere. Çünkü kendini bilmezler acýtamaz canýmý. Olsa olsa zannederler. Acýnasý olan kim, Allah biliyor.

Çok þey bildiðimi düþünmüyorum. Ama çok þeyi bilip, öðrenmem gerektiði konusunda hem fikirim. Her an, her gün ve her yeni insan… Yeri geldi mi yaþadýðýmýz olumsuzluklar, kýsaca ders çýkaracaðýmýz ve öðreneceðimiz engin bir derya uzanmakta ayaklarýmýzýn altýnda.

Kendimi bilmeliyim: Zaaflarýmý, isteklerimi, yetersizliklerimi ve önümde uzanan yolda önüme serilecek ve elimden alýnacak olanlarý.

‘’Ýlim ilim bilmektir.

Ýlim kendin bilmektir.

Sen kendini bilmezsen,

Ya nice okumaktýr.’’

Çok eskiden günümüze uzanan bir ýþýk deðil mi Yunus Emre’nin bizi yürekten aydýnlattýðý.

En çok nedir nefret ettiðim bilir misiniz: Aptal yerine konmak.

Evet, gurur duyduðum bir yönümdür zekâm. Zira hep yoldaþým olmuþtur özellikle eðitim hayatýmda. Gerçi çoðu zaman kullanmasam da gerektiði gibi, aptal yerine konup, duyumsanmak sýkar canýmý.

Siz sanýyor musunuz ki; hiçbir þeyin farkýnda deðilim.

Bir o kadar da saf bir yönüm vardýr: Kanmak gibi, inanmak gibi ya da görmek istediðine kendini inandýrmak gibi. Sanýrým, sinsi olmadýðým için þahsý muhteremler gibi, nasýl algýlandýðým taraflarýnca gün gibi ortada.

Son bir þey daha arz etmek istiyorum. Sizlere o denli müteþekkirim ki… Nasýl da kamçýlamakta bana yönelik tutumlarýnýz. Sizin ve onlarýn yönelimi. Ýçimde birikenleri kaleme dökmek nasýl da iyi geliyor bilemezsiniz. Bu yüzden size ve ahvalinize sonsuz teþekkürlerimi sunuyorum. Kabul ediniz her ne kadar anlamazdan geleceðinizi bilsem de…

Kim ne derse desin; Yaradan’ýn eþsiz bir armaðaný olan bu yolu yürümek herkes kadar benim de hakkým. Tökezlesem de, koþsam da ara ara duraksasam da ama bildiðim tek bir þey var: Yalnýz deðilim bu yolda çünkü içimde taþýdýðým inanç ve maneviyat her þeye ve herkese raðmen inanýlmaz bir kuvvet vermekte. Belki kafanýzdaki tabloya uymuyorum ya da gönlünüzde beni barýndýrmýyorsunuz ama benim gönlüm sandýðýnýzdan geniþ ve sýðdýrabilmekte çoðu þeyi, çoðu insaný hatta sizi bile…