Öylesine bir gün fazla sýradan fazla yeknesak yalnýzlýðýn rehaveti çökmüþken bir o kadar yalýn ve anlamsýz.

Günlerden ketum bu gün.

Günlerden korunaklý ve bihaber pek çok þeyden ki kendimi bildim bileli.

Çok yüklüyüm bir o kadar teferruatlarla kuþatýlmýþ.

Tanýyýp tanýmamam önem arz etmese de tanýklýðýndayým imgelerin.

Bazen korkuyorum ve tedirgin ister istemez.

Koþullandýðým ne varsa ve konuþlandýðým sýðýnaðým. Siperimde muhafazalý bir gömütün dibindeyim ve tek cephanem cebime yýðdýðým kelimeler. O kadar zararsýz ve masumlar ki. Alýp alýp ekiyorum boþ bir sayfaya ve büyümelerine tanýk oluyorum. Usul usul boy veriyor kelime filizleri ve suluyorum günbegün içimde yýðýlý sevginin nazarýnda ve niyazýndayým gökyüzünün melekleri okþarken ruhumu. Hoþ çok hoþ hem de.

Sakinim bu gün tüm o çetrefilli düzeneðin nameleri yaksa da canýmý. Aslýnda hantal bir sýradanlýk benim iþtigal ettiðim þu sefil hayat.

Mühimmatým ýssýzlýðýn kýyýsýnda nem yüklü bir sahilde bazen tükenmeye yüz tutsa da uzanan elinin müþfik týnýsý ne çok þey taþýyor gönül dergâhýma. Gönül gözümle görmenin verdiði rahatlýk belki de vicdanýmý huzurlu kýlan.

Neler dediklerini bilmiyorum ama ben diyeceðimi diyorum kalemim ayak izlerimi takip ederken.

Genelde ufak bir kýz çocuðu nasibini almamýþ yetiþkin ve olgun bir ruhun getirisinden. Belki bir yýkým bu, çoðunun nazarýnda ya da tahayyül edemedikleri eþsiz bir hazine. Kim bilebilir ki Tanrý’nýn haricinde.

Pusulamýn nereyi gösterdiði malum tarafýmca. An geliyor el yordamýyla tayin ediyorum yörüngemi.

Kopuk bir yýldýzým gökten.

Bazen yakalandýðým ahmakýslatan.

Bazen gürültülü gözyaþlarým ve söz yaþlarým çaðlarken þu o garip imgelerin tutarsýzlýðýnda.

Bazen güneþim bazen buz daðý saklý ne çok hatýrat o görünmez kitlesinde.

Gizem…

Nice sýr…

Çocuk…

Kýrýk bir kalem tamir etmeye çalýþýrken o bozuk mekanizmayý.

Devinirken sözler ne çok kýmýltý huzursuzluðun katsayýsý belki de vakur ve sýnýr tanýmaz. Yine de kimseler ihlal etmemeli haricimde þu boþboðazlýðýmýn.

Suretler yanýltabilmekte ve gizil kimliklerini bir o kadar ifþa edebilmekteler yansýttýklarý kör ýþýkla. Aydýnlamasý gereken ruhumun karanlýða gömülmesine ne zaman izin verdim ki…

Tutkulu bir aþk benimki.

Korunaklý dünyamýn pejmürde girizgâhýnda o tahakkümperver ýsrarlarý ile pençelerini geçirmeye çalýþan ne çok sýrtlan.

Tek kiþilik bir yolculuk týrnaklarýmýn arasý virgül ve nokta dolu.

Evrim geçiren bir ruh gömmüþ baþýný sayfalara pürü pak her biri tarafýmca iþgal edilmeyi bekleyen.

Belki de kerelerce iþgal edilmiþ bir benliðin izdüþümü sonsuzluða uzanan o yolda karýþmak bulutlara ve her bir damla karýþmýþ gözyaþlarýma nedensiz bir bulut olsa da her an devinen tepemde ve bir o kadar kararsýz ve sýnýrsýz düþünceler, soluduðum o hava eþliðinde doðarken her satýr arasýnda…