“Zaten kýzlar ya ulaþamayacaðýný sandýklarýna ya da acýdýklarýna âþýk olur. Sonra ne oldu?”

            “O günden sonra hiçbir koþuya katýlmadý, Musa öðretmene ben sporcu olmayacaðým, babam gibi ekmekçi olacaðým demiþti.”

            “Yazýk…  Ne oldu acaba?”

            “Bilmem ki… Babasýný kaybettikten sonra okumadýðýný duymuþtum ama hiç görmedim bir daha.”

            “Müdür Bey de bizi böyle görürse iyi olmayacak! Acele edelim, koridorlarý bile silmedik daha.”

            Kahkahalar yükseldi. Ýlk aþk kadar masum olaný var mýydý?

            “Alt katý sen paspasla bugün. Lavabolarý yýkama sýrasý bende.”

            “Olur.”

            Meliha iyi kadýndý. Ýki çocuklu, kendi halinde, kocasýndan baþka kimseye yalan söylemeyen tasarruf meraklýsý biriydi. Biriktirdiði paralarla çocuklarý için kocasýndan gizli çeyiz hazýrlýðý yapar, çoðu zaman bu iþi abartýrdý. Son zamanlarda evine sebze meyve almayý dahi kýsar olmuþtu. Eþi Süleyman para vermese belki de çeyiz uðruna hiç eve bakmayacaktý.

            “Mavi su var mýydý dolapta?”

            “Var ama bence kullanma. Fayans aralarý hep açýlmýþ. Laf duyacaðýz. Her þeyi tadýnda býrakmak lazým…”

            Son lokmasýný da aðzýna atarak peynir kabýný kapattý. Küçük masanýn üzerine dökülen parçalarý peçeteyle silerek kese kâðýdýna aldý. Buruþturup -içi raflarla dolu temizlik deposu olarak bilinen oldukça geniþ sayýlabilecek bu odanýn- çöp kutusuna attý.

Meliha malzemelerini almýþ, mavi önlüðünü giydikten sonra birkaç yerinden çekiþtirip düzelterek çýkmýþtý. Kendisi de bir an önce iþe koyulmalýydý. Bugünlerde söylenen olur olmaz laflara aldýrmayacaðýna dair kendine söz vermesine raðmen bazý cümleler bütün gün kullandýðý paspasýn ileri geri hareketiyle aklýna gelip gidiyordu.

“Birini bulalým da evlen! Dul kadýna iyi bakmazlar!”

“Babana elbet yükün yok ama adamýn zihni yoruluyor!”

“Allah’tan ki beben yok, bir yastýðýnla kime gitsen kabul eder.”

“Çirkin deðilsin, bakýmlý da olma sakýn…”

Akþama dek düþünüyor, ne yapmasý gerektiðini bilemiyordu. Komþu Zarife’nin dediði kýrk yaþýndaki o adama da ‘hayýr’ demekle hata mý yapmýþtý? Zarife Haným da adamý öyle bir övmüþ, öyle mübalaða yapmýþtý ki bulunmaz Hint kumaþý olsa ona varasý kalmamýþtý. O kadar iyiydi de bu yaþa kadar niçin evlenmemiþti? Ýlla bir kusuru vardý, dul kadýný kabul ettiðine göre ya anasý arsýzdý ya kendisi. Belki de sicili karýþýktý. Meliha aceleyle gelip bir bez alýrken ‘hâlâ çýkmadýn mý?’ diyen bakýþlarla Ömür’ü baþtan sona süzdü.

“Tamam, çýkýyorum.”

Ýþe baþlayýnca vakit hýzlý geçiyordu. Ömürden bir gün daha geçmiþ, heyecaný olmayan bu monoton hayat yine yüzüne sonradan belirginleþecek, koyulaþtýkça can acýtacak çizgiler atýp gitmiþti. Gökyüzü güneþi uðurlamaya baþlamýþken eve dönme vaktiydi.

Malzemelerini yerlerine yerleþtirdi, önlüklerini dolaplarýna asmýþtý. Yere eðilmekten ikisinin de boyunlarý, belleri aðrýmýþ, gözlerinin feri gitmiþti. Yorgunluðunu evine varýp odasýna uzandýðýnda daha da iyi anlayacaktý. Ellerine baktý; avuç içleri nasýr tutmuþtu.

Ertesi gün yine ayný þeyler olacaktý. Allahtan akþamlarý yürümüyor, iþ yerine ait servis eve býrakýyordu.

Ömür eve gider gitmez elini yüzünü yýkayýp üzerini deðiþtirdi. Yorgun olduðunu, yatacaðýný söyleyerek odasýna çekildi. Odasýnda bir kanepesi, küçük kare bir masasý, anteni eðilmiþ bir radyosu ve bir türlü bitiremediði eliþi vardý. Köþeye yýðýlmýþ evliliðinden kalma koliler ise her baktýðýnda yüreðini acýtýyordu. Annesi yine söylenmiþ, odasýna doðru seslenerek, hiç yüzünü göremediklerinden, ev iþlerine yardým etmediðinden dem vurmuþtu. Üç odalý bu evin iþlerine ancak hafta sonlarý yardým edebiliyordu. Ev bu akþam yine sessizdi; anne ve babasý kýsýk sesle televizyon izleyerek uykularýnýn gelmesini bekliyorlardý. Onun bekleyecek dermaný da vakti de yoktu.

Bütün gece deliksiz uyuduðunu sabah gözlerini dinlenmiþ halde açtýðýnda fark etti. Çok uyuduðundan þikâyetçiydi ama uyku onu düþünmekten, üzülmekten, çaresizlikten kurtaran tek ilaçtý. Duþunu alýp elbisesini, ten rengindeki çoraplarýný, annesinin sürekli ‘giyme’ diye uyardýðý fakat bir türlü vazgeçemediði topuklu ayakkabýlarýný giydi. Seviyordu; kendisini özel hissediyordu.

Sessizce evden çýktý. Bu kez saati geç kalmadýðýný baðýrýyor, saatine her baktýðýnda rakamlar yüzüne gülüyordu. Arkadan baðladýðý saçlarý yüzüne gelen ýlýk rüzgârla savruluyor, sabahýn serinliðini derin nefeslerle içine çekiyordu. Fýrýna geldiðinde çantasýný açtý. Bu kez Meliha’yý dinleyecek, fýrýn sahibine tuzlu kete olup olmadýðýný sormayacaktý:

            “Günaydýn, iki poðaça alayým.”

            Genç bu defa sormadýðýndan olsa gerek hafif sesli halde güldü. Onun gülmesi, Ömür’ün dikkatini çekmiþ, þaþýrmýþ, anlam verememiþti. Baþýný aniden kaldýrýp gence dikkatle baktýðýnda masum gülüþün ardýndaki gözlerinin güzelliðini, diþlerinin beyazlýðýný yana taranmýþ birkaç beyaz telle daha çekici gösteren saçlarýný, kaslý kollarýný fark etmiþti. Kendi yaþlarýndaydý. Bakýþlarýný bir dakika boyunca ondan alamadan baktý. O da bakýyordu. Hem de uzun zamandýr bu aný beklediðini belli etmeden, kalbinin heyecanýný susarak gizleme çabasýnda Ömür’e bakýyordu.

            Güzel kadýndý doðrusu. Hele bu sabah daha da güzeldi. Rüzgârda savrulan saçlarýndan birkaç tel alnýna dökülmüþ, her sabah umutsuz bakan gözlerine uykusunu iyi aldýðýndan olsa gerek sanki fer gelmiþti. Genç hala gülümsüyordu ve Ömür nedenini bilmiyordu.

            “Poðaça istemiþtim.”

            “Tuzlu keteyi sormadýnýz.” Ses tonundaki ima Ömür’ün gözünden kaçmamýþtý. Yoksa onu beðendiðini belli mi etmiþti? Bunu kesinlikle istemezdi. Ne de olsa duldu ve durumunu zannettiðinden daha fazla kiþi biliyor olmalýydý.

            “Cevabý ayný olduðu için olmasýn.”

            “Yanýldýnýz, tuzlu kete var. Hem de size özel yapýldý.”

            Ömür duyduklarýna þaþýrmýþtý. Kendine özel kete yapýldýðýný öðrendiðinde yüzünde iyiden iyiye bir gülücük belirdi. Ne diyeceðini þaþýrdý.

            “Þaka olmalý.”

            “Hayýr deðil. Yalnýz sizin keteniz içerde. Baþkasýna yanlýþlýkla vermeyelim diye…”

            O anda içeri giren dört uyku mahmuru, gencin sözünü keserek isteklerini söylerken Ömür beklemeye koyuldu. Saatine baktý. Bunlarý beklerse gecikecekti.

            “Ben alsam, mahsuru olur mu?”

            “Hayýr, çok iyi olur.” Yeniden gülümserken kese kâðýtlarýna poðaça ve simit koyuyor, bir yandan para üzerlerini veriyordu. Acele ediyor, hýzlandýkça da eli yaðýna dolaþýyordu.

            Ömür, arka tarafa doðru ilerlerken arkasýndan ona seslendi;

            “Kapýdan giriþte sað tarafta hanýmefendi. Üçüncü ya da dördüncü rafta olmalý…”

            Uzun süre ses gelmedi. Arýyor olmalýydý. Ýçerideki bölüm küçük pencereden ýþýk alan altý adýmlýk uzunca bir odaydý. Un çuvallarý, raflar ve kesekâðýtlarý burada muhafaza ediliyordu. Müþterileri gönderdikten hemen sonra o da ardýndan gitti. Kapýdan girer girmez çarpýþmalarýyla hafif bir çýðlýk oldu. Ýçerinin loþluðu kadar gencin hýzlý giriþi de buna neden olmuþtu.

            “Affedersiniz, bulamadýnýz diye geliyordum.”

            “Biraz zorlandým ama buldum. Sanýrým buydu.”

            Ömür elindeki poþeti gösterse de genç poþete deðil Ömür’ün dinlendirici yüzüne bakýyor, gözlerini ondan alamýyordu. O da ayný durumdaydý. Aralarýnda yarým metreden az mesafe vardý. Ömür delikanlýdan gelen beden kokusunu sýcak ekmeðin kokusundan ayýrabiliyor, ona hissettirmeden içine çekiyordu. Gencin söyleyecek söz bulamayýþý, bakýþlarýndaki arzu ve hýzlý nefes alýþý da Ömür’ün gözünden kaçmamýþtý. Olduðu yerde ikisi de konuþmadan ve kýmýldamadan epeyce durdu. Kapýnýn açýlýþý, kimse yok mu diye içeriye doðru seslenilmesi, tekrar kapanmasý çok uzun sürmedi.

            Uzun bir sessizlik fýrýna hâkim oldu, yarým saat kadar bir zaman geçti. Ýkisi de derin nefeslerden baþka ses duymuyordu. Ömür, daðýlmýþ saçlarýný ve eteðini aceleyle düzelterek þaþkýn halde iç odadan çýkarken tuzlu ketesini tamamen unutmuþtu. Hiç konuþmamýþlardý. Genç o çýkarken üzerinde atleti ile nefes nefese seslendi. Kollarýndaki yara izlerini gören Ömür ona dikkatle baktý. Þaþkýnlýðý heyecanýný bastýrmýþtý. Ýnanamýyordu. O ise kendisine bir þey söylüyordu;

“Adým Faruk…”

Sustu, yutkundu, kekeledi.

“Biliyorum.”

            Ömür, iþyerine doðru adýmlarýný atarken, son yarým saatte yaþadýklarýna inanamýyor, iþe geç kaldýðýný bile umursamýyordu. Faruk, ilk aþký… Ve yýllar sonra onunla… Nasýl bir tevafuktu bu? Bu günaha nasýl girmiþti? Bu nasýl bir þeydi? Nasýl olurdu?

Olmuþtu!

Aradan geçen günlerde Ömür o fýrýna bir daha uðrayamamýþtý. Ayný gün iþten çýkarýlmasý da yaþadýklarýnýn tuzu biberi olmuþtu. Öðleye doðru iþsiz bir bayan olarak eve gelir gelmez, annesine sadece iþyerinde olanlarý, temizlik iþine patronun bir akrabasýnýn alýndýðýný aðlayarak anlatmýþ, duþunu almýþ, namaz kýlýp tövbe etmiþti. Annesi iþten ayrýlmasýna önce üzülse de en azýndan artýk hep evde olacaðýný düþünerek içten içe sevinmiþti. En azýndan el âlemin ‘dul kadýnýn çalýþmasý iyi deðildir’ laflarýný artýk duymayacaktý.

Ömür, o gün hiç odasýndan çýkmamýþ sabaha kadar olanlarý düþünmüþ, inanamamýþ, bazen dudaðýný ýsýrmýþ, bazen gözyaþýný silmiþ, dualar etmiþ, arada gülümsemiþ ama daha çok aðlamýþtý. En çok da kendisini tanýyýp tanýyamadýðýný merak ediyordu. Hem kendini hem masum sevdasýný hem de onu günaha sokmuþtu. Sabaha doðru ancak uyuyabildi. Huzuru bulduðu uykularýný kaçýran bu iþ için kendini çok suçlu hissediyordu. Yaklaþýk dört ay boyunca bu her gece böyle devam etti.

Bazý geceler onun adýný sayýkladýðýný kimseler bilmedi, bilmesindi.

Kýþ kapýya dayanmýþ, karýn soðuðunun ýsrarla vurduðu camlarýna evin buharý ile resim yapýlýr hale gelmiþti. Odasýnýn penceresini eliyle silerek karýn yaðýþýný seyrediyor, kar tanelerinin masumluðundan utandýkça gözyaþý döküyor, onu özlediðini kendine bile itiraf etmiyordu. Sýk sýk uðrayan arkadaþý Meliha’ya bile “Hataydý” diyor, gözlerini kaçýyordu. “Hem de o olduðunu bile bilmeden… Nasýl yaptým bunu bize?”

Meliha da ayný fikirdeydi. Olacak iþ deðildi! Bu nasýl bir kör cesaretti!

O gece de uykusunda hep onun adýný sayýkladý.

“Faruk! Faruk! Dur! Sen baþkansýn!”

Faruk hissediyor muydu? Çýðlýk çýðlýða uyandýðýnda etraf karanlýktý ve Ömür yine kan ter içindeydi. Yataðýna oturdu. Düþündü. Düþünceleri önce beynini sonra kalbini yokladý. Uzun zamandýr sevilmeye hasretti yüreði… Faruk’un bakýþlarýnda, dokunuþlarýnda, sarýlmasýnda sevgiyi mi bulmuþtu? Hayýr, bu o kadar basit deðildi. Yoksa Faruk’a âþýk mý olmuþtu? Hayýr, hayýr… Aþk deðildi bunun adý; hataydý, çýlgýnlýktý, günahtý.

Peki, bunca zaman geçmesine raðmen neden aklýndan çýkmýyordu?

Sabaha kadar yatakta dönüp durdu; uyuyamadý. Günün aðarmasýyla birlikte kalkýp elini yüzünü yýkadý. Kararýný vermiþti. Yanýna gidecek, onu görecek, konuþacaktý. Acaba o da kendisini bekliyor muydu? O da özlemiþ olabilir miydi? Belki de onu kendisinden önce tanýdýðý için ona kete yapmýþtý, öyle olsa neden adýný çýkarken söylemiþti? Belki de her sabah kendisine tuzlu kete hazýrlýyor, bin bir ümitle Ömür’ün gelmesi için pencereden yolunu gözlüyordu. Kafasý karmakarýþýktý.

Üzerini alelade giyinip çýktý. Atkýsýný gözlerine kadar sardý. Eldivenlerini giydi. Yüzündeki endiþe, ele avucuna sýðmayan sevinçle karýþmýþ, günahýnýn gölgesinde topuksuz çizmeleriyle attýðý adýmlarla sokaðý arþýnlýyordu.

Gelmiþti. Kalbi hýzlý hýzlý çarpýyordu. Aylar sonra onu yeniden görecek olmanýn heyecanýyla soðuðu dahi hissetmiyordu. Fýrýna baktý. Kapalýydý. Kirli camlarýna yaklaþýp daha dikkatli baktý. Boþaltýlmýþtý. Baþka bir yere taþýnmýþ olma ihtimaliyle etrafa belli etmeden geliþigüzel yürümeye baþladý. Uzun süre, ayaklarý yorulana dek kendini bilmeden sokak sokak yürüdü. Açlýktan baþý dönmek üzereydi. Köþeyi dönerken çarpýþtýðý simitçinin yere dökülen simitlerine bakarken kendine geldi;

“Affedersiniz, istemeden oldu. Çok özür dilerim.”

Cevap gelmemiþti. Yüzüne baktý. Faruk’tu.

Þaþýrdý. Yutkundu. Saçlarý bembeyaz olmuþ, üstü baþý periþan halde karþýsýnda duruyordu. O eski çekiciliðinden, güler yüzünden, cesaretinden, kendine güveninden hatta masum çocukluðundan eser yoktu. Dili tutulmuþtu yine. Ýlk ne söylemeliydi? Ýlkokuldan arkadaþý olduðunu bilip bilmediðini mi, neden burada olduðunu mu, dükkâna ne olduðunu mu sormalýydý yoksa o günden sonra neler olduðunu kendisini düþünüp düþünmediðini, özlemiþ olup olamayacaðýný mý sormalýydý? Ya O? Onun soracaðý hiç bir þey yok muydu? Neden boþ boþ bakýyordu? Gözlerindeki ýþýltý gitmiþ, yaþama sevinci yok olmuþtu. Beklediði bakýþlar bu deðildi. Aklýnda kalan Faruk da… 

Gözleriyle birlikte artýk tutmasý mümkün olmayan gözyaþlarýný da yere indirdi. Bir günaha daha neden olmanýn verdiði suçlulukla omuzlarý yeniden düþtü. Simitler yaya kaldýrýmýna daðýlmýþ, Faruk’un ekmek parasý kazanmak için baþýnda taþýdýðý simit tepsisi ters yüz olmuþtu. Her þeyin bir vakti bir bedeli bir Ol diyeni vardý. Tepsinin bir köþesinde yaðlý boya ile yazýlan yazýyý mýrýldanarak okudu. Ýkisinin de konuþmasýna gerek yoktu; o cümle her þeyi anlatýyordu.

“Tuzlu kete bulunmaz!”

-son-