Elini uzattý. Bu köhne mahallenin, daracýk sokaðýnda güç bela bulup hatýrladýðý eski tahta kapýya vurup vurmamak adýna kararsýzlýðý titreyen ellerinden belli oluyordu. Hemen hemen her parmaðýnda yüzük vardý. Otuzlu yaþlarýnda uzun boylu, üçgen,  endiþeli yüzünü gören tedirginliðinden þüphe duymazdý. Kendinden kaçmak ister gibiydi,  aylarca, yýllarca onu düþündüðü yetmezmiþ gibi zaman kazanmak belki de bu kararýný yeniden gözden geçirmek ister gibiydi. Yer yer kýymýklarý dýþarý fýrlamýþ kapýnýn üzerindeki desenleri incelemeye koyuldu. Bu asýrlýk kapýnýn aðacýndaki desenler de týpký yüreðindeki sevdasý ve anýlarý gibiydi. Uzun uzun baktý, baktý, baktý. 

Anýmsadý.

Yýllar öncesi… Onunla düðün davetiyesi seçmek için gittikleri reklamcýda hem kartlara bakýyor, hem de dükkân sahibinin görmediði anlarda Selim ile birbirlerine bakarak kur yapýp, arada göz kýrpýyorlardý. 

-Karar verebildiniz mi efendim? 

Ýkisi ayný anda ellerindeki kartý uzatmýþ “Bu olsun,” demiþlerdi. Üç kiþi ayný anda kahkahaya boðulurken o anlar belirsizlikle kayboldu, kendine geldi. 

Çalacaktý kapýyý. “Ben geldim,” diyecekti. 

Çekinerek kapýnýn tokmaðýný üç kez vurdu. Yüzüne korku eklendi. Kapýyý ve gönlünü yeniden açar mýydý, evde miydi yoksa bu þehirden gitmiþ miydi, gitmediyse kendisini görünce ne diyecekti? Ya son görüþmelerindeki gibi baðýrýp çaðýrýrsa ya yýllar sonra durup dururken, her þey çoktan bitmiþken yeniden geldiði için kýzarsa ne yapardý?

O an yýllardýr gözünün önünden hiç gitmemiþti ki!

Tuttuklarý evin neredeyse her þeyini tamamlamanýn mutluluðu ile son aldýklarýný da yerleþtirmek için birlikte gelmiþlerdi. Kapýyý anahtarla açan Selim’in yere býraktýðý poþetler, anahtarý çevirirken kendisine gülümsemesi, elindeki yeni baharat takýmý kutusu o anki heyecanlarýna ortak oluyordu. Neþeyle girmiþ, evi ilk kez görür gibi baþtan sona süzmüþ, masaya býraktýklarý paketleri açmýþ yerleþtirmeye baþlamýþlardý. Bir süre sonra yüksek sesle birbirine baðýrdýklarýna inanamýyordu:

-Bir de seninle evlenmeye kalktým, Allah kahretsin beni! diyerek sevdiði kadýnýn mutfak tezgahýna silip dizdiði baharatlýklarý teker teker yere atýyordu. 

-Asýl ben hayret ediyorum kendime! Yuvamýz olacak diye bu ev için çýrpýnýþlarýma yazýklar olsun. Kadýn aklý iþte! Üstün zekâlýyým çünkü!

-Demek öyle… Ýstemiyordun madem neden bu zamana kadar bekledin, seviyorum dedin. Neden? 

-Hýh, seni seveceðime duvarda sürünen kertenkeleyi severim!

Selim, yüzüðü çýkarýp yere fýrlatmýþ “Sakýn ola bir daha çýkma karþýma!” diyerek kapýyý tüm gücüyle çarpýp çýkmýþtý. 

Merdivenlere oturdu. Belki de evde yoktu. Burasý Selim’e babasýndan kalan köhne iki katlý tahta bir evdi. Onun vefatýndan beri hiç bir þeye dokunmadýðýný defalarca anlatmýþtý ona. 

Artýk gitmeliydi. Baþýný kaldýrdý, gözyaþlarýný sildi, çantasýnda mendil aradý, aradý aradý iyice karýþtýrdý.

“Bu çantada hiç bir zaman aradýðý bulamam!” diye söylendi. Epey bir süre sonra peçeteyi çýkardýðýnda parmaðýndaki yüzüklerden biri sýyrýlýp yuvarlanarak sokaða doðru yuvarlanmaya baþladý. Peþinden koþarak ilerledi. Pantolon paçasý oradaki direðe takýlýp yýrtýldý, yüzüðü gözden kaçýrmamak adýna sadece bakýp önemsemeden ilerledi. Yüzük durdu, elini uzattý. Bir ayak, bir ayak daha. Erkek ayakkabýlarý. Yanýnda küçük bir kýz ayakkabýlarý. Baþýný kaldýrdý. Selim, üç yaþýndaki bir kýz çocuðunun elinden tutuyordu.

Göz göze geldikten sonra yüzüðü alýp ayaða kalktý. Sendelemiþti. Sersem gibiydi. Evlenmiþ miydi yani? Çocuðu bile olmuþtu demek? Ýlk cümle Selim'den geldi;

“O Mýsýr çarþýsýndan aldýðýn yüzük deðil miydi?” Elinde tuttuðu yüzüðe baktý. Beraber almýþlardý. Hatta iki saate yakýn çýkamadýðý takýcýda sabýrla bekleyen Selim’e yol boyunca ne kadar anlayýþlý olduðunu yineleyip durmuþtu. 

“Evet” dedi kekeleyerek. 

“Yüzüðe kendinden iyi bakmýþsýn!”

“….”

Cevap veremedi. Dili tutulmuþ gibi yere oturmuþ Selim’e bakýyordu. Ve yanýndaki kýza. 

“Ne iþin var burada?”

“…”

“Karþýma çýkma demiþtim!”

Ayaða kalkmaya çalýþtý, sendeledi, düþtü. Küçük kýz gülmeye baþladý. Selim’in bakýþýyla sustu, aðzýný utanarak kapattý. 

“Ne iþin var diye sordum?”

“Belki yeniden… Deneyebiliriz, yani þey, ikimize bir fýrsat daha versek mi diye düþündüm. O yüzden…

Hemen cevap verme… Zaman…”

Selim, önce küçük kýza, ardýndan uzaklara baktý.

“Sana yirmi dört saat süre veriyorum, beni ikna et, edebilirsen belki yeniden deneriz,” dedi ve tahta kapýya doðru yol aldý.

(Devam etmesi muhtemel)