“Ne olmuþ Ýbrahim’e?” diye sordu Zülfü Bey. Gözlerindeki endiþe sesine yansýmýþtý. Ýbrahim’i çocukluðundan beri tanýrdý. Ne de olsa Ýbrahim’in rahmetli babasý, Zülfü’nün yakýn arkadaþýydý. Daha genç bir delikanlýyken okuyamayacaðýna kanaat getiren babasý arada iþ yerine çaðýrýp mobilyalarýn yüzünü deðiþtirdiði dükkânýnda oðluna ufaktan iþ öðretmeye baþlamýþtý. Eli de yatkýndý çocuðun hani. O zýmbayý öyle ustalýkla kullanýrdý ki telleri neredeyse babasýndan hýzlý söker, yeni süngerleri yerleþtirirken hiçbir potluða mahal vermezdi. Askerden önce kapmýþtý iþi. Tabi bu arada liseyi de zar zor bitirmiþ, kazanamam diye sýnava da girmemiþti. Babasý teklif etmiþ ama nihayetini tahmin ettiði için ýsrar etmemiþti.

Askerliði bitip döndüðünde de ara ara dükkâna gelse de aslýnda baþka iþ düþünüyordu Ýbrahim. Ne bileyim, þöyle yorulmadan yapabileceði bir iþ… Bulamadý. Lise diplomasýyla, torpilsiz, parasýz… Nerde…

Zülfü Bey’in yanýnda sormuþtu oðluna. Dükkânda çay içtikleri bir akþam “Ýbraaam,” dedi babasý, oturttu karþýsýna, “Zülfü amcan gardaþým gibidir, onun yanýnda soruyom, senin için biriktirdiðim parayla evlenmek, yuva mý kurmak istersin yoksa sana da bir mobilyacý dükkâný açalým mý? Ýyi yapar, çevre edinirsen aç kalmazsýn bu iþte.”

Zülfü Bey, güzel bir soru dercesine baþýný salladýðýný dün gibi anýmsýyordu. Babasý akýllý adamdý vesselam. Öyle bir soru sorardý ki karþýsýndaki hem düþünür hem de doðru yolu bulurdu.

“Baba,” demiþti Ýbrahim. “Ben de isterim, evlenmek, yaþým da geçmeden ama velakin o para düðüne giderse dükkân açamam. Ama dükkân açarsam dükkân bana hem iþ verir hem eþ…”

Velhasýl açýlmýþtý dükkân. Hem de babasýnýn yan tarafýndaki dükkaný kelepir fiyatýna almýþ, boyatmýþ, malzemelerle donatmýþlardý. Baþlarda babasý ben yoðunum diye oðluna yönlendirmiþ, senesine varmadan buna bile gerek kalmamýþtý. Bilmediðinde babasýna akýl danýþýyor, babasý iþlere yetiþemediðinde oðlu yardýmýna koþuyordu. Çevre de edinmiþti. Gelen çay ýsmarlamadan, sohbet etmeden yollamazdý. Çýraklarý bu huyunu hiç sevmese de patrona “Çeneyi býrak” diyecek halleri de yoktu ya. Ýbrahim’i güler yüzü, cömertliði ve tatlý dili nedeniyle herkes severdi. Mobilyasýný tamir ettikleri Melahat Haným’ýn kýzý da sevmiþti. Üç yýla kalmadan henüz yirmi beþinde evleniverdi Melahat’ýn kýzýyla. Ýyi kýzdý Sýdýka. Dikiþ nakýþ da bilirdi. Hamarattý, temizdi. Daha ne olsundu.

Art arda iki de çocuklarý oldu. Ýyiydi her þey ama kadýncaðýzýn kansere yakalanmasý ile günleri altüst oldu Ýbrahim’in. Bir yýl içinde onu topraða Ýbrahim’i de kara günlerin baðrýna býrakýverdi hayat.

“Ýki çocukla baþ edecek kadar hangi erkek sabýrlýdýr” diyerek ana babasýnýn baskýsýyla yeniden evlendi Ýbrahim. Ýki de gelen kadýnýn vardý. Çocuklar arasýndaki kýskançlýk ilk yýllarda evde masum kavgalara, ilerleyen zamanlarda da aþýlmaz sorunlara, evden uzaklaþmalarýna, kötü alýþkanlýklar edinmelerine neden oldu. Ýbrahim artýk kafasýný sadece dükkânda çalýþtýðý zamanlar dinleyebiliyordu. Evde huzur kalmamýþtý.

On üç yýl sabýr diyerek ite kalka yürüyen evlilikleri babasýnýn ölümüyle tamamen çýkmaza girdi. Ýbrahim, akýl hocasýný, “Evlilik sabýr ister oðul, onun evladý da senin, kadýna da zor, sana da çocuklara da…” diyen yaþlý babasýný kalp rahatsýzlýðýndan kaybetmiþ, bütün olgunluðuyla anacýðýný teselli etmek zorunda kalmýþtý. Gerçi çoðu zaman evine gitmeyip anasýnda kalan Ýbrahim’e hanýmý pek anlayýþ göstermemeye, “Kendi çocuklarýný da baþýma atýp atýp gidiyorsun!” demeye baþlamýþtý ya olsun. Ertesi gün sakinleþiyordu kadýn.

Bir akþam eve geldiðinde kadýnýn kendi çocuklarýný ve evdeki büyük eþyalarý alýp gittiðini öðrendiðinde sakinleþmediðini aslýnda yýllardýr içinde biriktirdiðini öðrenmiþti ya… Çok geçti artýk.

Oturduðu halýdan kalkamamýþ, artýk genç olan iki oðluna da “siz bir þeyler atýþtýrýn benim caným istemiyor” diyebilmiþti. Ýnanamýyordu, bunca yýllýk sabrýn sonunda karþýlýðý bu mu olmalýydý?

Yeniden ev eþyasý aldý Ýbrahim. Karýsýna çocuklardan dolayý nafaka baðlandý. Boþanmanýn bu kadar kolay olduðunu hiç bilmiyordu. Hayata yeniden tutunmaya çalýþtý. Daha çok çalýþmalýydý, evde olmasalar da onlar da para bekliyordu evdeki çocuklarý gibi. Büyük oðlu büyüdükçe tam bir baþ belasý olmuþtu. Dükkâna gelip para istemekten baþka hiçbir iletiþimi kalmamýþtý. Küçüðün okulda çýkardýðý sorunlar mahallede dillere destandý. Ýbrahim’in de veresiye yaptýðý iþler patlak vermeye, yüzüne gülenler borçlarýný ödememeye baþladýðýnda “eyvah” dedi Ýbrahim, babasýndan kalan yan dükkân elden gitmiþti. Oysa babasý “en yakýnýn da olsa senet yap yavrum,” derdi hep. “Ýþ baþka dostluk baþka” diye tembihlerdi.

“Olmaz,” dediler Ýbrahim’e. “Herkes öyle deðil ya. Bekârlýk olmaz evliliði bilen adama!” Bir kadýn vardý, yaþça Ýbrahim’den büyüktü ama ne olacaktý ki? Çocuklarýn baþýnda dursa, yemekle, çamaþýrla ilgilense fena mý olurdu? Hem daha kaç yaþýndaydý ki Ýbrahim? Kýrkýna bile gelmemiþti. Gür saçlýydý, hafif toplu, boylu boslu, dalyan gibiydi. “Madem mal mülk olayý seni korkutuyor, nikâh yapma, imam nikâhýna ikna ederiz” diye aracý oldu birileri.

Ýbrahim, kadýna çok içi ýsýnmasa da baþýný yana eðip “iyi madem,” dedi. Demesinin ardýndan ertesi gün kadýn birkaç bavuluyla gelip yerleþti eve. Önce yepyeni eþyalarý deðiþtirmesini istedi. Ardýndan diðer istekleri baþladý. Ýstek biter miydi, bitmiyordu.

Üç ay boyunca sadece masraf yaptý Ýbrahim. Kadýný çocuklarý da sevmiyordu. Kendi de ýsýnamýyordu. Yaþý büyük olduðundan dolayý haným gözüyle bakamýyor her gün baþka bahaneyle salonda yatýyordu. Geç geliyordu zaten. Eve gelmek onun için zulüm olmuþtu. Kadýn gündüzleri gezer, geceleri dinlenir biriydi. Ona göre hava hoþtu. Kirasý ödeniyor, karný doyuyor, her istediði alýnýyordu. Bundan iyisini mi bulacaktý?

Konuþmalýydý Ýbrahim. Karþýsýna aldý dördüncü ayýn sonunda: “Olmuyor Þerife Haným, yapamayacaðým seninle, kusura bakma,” dedi. Kadýn üzüldü, hiçbir þey demeden, yatak odasýna gitti. O sabah ikisi için de her zamankinden zor oldu. Ýkisi de olabileceklerin planýný yapýyordu.

Ertesi gün Ýbrahim iþyerinde iken bir kamyon yanaþtý evinin önüne. Birileri taþýnýyordu.  Bir saat içinde yüklenip giden eþya Ýbrahim’in yeni aldýðý mobilyalardý. Akþam eve gittiðinde yerde sadece bir halý, ufak tefek birkaç eþya, çocuklarýnýn özel eþyalarýný bulabildi. Hiç üzülmedi. Hatta bir davulcu ile zurnacý tutup mahallede çaldýrmak geçti içinden. Geç vakit gelen çocuklarý “Yine mi?” demekten kendini alamasalar da kendi kendine gülmeye devam etti.

“E, haydi deyiver,” dedi Zülfü, “Ne olmuþ Ýbrahim’e?” Yüzü hiç gülmedi evlilikten yana diyecek gibi oldu ama yutkundu, dile getirmedi.

“Ne olacak,” dedi lahmacuncu Hüseyin. “Yeni ev eþyasý almýþ ama artýk haným almayý düþünmüyormuþ.”

Zülfü Baþýný salladý. Buna kim inanýrdý?