“Çok güzel!” diyerek gülümsedi Reyyan. Gözlerindeki sevinç, yan masalarda oturanlar tarafýndan da anlaþýlýyordu. Kafe çok kalabalýk olmadýðýndan dolayý bahçedeki masalarda oturanlar uzun süredir birbirine bakmaktan tanýdýk imajý vermeye baþlamýþtý. Reyyan, elindeki kutudaki yüzüðe uzun uzun baktý, sonra baþýný kaldýrýp evleneceði adama göz kýrptý. Nihayet bir yýldýr beklediði teklifi almýþtý, daha ne istesindi. Evet, yüzük hayal ettiði gibi gösteriþli ve muhtemelen pahalý deðildi hatta en ucuz yüzüklerden olduðunu belli ediyordu ama Reyyan seviyordu Cafer’i. Ýlerde daha iyisini alýrdý elbet.

“Çok güzel!” diye aþaðýlayýcý bir ses tonuyla baðýrdý annesi. Salata yapýyordu ve sinirinden yanýna yaklaþýlmayacaðý belliydi. “Ne demek bu yaz evleneceðiz, annene babana sormadan, kendi baþýna yüzük takmalar, gezmeler, konuþmalar! Sen beni öldürecek misin kýzým! Çok güzel, çok güzel yetiþirmiþiz seni! Ýþi yok diyorsun! Senin tezgâhtarlýk maaþýnla mý geçineceksiniz? Elinden telefon düþmediðinden belliydi!” diye baðýrýrken marullarý öylesine kesiyordu ki kýzý korkudan sesini çýkaramadý. Zamanla kabul ettirirdi elbette. Hele aðabeyi duysa kýrardý bacaklarýný. Þimdilik annesinin üstüne gitmemek faydalýydý.

“Çok güzel…” dedi komþu Hilal Haným, “Tadý mükemmel… Nasýl da kabarmýþ sünger gibi. Ben süt ile yapmýyordum keki ama inanýn tadý harika olmuþ. Tarifini almalýyým,” diyerek çayýndan bir yudum aldý. Ardýndan da kaþýný gözünü oynatýp Reyyan’ý akþam apartman önüne kadar getiren o hafif toplu, spor giyimli genci sordu. Baþtan ayaða süzmüþ olmalýydý. Al iþte diye geçirdi Münevver aklýndan, konu komþu sormaya baþlamýþtý, laf edeceklerdi. Kýzýn durduk yere kýsmeti de kapanacaktý. Ne diyecekti þimdi? Benim kýz bizden habersiz gezmiþ, tozmuþ evlenmeye karar vermiþ mi diyecekti? Sustu. Yalan da söyleyemezdi. Evdeki kanepeleri, halýyý, duvarlarý inceledi göz ucuyla.  Ýçinden sabýr çekti. Uzun bir sessizlikten sonra derin bir iç çekerek “Gençlerin iþine akýl sýr ermiyor komþu, laf anlatamýyorum, baþa çýkamýyorum!” dedi. Arkasý geldi konuþmalarýn, Münevver’in de bildiði pek bir þey yoktu. Komþu daha iyi gözlemlemiþti sanki.

“Çok güzel!” dedi maðaza sahibi. “Ýyi bir seçim yaptýnýz hanýmefendi, isterseniz bunun mavi renkli olaný da var, çiçek desenli.” Manifaturacýnýn gözleri parlamýþtý. Epeydir böylesine yüklü bir alýþveriþ yapan olmamýþtý. Reyyan anne babasýna arada konuyu açsa da hiç yumuþatamamýþ, henüz iþi olmayan bir adamla evlenmesine ikna edememiþti. Üstelik son haftalarda maaþýndan gizli gizli ev ihtiyaçlarýný almaya baþlamýþtý. Cafer bu alýþveriþlerde onu hiç yalnýz býrakmýyor, ne alacaðýna karýþmýyor, sadece paketleri taþýmakla yetiniyordu. Nasýl olsa parayý ödeyen de oydu. Reyyan’ýn “Ýþ bulabildin mi hayatým?” sorularýna hep ayný cevabý veriyordu. “Arýyorum bir tanem, merak etme sen.” Oysa Reyyan bir çaba göremiyordu. Bir yýldýr hiçbir geliþme yoktu. Ýþ beðenmiyordu.

“Çok güzel,” dedi Cafer’in anasý. “Güzel seçmiþsiniz nevresimleri, havlularý…” diyerek mutfakta gelin adayýnýn sýrtýný sývazladý. Bir nikâhla gelin gelecekti bu eve. Reyyan’ýn, anne ve babasý þimdilik bilmeyecekti durumu. O yüzden aldýklarýný bu eve getiriyorlar, kendilerine ayrýlmýþ odaya yerleþtiriyorlardý. Cafer’in anasý da son iki aydýr iþin ciddiyetini anlamýþtý. Güzeldi Reyyan, becerikliydi. Zaten sorumsuz oðluna bundan iyisini bulamazdý ya. Hem Reyyan, her uðradýðýnda hemen evin kýzý olabiliyordu. Kayýnvalide onlara ayýrdýðý odaya bir yatak odasý takýmý alacaðýna söz vermiþti. Ortak yaþayacaklarý için baþka ihtiyaçlarý söz konusu olamazdý. Reyyan, nikâhta gelinlik giymek istediðini söylediðinde “kiralarýz yavrum” demiþti kadýn. Sonuçta askerliðini yapmýþ gelmiþ, lise mezunu ama iþsiz bir genç idi damat adayý. Üstelik rahmetli babasýndan kalan emekli maaþýyla geçiniyorlardý. Anasý “Evladým, adam gibi bir iþ bul artýk,” diyerek yeniden sýkýþtýrdý oðlunu. Cafer, her gün duyduðu bu cümleyi kulak arkasý edip tezgâhýn üzerindeki bisküviden attý aðzýna. Reyyan’ýn doldurduðu çaylarý salona taþýmasý için oðluna iþmar etti. Fakat tepsiyi Reyyan aldýðý gibi “Bir bardak içip hemen çýkmayalým,” dedi.

“Çok güzel,” dedi Cafer. “Çok güzel bir haber bu!” dedi. Ýþin ciddiyetini anlayamýyor gibiydi. Bir bebekleri olacaktý. Henüz nikâhlarý kýyýlalý dört ay olmuþtu ve Reyyan hamileydi. Anne ve babasýný aramýþ, nikâhýna davet etmiþti ama ne yazýk ki ailesi kýzlarýna tepki koymuþ, gitmedikleri gibi ona tamamen küsmüþlerdi. Böyle olmamalýydý. Aðabeyi de artýk o eve adým atamayacaðýný, karþýsýna çýkarsa onu öldüreceðini söyleyerek noktayý koymuþtu. Reyyan, kendini iki aydýr mutsuz, kimsesiz, çaresiz hissediyordu. Ýþe gitmiyor olsa bu evde iyice bunalýrdý. Hayal kýrýklýðýna uðramýþtý. Cafer öðleye doðru uyanýyor, anasýyla kahvaltý yapýp kahveye takýlýyordu. Ýþ aradýðý falan da yoktu. Gamsýzdý. Sadece lafta kalmýþtý bazý þeyler. Aldýklarý yatak odasý takýmýndan baþka gönlünü alan hiç bir durum olmamýþtý. Kayýn valide Reyyan’a eve para getiren, ev iþlerine yardým eden biri gözüyle bakmaktan ileri gidememiþti. Þimdi bu çocuða nasýl bakacaklardý? Bir sürü ihtiyacý olacaktý. Nasýl büyüteceklerdi? Cafer’in umurunda deðildi, annesi de “Allah, kýsmetini verir zahir,” deyip geçiþtiriyordu. Reyyan iþten gelir gelmez mutfaða giriyor, sofrayý kuruyor, kayýnvalidenin piþirdiði yemeði servis ediyordu. Bulaþýklarý yýkarken Cafer sadece yanaðýna öpücük kondurmaya uðruyordu. Üstelik onunla eskisi gibi konuþacak konu da bulamýyordu. Cafer gözünden düþmüþtü. Reyyan bu döngüden sýkýlmýþ, geleceðe dair endiþeleri artmaya baþlamýþtý.

“Çok güzel,” dedi hemþire. “Nur topu gibi bir kýzýnýz oldu,” diyerek Reyyan’a baktý. Gözlerinde ýþýk vardý ama hiç dermaný yoktu. Bebeði olduðuna sevinmiþ gibi görünmüyordu. Endiþeli bakýþlarla uzattý kollarýný. Pamukla silinmiþ, sarmalanmýþ bebeði kucaðýna aldý. Hemþire, sýk sýk emzirmesini, dikkat edeceði noktalarý söyledi. Kayýnvalide ve Cafer kapýdaydý, bir süre konuþtuktan sonra ikisinin de yüzü düþmüþ bir halde içeri girdiler. Reyyan’ýn baþýna baðladýðý kýrmýzý kurdele olmasa sarýlýk geçirdiði sanýlabilirdi. Doktor da demiþti. Ýyi beslenememiþti hamileyken. Kendine bundan sonra daha iyi bakmalýydý. Üç kilo doðmuþtu çocuk, minicikti elleri, ayaklarý, gözleri cin gibi bakýyordu. Kayýnvalide gelinine elleri titreyerek bir büyük altýn taktý. Bir an evvel eve gelmeleri için sabýrsýzlanýyordu çünkü ev iþlerinden þikâyetçiydi. Gelini hafta sonu dip köþe temizlik yapýyordu sonuçta. Ýyileþince de yeniden iþe baþlamasý taraftarýydý. “Çocuða ben bakarým,” diyordu. Zaten oðlan iþ bulamamýþtý. Yoksa nasýl geçineceklerdi? Yarýn öðle ziyaretine Cafer gelecekti sadece. Odadan çýkarken anasýnýn gözüne bakýyordu Cafer. Kapýnýn önünde oðluna verdiði nasihatten birkaç cümleyi duydu Reyyan. “Anasýgille barýþmazsa biz bu masrafýn altýndan kalkamayýz, tek benim torunum deðil ya… Ne yap et, barýþtýr þunlarý. Olmazsa eve gelmeden önce onlara gitsin el öpmeye…” Reyyan’ýn gözlerinden dökülen yaþ bebeðin yanaklarýna düþtü.

“Çok güzel!” dedi annesi. “Bir de çocuk mu yapýp geldin kapýmýza! Çok güzel! Aferin sana. Telli duvaklý gitmiþ gibi ne cesaret geliyorsun sen bu kapýya!” diye baðýrdý. Ýçeri almamak için kapýnýn önüne dikilmiþti. Reyyan, çok zayýflamýþ, gözlerinin altý çökmüþ, mor halkalar oluþmuþtu. Henüz yirmi ikisindeydi oysa. Uzun saçlarý kesilmiþ, canlýlýðýný da yitirmiþti ruhu gibi. Reyyan, sýrtýndaki aðýr çanta, kucaðýndaki bebek ile yalvarýr gözlerle bakýyordu. Annesi bu farklýlýklara hiç deðinmedi; elbette biliyordu gittiðinden beri yokluk içinde yaþadýðýný. Evdeki rahatlýktan bir “Seni seviyorum” lafýna kapýlýp cahillik ettiðini. “Þimdi baban, abin gelir, git buradan, yeminliyim seni eve alamam! Bize mi sordun bunlarý yaparken? Baþýmýzý öne eðerken! O serseri kocan baksýn sana!” dedi annesi. Reyyan’ýn gözlerinden yaþlar akýyordu. “Affet anne, siz olmadan olmuyor, artýk o eve gitmek istemiyorum,” diyordu. Dinlemedi kadýn. Kapýyý çarptý. Kapýnýn arka tarafýnda elleriyle aðzýný kapatarak, sesini çýkarmadan hýçkýrarak aðladý. Ýki aylýk olmuþtu torunu ama korkudan bakmamýþtý bile bebeðin yüzüne. Affedemezdi. Oysa Reyyan, evden çýkarken bir süre annemlerde kalayým, hem barýþýrýz hem siz de geceleri uyursunuz diyerek ayrýlmýþtý. Sýrtýndaki çantasýnda birkaç kýyafet, gizlice biriktirdiði paralar, takýlan altýn, kimliði ve günlüðü vardý Reyyan’ýn.

“Çok güzel,” dedi Mahmut Efendi, “Bu deterjan öncekinden daha güzel kokuyor Reyyan Bacý,” diye ekledi. Sildiðinde basamaklarýn mis gibi kokusunu seviyordu. “Þimdi de þu çöpleri atýver,” diyerek poþetleri gösterdi. Mahmut Bey, apartman yöneticisiydi. Ýki yýldýr altý katlý bu binada kapýcýlýk yapýyordu Reyyan. Bu zaman zarfýnda kimseler bulamamýþtý onu. Annesinin kapýyý kapatmasýyla karar vermiþ,  en yakýn þehrin otobüsüne binip bilmediði bu þehre gelmiþti. Gizlice biriktirdiði para, kayýnvalidesinin taktýðý altýn ile birkaç hafta idare etmiþti. Erkek kapýcý arayan bir apartmana kucaðýndaki yeni doðanýyla kabul ettirmiþti kendisini. Eski kapýcýdan kalan birkaç parça ev eþyasý vardý kalacaðý yerde. Kira derdi de yoktu. Apartman sakinleri de halý, perde, tencere yardýmý yapmýþtý. Bir odalý dairesinde mutluydu. Anne babasýnýn nefreti, aðabeyinin korkusu, Cafer’in umursamazlýðý, kayýnvalidenin “Kendi geldi katlanacak” sözleri yoktu bu dört duvar arasýnda. Mutluydu.

“Çok güzel,” dedi kýzý. “Çok güzel saçlarý da var anne!” Teþekkür etti annesine, ne zamandýr böyle bir bebek istiyordu, iþte almýþtý annesi. Saçlarýný tarayacak, yedek elbiselerini giydirecek, evcilik oynayacaktý. Beþ yaþýna giriyordu artýk. Zaman çabuk geçiyordu doðrusu. Bu süreçte Cafer’den de avukat aracýlýðýyla boþanmýþtý. Hiç itiraz etmemiþti Cafer de anasý da. Kendi anne babasýndan da arkadaþý Selvi’den haber alýyordu. Annesi çok zayýflamýþtý. Babasýnýn da yüzü hiç gülmüyordu. Aðabeyi halen çok kýzgýndý. Zaten düþünmüyordu dönmeyi. Adýný bile anmadýklarýný söylemiþti Selvi. Ansalar bile Selvi nerden bilecekti ki? Onlar iyi olsun yeter diyordu Reyyan. Kapý vuruldu. Nazlý koþarak açtý.

“Çok güzel!” dedi, Mahmut Bey, “Sen büyüdün de kapýyý mý açýyorsun artýk. Aferin sana.” Ardýndan annesini çaðýrmasýný istedi. Müsaitse kýzýný da alýp kendilerine çýkmasýný istiyordu. Eþi Hatice Haným, hayýrlý bir iþ için onunla konuþmak istiyordu. Anlaþýlan, yine bir talibi vardý. “Olmaz Mahmut Abi,” dedi Reyyan. “Söylemiþtim Hatice Haným’a, evlenmek mi, bir daha asla!” dedi, baþýný öne eðdi.  Onlarý kýrmak istemiyordu ama bu kaçýncýydý. Evlenmeyi kesinlikle düþünmüyordu. Halinden memnundu, kýzýyla kendine yetiyordu. Bir kýz ailesini kaybettiðinde her þeyini kaybetmiþ sayýlýrdý. Reyyan, kendine iki kiþilik bir aile kurmuþtu ve huzurdan baþka isteði yoktu. Özür dileyerek kapýyý kapattý. “Çok güzel,” diye mýrýldandý. “Hayat, huzur varken çok güzel…”