Tasavvuf araþtýrmacýsý, yazar Cemalnur Sargut’un ‘’Allah’ýma Sefere Çýktým’’ isimli kitabýnýn izdüþümüdür kaleme aldýðým yazý.

 An, revnak bir gülüþün nezdinde

Sakýndýðý göze batarken en sivri diken

Hele ki okunan hutbelerde saklý o hezeyan,

Sanýr mýsýn ki bir yok oluþ

Sarkacý gidip gelen yine de

Dolmuþçasýna miadý,

Raptiyeli bir ölümün hüznünden de aðýr iken

Dört baþý mamur efkâr kadar

Asýlsýz bir yargý, o nöbete duran.

Eksen kaygan ve yalýtýlmýþ bir mihrak,

Gündönümünden de yakýn,

O kesif sessizlik en derin sancý,

Külyutmaz benlikte saklý iken

Aþk dolu niyazý,

Kul bildiðim

Küle döndüðüm

Ve anlýk bir sýzýdan da aðýr

Bir yanda ne çok mesnetsiz itham.

Devþirme ömürler, biriken öfkenin kibrinde, kendinden geçen rahvan bir tutarsýzlýkla medet bulmak ne kelime, biteviye dokunuþun közünde, yalpalayan ölümlü ve münafýk düþler belli ki tekelinde o hezeyan en derinden vuran kýdemli bir sancý kadar ayan beyan olsa da dolduruþa gelen zihniyetlerin kestiði ahkâmlarda, sirk cambazý gölgelerin eremediði hidayet nasýl da imkânsýzýn tekelinde baðrý yanýk bir düþ iken mecalsizce yoksunluðu bir kez sýrtlamýþ…

Dünlerden bir dün, gönülde yangýn, sükûnetin hicap verdiði tesellisinde saklý tüm var oluþ her ne kadar görünmez bir hükümdarlýðýn saf tutan coðrafyasýnda birikse de en gönülsüz hutbe ve sýðdýramazken duyduðu nefreti yere göðe, sadece kendi gölgesinde yitip giden mecazi bir aþk, defolu bir süreç ve yankýsýný duyamazken ses etmediðim bir köþede çökmüþken dizlerimin üstüne…

Seç tek birini, sadece saklanma o vakur gülüþün ardýna hatta yetmedi çek restini. Sen ki, nedamet yüklü fýsýltýlarýn, revnak dokunuþlarýn ve mihrabýn iken eremediðin nihayetin asil ve nazenin yalnýzlýðý…

Yalnýz kýlan o sükûnet iken sýðýndýðýn daðýn arkasýnda ve saf tutan melekler huþu içerisinde fýsýldarken kulaðýna…

Hey gidi hey ölümlü dünya, hey sen nefretin odaðýndaki beþer: Son defa hýçkýr nezdinde nefretin, sanma da düþüþün ne ilk ne de son.

Gönülsüz bir sevdanýn en derin yakasýnda, yüz sürdüðün ve asalet bildiðin efkârýn týnýsýnda hatta yetmedi körelen bir yürek iken þart koþtuðun bu hezimete, sanýr mýsýn ki boyunduruðunda þeytanýn, yer bulacaksýn cennetin en ücra indinde?

Öyle ya, kimin ne derdi varsa ve kimin eli kimin nezdinde en kirli yeter ki alnýnda parlasýn nuru yürekte saklý o bitimsiz inancýnýn.

Günleri doldurdum bir çuvala ve geceye astým ruhumu yeter ki O’nun huzurunda yargýlanayým. Yetmese de hezimet yüklü sakýncalarýnda rahvan ruhlarýn ifþa ettiði, haraç mezat satmýþsýn mademki vicdanýný, tek bir cümle dahi söylemeye hakkýn yok.

Sen ki müridi gölgelerin, sen ki satýlmýþ vicdanýnýn ödeyemezken kefaretini, dön de bak ardýna ve o kuyruklu yalanlarýnda esir ettiðin ahlaktan bihaber iken medeniyet, nasýl da tozu dumana kattýn ermeyecekmiþçesine nihayet bildiðin hele ki miadý dolmamýþ ve söylenmemiþ bir þarkýnýn kýrýk melodisine sýðdýrdýðýn peþin hükümlerinden alabildiðine uzak olsa da Yaradan, tek bir teselli yeter gönlüme üstelik kimden geleceðini bildiðim tüm o esarete raðmen.

Ne ölgün ruhum ne de kifayetsizliðin girdabýnda…

Ne solgun bir gülün kýrýk dalý ne sönmeyen ýþýðým aydýnlatýrken yolumu ne de dirayetsiz imgeler bulaþmýþken üstüme baþýma, bir asrýn üzerinde yasýn, rahmeti bunca yaþýn ve asýlý iken kancalarýna vicdan bellediðim o sýcak dokunuþun…

Dünden kalan ne bir yara hele ki gönlün yâd ettiði en derin sancý iken yokluðum, yok olmaktan hicap etmediðim kadar da korkarým Yaradan’dan.

Yoðum ezelden beri, varlýðým sadece bir kum zerresi ve korkutulduðum kadar da korkarým günahtan.

Bir damla yaþa kýyamazken melekler, en saf gönlün kanatýldýðý, yetmez olur mu hiç bu denli aþk ile yoðrulmuþken benliðim.

Sevgilerden sevgi beðendim, aþka namzet bir ikrar ile soluklandým þu kâfir imgeler iken tek tezahürü yalýtýlmýþlýðýn ve bir gýdým dahi korkmaz oldum nefretinden beþerin.

Sen ki en asil ve en zeki varlýk…

Sen ki en vakur gölge…

Sen ki hidayetin gölgesinde savruk bir name…

Sen ki siper etmiþken yüreðini þu cahil devranýn tüm nefretine…

Sen ki en yalnýz kalabalýðýn en destursuz yoldaþý belki de mihenk taþý þu payidar ruhun ekseninde verdiðin onca kayýp. Yeter ki kaybolma ve boðulma kibrinde ve yâd et aþký bir adým ötende iken þu densizliði devranýn.

Aþklardan aþk beðen gönül, yaþa yasýný doya doya ve bitir þu husumeti.

Dilimde, yüreðimde ne varsa haz ettiðim.

Aþký da yâd ederim her ölgün gün erdiðinde geceye.

Gecelerden kara iken efkârý bitimsiz döngünün, huzurun en güzelini nakþederim sýðýndýðým varlýðýn nezdinde ve bilip bilmeden kýrdýðým kim varsa af dilerim.

Gönül ne yorgun ne de kibre delalet þu melun satýrlar, sadece bir pergelin izdüþümünde, çevremde çizdiðim o kocaman daire ve içimde dolu o bitimsiz sevgi ki namzet iken evrenin beyanatýnda tüm gizil yetileri ile saf tutan rahvan ve aþka doyamaz iken bildiðin en sakil benlik.

Bir esinti iken her birimizin tecellisi, rahmete boðan Yaradan’a seslenirken gönül dolusu:

‘’Senin aþkýn ateþtir, ateþin gül bahçesi.’’