Çocuk olan evde gýybet olmaz derler büyüklerimiz. Bu görüþün gerçekliði tartýþýlmaz. Yalansýz sevimli halleri, ara ara muzipçe davranýþlarý, gülmeleriyle evlerimizin sürekli neþe kaynaðý olmuþtur çocuklarýmýz. Lakin yýllar geçiyor. Daha dün kucaðýmýza alýp sevdiðimiz çocuklarýmýz bir de bakýyoruz büyümüþ, evden uçuvermiþler. Ýki çocuðumuz büyüdü, evlendi ve kendi yuvalarýna taþýndýlar.

         Mütevazý dairemizde bir Köroðlu bir Ayvaz kaldýk sayýlýr. Neyse ki, üçüncü evladýmýz doðdu ikinciden tam 10 yýl sonra. O da büyüdü. Okudu, asker oldu, çalýþmaya baþladý. Henüz bizimle. Evimizde bir delikanlýmýzýn olmasý hoþ bir duygu. Hele askerlik yemin töreninde oðlumuzu ziyaret etmek yaþadýðýmýz heyecanlý günlerin en faklý olanýydý. O gün diðer asker ailelileriyle yaþadýðýmýz duygu yoðunluðu bir farklý güzeldi.

         Delikanlýmýz bir kedi alacaðýný söylüyordu sýk sýk. Apartmanda hayvan besleyerek komþularýmýzý rahatsýz eder miyiz kuþkusuyla olaya fazla sýcak bakamýyorduk açýkçasý. Ýki sene önce soðuk bir aralýk akþamýnda günün geç saatlerinde oðlumuz eve geldi. Aaa… ne o! koltuðunun altýnda bir kafes içinde þirin mi þirin bir yavru kedicik.

         Sevimli konuðumuzu kafesinden çýkardýk. Dýþarýsý soðuk. Zavallý üþümüþ. Meraklý ve ürkek bakýþlarla etrafý gözlemeye baþladý. Okþadýk, sevdik. Okþandýkça horultu sesini duyduk. Ne kadar sevimli ve bakýma muhtaçtý. Daha birkaç aylýk yavruydu kediciðimiz.

         Kýsa sürede evimizin neþe kaynaðý oldu. Ýhtiyaçlarýný gidermeyi öðrenmesi zaman almadý. Oðlumuz iþten eve dönünce hemen kedisine koþar, hayvaný sever okþar. Onunla mutlu olur. Ýþ yaþamýnýn yorgunluðunu üzerinden atar.

         Kedimiz gün gün büyüdü. Þimdi koskocaman oldu. Sokak kedileri kadar bir büyüklüðe ulaþtý. Önceki yýllarda küçük bir kanarya kuþumuz vardý. Evimize þakýmalarýyla bir güzellik katýyordu. Adýný Boncuk koymuþtuk. Boncuk hasta oldu. Ötmez oldu. Sessizleþti. Bir gün sabaha uyandýðýmýzda kuþumuzu kafesinde ölü bulduk. Evimiz gerçek bir yasa boðuldu. Bir canlý ölmüþtü yaný baþýmýzda.

         Eþim ve ben köy çocuklarýyýz. Çocukluðumuz ve gençliðimiz köyde, köylerde geçti. Her köylü gibi hayvan besliyorduk. Kapýmýza bir sürü gelirdi. Koyunlarýmýz, kuzularýmýz, koçlarýmýz vardý. Bazý yýllar babam koyunlarý satar keçi alýrdý.

         Sadece bu hayvanlarý mý besledik köyde? Elbette hayýr. Sýðýrlarýmýz, mandalarýmýz ve bir çift öküzümüz ahýrý doldururdu. Bitmedi. Kümes hayvaný beslerdik. Tavuklarýmýz, kazlarýmýz, onlarla beraber de ayrýca iki kocaman çomar köpek ve evde de bir kedimiz vardý. Hayvanlarý severdik. Onlar bizlerin can yoldaþlarýydý. Her türlü hayvansal besinimizin canlý kaynaklaraydýlar. Hepsinin yeri baþkaydý.

Uzun kýþ günlerinden sonra ilkbaharýn gelmesi; karlarýn erimesiyle çayýrlar yeþil rengine bürünürdü. Güneþin altýn ýþýklarýný gönderdiði doðamýzda þýrýl þýrýl akan dereler, bir tarafta kuþ sesleri, doðanýn eþsiz müziðine karýþan kuzularým meleyerek annelerine koþmasýnýn seyrine doyulmaz. Köyde canlý bir yaþam sürüp gider. Çayýr-tarla, bað- bahçe iþleri bir tarafta. Diðer tarafta hayvanlar, onlarýn sevimli halleri.

O günler çok gerilerde kaldý. Anne-baba ölünce köydeki yaþantýmýz bitti. Koyun kuzu melemeleri, köpek havlamalarý, tavuklarýn gýt gýdak, kazlarýn gak gak sesleri uzayýn derinliklerinde kayboldu gitti. Yýllarca o güzelim aðzý var dili yok hayvanlarý beslemiþ miydik? Yoksa hepsi bir rüya mýydý köy yaþantýmýz? O günleri anýmsayýnca hüzünlenirim. Ne diyeceksin! Bir devrandý geçti anne-baba ve küçük büyük baþ hayvanlarla yaþanan köy günleri.

Þimdi evimizde sevgili “bir kedimiz var” Barýþ. Evden çýkarken kapýya kadar uðurlar bizleri. Yalnýz kalmanýn hüznü sarar benliðini. Boynunu eðerek arkamýzdan çaresizce baka kalýr. Odalarda kapalý kalmaktan çabuk sýkýlýr. En büyük zevki balkona çýkýp çevreyi seyre dalmaktýr. Ýkinci katta olan dairenin balkonundan aþaðýlarda dolaþan sokak kedilerini merakla gözerler.

Gündüzleri sessizce uyur. En iyi arkadaþý oðlumuzun eve döndüðünü sezer, kapýda onu bekler. Aralarýnda sarmaþ dolaþ baþlar. Barýþ, bazý günler tehlikeli iþler de yapar. Balkonun dýþýna sarkan çamaþýr iplerine çýkar. Aþaðýya düþer diye yüreðimiz aðzýmýza gelir.

Ýlkokul yýllarýnda tanýk olduðum ve ruhumun acýtan bir olayý anýmsarým Barýþ’ý severken. Mevsim kýþ. Doða bembeyaz karlarla kaplýydý. Delikanlý bir komþumuz, yakaladýðý bir kediyi karlarýn içine fýrlatýp attý. Ve köpeði saldý zavallý hayvanýn üstüne. Kedicik kaçýp kurtulamadý. Köpek kediyi bir anda belinden yakaladý, Kýsa sürede boðdu öldürdü.

Ben ve kardeþim, gözlerimizin önünde kedinin boðulup öldürülmesini aðlayarak izledik. O sadist, ruhsuz adamýn davranýþýný hala anlamýþ deðilim.

Es kaza Barýþ balkondan aþaðýya düþüp sokak kedilerinin saldýrýsýna uðrasa kendisine zarar gelmeden imdadýna koþacak zaman bulur muyum? Böylesi karamsar duygularda sarýyor ruhumu ara ara. Dayanamam Barýþ’ýn kötü hallere düþmesine.

O, evimizin neþe kaynaðýdýr, bizden biridir artýk. Çocukken ruhumuza iþlemiþ hayvan sevgisini onunla gideriyoruz. Ýsmiyle de insan olarak, insanlýk olarak özlem duyduðumuz huzur, hoþgörü, dostluk duygularýnýn anlam bulduðu barýþa olan özlemimizin canlý canlý sembolüdür.