Sonbahar mevsimine evrildi yine yer karamýz. Sonsuz boþlukta bir zerre kadar bile olmayan mavi varlýk dünyamýz döner de döner. Aylar, mevsimler geçer. Ýlkbaharlarda doða canlanýr, yeþillere bürünür. Yaz gelir arkadan. Sýcak günler, tatiller, deniz, dinlenme ve alabildiðine özgürlük.

         Benim ruhumda mevsimler deðiþmiyor. Sonbaharý yaþýyorum sürekli. Kalbim bomboþ, yýkýk bir yayla evi gibiyim. Ruhum sert rüzgârlarla savrulan sararmýþ sonbahar yapraklarýndan farksýz. Mutluluða ait duygular kalbimi çoktan terk etti.

         Yeni bir yaþama baþlama aþamasýndayým. Uludað eteklerinde yeni bir okula atandým. Çevreyi, okulu, birlikte çalýþacaðým meslektaþlarýmý ve öðrencilerimi tanýmakla geçecek günlerim. Babam yeni bir iþyeri açtý Bursa’da. Ailemle yaþayan garip bir kadýným. Dul bir kadýn. Eþinden ayrýlmak zorunda kalan boþanmýþ bir kadýn.

         Mutluluk denilen talih kuþu çok az tünedi gönlümün sarayýnda. Sakarya ilinde çalýþtým Bursa’ya gelmeden önce. Yaþamýmda hiç karþýlaþmadýðým arkadaþlýk, hoþgörü, insanlýk adýna güzel bir insan tanýdým çalýþtýðým okulda. O, benim yaralanan ruhumu saðaltan Lokman Hekim’imdi. Öðretmenliðe yeniden döndüðümde sonbaharda yapraklarý dökülmüþ, kurumamak için direnen bir fidan gibiydim. Henüz yirmi dokuz bahar görmüþ bir tazeydim. Fiziki olarak hiçbir eksiðim yoktu.

Yalnýzlýðýmý fark edip kadýnlýðýmdan yaralanmak isteyen kem gözler çok oldu. Oysa benim ruhum yaralý, kalbim paramparçaydý. Sýðýnacak sakin bir limana ihtiyacým vardý. Ýçimi dökecek, beni dinleyecek bir arkadaþ edinebilsem azýcýk yüzüm gülebilirdi belki.

Yanýma yaklaþýp þehvetle gözlerini gözlerimle buluþturan erkeklerden bucak bucak kaçýyordum. Çalýþtýðým okulun ayný katýnda sýnýf kapýlarýmýz bir birine bakan bir arkadaþla selamlaþmaya baþladýk. Þakaklarýna aklar düþmeye baþlamýþ, ömür denen yolun yarýsýný kat etmiþ karþý cinstendi selamlaþtýðým öðretmen.

         Seksenli yýllarý yaþýyorduk. Ýlkokul üzeri altý yýl öðrenim görmüþ öðretmenler ön lisans eðitimine tabi tutuldular. Arkadaþlar yeniden öðrenci olmuþlardý.  Girdikleri sýnavlardaki yaþadýklarý serüvenleri anlatýyorlardý. Sýk sýk ayný katta çalýþtýðýmýz arkadaþýn adý konuþuluyordu. Bir de önceki yýllarda okuduðu þiirler ve baþarýlý teftiþ raporlarýndan da öðretmenimizin sevilen, takdir gören biri olduðunu hissettim.

         O, herkesle ayný yakýnlýkta ve ayný derecede uzaklýkta olmayý ilke edinmiþti. Öðretmen odasýnda uzun sohbetlere katýlmaz, zamanýnda sýnýfýnda olmaya aþýrý özen gösterirdi. Uzun öðlen teneffüslerinde okuduðu kitaplarýn ve izlediði filmlerin gizemli dünyasýný anlatmasý beni büyülerdi. Bir an kendimi anlatýlarýn içinde bulur, ruhumun arýndýðýný hissederdim. Böylesi anlatýlarý dinlerken iç dünyama döner geçen yýllarý yeniden yaþardým. Nerede yanlýþ yapmýþtým?

         Ýnsan yeni bir ortama en kýsa sürede intibak edebilen bir yaratýk olarak da tanýmlanýr. Kafamýn içinde ayrýldýðým kent ve anýlarým sürekli cirit atarken yeni durumlara alýþmak hiç kolay olmayacak benim için. Mersin’deki günleri hiç unutamýyorum. Beþ yýl yaþadýðým güneyin güzel kentinde mutlu aile gemimiz yara almýþtý. Hýzla su alýyordu. Boðulmama ramak kalmýþtý. Babam imdadýma yetiþti. Çýðlýðýmý duymuþtu. Ýki bavul, kýzým, babam ve ben ýlýk bir bahar sabahýnda Mersin’den ayrýldýk.

         Yaþamýmýn daha baharý sayýlacak bir yaþta yuvasý yýkýlmýþ, mutluluk hayalleri sönmüþ bir kadýndým. Çok sevdiðim yaþam nedenim olan mesleðimden öðretmenlikten de istifa ettim. Ýçimde sevgi denen bir duygu kalmamýþtý. Öðrencilerime yararlý olamazdým.  Babamýn dizlerine yattým yol boyu. Ýçin için aðlýyordum gözyaþý dökmeden. Nasýl geçti o pembe yýllar?

         Ýki yýllýk Eðitim Enstitüsü son sýnýf öðrencisiydim. Mezun olup öðretmen olmama kýsa bir süre kalmýþtý. Babam da bir öðretmendi. Çok kitap okur, güzel sanatlara uçsuz bir ilgi duyardý. Ut ve tambur çalar, annemle karþýlýklý þarký söylerlerdi. Birbirlerini severek evlendiklerini anlatýrlardý. Benim de sesim güzeldi. Sanat müziðine özel bir ilgim vardý. Samime Sanay, Emel Sayýn düzeyinde þarký okuduðumu söylerdi arkadaþlarým. Babam öðretmenlikten ayrýlýp Sakarya’da devlet sektöründe yeni bir iþte çalýþýyordu.

         Siirt’te okuyor, baba vataný bu ilde dedemlerle birlikte oturuyordum. Okulun bitmesini, mezun olup yeni bir yaþama baþlama heyecaný tüm benliðimi sarmýþtý. Son dersten çýkmýþ dedemlerin evine doðru yürüyordum. Müstakil evlerin bahçelerinde renk renk güller açmýþtý. Ýlkbaharýn tüm güzelliklerini yaþýyorduk. Arkamdan tok bir erkek sesi duydum. Sokaklarda yürürken bana laf atan sözlere yabancý deðildim. Bu ses çok yakýnýmdaydý. Geri dönüp baktým.

         “Yasemin, birazcýk durup beni dinler misin? Sana söyleyecek sözlerim var…” Donup kalmýþtým. Bir çift mavi göz beni yakýndan süzüyordu. Göz göze bakýþtýk kýsa bir süre. Yoluma devam etmek istedim.  Daðýnýk sarý saçlý, beyaz gömleðinin iki düðmesi açýk uzun boylu benim yaþlarýmda bir genç gülümseyerek sürekli gözlerini gözlerimden ayýrmýyordu. Konuþmaya devam etti.

         “Ayný okulda okuyoruz. Ne tesadüf seni kýsa süre önce fark ettim. Adýný ve Arap kökenli bir ailenin kýzý olduðunu öðrendim. Biliyor musun, ýrkýnýn tüm güzel özelliklerini taþýyorsun. Simsiyah saçlarýn, zeytin karasý iri gözlerinle hep benimlesin. Sürekli seni düþünüyorum. Tahammülüm kalmadý artýk. Aþkýmý tüm evrene haykýrmak istiyorum. Seni seviyorum.”

         Böylesi sözleri ancak filmlerde duymuþtum. Duyduklarým gerçek miydi yoksa rüyada mýydým?  Titriyordum. Kalbim duracak sandým. Ýlk kez yüz yüze aþk cümleleri duymak kanýmýn akýþýný hýzlandýrdý. Yüzümün yanýp tutuþtuðunu, boðazýmýn kuruduðunu hissettim. Konuþacak gücüm yoktu…

Kader miydi bu? Sanki o aný bekliyordum. Normalleþmem fazla zaman almadý. Beyaz atlý prensim yaný baþýmdaydý. Söze ne gerek vardý? Mavi gözlere bigâne kalamadým. Tatlý bir tebessümle yoluma devam ettim.

         Günler çok çabuk geçti. Geriye baktýðýmda okulu bitirip diploma aldýktan kýsa süre sonra niþanlandýðýmý hayal meyal hatýrlýyorum. Ýki genç öðretmen sivil hayatý tanýmadan yollarýmýzý birleþtirdik. Prensim Mersinli tanýnmýþ varsýl bir ailenin çocuðuydu. Kayýnpederimin himmetiyle eþimin doðup büyüdüðü ile atandýk. Örnek bir çift olmuþtuk. Nereden bilebilirdim kendimi dünyanýn en mutlu gelini olarak hissedip geldiðim bu Akdeniz kentinden beþ yýl sonra gözü yaþlý ayrýlacaðýmý…

  devam edecek…