Online Üye
Online Ziyaretçi
Bayat bir şiir kadar tatsızım hele ki
demi kaybolmuş bir çayın derinlerinde yüzüyorsa insan.
Şekerlerimi kıtlama yaparken, bol
söylemli bir alt yazı geçti. Sözüm ona şeker zehirmiş demek ki ölmeye az kaldı.
Aslında çoktan öldük her birimiz.
Üçten ikiye indim şekeri kırıp kırıp
ortasından ve buçuklu bir şiir yazmak istiyorum ne de olsa tümlenen hiçbir
hicabım yok.
Şimdi karşıya geçeceğim ve diğer
karşıya sanırım İstanbul’u yaşamak istiyor canım ve karşılıksız sevdiğim karşı
yakalarını şehrin bir broşla iliştirmek boynuma…
Uzun boylu sevmek nedir, ne iyi
bilirim ve uzun uzadıya nutuklar atmaktansa uzun boylu şiirler yazmak ve
yaslamak başımı diz/e/lerinde uyumak kadar da hoşnutluğun simgesi gerçi boynum
tutuluyor yazarken ve yaslanırken: olsun!
Şehirde şiirlere rast geliyorum,
şiirde de şehirlere: aslında olup biten; tek şehir ve tek şiir ve aslında benim
tek olmayan.
Burcuma hicap yüklerken neden üçüzler
burcu yok, demenin manasını çözmeye çalışıyorum demek ki şizofrenik bir burç
tamlaması:
Önce ikiye vardığım sonra da üçü
eşelediğim bir kimlik bölünmesi.
Sırıtabilirsin dostum hatta
alaylarını yüklenir de boca edersin az sonra yazacağım şiirin altına ve ben en
etkili yorum seçerim senin istiflediğini istimlâk edecek bir sonraki şiirimde
ben dördüzler burcunun açılımını yapacak iken.
Soytarı bir kelamdan nasiplenmek ne
güzel ve dizlerimin bağı çözülürken ağ tanımlamasında bir balığı daha oltaya
düşürmek ve yüzen düşüm bin parça az sonra denize atlayıp uzaklaşacağım Ankara
şehrinden hele ki görmediğim bir şehirde yüzmek nasıl oluyor, diyenlere de can
simidi atarken sözüm ona ve derinlere düşen alyansını ararken şair ve kadın.
Dertsiz söylemin biri bin para belki
de metazori bir güdümleme güne dert eklemek ya da derde gün ve günbegün
sivrildiğim kuytularında sıra dışı bir öykünün figüranı olmak yine katık
yaptığım hüzün kadar da sırnaşık bir duyguyu pelesenk etmekten de çekinmediğim.
Okuduğum bir martavalın belki de
sahiplenme güdüsüyle üstünü örterken bilinmezin ve kanat çırpan bir kuşa özendiğim
kadar da var hani hele ki tek kanadın açılımı ölümü çağrıştırırken.
Gölgesinden korkan bir kabadayı belki
de kara gecenin lanetine boca ettiği isyan ve naraları ile mahalle halkını
uykusundan eden demek ki uykusuzluk bulaşıcı yoksa nasıl yazardım şu beyhude
satırları ve şükrettiğim sessizliğe ses sığdıran bir duvar yazısı kadar da
abartılı ve bol bol imla hatalarına rast geldiğim.
Kırsam mı kalemi, demek maharet
olmasa gerek sonra gidip gidip geliyorum: kâh bir satırda uyuya kaldığım kâh
uykuyu satırlara serpiştirdiğim belli ki az sonra sökecek şafağa bir ön
hazırlık yine kuru sıkı tabancama imgeler doldurup beynimden vurulduğum bir
imla kılavuzu ben artık hangi nedenle ölçüp biçtiğimi hayatı bilemezken. Belki
de dar açılı cümleleri yok sayıp bol acılı bir şiir söylediğim yine gecenin
ferini söndüren bir yoksunluk kadar da arayışın dibine vurmuşken.
Ön sözünü sahiplenmek istiyorum
aslında hiç yaşanmamış bir ömrü bir saniye içerisinde telaffuz etmek yine kara
kalemle resmettiğim sarı güneş ama dedim ya: siyahın dışında tek renk yok. İyi
de nasıl dile gelecek güneşin sarısı, göğün mavisi? En iyisi alt yazı geçmek
resme belki de bir ses kaydı ekleyip ömrü de renkleri de teşhir etmek yine
yalnızlığı boykot ederken giriştiğim o güzergâhta nokta atışı yapıp bir nokta
arayışımın da sonlanmadığı.
Su içtiğim sebilden yansıyan sefil
bir kimlik kiminin haz ettiği kimin görmezden gelip inkâra yöneldiği aslında
kimlik kaygımdan çıkıp da yola kirli bir havluya elimi silmekten çekindiğim.
Sıra dışı eylemlerinde insanoğlunun belki de bir kımıltı yine içim içimi yerken
yanına söylediğim o şekerli kahve.
Şehir sıtmaya tutuldu tutulalı bir
üşümedir ki sormayın gitsin. Kişi başına iki buçuk doktor ve çeyrek aile
hekimin düştüğünü de göz önüne alırsak ve günde iki tüp kan verip içimizdeki
vampiri aç bırakırken, çok da zor olmasa gerek iyileşmek. Fena mı işte! Önce
içimiz boşalıyor sonra damarımızdaki kanı akıtıyoruz yine göz göre göre yaşamak
zor geliyor kimine. Hâşâ, Tanrım! Boyutsuzluğumun ışığında bir nebze de olsa
izin ver ne olur içimdeki teyelli korkularımı ve endişelerimi yok saydığım
kadar da yok sayıldığım bir minvalde affet günahlarımı.
Satırların yarası kapanmadan
kapamalıyım gözlerimi. Kapatıp açtığım musluğu da tamir ettirmeliyim yoksa evi
de evreni de su basacak yoksa alt yazı geçen o felaket benden gelen mi? Sen
musluğu açık unut sonra da yüzme dersi almadan ıskartaya çıksın yüzücü mayom.
Görkemli bir son ısmarladım bu gün
Tanrı’ya: ya varacak ya varacak adresime. Demem o ki; para transferi yaptığım
banka beni kara listeye almış. Demek ki; girdiğim yanlış şifre olacak sonumun
başlangıcı oysaki hayatın şifresi idi hem çözdüğüm hem çözüldüğüm ama
çözemedikleri iç sesim ki hala depreşen bir mevsimden alacaklıyım gerçi
mevsimlerden mevsim beğenir iken son zamanlarda hele ki kışın sıcağı bile
ayyuka çıkmışken… ve sonunda kar atıştırmaya başladı. Rahatça uyuyabilirim…
demekten imtina ediyorum. Ya sokakta kalan onca insan ve hayvan?
Mutluluk ne kadar da göreceli.
Hem düş kur sonra da düş düş’ün
basamaklarından. El vermem gereken insanlardan yana derdim ve dün yolun
ortasında düşüp ölmekten son anda kurtulan yüzü gözü kir pas içindeki esmer çocuk
da gözlerimin önünden gitmiyor.
Sarışın doğduğum güne lanet olsun!