Monolog Röportaj- Þair Þiirle Saklanýlamayacaðýnýn Farkýna Vararak, Farkýnda Olmadan Kendi Duygularýný Saklasa Da Þiirle Ele Veren Midir?

-Uzaklarda bir yer var insanlar gönüller var, yalnýzlýk içinde bizleri þiirlerimizi bekliyor diye çýktýðýmýz bu yolda röportajýmýz devam ediyor bu duygu ve hisler yumaðýný biriktirerek… Sayýn Gülveren þair manadan ne kadar kaçarsa kaçsýn yani kendi duygu ve hislerini anlatýrken baþkasýnýn duygularýný anlatýyormuþ gibi yazsa da, ne kadar kendine saklamak istese de,  bunlarý ben yaþamadým dese de… Belli bir zaman sonra ima ettiði birey deðil kendisine o þiiri yazdýran sebeplerin, gün yüzüne çýkarak anlatmak istediði kendi duygularýymýþ, diyerek þiirle saklanýlamayacaðýnýn farkýna vararak, farkýnda olmadan ele veren midir þairi þiir? Þair öldüðü zaman þiirleri de kendisiyle beraber ölür mü? Duygu ve hisleri yok olarak sadece yazýlý þiiri mi kalýr okuyucuya?

-Okuyucu bu, þiirle yatan kalkan olduðu için his ve duygularý bir anten vazifesi gördüðü için hemen anlayacaktýr. Bir birine yakýn manalar bir ima yoluyla anlatýlýþtaki derinlik mana ile þairin neyi kimi anlattýðýný, okuyucu bu hislerin kabarýklýðý coþkusu ile elbette ki farkýna varmasýna sebebiyet verecektir. Þiir farkýna varmak farklý olmayý gerektirendir. Okuyucu sessiz bir fark ediþle inceden hissederek, yazýlanýn þairin kendi hayatý ve duygularý olduðunun farkýna varýr.

Sevgileri yarýnlara býraktýnýz

 Çekingen, tutuk, saygýlý.

Bütün yakýnlarýnýz

 Sizi yanlýþ tanýdý.

Bitmeyen iþler yüzünden

 (Siz böyle olsun istemezdiniz)

Bir bakýþ bile yeterken anlatmaya her þeyi

 Kalbinizi dolduran duygular

 Kalbinizde kaldý.

 Siz geniþ zamanlar umuyordunuz

 Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.

 Yýllarýn telâþlarda bu kadar çabuk

 Geçeceði akýmýza gelmezdi.

Gizli bahçenizde

 Açan çiçekler vardý,

Gecelerde ve yalnýz,

Vermeye az buldunuz

Yahut vakit olmadý."

   Behçet Necatigil

Bir sensin gizlenen oðul
Aðlarsýn gizli gizli
Seversin gizli gizli
Ölürsün gizli gizli
Çatlarsýn arzudan, iþtihadan
Yer yarýlýr yere geçersin
Söyleyemezsin.

Fazýl Hüsnü Daðlarca

Ne zaman yürüsem kendime, dalgýn,
gözlerimin içinden dalýp gidiyor uzaklara sokak.

Ansýzýn kar kokusu, ansýzýn yüzünde ya dönmez korkusu.

Oya Uysal

- Þair dýþ dünyayý anlatýrken þiirle sürekli kendi iç dünyasýna doðru yollarýn çýktýðýný görebiliyoruz. Bizim gibi sokaða çýkýp görmektense, ona görünen þiirle baktýðýnda gördüðü bir sokak her zaman vardýr. Çünkü þair gönüllere bakar, gönüllerde gönüllere çýkan sokaklarý caddeleri görür, bu gezinme ile sokaklar caddeler artýk her baktýðýnda deðil yazdýðýnda görür, sokaklarýn bakmakla gezmekle deðil hissederek de var olabileceðini söylüyor. Belki de sizde hayal edin sizde sokaklarda gezinin dercesine anlatýlan, görülmeden gezilecek yürünecek bir sokaðý olmalýdýr insanýn diyendir þair þiirle… Nasýl ki bir demirci ustasý demire kýlýç olmasý için þekil verirken nasýl verildiðini, çelik demire suyunun nasýl ne zaman verileceðini bildiði gibi, her demir çelik gördüðünde kýlýcý hatýrlamasý gibi hayalinde þekil vermesi o çeliðe suyunun ne zaman verilmesini bildiði gibidir… Kýlýç yapan demirci ustasýna çelik demir nasýl kýlýca çýkarýyorsa her demir çeliði gördükçe, þairde þiiriyle gönüllerde gönül’e çýkan yollarý bildiði gibi, þiiriyle duygu ve hisleriyle gönüllerin yoluna sokaðýna çýkar her pencerede baktýðýnda her þiir yazdýðýnda…

Ýnsanýn baþkasýna söyledikleri, kendi duymak istedikleridir.

Yazdýklarý, okumak istedikleridir.

 Sevmesi, sevilmeyi istediði biçimdedir.

"her þeye benzeyebilirken o
hiçbir þey benzemezken ona

Cahit Zarifoðlu

Ne sandýn bütün alanlar bizimdir, biziz
ne varsa kalan biziz, ne varsa gerçek

Turgut Uyar

Sesinde ne var biliyor musun
ev daðýnýklýðý var ikide bir elini baþýna götürüp
rüzgârda daðýlan yalnýzlýðýný
düzeltiyorsun

Cemal Süreyya

-Kýsacasý þair, kendisine nasýl ulaþacak nasýl anlatacak, elbet þiirle anlatacak gizli ya da aþikâr… Þairler yazarlar fikrin düþüncenin hamalý olmayý göze alan ve fikir için ölmeyi göze alanlardýr… Yoksa neden bunca uðraþ, insan kendini anlatmasý anlatýrken sancýlarý çileleri yaþayarak görerek yazmasý, yazarken hissetmesi gözyaþý dökmesi elbette ki bir amaç ve gaye uðruna, bir þeyleri vermek amacýyla bir amaca ulaþmaktan ziyade toplumla bir amaca ulaþmadýr. Örneðin “Fikirleri için ölerek kendisini gerçekleþtiren, önemli isimlerden birisi de Simone Weil. Nazi iþgali altýndaki memleketi Fransa’da insanlarýn yediðinden daha fazla yemeye hiçbir hakký olmadýðýný düþünerek kendisini açlýða mahkûm eden Weil, sonunda ölüyor. Ölümüne dair gazetelerde “Fransýz profesör kendini açlýktan öldürdü” þeklinde haberler çýkýyor. Sadece Fransýz halkýyla dayanýþmak için çýktýðý yolda Weil, bedeniyle direnmeyi ve ölmeyi seçiyor. Zamanýnda çok da tanýnmayan Weil, özellikle ölüm hikâyesiyle verdiði mesaj nedeniyle bugün epey andýðýmýz isimlerden. Onun bu tavrýnýn en önemli nedeni felsefesini yaþam biçimi hâline getirmesiyle ilgiliydi belki de. Çünkü o nerede sömürü ve haksýzlýk varsa, oradaki insanlarla duygusal bað kuran bir düþünürdü.”

-Unutmayalým ki ezilen hissede, acýyý yaþayan acýyý bilir, bu þair olsun yazar olsun filozof olsun yaþayan ezilen bilir… Bazen böylesine sözlerin bittiði yerde, ölüm þairi yazarý filozofu seçse alýp götürse de anlattýðý kaldýðý yerde anlatmaya mýsralarla hecelerle devam eder gider. Göðsünde þiirle sevdiði insaný, acýlarý hisseden yüreði þiirleriyle kalýr gitmez yaþar bizimle…

Mehmet Aluç