Alabildiðine uzun dar bir vadinin yamaçlarýnda kurulmuþ bir köyde baþladý öðretmenlik yýllarým. Çayla nehir arasý debisi olan bir suyun kývrýlarak aktýðý vadinin gâh bir kýyýsýnda gâh diðer kýyýsýnda yýlan gibi kývrýlarak uzanan oturtulmuþ yolla iki saate yakýn bir minibüs yolculuðu yaparak köye yaklaþtým. Bunun üzerine de tam bir saat keçi yolu ile yürüyüp      gençlik yýllarýmý yaþayacaðým köye varabildim. Fazla büyük olmayan iðne yapraklý orman ve fýndýk bahçelerinin arasýnda adeta gizlenmiþ birbirine mesafeli evlerden oluþuyordu çalýþacaðým köy.

         Çayýn kenarýnda kurulmuþtu köyün ilk evleri. Köyün, yamaca serpili son evleri çayýn akaðýndan doksan dakikada zorlukla yülünülecek uzaklýkta son buluyordu. Yüz elli haneye yaklaþan yolsuz, ýþýksýz bir köy. Öncelikle bir kat yatak, çok az kap kacakla okulun yakýnýnda tek odalý, ortasý toprak bir eve kapaðý attým. Okullarýn açýlmasýna daha birkaç gün vardý. Birlikte çalýþacaðým meslektaþlarýmla çevreyi tanýmak için köyün içinde kýsa süreli geziler yaptýk. Topu topu üç öðretmendik. Tek katlý, sývasýz badanasýz evler yeþillikler içinde hiç de hoþ görüntü vermiyorlardý.

          Boylarý iki metreden daha uzun yemyeþil mýsýr tarlalarý, ayný biçimde yapraklarý daha sararmamýþ yeþil fýndýk bahçeleri manzarayý daha bir alýmlý kýlýyordu. Köy içinde ve köyün yukarýlarýndaki köknar kümeleri ve kestane, gürgen aðaçlarýyla zenginleþen ormanlar bir farklý koyu yeþillikleriyle manzaraya ayrý bir güzellik katýyordu.

         Köyde, yüzleri, gözleri kapalý þalvarlý kadýnlar göze çarpýyordu. Birde yaþlý amcalar sakallý, sarýklý…  Genç erkeklerin gurbet günleri tamam olmamýþtý daha. Dar pencereli evimde henüz üç gece geçirmiþtim. Evimin yakýnýndaki ormandan gelen kuþ sesleriyle uyandým. Epey zamandan beri banyo yapamamýþtým. Banyo yapmak güne temiz ve dinç baþlamak güzel olacaktý. Güzel de benim su ýsýtacak ne tencerem ne de büyük güðümüm vardý.

          Evimin yakýnýndaki tek komþu eve müracaat etmekten baþka makbul bir çare yok. Ezile büzüle komþunun evine yaklaþtým. Aman Allah, gözlerim fal taþý gibi açýldý. Yýllar sonra izleyeceðim Selvi Boylum Al Yazmalým Filminden Türkan Þoray çýkývermiþ karþýmda duruyordu. Uzak bir vadide nadide bir ceylan, iri yeþil gözleriyle bana bakýyor. Ceylanlar ürkek olur. Ýnsanlarla karþýlaþýnca kýsa bir an bakýþtan sonra yýldýrým hýzýyla ormanlarýn derinliklerine dalýverirler. Henüz yirmili yaþlarýnda, öz güvenli tavýrlarýyla karþýmda duran afetin hiç de ürkek bir hali yoktu. Yeþil gözleri, sarý saçlarýný yarým açýk býrakan kýrmýzý yazmasýyla köyde gördüðüm kadýnlardan çok farklýydý. Yanaklarýnýn tabi kýrmýzýlýðý, yay kaþlarý ve dolgun dudaklarýyla tam bir þaþkýnlýk yarattý bende.

         Ýlk kez görüyordum komþu güzelini. Beni daha önce gördüðü belliydi. Söze o baþladý:

         “Bir isteðiniz mi var? Ekmeðiniz var mý?” sözleri bir çýrpýda çýkýverdi aðzýndan. Köy içinde arkadaþlarla dolaþýrken bizi gören kadýnlar yüzlerini çevirip bizden kaçýyorlardý. Bu vadi de gördüðüm korkusuz bu ceylanýn hiç öyle bir tavrý yoktu. Tencere veya bir güðüm verebileceðini sordum. Muzipçe gülümseyerek evine yöneldi. Ýstediðim araçlarla az sonra karþýmdaydý. Çarpýcý güzelliði vardý. Vücudunun her bölgesi gençlik ve güzellik simgesiydi. Bu kez benim dilim tutuldu. Sözler boðazýmda düðümlendi. Orta büyüklükte çevresi isle siyaha boyanmýþ tencere ve alüminyum güðümü kapýp tek odalý evime döndüm.

         Günlerimi yanýma aldýðým kitaplarý okuyarak geçiriyordum. Okullar açýldý ders baþý yaptýk. Öðrencilerle tanýþtýk. Zaman su gibi aktý. Velilerimiz ve komþularýmýzla tanýþtýk. Komþu güzelin evli olduðunu, eþinin gurbette olduðunu öðrendik. Kendi evi okulun biraz yukarýsýndaydý. Okulun yanýndaki ev annesinin eviymiþ.

         Eylülü bitirdik. Ekim ayý köyde mýsýrlarýn kesim zamanýydý. Ellerinde oraklarý, þalvarlý kadýnlar gün gün mýsýrlarý kesip sýrtlarýyla evlerine taþýdýlar. Aðaçlar gazellenmeye baþladý. Güneþ yüzünü çok az gösteriyordu. Okulun hayli yukarýsýnda açýklýk bir meranýn ortasýnda ortalama otuz aðaçlý bir kestane korusu vardý. Köye ilk geldiðimde kestane yapraklarý yemyeþildi. Günler geçtikçe yeþil yapraklar yavaþ yavaþ önce sarý renge daha sonra kahverengine dönüþtü. Güzel kestanelik hüzünlü bir hal aldý. Köyde kentlerin insanlara sunduðu olanaklarý bulmak öðretmenliðimin ilk onlu yýllarýnda olanak dýþýydý. Lakin doðanýn bu dönüþümünü her gün gözlemlemek tanýmsýz hoþtu.

         Kasýmýn sonlarýna doðru gurbetteki erkekler birer zafer kazanmýþ lejyonerler gibi köye döndüler. Çoðu takým elbise, kendi deyimleriyle yumruk gibi kravatlarýyla bekleyenlerinin yüzlerini güldürdüler. Uzun yaz günlerinde daha çok inþaatlarda çalýþýp biriktirdikleri harçlýklarýyla kalpleri gibi cepleri de sýmsýcaktý. O bölgede erkekler uzun kýþ günlerinde zamanlarýný kahvehanelerde harcar. Parasýz oyun oynanmaz. Bu bakýmdan ilkbahar yaklaþýp havalar ýsýnýrken kahvehane müdavimlerinin ceplerinde karakýþ rüzgârlarý eser.

         Kasýmý yarýlamýþtýk. Okulumuza yirmi yaþlarýnda þýk kýyafetli, uzun boylu, kývýrcýk saçlý elmacýk kemikleri çýkýk bir genç geldi. Tanýþtýk. Hasan’dý genç köylümüzün adý. Ýstanbul’da çalýþtýðýný söyledi. Daha sonra konuþkan, sýcakkanlý bu arkadaþýn sessiz vadimizin güzel gelinin kocasý olduðunu öðrendik.

         Çok mal haramsýz çok söz olmaz örneði Hasan sýk sýk okula gelip anýlarýný anlattý sürekli. Anlatýlarýnýn tutarlý bir yönü yoktu. Eþini on yedi yaþýnda kaçýrmýþ. Ta Zonguldak’a kadar gitmiþler kaçak sevdalýlar. Baþkalarýna anlatýlmayacak konularý bize okul çocuklarýnýn saflýðýnda anlatýyordu. Mali durumunun yeterli olmadýðý kahvehanelere gidememesinden belliydi. Köyün kahvehanelerine gitmeyen erkekleri namazýnda, niyazýnda insanlardý. Hasan’ýn namazda, ezanda gözü yoktu. Eþinin bin bir zorlukla fasulye ve mýsýr satarak kazandýðý üç beþ kuruþ parayý alýp kahvehanelerde harcadýðýný iyi bir iþ baþarmýþçasýna biz öðretmenlere anlattý.

         Hasan askerlik görevini yapmamýþtý. Asker kaçaðý diye arandýðýný duyduk. Vadimizin nadide güzeli Zeliha’nýn aklý havalardan bir türlü kafasýna oturmayan eþi Hasan’a:

         “Git askerlik görevini yap. Kýt kanaat köyde kendimi geçindiririm. Seni beklerim…” diye söylendiðini duyuyorduk. Naçizane biz öðretmenler de köyün bu hýzlý delikanlýsýna ayný öneride bulunduk. Nihayet bir gün Hasan’ýn yakalanýp askere sevk edildiðini duyduk. Çok kýsa zaman sonra da Hasan’ýn askerlik þubesinden sülüsleri alýp izini kaybettirdiði haberi köyde söylenir oldu.

         Bu habere güzel Zeliha’nýn çok üzüldüðünü iþitiyorduk. Kar yaðdý. Doða beyazlara büründü. Derslere aksatmadan devam ediyorduk. Okulda öðrendiðim pratik bilgileri öðretmenlik yaptýðým okulda uygulama olanaðý buluyordum. Öðrencilerimin çoðunun yaþlarý büyüktü. Boylarý benim boyuma ulaþan çok öðrencim vardý. Okulumuzun az yukarýsýnda Mehmet amcamýzýn küçük bir bakkalý tek sohbet ettiðimiz mekandý. Katýrla beldeden taþýdýðý mallarý pazarlardý. Köyde sadece bu bakkalda oturup velilerimizde muhabbet ederdik.

         Yine bir gün öðretmen arkadaþým, birkaç veli bakkalda sohbete baþladýk. Kahvelerde oynana paralý oyunlardan derken söz dönüp dolaþtý Hasan’ýn vefasýzlýðýna geldi. Milletin aðzý torba deðil ki büzesin. Eþini doðumda kaybetmiþ, bize de iki öðrencisi gelen bir velisi anlatmaya baþladý:

         “Hayvan oðlu hayvanýn biri Hasan’ýn eþi Zeliha’yla bizim köy mezarlýðýnda seviþmiþ. En aðýrýma giden kadýný babamýn mezarýnýn üstünde karlar üzerinde yatýrmýþ. Zeliha’nýn dolgun kalçalarýnýn yeri alenen belliydi.”

         Bu habere inanmak istemedik. Mezarlýkta seviþme olayýnýn üzerinden fazla zaman geçmemiþti. Köye yýldýrým hýzýyla bir haber yayýldý. Köyümüzden iki köy ötede evli bir adamýn Zeliha’yý ikinci eþ olarak kaçýrmýþ! Demek ki, bakkal dükkânýnda velimizin anlattýðý haber doðruymuþ.

         Öyküm devam edecek.