Ýnce, cýlýz bir sesle yataðýndan kalktý. Eski ,el iþi örgü perdeyi araladý ve pencere pervazýna tutundu. Feryat eden ince bir sýzý, ayný zamanda huzur hissetti içinde. Þimdi þehirde olsaydý böyle bir pazar gününde yataktan hiç çýkmazdý. Daha geleli bir gece olmasýna karþýn köy havasý çok iyi gelmiþ, þaþýrtýcý bir þekilde zinde uyanmýþtý. Güzel bir kahvaltý yapýp bir an önce dýþarýya çýkmak istiyordu. Az ilerideki;  yýllarýnýn geçtiði, denize kadar uzanan gür ormanda yürüyüþe baþlamak ve doðanýn sesini , yeþilini, ruhunu yeniden hissetmek arzusundaydý. Karþýsýnda bulunan geniþ beyaz dolabý açýp, üzerine giyebileceði bir þeyler aradý. Dolabýn en dibinde, gençlik zamanlarýndan kalma hýrkasý duruyordu. Yüzünde ince bir tebessümle, sýrtýna geçirdi hýrkayý. Odadan çýkýp, tahta merdivenlerin gýcýrtýsý eþliðinde indi aþaðýya. Ayaklarý kaymaya baþladý birden, sanki havada asýlý kalmýþtý. Gözleri karardý, ellerini bulamýyordu tutunmak için. Dünya, ayaklarý altýnda dönüyordu. Burnuna gelen mis gibi kýzarmýþ yumurtalý ekmek ve çay kokusu ile kendine geldi. Ýnanýlýr gibi deðil, yýllar sonra evindeydi. Tarifsiz bir þekilde heyecanlandý. Her þey ; sanki o býraktýðý yerden devam edebileceði gibiydi.

-Kalktýn mý kýzým ?

Bu sesin varlýðý her zaman içini ýsýtýr, kendini güvende hissederdi. Yýllar onu haliyle yýpratmýþ, yüzündeki çizgiler derinleþmiþ ve belirgin hale gelmiþti. Ama hala çok güzel bulurdu kendisini ayna karþýsýnda.

-Haydi gel bakalým. Bak sana yumurtalý ekmek kýzarttým. Bayýlýrdýn küçükken buna. Otur bakalým, çayýmýz da demlendi.

- Günaydýn baba.

- Erkencisin, iyi uyuyabildin mi bari?

-Ýyiyim ben baba, merak etme. Biraz dolaþayým diyorum. Ne var ne yok, gerçi deðiþmiþtir buralar.

-Gelmiyorsun ki kýzým, nerden bileceksin. Elbette deðiþti çoðu þey. Önce kahvaltýný et de sonra git nereye gideceksen. Annen zaten kalkamaz, kardeþini býraksan akþama kadar uyur biliyorsun.

Baba kýz karþýlýklý geçip, oturdular. Bir yandan konuþup öte yandan çok özlediði mis gibi kokan ekmekleri yiyordu.

Yýllar oldu be kýzým. Niye bu kadar özlettin ki kendini. Ýnsan arada sýrada da olsa gelmez mi hiç!

Kýzýnýn ifadesinin deðiþtiðini fark eden adam;

Neyse, olan oldu. Þimdi buradasýn iþte, geldin. Hiç gitme artýk olur mu kýzým hiç gitme!

Baba tamam! Lütfen, kahvaltýmýzý bitirelim. Sýrasý deðil þimdi bunlarýn.

Ýþtahý kaçývermiþti, dudak büküp elinde çay fincaný, balkona attý kendisini. O cýlýz ses yine kulaðýndaydý. Bakýþlarýyla etrafý süzdü. Karþýsý alabildiðine yeþil, yeþilliðin ardýnda ise masmavi bir açýklýk vardý.  Denizin dalgalarý onu çaðýrýyordu. Temiz havayý derin derin içine çekti, sanki ilk kez nefes alýr gibi… Çayýndan bir yudum alýp býraktý, acýlaþmýþ ve soðumuþtu. Ýçeriye geçip, montunu giydi , sonra da evin dýþýna attý kendini. Babasý arkasýndan sesleniyordu ancak duymamýþ, duymamayý tercih etmiþti.  

Usul usul yürüyor, adýmlarýnýn çýkardýðý çýtýrtýyý dinlemek hoþuna gidiyordu. O hüzünlü kuþ hep yaný baþýndaydý. Yol boyu, aðaçlarý, yer yer büyümüþ meyveleri, kendiliðinden orada burada bitmiþ rengârenk, deðiþik türdeki çiçekleri izledi. Þehirden uzaklaþmasýna sebep olan olaya neredeyse sevinecekti. Ýster istemez evinden kopuk kaçtýðý günlere döndü. On sekiz yaþlarýndaydý, o yaþlarýn depremi onu bulanýk sularda avlanmaya itmiþti. Çocukluðu pek parlak geçmemiþ, sevgisiz büyütülmüþ bir kadýndý. Annesinin haþin, þefkatsiz hallerinden nefret eder, ancak yine de sabýrla, umutla, çýðlýk içindeki o gecelerin sabahýnda yine gülümseyerek kalkmaktan vazgeçmezdi. Hoyrat ve acýmasýz yalnýzlýðýyla boðuþurdu sürekli. Her gece anne babasýnýn çýlgýnca kavgalarýndan dolayý yataðýn içine saklanýr, orada kendisine bir zýrh örerdi. Yorganý ýsýrmaktan, sabahlarý kalktýðýnda diþleri sýzlardý. Konuþmaz, gözlerini açmaz, boðuk boðuk aðlardý yalnýzca. Artýk dayanamayacaðýný anladýðý bir gün de ormaný, denizi yüreðine koyup, umut kayýðýna binip, bilinmeyene doðru yola çýkmýþtý. Ve sonra hayatýnýn içinde çekildi denizler, kurudu, umut kayýðý alabora oldu , sustu þarkýlar. Kopardý saçlarýný dibinden , saçtý etrafýna ve saçsýz kaldý. Hüzünler öbek öbek yüreðinde, severken bile aðlayamadý bir daha.  

Bir kere olsun saçýný okþamamasýna öfkeliydi hala annesinin.  Ve iþte yýllar sonra “ Annen çok aðýr hasta, belki de son görüþmeniz olur!”  Sözleri yola çýkarmýþtý onu. Otobüs defalarca mola vermiþ. Son mola” Dön geriye”  dese de baþaramamýþ ve bir sabah kaçtýðý evine bir gece yarýsý geri dönmüþtü. Dalgýnlýðýndan küçük bir köpeðin havlamasýyla sýyrýldý. Az kalsýn patika yolu geçiyordu. Yürümeye devam etti. O yolun sonundaki maðaradan ödü kopardý çocukluðunda. Ýçinde yaþlý, çirkin bir cadýnýn yaþadýðýna inanýrdý. Aklýna gelince ister istemez ürkmüþ , daha sonra da gülünç bulmuþtu bu durumu. Maðaraya girmeye karar vermesiyle;  bir çýrpýda patikayý geçip, maðaranýn önünde buldu kendini. Çocukken olduðu gibi bir korku kaplamýþtý içini, yine de ne olursa olsun girecekti o maðaraya. Derin bir nefes alýp, cesurca ilk adýmýný attý. Hiçbir þey olmamasýndan cesaretle diðer adýmlarý da peþinden geldi. Ýçerisi oldukça loþtu, aðýr bir koku da vardý. Sýkýldý ve terk etti maðarayý. Dýþarýnýn aydýnlýðý umut doldurdu içine. Yorulmuþtu, daha fazla dolaþmak gelmedi içinden. Geriye dönüp yürümeye baþladý. Ne yapacaktý þimdi? Ömür boyu burada kalamazdý ya! Kararsýzlýðýn üzerinde yarattýðý bunalýmla, þaþkýn adýmlarýný sýklaþtýrdý. Avlunun giriþ kapýsýndaki çiti kapattý. Tüm kötülükler dýþarýda kalmýþtý böylece. Kuþun yeniden geldiðini hissetti. Bile isteye evin kapýsýný açýk býraktý. Kuþta onla beraber eve girsin, odasýna girsin, onla beraber yaþasýn istedi.

-Geldin mi kýzým?

-Evet baba.

            Artýk kendini hazýr hissetmek zorundaydý. Babasýnýn bakýþlarýndan bu anlamý yakalamýþtý. Yýllar sonra annesini görecekti. Annesinin kaldýðý odanýn kapýsýnda bir süre bekleyip, usulca açtý kapýyý. Uzak köþedeki karyolada ; zamanýnda dalga dalga savrulan, uzun siyah saçlarý, þimdilerde yer yere beyaza bulanmýþ, yüzünde ne anlama geldiði anlaþýlmayan bir ifadeyle öylece , kýpýrdamadan yatýyordu annesi. Tereddütle yaklaþtý yanýna. Þimdi daha net görebiliyordu yüzünü.

-Sað ol kýzým.

-Nasýlsýn anne?     Diyebildi yalnýzca derinlerden gelen bir sesle.

Sadece derin bir nefes ve ince bir tebessümle karþýlýk verdi annesi. Ve gözlerini kapattý ardýndan. Titreyen elini annesinin beyaz saçlarýnda gezdirdi kadýn. Gözlerinden akan yaþlarý durduramýyordu artýk. Birden kalkýp, geri geri yürüyerek dýþarýya attý kendisini. Evin ortasýna kurulup,  saçlarýný tel tel çekerek koparmaya baþladý. Halýnýn üzeri saç öbeðiyle dolmuþtu. Aðlamak iyi gelmiþti ona. Yýllardýr unuttuðu, özlemini çektiði bir duyguydu. Þu ana kadar bekleten bir duygu… Yerdeki saçlara anlamsýz bir bakýþ atýp balkona çýktý. Gökyüzü ilk defa bu kadar parlak gözükmüþtü gözüne. Sonra birden hava döndü, parlaklýðý gri bulutlar gizledi, derinlere attý. Sicim gibi bir yaðmur baþladý ardýndan. Kaçmadý ýslanmaktan, kollarýna býrakýverdi kendini yaðmurun.  Yeniden gelmiþti o cýlýz kuþ, oysa bu defa sesi çok gür çýkýyordu.