Hastanenin kasvetli havasý, ölüm sessizliðinde bir tül örterken þehrin üzerine. Aslý hemþire nöbetçiydi bu gece yine. Þu ana dek bir vukuat yaþanmamýþ olmasýnýn verdiði rahatlamayla, internette alýþveriþ yapmaya baþladý. Derinden derine gelen bir ses, irkilmesine sebep olunca, kulak kesildi etrafa. Herhangi bir hareket oluþmayýnca da tekrar alýþveriþine devam etti.  Ancak ses; öncekinden de þiddetli ve peþ peþe tekrar edince, huzursuzlukla, koridora bir göz atmak için yerinden kalktý. Hayret! Olaðan dýþý hiçbir belirti yoktu. Sinirleri bozuldu. Son zamanlarda çok fazla hastalarý düþünür olmanýn etkisiydi bunlar, uzaklaþmalýydý bir süre. Ýçeriye geri dönmek için kapý kolunu çevirdiðinde, kitli olduðunu fark edince;

-Kim var içeride? Sibel sen misin? Bak hiç þakanýn sýrasý deðil!  Herhangi bir karþýlýk gelmeyince, alt kattaki görevliyi çaðýrdý. Elindeki aletle, kýsacýk bir zaman diliminde açtý kapýyý adam.  

            Aslý hemþire, gördüðü manzara karþýsýnda donup kaldý. Beyaz, dekolte yerleri okþayan elbisesiyle; masanýn üzerinde,  bacaklarýný karnýna kadar çekmiþ ve ellerini dizlerinde kenetlemiþ Nilüfer oturuyordu. Ürkütücü bir film karakterini anýmsatýyordu bu haliyle. Kollarýndan aþaðýya doðru savrulan, kirden gerçek rengi belli olmayan saçlarýnýn arasýndan, kin ve öfke saçan bakýþlarla , bir noktaya kenetlenmiþti. Karnýndan konuþur gibi anlamsýz sözler kaçýyordu diþleri arasýndan, bir yandan da ileri geri sallanýp duruyordu.

-Geldi, geldi o geldi iþte!  Tek anlaþýlýr sözleri bunlardý.

Üzerinden þaþkýnlýðý çýkarýp atan hemþire, düðmeye basýp odayý aydýnlattý.

-Nilüfer! Seni arýyorum her yerde, gece gece. Kalk yürü odana!   Diyerek hasta bakýcý içeriye girdi soluðu burnunda.

-Kurtar beni! Kötü adam yine geldi!  Bir saniye olsun gözlerini ayýrmýyor, sadece yalvarýyordu. Rahatsýz edici bakýþlardan kurtulmanýn çaresi olarak hastabakýcýya dönen hemþire;

-Alýn odasýna götürün hemen. Ben de geliyorum þimdi. Dedi.

Gerekli malzemelerin bulunduðu çantayý alýp, alelacele Nilüferin bulunduðu zemin kata indi. Bu kat; insaný en mutlu anýnda bile kedere sürükleyebilecek marifetlere sahip, tüyler ürpertici seslerden ve hastalardan oluþuyordu. Nilüfer’in odasý; koridorun en sonunda bulunan saðdaki odaydý. Hýzlý adýmlarla gelip, camlý bölmeden izledi bir süre olaný biteni. Odanýn duvarlarý gibi yatak ve yorgan da bembeyazdý. Yataðýn üst tarafýndaki ufak, demirli pencereden ürkerek giren gün ýþýðý olurdu yalnýzca zamaný hatýrlatan. Nilüfer; yataðýn üzerinden demirlere ulaþýp, var gücüyle sarsýyor, ürkütücü tiz kahkahalarýndan birini atýyordu. Demirlere vurmaktan kan doldu avuçlarýna. Ardýndan yerde bir bebek gibi emeklemeye, her hamlede; kâh gülüp kâh aðlamaya, tuhaf sesler çýkartmaya devam etti.  

-Nefret ediyorum senden, giiiitttt ! Gitsene beee! Býrak beni býraaakkk! Deyip , haykýrýþlar eþliðinde hýzla ayaða kalktý ve ekseni etrafýnda dönerek, çýðlýk atmaya devam etti. Tüm olaný biteni izlerken , hastabakýcýnýn sesiyle kendine geldi Aslý hemþire.

-Gel hemþire haným, biz tutarýz þimdi onu. Kafa mý býrakýr bunlar insanda!

Ýçeriye giren adamý görünce Nilüfer;

-Gidin, pislikler, defolun yanýmdan! ( Efendim, geldiler ne yapmalýyým? Peki efendim!)  Diyerek, kendisinden baþka kimsenin görmediði biriyle konuþuyor, ondan talimatlar alýyordu. Elini kolunu tutup, yataða baðladýlar. Yattýðý yerden kalkmaya çalýþsa da boþunaydý , kemer buna mâni oldu. Aslý, gülümsemeye zorlayarak kendini, yaklaþýp, sakinleþtirici verdi Nilüfer’e. Göz kapaklarý aðýrlaþýrken mýrýldanarak;

-Hemþire kýz, biliyor musun? Ben aslýnda deli deðilim. Bunlar beni burada zorla tutuyorlar. Bilmiyorsun sen, ben çok önemli biriyim. Güçlüyüm ben. Ama sen sakin kimseciklere söyleme. Yoksa efendim çok kýzar bana !

-Merak etme söylemem. Cevabýný alýnca uykuya daldý.

            Üç gün geçti. Aslý hemþire tekrardan nöbetçiydi. Elindeki tepside yemek ve ilaçlar, camlý bölmede durup, izlemeye baþladý. Yine efendisine bir þeyler anlatmakla meþguldü Nilüfer.

-Hayýr… Hayýr… Yalvarýrým affedin beni.

Can kulaðýyla bir süre dinledikten sonra , olduðu yerde büzülüp, dertop bir halde küçüldükçe küçülüyordu.

-Evet, ben bir köpeðim. Doðru ama o yaptý. Kötü birisi o, beni sevmiyor hep kýskanýyor.

Kendisine seslenen hemþireyi duymuyor , ruhu baþka yerlerde seyahat ediyordu çünkü. Bir defa daha seslendikten sonra , camlý kýsma sarsýntýlý yumruklar attý hemþire. Ancak Nilüfer kendinde deðildi.

-Defol git defol!  deyip, koþarak yataðýn baþucuna oturdu. Ýleri geri hareket etmeye baþladý. Bu yaptýklarý ona zevk mi yoksa acý mý veriyor anlamak mümkün deðildi. Aslý dehþetle izlemeye devam etti.  Nilüfer, gittikçe hýzlanmýþ; tiz ve aralýksýz çýðlýklar atýyordu. Birden doðrulup , kendisini yüzükoyun duvara yapýþtýrýp, sürtünmeye baþladý ritmik hareketlerle ve gittikçe hýzlanarak.  Çýðlýklarý hayvani zevkine eþlik ederken bir an da sustu. Baþýný duvara vurmaya baþladý þimdi de.

-Salak , yapma dedim sana yapma!  Ama güzeldi, o yüzden oldu hepsi. Hem ben istediðimi yaparým, sana ne? Ben mühim biriyim , dünyanýn bana ihtiyacý var! Býrakýn gideyim.

Biraz olsun sakinleþtiðini gören hemþire, içeriye girdi. Hemen ardýndan da hasta bakýcý. Adamý gören Nilüfer;

-Gitsin o gitsin! Sýrlarýmý doktora söylüyor. Hemþire kýz kurtar beni kurtar. Doktor hepimizin düþmaný! Efendim söyledi bunu. Hem bir de (fýsýltýlý bir sesle) o doktor bana tecavüz etmeye çalýþtý! Çok kötü bir adam o!

-Tamam Nilüfer, sen merak etme, söz kurtaracaðým seni bu adamlardan. Ama sözümü dinleyip ilaçlarýný içmelisin.

Fýsýltýyla;

-O burada. Hey sessiz ol. Doktorun yaptýklarýný duymasýn, sonra bana kýzar. Kocam da bana kýzardý hep, efendim de kýzýyor. Doktor bana çok güzelsin dedi. Daha neler neler dedi. Bebeðimi ben öldürmedim ki! Doktor ya da kocam öldürdü kesin!   Kendini harap ederek aðlamaya baþladý.

-Neden öldürdünüz bebeðimi? Katiller! Ne istediniz?  Birden sakin bir sesle;

- Geçen yaz içememiþtim. Deniz suyu çorbasý istiyorum. Ne olur bana o çorbadan yap anneciðim, bol köpüklü, dalgalý ve ýlýk olsun.  Sözlerini bitirip cenin pozisyonunda yataðýn içine girdi.  Hemþire;

-Haydi iç caným þunlarý. Tamam çorba yapacaðým sana.  Dedi.

            Ertesi sabah, Nilüfer’in ziyaretçisi vardý günler sonra. Aslý hemþire;  hem bu haberi vermek hem de nöbetini devretmeden önce ilaçlarýný içirmek için Nilüfer’in odasýndaydý.

Onu gören Nilüfer, gözlerini kocaman açýp;

-Saçlarýn nerede? Kel olmuþsun!  Dedi.

-Hayýr, kel deðilim. Saçým var.

-Yok iþte ! Yalan söylemem ben. Anne sen neden küçük kýzýna hep kötü davranýyorsun? Oyuncaðým nerede? Efendi, o benim dostumdur kýzmayýn. Hayýr… Hayýr. Bunu istemeyin benden!

-Nilüfer! Efendine söyle, biraz beklesin. Bak seni eþin görmek için geldi. Haydi gel benimle.

-Anne, benim eþim yok ki! Hayret içinde ellerini iki yana açarak;

-Anneee, gitmeyelim ne olursun!

 -Tamam gel, gezmeye gidiyoruz.  Gezmeye gidileceðini duyunca hemþireden önce odadan çýkmaya çalýþtý. Bir yandan da ;

 -Anne, ben kaç yaþýndayým?

- Otuz üç.

-Hayýr! Sen nasýl annesin be! Beþ yaþýndayým ben. Pis yalancý. Sen kocamý ayartmýþtýn zaten. Kýzýmý da öldürdünüz. Þimdi de doktorla birliksin! Efendim bilir her þeyi, o hiç yalan konuþmaz!

            Ziyaretçi görüþme odasýna geldiklerinde ; üzerinde pembe renk, tuhaf bir elbise bulunan bir hastanýn; uzun boylu, genç ve yakýþýklý bir adama sarýlarak aðladýðýný gördüler. Pembe elbiseli kadýn;

-Sevgilim, seni yýllar yýlý bekliyordum. Neden bu kadar geç kaldýn?  Diyordu. Genç adam ise; kadýnýn kollarý arasýnda hiçbir þey söylemeden, öylece hareketsiz duruyordu. Adam baþýný saðýna çevirince, Nilüferle göz göze geldi. Nilüfer bir hamlede kadýný yere düþürüp, yerlere kadar eðilerek selamladý adamý.

-Babacýðým hoþ geldiniz!

-Kalk ayaða Nilüfer.

Komuta anýnda uyup, ellerini birleþtirip beklemeye baþladý uysal bir kedi gibi.

-Babaaaa. O doktor var ya! Ben onla evlenmiþtim ama boþandým. Bebeðimi kaçýrdý o.

Aldýrýþ etmeyen adam;

-Nasýlsýn Nilüfer? Dedi.

Korku dolu gözler ve þaþýrtýcý þekilde saðlýklý gözüken tavýrlarla Nilüfer;

-Baba, bak dinle beni. Doktor ve adamlarý çok tehlikeli. Annem bile gizlice hemþire kýlýðýna girip beni koruyor. Kurtarmalýsýn beni babacýðým.

Dýþardan biri görse þu an Nilüfer’i gayet saðlýklý bir insan sanabilirdi. Ancak birden gelen saðanak gibi;

-Gelme git, gelmeee!  Hiç kimsenin görmediði biriyle cebelleþiyordu þimdi.

-Sakin ol caným. Uslu bir kýz ol üzme insanlarý. Þimdi gitmem gerekiyor.

Genç adamýn ayaklarýna kapanýp;

-Babacýðým gitme, burada býrakma beni! Ýç parçalayýcý haline daha fazla dayanamayan hemþire, alýp odasýna indirdi Nilüfer’i.

 Ardýndan , üzüntülü gözlerle bakakaldý adam.

            Nilüfer; sýrt üstü yatýp, tavanda belirlediði bir noktaya gözlerini dikip, þiddetli kahkahalar eþliðinde, tavanda gördüðü yüzlerle konuþuyordu.

-Hoþ geldiniz! Diyerek ayaða kalktý. Odanýn orta yerine gelip, tuvaletini yapmaya baþladý. Akan sývýya bakýp ;

- Anne anneeee!  Sürekli annesini çaðýrýnca hemþireye haber verdiler. Cama yaklaþtýðýný görünce;

- Anne nerede kaldýn? Niye her yer sarý? Bebeðim okula mý gitti?  Gibi alakasýz sorular sormaya baþladý.  Hemþire sessizce dinleyip cevap vermedi.

-Heyyy! Kime diyorum! Çok pis kokuyorsun sen! Anneler böyle kokmaz. Sen annem deðilsin, gelme gelmeee!  Baðýrarak eliyle bir yeri iþaret etti. Tuvalet artýðýydý gösterdiði.  Hemþire;

- Nilüfer, gel seni yýkayalým. Ama uslu olacaksýn.

-Tamam. Dedi yüzünde içten pazarlýklý bir tebessüm. – Ama adamlara haber verme anneciðim.

- Ýyi olur. Dedi hastasýna acýyan hemþire.

            Ýkisi banyoda yalnýz ve etraf sessizdi. Sýcak suyu ayarlamak üzere arkasýný döndüðü an, ensesine sertçe bir darbe indi Aslý’nýn. Yere düþüp baygýn halde kaldý bir zaman.

-Hahaha efendim! Bakýn iþte baþardým. Görev tamamlandý! Deyip, daha önceden keþfettiði banyo penceresinden kaçtý gitti ardýndan da. Etraf kapkaranlýk, pencereden içeriye dolan rüzgâr ise ýlýktý.

Esen rüzgârda, arayýp durdular Nilüfer’i, fakat izi bile kalmamýþtý geriye.

Nilüfer; zafer kazanmýþ bir edayla, efendisinin verdiði görevi yapmýþ olmaktan gururlu, sokaklarda dolaþýp durdu. Dýþarýda kendisi gibi insanlar vardý ve mutlu olacaktý. Gecenin karanlýðýnda, gökyüzünden yýldýzlar toplayýp, saçlarýnda biriktirerek; dudaklarýnda bir þarký, ýslýk ýslýk revan oldu yola. Rüzgârýn kollarýnda , derinden yaþamý çekti içine. Gelip geçen tek tük insanlar ya korkup kaçýyor ya da gülüyordu. Aldýrmadý hiçbirine. Ayaklarý onu sabaha karþý þehir mezarlýðýna getirdi. Bir eylül ayýnda doðmuþ , beþ senenin sonunda yine bir eylül ayýnda ölmüþtü. Kývýrcýk, siyah saçlarý vardý kýzýnýn. Kendisini; elinde beyaz bir yastýk, kýzýnýn yüzünü kapatýrken hatýrladý. Sonrasý çýðlýklar… Sadece çýðlýklardý. Topraða elini sokup kýzýný kurtarmak istedi fakat baþaramadý. Bunalmýþ, yorgun yüreði, çýlgýnca çarparken; caný deniz suyu çorbasý çekti.  Üstü baþý toz toprak içinde,  onu kaldýran ayaklarýna eþlik etti. Hiç itiraz etmiyor yalnýzca izliyordu.

Güneþin doðuþuna baktý, hayretle. Ve ayaklarý sahil yoluna getirdi. Kum ayaklarýný yaksa da hoþuna gitti bu durum. Üstü baþý, teni bile kararmýþtý. Denize girdi, daldý çýktý defalarca.  Kumsala döndüðünde, ince beyaz elbisesiyle ayný rengi aldý teni.  Saçlarý, upuzun, siyah ve parlaktý artýk. Aklýnda olan tek þey; deniz suyu çorbasýný içmekti. Kararlý adýmlarla, yürüdü suyun içinde. Ve avuç avuç aldýðý suyu iþtahla içti. Sahilden git gide uzaklaþýyor, dalgalara karýþtýkça, þevkle sarýlýyordu son görevine. Büyük bir dalga aldý götürdü onu. Kayboldu denizin maviliðinde. Çok istediði deniz suyu çorbasýnýn tadý dudaklarýnda; günler sonra bulundu Nilüfer, morarmýþ ancak gülen bir yüzle.

BENGÜL ALKAN