Neredeyse bir ay oluyor seni izleyeli. Farkýna varamamýþtýn ilk baþlarda.  Ama þimdi, o bakýþlar hep gözünün önünde duruyor her dolmuþa bindiðinde. Dikiz aynasýndan görebildiðin dehþetengiz bakýþlar karþýsýnda, soluðun týkanýyor. Bakýþlarýn takip ettiðini anladýðýn zamanlarda “Ya bana bir þey yaparsa?“ evhamýyla korku dolu telaþlarýn vardý hep. Hiç yolcu kalmamýþtý bir keresinde. Sen ve o vardýnýz. Bakýþlarý ve bakýþlarýn yalnýzdýnýz. Egzoz sesi de olmasa çýldýrabilirdin. Endiþeni hiç belli etmemiþ, hiçbir þey yokmuþ gibi sakin davranmýþtýn.

Adamý sima olarak bilmiyorsun aslýnda. Ama gözleri yok mu? Nerede görsen tanýrsýn. Zamanla kendine yöntemler bulur insan. Bakýþlarýn esiri olmak mý, bakýþlarý esir etmek mi mesela! Ýþte bu ikilem içinde adamýn bakýþlarýna karþýlýk vermeye baþladýn, inkâr edemezsin.  Adam, baþlarda bu oyundan hoþlanýyordu, senin de hoþuna gitmeye baþlýyordu. Ama tuhaf olan, dolmuþta yalnýz da kalsanýz ikinizden de çýt çýkmamasý. Oyun iþte. Hoþ bir oyun hepsi!

Günler geçiyor, sen kendini hep ayný dolmuþta buluyorsun nasýl oluyorsa. Bakýþlarýnýn altýna alýp çiðniyorsun adamý. Zamanla þekil deðiþtiriyor dikiz aynasýndaki bakýþlar. Bir çeþit karþýlýklý, gizli bir anlaþma imzalýyorsun. Yaþadýklarýna, kendine kurallar koyamadýðýn, söz dinletemediðin zamanlardasýn. Yataðýna yattýðýnda ertesi gün o anlar bir an önce gelsin diye iple çekiyorsun gecelerde. Bu göz, bu bakýþma oyunu o kadar hoþuna gidiyor ki artýk vazgeçilmezin oluyor. Dolmuþta, yolda, orada, burada nerede olursa olsun, hep bakýyorsun içine içine gözlerin. Ama asýl iþin ve tutkun dikiz aynasýnda. Oraya daldýn mý ay mý geçti, yýl mý hiç farkýnda deðilsin.

Adam gittikçe senin bakýþlarýn karþýsýnda zavallýlaþan bakýþlarýyla senden kurtulmanýn peþinde artýk. Korkmaya baþladý. Sen ise; adamýn evini, ailesini araþtýrdýn hiç vakit kaybetmeden. Ödlek bakýþlarýndan tanýdýðýn adam, gecekondu bozmasý evine giriyor her gece. Kendisini izleyen bakýþlarýnýn tesirinde nereye baksa.

Kapýyý çalýyor saðýný solunu kontrol ederek. Üç küçük çocuk ve kendi halinde üstü baþý dökülen bir kadýn açýyor kapýyý baþý önde. Acýyorsun hallerine. Ve o an, her gün bu evi izlemeye karar veriyorsun. Durumlarý çok kötü belli ki. Elektrik ve doðalgaz masrafýný kýsmak için tek bir odada toplaþýyorlar. Ayný odada yatýp kalkýyorlar. Çöplerini karýþtýrdýðýnda gördün, bu eve hemen hemen hiç et girmediðini. Burkuluyor yüreðin. Yaþ doluyor gözlerine. Ýçin cýz ediyor. Þaþkýnsýn. Hallerine alýþamýyorsun bir türlü.

Bir gün, evin karþýsýndaki elektrik direðine yaslanýyorsun. Görmesinler diye saklanýyorsun. Oysa seni çok merak ediyorlar, en çok da evin kadýný. Elin kolun dolu, poþetleri kapýya býrakýp çalýyorsun zili ve hemen saklanýyorsun bir köþeye sessizce. Kadýn anlýyor, hissediyor onlarý senin býraktýðýný. Açýk býrakýyor mutfak perdesini, sevinçlerini izleyesin diye. Bir bir çýkarýyor çikolatalarý önce poþetten. Çocuklar çýðlýk çýðlýða mutluluktan. Düðün yeri adeta mutfak. Ve sonra et, süt, yumurta, un ve daha nice erzaklar bolca. O ay ki maaþýnla doyuruyorsun aileyi.

Evin kadýný minnettar. Dualar dudaklarýnda. Akþam eve gelen adam, senin varlýðýndan ürkerek hýzla giriyor içeriye. Poþetleri görüyor ve tutuyor nefesini.

-Ne iyi kadýnmýþ bu. Bak neler neler almýþ bize.

-Sen konuþtun mu onunla?

-Yok. Býrakýp gitmiþ.

-Nerden belli ki bizi zehirlemiceði?

-Aðzýndan yel alsýn. O nasýl laf? Bana kalýrsa evliya o kadýn.

-Yok, daha neler! Boþ boþ konuþma. Kalk hadi bir þeyler hazýrla. 

Akþam yemeðine oturuyor aile. Tablo seyreder gibiler. Hayal bile edemedikleri yemeklere kavuþunca.

-Et yicez et. Ah ah kokusunu bile unutmuþtum. Verin tabaklarýnýzý çocuklar.

-Anne. Bana bol koy.

-Bana da.

-Hikmet!

-Hee!

-Bana bak, ne diyom sana biliyon mu?

-Ne diyon söyle.

-Diyom ki biz bu kadýný eve buyur edelim.

-Aman be Hatçe aman! Ben bu kadýndan kurtulmanýn derdindeyim. Sen ne diyon bilmezmiþ gibi. Ben biliyom ya onun kim olduðunu! Beni iþten atmak istiyolar. Dolmuþçular Derneðinin iþi bu. Ajan diye taktýlar bu kadýný peþime.

-Deli deli konuþma lan! Sen mühim bir adamýsýn da ajan neyim taksýnlar peþine?

Karýsýnýn bu sözlerine bozuluyor adam.

Yine oradasýn ertesi sabah. Hiç gitmeyeceðinden iyice eminler artýk. Koþa koþa çýkýyor adam evden.  “ Nereden bulaþtým bu kadýna. Daha mý? Tövbe bir daha birine yan gözle bakarsam!” Ve dolmuþla beraber basýp gaza, uçup gidiyor.

Adamýn ardýndan kadýn çýkýyor dýþarýya. Sana doðru gelmesine þaþýrýyorsun.

-Buyur bacým, bir çayýmý iç.

Tereddüt ediyorsun önce, sonra kadýnýn peþinden giriyorsun eve. Çocuklar dizilmiþler bir köþeye. Baþýný okþuyorsun en ufaðýnýn. Kadýnýn dudaklarýnda bir mýrýltý. Diðer çocuklarý da önüne getiriyor, okþuyorsun baþlarýný.

-Ben çayý demleyeyim bacým.

Deyip mutfaða gidiyor. Biraz zaman geçince elinde tepsi, geliyor yanýna. Çayýn yanýndaki bisküvileri tanýyorsun hemen. Dün akþam sen býrakmýþtýn kapýnýn önüne.

-Nasýlsýnýz?

-Ýyiyim.

Çay hoþuna gidiyor, hýzlý hýzlý içiyorsun. Kadýn gideceðini düþünüp dolduruyor tekrar boþalmýþ bardaðý.

-Valla ne desek, nasýl teþekkür etsek size? Üç çocuk, biz, beþ boðaz iþte. Çocuklarýmýn kursaðýndan et geçti sayenizde. Allah sizden razý olsun.

-Neden?

-Pek de alçak gönüllüsünüz.

-Ben artýk kalkayým.

Kapýdan çýkarken evin hanýmý sesleniyor;

-Bacým, sana ne etti bizim Hikmet?

Þaþýrýyorsun. Demek adý Hikmet’miþ!

-Hiççç!

-Nasýl hiç? Aylardýr bizim evi izliyon ama.

-Ben mi?

-He ya. Sen tabii.

-Bilmem, farkýnda deðilim inanýn.

-Ýyi ya o zaman. Ýzlemek hoþuna gidiyosa devam edin Evliya Haným! Diyor peþinden.

Olup biteni kocasýna anlatýyor akþam olunca.

-Sen ne diyon Hatçe? O deliyi eve mi aldýn?

-Aldým ya, ne var?

-Ya çocuklara, sana bir þey etseydi?

-Bu kadýn sýradan biri deðil ki. Ermiþ, evliya o!

-Ya Hatçe! Dellendirme beni akþam akþam.

-Vallaha diyom ya!

-Hatçe ! O kadýn var ya!

-Hee, Var.

-O kadýn…

Anlatýveriyor olaný biteni bir çýrpýda.

-O kadýný ben dikiz aynasýndan izliyordum. Gözümü eðliyom sanýyordum. Ben ne bileyim. Kadýn manyak çýktý.

-Rezil herif seni! Durduk yerde huzursuzluk verdin ya koskoca evliyaya. Öyle ya yoksa ne diye musallat olsun senin gibi camiinin yolunu bilmeze!

-Off  Hatçe off!

Sabah öyle bir yaðmura uyanýyorlar ki. Deli deðil, kedi bile durmaz dýþarýda bu havada. Yaðmuru seyre dalan Hikmet, beklediðini görünce ne olacaksa olsun artýk deyip çýkýyor dýþarýya ve yaklaþýyor yanýna;

-Bacým bak suçumu biliyom. Ama ne olur ya, takip etme artýk beni, evimi. Özür diliyom bacým. Git artýk ne olursun.

Sinsice bakýyorsun gözlerine. Gerisin geri kaçýyor dolmuþa. Kanýna girdi izlemenin tutkusu, vazgeçemiyorsun.  Ýstesen de vazgeçemiyorsun izlemekten. Býrakmýyor gözlerin gözleri.