Bugün iþ yerinde yüz seksen altýncý günüm. Ýlk günden bu yana bakýyorum da ne çok þey deðiþti. Hem benden yana hem de bulunduðum ortamdan. Baþlarda üstümde baþýmda ufacýk bir kýrýþýklýk bile olmazdý. Saçlarým her daim derli toplu, yüzümün rengi ýþýk saçardý loþluklara. Ama gün geçtikçe patronum dâhil tuhaf bir deðiþimin içerisinde bulduk kendimizi. Tek bir asansör vardý ofise giriþ için. Onun haricinde dýþarýyý görebileceðimiz ufacýk bir pencere bile yoktu.

Siyah takým elbiseli ayaklarýnda rugan, turuncu topuklu ayakkabý olan Üç Oðlanlar ilgimi çekmiþti önce. Hiçbir zaman onlarla konuþma fýrsatýný yakalayamadým. Hep asansörden inen topuklarýnýn sesini en sevdiðim þarkýya rastlamýþým gibi bir sevinçle duyumsar, aceleyle koþar ama ne yaparsam yapayým turuncu topuklarýn gölgesinden fazlasýna yetiþemezdim. Gölgeler benle dalgasýný geçer. “Boþuna bir çaba seninkisi! Ýstesen de yetiþemezsin onlara. Duymaz, görmezler seni. Sadece uzaktan bakarsýn ömrün boyu. Kimler geldi kimler geçti senin gibi. Fazla da kurcalama derim. Sana bir dost tavsiyesi yoksa ezili verirsin.” derdi.

Üç Oðlanlar benim için hep keþfedilmesi gereken bir kýta gibidir. Ýlk günlerin acemi telaþýyla farkýna varamadýðým þeyler zamanla su yüzüne çýkar olmuþtu. Aynaya baktýðýmda görmüþtüm. Ýnceden, yeni yetme bir oðlanýnkine benzeyen býyýklarým vardý. Þaþýrmýþ, defalarca izlemiþtim kendimi ayna karþýsýnda. Öðle arasýný beklemeden koþa koþa köþedeki kuaföre inmiþtim. Asansörün kapýsý açýlýr açýlmaz kuaför elinde aðda, aðzýnda yuvarladýðý sakýz, oturmamý bekliyordu. Geleceðimi nereden biliyordu bu kadýn ya da asansörle bir anda nasýl gelebilmiþtim? Bunlarý düþünmemeyi tercih ettim. Çünkü sadece yüzümün bu halde olmasý dünyanýn sonuydu benim için. Kadýnýn gösterdiði koltuða oturduðumda baþýmý kaldýrýp aynaya bakmýþtým. Ve tek bir tüy bile olmadýðýný görmüþtüm. Kuaför “Eh hiç çýkmamýþ ama olsun gel kýz üstünden geçeyim.” derken ben hýzla ayrýlmýþtým oradan asansöre binip üç numaralý tuþa basmýþtým.

Burasý ofisin çay ocaðýydý. Ýçerideki tuhaf tütsü kokusu burnumu kanatýyordu. Çaycý Ali, yüzüne takýndýðý ciddiyetle içinde ne olduðunu anlayamadýðým fokur fokur kaynayan tencereden gözlerini ayýrmýyordu. Tam taþmak üzere olan tencereyi ocaktan alýp geniþçe bir kepçe yardýmýyla içindekini çay bardaklarýna dolduruyordu. Birden bana dönüp “Ne bakýyorsun öyle? Þifa niyetine! Her gün en az üç bardak þekersiz, sýcak bulut içmek þart!”  Sesimin týnýsýný bulutlarýn yumuþaklýðýnda kaybetmiþ halde Çaycý Ali ile asansöre binmiþtik. Beþinci katta durup açýlmýþtý kapý. Bu kata ilk defa çýkýyordum.

O kadar çok bilgisayar vardý ki gökyüzüne kavuþmanýn imkânsýz aðýrlýðý oturuyordu kalbime. Milyarlarca parmak hiç durmadan ayný anda klavyelerin tuþlarýna basýyordu. Bir zaman sonra bir melodiye dönüþüyordu sesler ve sonunda yitip gidiyordu aðýrlaþmýþ boþluklara. Getirdiði bulutlarý bardak bardak daðýtmaya baþlamýþtý Çaycý Ali. Bir yudum alan herkes cebinden çýkardýðý sarý renk peruk ve yýldýzlý mikrofonla Nilüfer’in “kim arar söyle kim arar?” þarkýsýný söylemeye baþlýyordu. Þaþkýnlýðýmý saklamaya çalýþsam da nafile bir çabayla bir anda loþ ýþýklarý yanan pistin orta yerinde bulmuþtum kendimi. Nereden geldiðini bilmediðim bir mikrofon aðzýmda sarý renkli bir peruk baþýmda. “Elleri görelim!” diyordum. Boðuluyordum kendi sesimde. Kelimeler boðazýmý yumrukluyordu dýþarýya çýkmak için. Ama birden onca kalabalýk sinsi ve uzun gölgelere dönüþmeye baþlamýþtý. “Kalabalýklara da güvenmemen gerektiðini anlamýþsýndýr umarým. Zamaný gelince alkýþladýklarý gibi seni görmezden de gelmeyi iyi bilirler.” Sesin nereden geldiðini araþtýrýrken patronum, parlak bir sahne kostümüyle yanýmdan geçip belirsiz bir yere gitmiþti.

Çýkýþ yollarýný arayýp asansörden içeriye atmýþtým kendimi. Saat kaçtý, gece miydi yoksa gündüz mü? Burada zaman mefhumu kayboluyordu. Çantamý bulup gitmek istiyordum. Son bir kez aynaya bakmak için girdiðim lavaboda sesi olmayan bir ciddiyetle Sekreter Emre, dudaklarýný kýpkýrmýzý, parlak bir ruja buluyordu. Beni görünce hiç istifini bozmayýp “Erkek olmak kolay mý þekerim?” diyordu. Bense ayna karþýsýnda üç günlük sakalýyla esneyen bir kadýndým.

Dýþarýya çýkmak ve bir daha ardýma bakmadan koþmak istiyordum. Ama ne yapsam bir türlü asansörle ofisin dýþýna ulaþamýyordum. Her seferinde çay ocaðýnýn olduðu kata açýlýyordu kapýlar. Çaycý Ali, bu kez kelimeleri kaynatýyordu kazanýnda. Hayretli bir tutuklukla yaklaþýnca fokurtulara;

“Bunlar senin hakkýnda konuþulan kötü sözler.” dedi.

“Nasýl bu kadar çok konuþulabilir ki? Benim kimseyle bir derdim olmaz.”

“Ýnsanlarýn en çok sevdiði þeylerden biri nedir? Güldürme de beni al þunu iç.”

“Bu ne?”

“Ýç sen! Þifa niyetine!”

Bir dikiþte içmiþtim pembe toz harelerinden oluþan çayý. Pembe renkli oyuncak bir pelüþ ayýya dönüþmüþtüm aniden.

“Ne yaptýn bana? Hemen eski halime dönmek istiyorum!”

Çaycý Ali kahkahalarýný suratýma püskürterek kendi halime dönüþmemi saðlamýþtý. Koþa koþa kendimi zor attýðým asansörde at, eþek ve tavuk kol kola girmiþ ülkenin gidiþatýný tartýþýyordu. Bir ara çok öfkelenen at, tavuða okkalý bir tekme göndermiþti. Yediði darbenin öfkesiyle atýn gözlerine kanatlarýný çýrpmaya baþlamýþtý tavuk. Eþek ise asansörün en loþ köþesine uzanmýþ sanki ortamý alevlendiren sözler onun geviþ getiren aðzýndan çýkmamýþ gibi olanlarý seyrediyordu. Dilim þaþkýnlýktan uzamýþ binanýn dýþýna ulaþmayý baþarýp asfalta yapýþmýþtý. Üzerinden hýzlýca otomobiller geçiyordu. Ne yapýp edip dilimi kurtarmalýydým. Yolu boylu boyunca kaplayan bir þerit gibi ýslaklýðýný takip ede ede ulaþmýþtým dilime ancak tam yanýp kül olmak üzere olan dilimin ucunu kurtaracakken Çaycý Ali, elinde bahçe makasý, gözlerimin içine baka baka acýmasýzca kesmiþti dilimi.

“Neden yerinizde deðilsiniz? Size gezip dolaþýn diye mi para ödüyoruz?” Patronum kýpkýrmýzý dudaklarý ve parlak sahne kostümüyle kulaðýmdan içeriye dalývermiþti. Ve tüm gün “Neden yerinizde deðilsiniz?” cümlesini tekrarlayýp durmuþtu. Ne yapsam beynimi kemirip tüketen sesini susturamýyordum. Sadece Sekreter Emre’nin kýrmýzý rujunu kulaðýmdan içeriye fýrlattýðým zaman susmuþtu. Hiç býkmadan dudaklarýný boyuyordu kulaðýmýn ýslak duvarlarýnda. Ancak yine de ne zaman yerimden kalkmak istesem sesi yankýlanýyordu “Ama olmaz ki neden yerinizde deðilsiniz?” Pembe takým elbiseli, saçlarýný bir kaya gibi sertleþtirerek geriye taramýþ Sekreter Emre:

“Bana bak kýz! Yüzümü gerdirsem mi ne dersin?”

“Bilmem, siz bilirsiniz. Þey… Ben istifa etmek istiyorum.”

“Tabii, edebilmeyi baþarýrsan et tabii. Ama etrafýna bir bak derim. Kapý var mý sence burada?”

Bir anda beyaza dönüþen saçlarýnýn katýlýðýndan bir parça koparýp avucuma býrakmýþtý. Sonra da kýrmýzý ýþýklarýn olduðu bölüme karýþmýþtý. Avuçlarýmda sýmsýký tuttuðum kaya saçýyla asansöre binmiþ ve sonunda aydýnlýða adýmýmý atmýþtým. Ýnsan sesine karýþan korna sesinin bastýrdýðý kuþ cývýltýsý eþliðinde kollarýný açýp atlamamý bekleyen özgürlüðe kavuþmak üzereyken þehrin karmaþasý bir anda kaybolup yerine ofisin asansörünün uðultulu sessizliði kalmýþtý. Tüm tuþlara ayný anda titreyerek basan parmaklarým arasýndan kayýp düþen kaya saçý, zemini delip yitip gitmiþti. Asansörün kapýsý açýlmýþ ardýmdaki loþlukta aniden belirip dýþarýya çýkmýþtý pembe takým elbisesi ve sarý renk, kaya saçlarýyla Sekreter Emre, beni görmezden gelerek geçip gitmiþti yanýmdan. Üç Oðlanlar telaþlý turuncu topuklarýnýn gölgelerini artlarýnda býrakarak gizemlerinin kýrmýzý ýþýklarýnda kaybolmuþlardý. Çaycý Ali, elinde dumaný tüten sarý renkli bir bardak bulut uzatmýþtý bana. Ne olduðunu sormadan içmiþ, yaþananlarý tuhaf karþýlamanýn aksine uyumlu bir destek saðlayan hiçbir þeyi dert etmeyen her þeyi olaðan karþýlayan duygularý aldýrýlmýþ birine dönüþmüþtüm.

“Boþver, anlama! Anladýn da ne oldu? Bak þimdi ne mutlusun. Onlara ayak uydurmaktan baþka çare varsa de bana?”

Çaycý Ali’nin uzaklaþan ahmak mutluluðunun ardýndan boðazýmda biriktirdiðim sarý bulutlarý asansörün gözlerine püskürtmüþtüm. Bir damlasý bile yetmiþti gerçeklerin üzerini ipekten, nazlý tüllerle kaplamaya. Açýlan kapýdan dýþarýya atmýþtým kendimi ve yine kuaför salonunun koltuðunda otururken bulmuþtum. Aynadaki suretim bana her þeyin normal olduðunu söylese de tekrar bindiðim asansörün aynasý ofise has halimi yansýtmýþtý gözlerime.

BENGÜL ALKAN