Biraz önce bir eserden birkaç satýr okudum onu da burada yazayým ve devam edeyim.

Seni istiyorum ve biliyorum
asla koynuma almayacaðým
sen o aydýn ve pýrýl pýrýl gökyüzüsün
ben bu kafeste bir tutsaðým

(Yaralarým Aþktandýr eserinden. Furuð Ferruhzad)

Ýstemek güçlü bir duygudur hepimizde mevcut, bu mevcut olurken kim diyor acaba baþka insanlarda var alaný al kendinde tut? Aslýnda bu mevcut insanlarý mutlu etmek için olsa bir komut, varýrýz gülümsemelerle benliðimize dair ne varsa desek unut. Koynumuza almayý çok isteriz lakin aþk bu ya bazen izin vermez az hasreti yaþa sonra belki olursa izin verirsem koynuna alýrsýn, elden ne gelir ki? Pýrýl pýrýl gönlümüzde parlayan aþkla devam ederiz sonrasýnda anýlar arasýnda yolculuk ederiz, ister kendini aþk bahçesinde san istersen tutsak, ama ne olur bu güzelliðe bir bak, bak ta yan ufukta aþk ve þafak tüm güzelliðiyle seninle aydýnlatýrken kafeste olmak nedir ki insan bir ömür güzelliðiyle hapis kalmayý neden istemez ki? Ýster elbette aþkla o güzellikle…

Biraz konunun dýþýna çýktýmsa da az diðer yoldaki güzelliðe uðramak gerek, ah bu uðramak bazen uðurlamaða gider ki, zordur bir sevdiðini uðurlamak, gitmesine mani olamamak, dünya bu imtihandýr katlanmak gerek. Bazen bazý þeyler açýklanmaz, açýklansa da kabul etmesi zordur. Mademki bir noktadan bir noktaya yürüyoruz yani doðumla ölüm arasýnda ne çýkarsa bahtýmýza sabýrla katlanmak görevimiz. Aslýnda ödevimiz olan insanlýk ödevine gönül kýrmama ödevine kadir kýymet bilme ödevine iyi çalýþmýþ olsak hiçbir sýkýntý çýkmayacak. Ýç dünyamýza kattýðýmýz kokuþmuþ kalýntý, saplantý, hep bana Rabbena benim olsun kirliliðiyle, yok olan birliðimizin eksikliðiyle olanlar oluyor ve çekmek zorundayýz. Bu konuda yazan dostum Rüstem Býrakmasana eserine göz atalým.

1-Saplantýlarýmýzýn saplanan sapý

2-Saplantýlarýmýzýn sonucunda açýlmayan kapý

Ýkinci eserinden bir kaç alýntý ile devam edelim.

Saplantý, düþünceye fikre izin almadan saplana zehirli bir oktur! Bu ok saplandýktan sonra çýkarma lüksümüz yoktur. Herkes buna ayrý bir yolculuktur dese de bunun sonu uçurumda yok oluþtur. Ýnsan deðiþik fikirleri akýl fikir duygu süzgecinde geçirmeden deðiþiklik sanarak, onu kucaklayarak sonunda aðlayarak terk etmesidir ki, bu aðlamayý sadece kendisi duymaktadýr. Þimdi bazýlarý diyecek ki kapý aralýktý içeri girdi, kovala o zaman anla ki bu yanlýþlýktý. Ah bende çok saplandým saplanmadým deðil, kaçtýkça saplandým anlamadým, anlamadýkça saplandým yolda kaldým. Rabbim hep yanýmdaydý ben saplandýkça çýkardý, kor alevlerde ben yandýkça Rabbim rahmetiyle söndürdü… Yani bazen kaçýnýlmaz oluyor lakin kurtulmasý zor olsa da anlaþýlmaz deðil insan anlýyor.

Muhteþem tespitler.

Mehmet Aluç