Ölüden bozma can kýrýklarým var benim ölümü biteviye övdüðüm dünüm var saklandýðým ve bununla sakit olsun, dediðim hüzünlü öykülerim var malulen emekli ettiðim hayallerimi yeniden doðurduðum kalemim var kalender meþrep sözcüklerden diktiðim yamalý yaralý kalbim var insanlarýn hor gördüðü…

Renkler azadesi iklimin

Azat edilesi sözcükler diktiðim

Belki de bir dilaltý acýmla bütünleþip þiirlerin

Hükmettiði benliðimin

Hegemonyasý bilinmezin

 G/izinde dilimlediðim yüreðim.

Günü öðüttüm de geldim, hafýz ve övünç dolu mevsimin çýrpýnan yüreðiyim.

Dikilesi deðildir varlýðým diklemesine yaþadýðým direttiðim ve direndiðim…

Dilemmasý yaþamýn dilaltý þiirlerim ve imgelerin salkým saçak varlýðýndan doðan güneþ gibi þiirsel bir d/okunuþtur benimki hayata.

Bir rutin duygularýn körüklediði yazma arzusu ve bir avuntu saf tuttuðum duygularýn nüktedan varlýðýnda saklý hem sessizliðim hem çýðlýklarým.

Azat edilesi bir kýtadýr içine saklandýðým yazdýðýmda kýtalar aþtýðým coðrafyalardan geçtiðim.

Azabý yalnýzlýðýn ve kök hücresi hüzün denen martavalýn.

Öykündüðüme öldürdüðüm nefsimle sahip çýkýyorum ve ben tek sahibim var bense sahibesi olduðum ne var ne yok aç gözlülükle yazýyorum her aþ erdiðimde hüzne boyut deðiþtiriyorum ne zamanki kalemi alsam elime kale duvarlarýna seriyorum sözcükleri.

Edebiyat nasýl ki benim kale’ m, kale alýnmadýðým zaman zaman.

Kalem’ imse içime estiðim ve haþat olmuþ dünümden yeni benler yarattýðým gün dönümü ve gecenin bitimi ve saydýðým þafaklarýn þafaðýnýn attýðý.

Mikado çöplerinden derlediðim bir hayatým var benim.

Diklemesine yazdýðým þiirlerim var benim.

Yazýp da beðenmediðim belki yüzlerce sayfayý binlerce cümleyi silmiþliðim var…

Tarafýnca silindiðim nice insan var beni ben olmaktan çýkaran ve silik el yazýsýnda tanrýsal d/okunuþlar var her okuduðum hutbede ve surede saklý iken mevsimin sureti ve de yüzümden düþen binlerce parça ile baþtan inþa ettiðim bir dünyam var benim içine kimseyi almadýðým ya da itildiðim dýþlandýðým hayatlar var kayda deðer sevgimden ödün vermeden sýðýndýðým duvarlar var ve aðaçlar ve dallar…

Aslýnda hepsi yalan.

Yalaný þiar edinmiþ insan neslinden korktuðum da yalan.

Kelli felli adamlar var uzaðýnda durduðum ve kayýp kadýnlar var erkeklerin üstünlüðünde bozguna uðramýþ ve çocuk kalmayý sevdiðim kadar çocuksu hayallerimden de ödün vermediðim.

Renk vermeyen bir yüzü var gölgelerin.

Gölgemi çoktan kapý dýþarý kovmuþsam da askýntý olan gölgeler var çengel takan çelme takan bense engelli yüreklerden çektiðimin çok azýný kaleme alýyorum çünkü ruhsuz tatsýz tuzsuz yüreklerden bana yansýyaný görmek istemediðim kadar birilerine benzemediðim de yalan deðil hani.

Ölümcül bir güdü yazmadýðýmda geçmek bilmeyen zaman.

Zuhur eden tedirginlik kalemle kavgalý olduðumda kendime yüklendiðim.

Þaþaalý bir aþk benimki kalem’ in dikte ettiði her duyguyla yeniden âþýk olduðum ve aþkýn da þekli þemaili yok iken yazarak aþka giydirdiðim mintanlar hem etek boyunu aldýðým hem de eksik etekli addedildiðim kadar solmuyor içimdeki yýldýz sönmüyor coþkum ve ben devasa bir es veriyorum hayata ne zamanki kalemi elime alsam süpürüyorum kapýnýn önündeki çer çöpü.

Ben bir yýlký atýyým.

Ben bir yanýlgýyým.

Ýnsanlarýn gözünde yenildiðim.

Yandýðým kadar da yakýyorum yâd ettiðim kadar dünü yaren biliyorum günü ve yaðan yaftalardan arýnýp yaðmuru giyiniyorum ve ýslak yüreðimden savrulan nidalarla saçýný örüyorum gizemin ve gizlendiðim o kýr evinde kýr saçlý þiirleri aþka ve aþkla boyuyorum…

Kýrýldýðým kadar da kýracaðým artýk ve kýrýlasý putlardan kendime yarattýðým bu yalnýzlýk dergâhýnda bazen susup bazen eseceðim ve içtimada geçen ömrün sefasýný süremediðim kadar cefa yüklüyüm ve randýman alamadýðýmda hayattan yeniden yazacaðým hayat hikâyemi bir nesir bir þiir ne ki ben çoktan esiri olmuþken kalemin ve aþkýn hüzün dolu sesleniþinde içime yaðdýðým kadar da yaðdýrýyorum sözcükleri…