Kemal Tahir, Köyün Kamburu romanýnda roman kahramanlarýndan Çalýk Kerim þöyle der: “Samanlýk köy yerinin cennet bahçesidir…” Kemal Tahir’e saygýlarýmý sunarak belirteyim ben ünlü yazarýmýz gibi samanlýklarýn seyran olduðu ince konulara girmeyeceðim. Sadece köy yaþantýsýndan bizlere yadigâr kalan daha çok köyü, köy çeþmelerini içeren çeþme türkülerini anýmsayalým istedim. Yarenlik edelim. Geçmiþimizin altýn deðerindeki hazinelerini bir bir görelim gücümüzün yettiðince.

        Yüzyýllarýn ötesinden Miletli Thales, “Halkýn türkülerini yaratanlar kanunlarý yapanlardan daha güçlüdür.” diyerek türkülerin ne kadar güçlü olduðunu vurgular.  Ve bizden Anadolu’nun Yanýk Tezenesi Neþet Ertaþ ustamýz da: “Nerede türkü söyleyen görürsen korkma yanýna otur. Çünkü kötü insanlarý türküleri yoktur.” Diyerek türkü söyleyenlerin iyi insanlar olduðunu anlatýr tadýna doyum olmayan sohbetlerinde…

        Türküler güzellikleri anýmsatýr bana, bizlere. Öðretmenlerimin hepsinin gönlümde unutulmaz yerleri var. Fakat ilkokul öðretmenim bir farklýydý benim neslimde.  Güldüðünde yüzünde nadide güller açardý adeta. Hepimiz çok severdik öðretmenimizi. Bizlere þarký ve türküler öðretirdi. Þu iki türküyü ne zaman dinlesen sevgili ilkokul öðretmenimi anýmsar boðazým düðümlenir, gözlerim yaþarýr.

“Hey hey...
Yar yar yar yar yar yar aman./Yaz gelince öter durna,
Leylim leylim leylim aman./Çayýrda buldun beni
Ellere verdin beni /Kendine aldýn beni/ Sineme sardýn beni.

Ve: Yeþil ördek gibi daldým göllere

Sen düþürdün beni dilden dillere/ Baþým alýp gitsem gurbet ellere/ Ne sen beni unut, ne de ben seni.”

         Güler yüzü ve ruhumuza sevgi aþýlayan güzel sesiyle öðretmenimiz yaþamýn tanýmsýz zevkini tattýrýrdý biz öðrencilerine. Okulu, arkadaþlarýmý, kitaplarý bir baþka tutkuyla sevdim. Her gün okula tutkuyla koþar ruhumda oluþan dostluk duygusu kalbimde sürekli yaþardý. Pýnarlar çaðlardý ve hep çaðlayacak. Güzel halk türkülerine esin kaynaðý olarak.

        Yine bir pýnar türküsü :

 “Pýnarýn baþýnda destin varýmýþ
A gýz senin benden baþka dostun varýmýþ/ Beni öldürmeye kastýn varýmýþ.

         Söyle yârim söyle ayrýlýk günü/  Söyle gelin söyle muhabbet sonu”

         Türküyü yakan genç yasak aþký gelinden belli ki, ýþýk alamamýþ. Kim bilir Kerem gibi yanmýþ ya da Mecnun gibi çöllere mi düþmüþ? Bilinmez.

        Yaþamýmýzýn vaz geçilmezidir yýllarýn yaþanmýþlýklarýndan süzülüp gelen pýnarlar duruluðundaki türkülerimiz. Köy yaþantýsýnda gençlerin buluþma yerleriydi çeþme baþlarý. Sevdiceðini özleyen tazeler ellerine geçirdikleri kaplarla çeþmelerin yoluna revan olurdu. Mavi gökyüzü, çeþmelerin patika yollarý tanýktýr böylesi hoþ yolculuklara. Suyolunda kalplerin göðüslere sýðmamasýna ve nabýzlarýn ritminin artmasýna… Sular, çeþmelerle ölümsüzleþen türküler biter mi? Bitmez elbet:

        “Yaylanýn soðuk suyu deldi baðrýmý deldi.

         Üç günlük gelin iken bana selamý geldi.” Geleneklerin zorladýðý sevenleri sevmeyenlere verme uygulamasýnýn acý dramý.  Acý bir aþk öyküsünün türküleþmiþ sonucu. “Yaþadýðýyla deðil, kalbindekiyle ölür insan.” Derler. Büyük olasýlýkla iki sevgili bu sözü doðrularcasýna yaþadý. Ya da Yeþilçam filmlerine konu olacak biçimde serüvenlere kulaç açtýlar.

        Ya! Þu türkünün betimlediði coþkulu duygular kaç öykü ya da romanda anlatýlabilir. Ak gerdanýn altýnda çifte benler, kýnalý parmaklar, beyaz eller…

 Binbir Gece Masallarý’ndan betimlenen dilberler gibi dilber elbette yolcuyu yolunda eylerse kim ne diye bilir bu eylenmeye?!

“ Denizin dibinde Hatcem demirden evler
Ak gerdanýn altýnda da çiftedir benler
O kýnalý parmaklar da o beyazlar
yolcuyu yolundan eyleyen dilber.”

         Tüm türküler anonim deðildir. Çeþme baþýndaki Cennet’ten yeryüzüne inip kaplarýna su dolduran hurileri gören Karacaoðlan böylesi sahne karþýsýnda duyarsýz kalamaz. Gönlü ak köpüklü çaylar gibi coþar. Fakat mahzundur ünlü halk ozanýmýz. Aklaþan sakalý yaþýný ele verir ve þu ölümsüz dizeleri söyler.

“Karac'oðlan der ki n'olup n'olayým
Akan sularýnan ben de geleyim
Sakal seni makkabýnan yolayým
Bir kýz bana emmi dedi neyleyim.”

        Günümüzde, köy pýnar baþlarýnýn, pýnarlara giden patika yollarýn tanýk olduðu sevdalar; gençlerin karþýlýklý bakýþmasý tarih oldu. Bizlere de o geçen yýllardan geriye:

 “Þairim, zifiri karanlýkta da gelse þiirin hasý

 Ayak seslerinden tanýrým.

 Nerde bir köy türküsü duysam

 Þairliðimden utanýrým.” diyerek ünlü þairimiz Bedri Rahmi Eyüpoðlu’nun da hakkýný teslim ettiði güzellikte türküler kaldý yadigâr. Ne yapýlýrsa yapýlsa, yýllar su gibi akýyor, “türküler susmuyor, halaylar sürüyor.” Yine de bu güzel topraklarda…