Həyat qəribədir, sanki oyundur,

Oyunlar içində çox yalan gördüm.

Xəlvətdə düzlükdən danýþanlarý 

Üzdə yalanlara əl çalan gördüm.

Nə çoxdur özünə ziyalý deyən,

Bahalý geyinib, özünü öyən

Ancaq yaltaqlanýb boynunu əyən,

Geyimin altýnda çul-palan gördüm.

Dövranmý dəyiþib, yoxsa insanlar?

Özgənin dərdinə yoxdur yananlar.

Çoxalýb haqlýnýn üstə çýxanlar.

Alçaðý təriflə ucalan gördüm.

Gülləri kökündən qýrýb-tökdülər.

Çýxarýb yerinə qanqal əkdilər.

Bülbülün köksünə bir dað çəkdilər.

Quru gül dibində saralan gördüm.

Nə zaman doðrunu gətirsəm dilə,

Aðzýmdan vurdular, hey bilə-bilə.

Fikir verirəm ki, mən ildən-ilə.

Yanýmda dostlarý azalan gördüm.

Sözlərlə qəlbi bir olan görmədim

Vicdaný yadýna salan görmədim,

Sözümü vecinə alan görmədim.

Mən vaxtsýz özümü qocalan gördüm.

Namiq Müslümov