Mizacý olmayan bir düþ gibi mesela yoksa mesafeyi yok sayýp arþýnlamak mý olmayaný?

Tekeri kýrýk bir düþ aslýnda tüm olup biten bir de düþmeyen yakasýndan hani uzatsam elimi yakalayacak gibiyim bazý þeyleri iyi de aslý astarý yok ki hiç birinin.

Son sürat giden, freni boþalmýþ bir araba ve direksiyonu nefes nefese kalmýþ bir rabýta gibi. Komik ve çok da aykýrý bir de ýsrarcý iken Tanrý.

Yakaladýðým… yok, yok, yakalandýðým al iþte: takýlýyým misinanýn ucundaki yem’e sonra da içimdeki hava boþalýyor belki de tam tersi benim havayý boþaltan.

Ben seçmedim üstelik: öðrenmeyi filan da dilemedim ama öðrettim adam akýllý.

Ýnsan olmayý öðrettim içimdeki seyirciye ve adam gibi sevmesini öðrettim tüm çocuklarýma. Sayýsý kaç, unuttum bile daha doðrusu bir gün bile saymak gelmedi aklýma ne de olsa her gün nüfus sayýmý yapýlmýyordu.

Ayaðýmdaki ayakkabýya dahi sahip çýkamadým ve kocaman adýmlarla yalpalaya yalpalaya giderken nihayetinde ayaðýma iki numara büyük gelen üstelik fýtratýma da aþýrý yük bindiren hele ki mokasen görünüþlü lenduha saksýdan sýkýlmýþken… kýsaca soðuk ve kýþ demeden yalýn ayak yürümeyi öðrendim.

Yalýtýlan bir kelam olmayý da iyice ezberledim. Düþlerimde ve düþüþlerimde hep eksik telaffuz edildi adým.

Muzaffer olmayý ben seçmedim aslýnda Muzo denmesini ben istirham etmedim.

Kayýklarýn dibi su alýrken alýk alýk bakýnýrken etrafýna eþrafým ben hala yolda bulduðum gazete kâðýtlarýný dibine kadar okudum gerçi artýk ne satan bayi kaldý ne okuyan bir akýllý ne de olsa akýllý geçinen herkes aklýný elindeki cihazlardan alýyordu ama… aldý da ne oldu üstelik ben bir kez elime cep telefonu almamýþken üstüne üstük cep delik paltomda ayrýca ismim bile yazarken yakamda gerçi baþka bir isimdi paltomdaki ne de olsa paltonun ikinci sahibiydim belki de üçüncü… caným, neyse ne alt tarafý soðuk içime iþlemiyordu gerçi iþleyen baþka þeyler de vardý… of, sýkýldým.

Sandal gibi salýndýðým mý?

Salkým saçak gezindiðim mi mevzu bahis?

Ayrýntýya gireceksek baþlayayým efendim.

Kurtköy’de bir ilköðretim okulunun hem müdürüydüm hem de sýnýf öðretmeni 1-B sýnýfýnýn ve ayný zamanda bekçisi… ah, evet, bir de hizmetlisi.

Güzel devletimin ayýramadýðý bütçeyi ilk zamanlar cebimden ödeyip bayaðý bir güzelleþti okulumuz.

Konu eðer ki eðitim ise ve sorumlu olduðumun da bilincinde ve ben seve seve neyim var neyim yok sattým savdým yetmedi çocuklara kadar uzandým. Yanlýþ anlamayýn sakýn lakin terlikle okula gelen öðrenci mi istersiniz ya da kýt kanaat geçinen nice ailenin okula göndermediði özellikle kýz çocuklarýnýn tahsiline köstek çýkýldýðý…

Öncesinde senelerce köy köy gezdiðim ve öðretmenlik yaptýðým yýllarda biriken üç kuruþum sonra da babamdan kalan arsayý satýp da araziye dikilen apartmandan payým üç daire düþüp de… ikisini boþ tuttum senelerce hani olur da kalabalýk bir ailem olur doluþuruz hesabýyla… memurdan hatta öðretmenden baþka bir kimliðim olsun istemedim zaten paranýn adýný da tadýný da sevmedikten sonra ve üçüncü dairemi de Mehmetçik Vakfýna baðýþladýðým için… nihayetinde ben okula yakýn bir daire tuttum üstelik gelenim gidenim olmadýðý için de fazlaca eþya almadým evime.

Bu konularýn gereksiz ayrýntýlar olduðunu düþünmeyiniz sakýn ha ya da benim ticaret yapma amacý güttüðümü filan da getirmeyin aklýnýza.

Anamý Doðu’da görev yaptýðým 1999 senesinde topraða verdikten sonra benim için artýk Ýstanbul’a dönmek bir anlam ifade etmiyordu yine de doðduðum ve büyüdüðüm þehri hep özlemle andým ve nihayetinde yeniden döndüm memleketime üstelik tayin olduðum okulun kapasitesini ve imkansýzlýklarýný bilip ve de seve seve devam ettim öðretmenliðe. Baþka seçenek yoktu ki olsa bile ben yine ne yapar eder öðretmenliði seçerdim.

Paltom… Kürk yakalý üstelik belli baþlý bir giyim maðazasýndan aldýðým ve þýk ayakkabýlarým ne de olsa Ýstanbul’da yaþamak deðil miydi ye kürküm ye, diyenlerin cenneti/cehennemi?

Makul ölçüde para biriktirip iyi bir izdivaç yapma hayallerimi de bunca zaman ertelemiþken…

Aslý astarý olmayan hikâyeler anlattý tanýdýklarým. Filancanýn kýzý pek güzelmiþ de lakin benden takriben on yaþ büyük.

Ve bir diðeri:

‘’Selim Bey, oðlum. Çok haným çok munis bir kýz lakin günde on vakit…’’

‘’Beþ vakit namaz kýlýyorsa ne mutlu bana ve ne mutlu ona. Ýyi de bunun ne gibi bir sakýncasý olabilir?’’

‘’On vakit evladým, þey, on vakit banyo yapar ve iki saat aralýkla evi þartlar da þartlar. Eh, bir de eve gelenleri illa ki deterjan ile yýkar. Ayda bir gider ilaçlarýný da yazdýrýr ama geri kalan her þeyi ile mükemmel bir ev hanýmý olacaðý da garanti…’’

‘’Yemeðe yað yerine çamaþýr suyu koymasýn hani? Bu kadar temizlik beni aþar ve…’’

‘’Lafýný balla kestim. Evet, bir kere ailecek zehirlenmiþlerdi. Zeytinyaðý þiþesi ile çamaþýr suyu þiþesini karýþtýrmýþ garibim.’’

‘’Demek durum bu kadar vahim! Ki ben espri mahiyetinde söylemiþtim.’’

‘’Boy boy damacanalarýnýz olur þey çocuklarýnýz diyecektim.’’

‘’Damacana nereden geldi ki aklýnýza?’’

‘’Temizliði iyi suyla yapar da bizim kýz. Hem fena mý þartlý þurtlu yaþamak ve yaþatmak? A, nereye oðlum? Daha anlatacaklarým bitmedi.’’

Ayrýntýya dahi girmedim ama aklým kalmýþtý bir sonraki gizemli kýzda.

‘’Ne mezunu demiþtiniz?’’

‘’Ev ekonomisi. Bir ara bakanlýkta memur olarak çalýþtý hatta milletvekili adayý olmayý bile düþünüyordu.’’

‘’Sonra?’’

‘’Bir kaza geçirdi ve malulen emekli oldu. Aldýðý engelli maaþýyla gezip tozuyor. Bir de kabul eder misiniz, bilmem ama? Geceleri sýk sýk dýþarý çýkar.’’

‘’Geceleri þehir daha bir sakin. Üstelik cesaretine hayraným hem de bir bayan olarak kendine olan güveni ve cesareti. Ev ekonomisi okumuþ olmasý da takdire þayan. Üstelik geçirdiði kaza neticesinde hayattan kopmamýþ. Bir tanýþalým o zaman. Bu akþam görmeye gelebilirim.’’

‘’Bu gece olmaz. Pazar geceleri bezik oynar arkadaþlarýyla.’’

‘’Hým. Peki, Pazartesi o zaman.’’

‘’Hafta içi illa ki üç gün gider Kýbrýs’a ve…’’

‘’Her mevsimi güzeldir yavru vatanýn. Ýyi de neden sadece üç gün ve her hafta?’’

‘’Rezervasyon yaptýðý otelde sadece kumar makineleri var üstelik fiyatta indirim yapýyorlar abone oldu mu.’’

‘’Bayaðý yüklü olsa gerek otel fiyatý.’’

‘’Altýlý ganyandan büyük bir meblað kazandý. Ancak karþýlýyor otel masrafýný. Ama dilerseniz Cumartesi akþamý, görüþebilirsiniz. Selim Bey oðlum nereye böyle acele acele? Þey, bari telefon numarasýný alsaydýnýz.’’

Velhasýl akýl karý deðildi benim evlenmem ya da düzenlerine uymam aslýnda onlarýn kölesi olmaktansa ben yurduma, devletime bir ömür hizmet etmeyi bir kez mademki gönülden dilemiþtim.

Sýra sayý sýfatlarý gibi iklimler geçti üzerinden Ýstanbul’a geldiðim ilk günden beri masrafým arttý da arttý ne de olsa müdavimi olmuþtum yeni alýþkanlýklarýmýn ve yeni dostlarýmýn.

Önce Zübeyde Hanýmýn tuhafiyeci dükkanýna ortak oldum ve evlerden birini elden çýkarttým. Okuldan çýkýp dükkanda duruyor ve vaktimi sözüm ona ticaretle deðerlendiriyordum ama gelen müþterilerin durumu ortaydý.

‘’Bir metre lastik istiyorum bir de yüksük.’’

‘’Üç yapsak, abla.’’

‘’Üçün biri emeklisiyim evladým. Nerde? Daha gidip ev için alýþveriþ yapacaðým pazardan. Gerçi yol çok uzak ama…’’

‘’Ablam, al þunu. Bak maaþýmdan kalanýn hepi topu bu. Yarým kilo da helva al annemin ruhuna da gönder gönderebildiðin dualarýný. Allak kerim sonrasý.’’

‘’Hiç olur mu, kardeþim?’’

‘’Olur, olur hem de nasýl olur. Al bu da benden.’’

‘’Helal et ama.’’

‘’Etmem mi? Hadi, rast gele.’’

Okul aile birliði görmüþtü bir kez çabamý, gayretimi ve bakanlýða sunduklarý bir dilekçe ile benden bahsettiler. Semtin en dar bütçeli okulunda yaptýklarým bir devrimdi sözüm ona. Sözün bittiði yerdeydim. Bu kez ikinci daireyi elden çýkardým ve tüm paramý yine okula harcadým. Helal olsun.

Ýþler hayli yoluna girmiþti hani ve derken bir gün…

‘’Aramýza hoþ geldiniz, Selda Haným. Hayýrlý olsun, efendim. Ýlk görev yeriniz mi?’’

‘’Evet, müdür bey. Ýlk tayinim Ýstanbul’a çýktý ki Ýstanbulluyum da.’’

‘’Aman, efendim, Maþallah, Maþallah. Ýnþallah çok güzel günler geçireceðiz þey yani demek istedim ki; çocuklar gibisi yok. Bakýn her yer çocuk kaynýyor. Bu gün bana yarýn size… þey, yani, Allah çocuðu olmayan herkese nasip etsin. Þey, demek istedim ki; öðrencilerimizi bizim geleceðimiz. A, zil çaldý. Hadi, sizi öðrencilerinizle tanýþtýrayým.’’

‘’Çok naziksiniz, müdür bey.’’

‘’Efendim, vazifemiz. Rica ederim.’’

Okul daha sýcak bir hava almýþtý artýk gerçi okulum benim zaten yuvamdý ama yuvayý da diþi kuþ yapmaz mý? Pardon, dilim sürçtü. Her kadýn çiçektir. Özür dilerim, efendim: öðretmenler, yeni nesil sizin eserinizdir. Elbet ben de birilerini eseri olacaktým daha doðrusu olurdum, deðil mi?’’

Dað daða kavuþmaz insan sevgilisine kavuþur… pardon, yine sürçü lisan ettim ama Selda Haným bende akýl mý býrakmýþtý?

Okul çýkýþý illa ki bir yerlere gidip bir þeyler yiyip sohbet ediyorduk hele ki üstümüzdeki çekingenliði de attýktan sonra.

Tuhafiyeci dükkânýna artýk uðramýyordum hani neredeyse kanatlanýp uçacaktým göklerde. Ayaðým yerden kesilmiþti adeta.

Bir anne babanýn biricik kýzýydý Selda öðretmen aslýnda onun dediðinin yalancýsý deðilim elbette ne de olsa her dediði doðru idi ve her söylediði kelime ok gibi kalbime saplanýyordu.

Bazen devamsýzlýk yapýyordu genç öðretmeniz. Aman, efendim, ne demek ne demek? Kesin rahatsýzdý ya da bir iþi çýkmýþtý. Derslerine ben giriyordum üstelik MEB’na dahi bildirmeden. Gerçi usulsüzlük yapýyordum ama… aman caným, o kadar da olsun hani: ne de olsa koskoca müdürdüm.

Birbirimize git gide alýþýyorduk ve elim bir kez bile eline deðmemiþti. Kýyar mýydým hiç prensesime?

Gelin güvey oluyordum gerçi ama böylesine can kurban.

Mesleðime yeni baþlamýþ gibi heyecanlý ve istekliydim. Taþ mý taþýyordum da kolum yoruluyordu ve bir gün…

‘’Sizden istemeye yüzüm kýzarýyor ama…’’

‘’Ne demek, hocaným? Elbette. Siz söyleyin ben emir telakki ederim.’’

‘’Küçük bir meblað sayýn müdürüm. On bin kadar. Çok deðildir deðil mi sizin için? Bir tanýdýðým rahatsýzlandý da. Malum ilaç paralarý ve hastane masrafý. En kýsa zamanda size ödeyeceðim.’’

‘’Yanýmda o kadar nakit yok ama ben hemen gider kredi çeker teslim ederim size. Þey, mademki hasta ziyaretine gideceksiniz ben de eþlik etsem.’’

‘’Ah, ah, Ýstanbul kadýnýdýr kendisi ve pek hoþ karþýlamaz böyle þeyleri. Malum, bekâr kýzým ben. Yanlýþ anlar da hani sonra da yüreðine iner. Sonraki sefer Ýnþallah.’’

‘’Elbette. Hiç rahatsýzlýk verir miyim? Hemen bankaya gidip geliyorum.’’

Demek ki koca memlekette tek güvendiði inandýðý insan bendim Selda Hanýmýn. Bakar mýsýnýz, Selda demeye bile dilim varmýyor. Ah, bir de o pembe yanaklarý yok mu? Nasýl da mahcubiyetten pembe pembe oldu yoksa hep baþý önde gezer. Bir tek öðrencileri ile beraberken göz göze gelir yavrularýyla yoksa ne edepli he hanýmdýr, ah bir bilseniz.

Umuyordum ki; iyi haberler alacaðým o yaþlý tanýdýðýndan ve bir sabah telefonuma gelen mesajla:

‘’Þehir dýþýna gidiyorum cenaze iþlemleri için sayýn Müdür Bey. Yalnýz uçak param yetmedi. Aþaðýda yazýlý hesap numarasýna acilen beþ bin lira havale yaparsanýz çok makbule geçer. Selamý var rahmetlinin oðlunun ve o da size çok teþekkür ediyor. Teþekkür ediyorum. Görüþmek üzere.’’

Saygýn ve muteber bir hanýmefendi ve ben tekdüze yaþayan bir adam. Altý üstü ne ki? Ýyi de banka bana tekrar kredi verir miydi ki?

Teyzeyi de görememiþtim üstelik. Neyse, dedim.

Üstümde de o kadar para yok ve aklýma ilk olarak anamdan yadigar kalan üç beþ ziynet eþyasý kalmýþtý. Gerçi onlarý gelini için bir köþeye atmýþtý iyi de zaten ayný hesaba gelmiyor muydu? Ne de olsa Selda benim ruh ikizimdi ve evleneceðim kadýn…

Günbegün aþkým büyüyordu ve sýk sýk þehir dýþýna gidip geliyordu Selda.

Hatta neredeyse her hafta sonu. Hafta baþý derse yetiþemediðinde eksikliðini aratmýyordum bu arada bayaðý borçlanmýþtým kredi çektiðim bankalara. Evler de elimden gitmiþti yine de dert etmiyordum nihayetinde kiraladýðým daireyi de boþalttým ve okulun bodrum katýndaki o tek göz odaya yerleþtim elbette kimsenin haberi yoktu olan bitenden zaten durumu bakanlýk öðrendi mi anýnda kovulurdum öðretmenlikten hele ki Selda’nýn yerine derslerine girdiðimi bir öðrenseydi müfettiþler onun da kariyeri tehlikeye girerdi.

Þehir dýþýna çýktýðýndan beri fazla yüzünü görmez oldum nazenin sevgilimin. Ne komik bir adamdým ki bir kez bile elini tutmadýðým biri için ne hayaller kuruyordum?

Soru sormak aklýmdan bile geçmiyordu sadece onun iyi ve mutlu olmasý idi tek temennim.

‘’Çok yoruluyorsunuz Selda Haným. Ýsterseniz size rapor alalým da gidin þöyle bir kendinize gelin.’’

‘’Ah, aklýmý okudunuz, hocam. Ýki ay mesela…’’

‘’Biraz zor ama mademki siz öyle istiyorsunuz.’’

Bu, aramýzda geçen son konuþmaydý zaten olan oldu sonrasýnda.

Raporu nihayetinde almýþ ve yeniden þehir dýþýna çýkmýþtý ben de pembe hayallerimle baþ baþa ne planlar yapýyordum kuracaðýmýz yuvamýz hakkýnda ta ki sabahýn beþinde gelen o mesajý görene kadar:

‘’Müdür bey, ben bu gün istifamý verdim. Artýk Ýstanbul’a dönmeyeceðim. Haftaya bu gün nikahým var. Hani size bahsetmiþtim. Rahmetlinin oðlu zaten çocukluktan tanýþýyoruz. Sizin de nikahta bulunmanýzý isterdim ama aile içi olacak. Her þey için çok teþekkür ederim. Bu arada; bakanlýk hakkýnýzda soruþturma açmýþ elinizi çabuk tutsanýz iyi edersiniz.’’

Elimi çabuk tutmak?

Ýyi de ne için?

Ben kötü bir þey yapmamýþtým ki?

Ve onlar harala gürele geldiler üstelik tek laf etme hakkým olmadýðýný da çok iyi biliyordum.

Ellerinde sayfa sayfa raporlar ve tüm okulu titizlikle teftiþ edip…meslekten men edilmiþtim üstelik çalýþtýðým tüm yýllarým yanmýþtý ve mesleðimi ihlal ettiðim için hele ki Selda uðruna yaptýklarým da ortaya çýkýnca…

Ayný paltoyu giyiyorum ama dediðim gibi ilk sahibi ben deðilim ve ayný ayakkabýlar ta ki onlar dün ayaðýmdan çýkýp da ayakkabýsýz kalana deðin. Sonrasý mý? Artýk bir sonram yok ki týpký öncemi bir hiç uðruna heba edip an’ýmý da yok saymamla nihayetlenen.

Þimdi tüm boþ zamanlarýmda ki zamaným zaten hep boþ okul önlerine gidip daðýlan öðrencilerin baþlarýný okþuyorum ve sýrf bu yüzden kaç kez gözaltýna alýndým üstelik kimseye de ispatlayamýyorum öðretmen olduðumu hele ki adým çýktýktan sonra…

Özledim çocuklarýmý tüm çocuklarým gözümde tütüyor ama hepsi bu.