Sen Sað, Ben Selamet

Bir zamanlar ufak bir köy okulunda vekil öðretmenlik yapýyordum. Ne kadro vardý ne de tayin umudu. Dilekçeler yazýyor, cevapsýz kalýyordum. Ýlçeye her geliþimde ayný koridorlarda ayný yüzlerle göz göze geliyor, her seferinde bir umut, bir hayal kýrýklýðý yaþýyordum.

Bir gün, köy kahvesinde otururken eski bir arkadaþým uðradý. Lise sýralarýndan beri görmemiþtim. Hal hatýr derken laf döndü dolaþtý, benim tayin iþine geldi. "Benim eniþte il milli eðitimde çalýþýyor," dedi. "Bir konuþayým mý senin için?"

Ýçimden 'boþuna uðraþma' demek geçti ama bir yandan da umutsuzluk çaresizliðe gebedir, "Konuþ bakalým," dedim.

Üzerinden iki hafta bile geçmeden telefonum çaldý. Ýl merkezine çaðrýldým. Evraklar hazýrlandý, imzalar atýldý. Ben hâlâ olup bitene inanamýyordum.
Dört yýldýr uðraþtýðým tayin, iki dost kelimesiyle, bir eniþtenin telefonu sayesinde çýkývermiþti.

O gün, elimde atama yazýsýyla ilçeden çýkarken kendi kendime mýrýldandým:
"Sen sað, ben selamet..."

 Kamil Erbil