Erken Önlem, Hayatý Sevmektir

H. Çiðdem Deniz 

4 Kasým 2025 – Salý

Ayfer Hanýmcýðým, koro çalýþmasýndan sonra, ayný istikamette oturduðumuz için beni eve býrakma nezaketini göstermiþti. Kendisini Karesi Belediye Baþkaný Aday Adayý olduðu o yýllarda tanýmýþtým. Eve býraktýðý gün ayrýca “Mutlaka gelmelisin,” diyerek bu davete dair içten bir çaðrýda da bulunmuþtu. Ýþte bugün, o sözün yankýsýyla çýktým yola. Balýkesir, kasým güneþinin cömertliðinde sýcacýk bir günde.

Toplu taþýmada, On On’da, az þekerli bir kahvenin eþliðinde hem þehrin hem de anýn ritmine býraktým kendimi. Ve sonra, güncemin sýcacýk kollarýna vardým; kelimelerimle birlikte, sessizliðin en içten yerinde.

Biraz sonra Cemile telefonuma geri döndü; geliyormuþ. Ardýndan kardeþim Mine’nin sesi doldu kulaðýma:

“Yarýn müsaitseniz sizi bekliyorum,” dedi, o tanýdýk içtenlik ve sýcaklýkla.

Günün içinde dostluklarýn, çaðrýlarýn ve tesadüflerin birbirine dokunduðu bir zarafet vardý bugün. Hayatýn küçük ama anlamlý buluþmalarý gibi...

Salona adýmýmý attýðým anda, kapýda tanýdýk simalar karþýladý beni. Nilgül ablam gülümseyerek uzattý pembe kurdeleyi; farkýndalýðýn, dayanýþmanýn sembolüydü o küçücük kurdele.

Ayfer ve Arza hocamla öpüþtük; kýsa ama samimi bir merhaba paylaþtýk. Özden Haným ise sade bir baþ hareketiyle selamladý beni — ne az, ne fazla, tam yerinde bir zarafet.

Sonra, baþörtülü genç bir haným yaklaþtý; elindeki küçük þiþeden döktüðü Balýkesir kolonyasýyla tamamladý bu sessiz seremoniyi. O ferahlýk bir anda içime doldu; limon çiçeklerinin arasýnda yürür gibi hissettim kendimi.

“Kanseri Bil, Erken Önle” baþlýklý bu panele keþke daha çok katýlým olsaydý, dedim içimden.

Kadýn Meclisi’nin bu anlamlý buluþmasý sadece bir saðlýk etkinliði deðil; yaþamýn kendisine dokunan bir farkýndalýk gibiydi.

Erken teþhisin, saðlýklý beslenmenin ve ruhsal dayanýklýlýðýn ne kadar iç içe olduðunu bir kez daha anladým.

Her konuþmacý, kendi alanýndan bir ýþýk getirdi sanki; týp, psikoloji ve beslenme birleþince hayatýn bütünlüðü görünür oldu.

“Erken önlem almak, hayatý sevmektir.” dediler — o cümle içime iþledi.

Panelin sonunda, moderatör olan doktor hanýmefendi seyircilere dönerek,

“Katký sunmak isteyen var mý?” diye sordu.

Söz ve mikrofon bendeydi artýk.

Kayýnbabamýn hastalýðý sürecinde merakla yaptýðým araþtýrmalar geldi aklýma. O günlerin içinden birikmiþ bir soruydu yönelteceðim. Engin hocayý dinlerken mizahi yanýnýn epey kuvvetli olduðunu hissetmiþtim; gülümsemenin ardýna saklanan bir bilgelik gibiydi onunki.

Kendimi tanýtarak söze baþladým:

“Sunumunuz sýrasýnda tarihi ören yerlerinden birkaç kare dikkatimi çekti,” dedim. “Sanýyorum bol bol gezin diyorsunuz.”

Gözleri parýldadý, tebessüm ederek baþýný salladý. Ardýndan sözü devraldý ve kanser hücrelerinin tarihte ilk kez ne zaman keþfedildiðine dair soruma cevap verdi. Bu, kara mizahýn ilk adýmýydý belki de. “Þöyle dedim: Hasta mý ediliyoruz?” Yaramý açmayýn derken ciddileþti ve yüzü gölgelendi bir anda.

Açýklamalar yaparken, bilmediði konuda ahkâm kesmeden, gülümseyerek “Google’a sorun,” dedi.

Salon kahkahaya boðulmadý ama sýcak bir gülümseme yayýldý yüzlere; insan kalmanýn, bilgelikle mizahý harmanlamanýn o ince hâliydi belki.

Sonra ben de öðrendiðimi paylaþtým. Elbette tarih ve bilim durmadan deðiþim içinde.

Bugün dinozorlarýn kemiklerinde rastlanan o kadim hücreyi — kanseri — bir parça daha yakýndan tanýdýk.

Ve anladým ki bazen bir soru, bir gülümseme kadar þifa taþýyabilir.

Hayatýn içinden doðan bu buluþmada, bilgiyle zarafet, farkýndalýkla umut bir aradaydý.

Kimi zaman bir pembe kurdeleyle, kimi zaman da bir tebessümle dokunduk birbirimize.

Ve ben, bugün bir kez daha inandým:

Ýyileþmek bazen bir soruyla, bazen bir bakýþla, bazen de sadece insan kalabilmekle mümkün.