BÝR HATIRA

 Yaz tatillerinde fýrsat buldukça anneannemlere gidi-yorduk. O gün dayým bize geldiði için köye birlikte gittik. Akþam hoþ beþ sohbetle, hal hatýr sormakla, ikram fasýllarýyla geçti.

Sabah uyandýðýmda bu ahþap evin ufacýk pencerelerinden güneþ, yüzüme vuruyor; hayvan sesleri odaya doluþuyordu. Bu güzel ahengi, köpeklerin havlamalarý bozuyordu.

Küçük dayým, kahvaltýda hayvanlarý otlatmaya beraber gitmemizi teklif etti. Ýlk kez böyle bir þeyde yer alacaðým için çok mutluydum. Babamdan izin koparmak, bu iþe alýþmaktan çok daha zor oldu.

Hayvanlarý, ahýrdan çýkardýk. Birlikte yola koyulduk. Irmaðý, tozlu yollarý, daracýk patikalarý geçtik. Geldiðimiz bu yokuþlu yol, otlarla ve çalýlarla bezenmiþ; aðaçlarla kuþatýlmýþ, rengârenk elmalarla donatýlmýþtý. Burada herkese göre bir þeyler vardý.

Yukarýdan aþaðýya bakýnca evler kaplumbaða gibi görünüyordu. Ben gideceðimiz yeri bilmediðim için “Daha ne kadar var?” diye sürekli soruyordum. Kötü alýþkanlýk sigarayla ilk tanýþmamýz, alýþýk olmadýðýmýz fakat bir þehirli çocuðun merak edip büyük zevkler aldýðý bu maceramýzda oldu.

Hayvanlarý otlarýn bol olduðu yere götürdük. Hayvanlarýn iple baðlý olduklarý küçük kazýklarý çaktýktan sonra büyük bir aðacýn altýna oturduk. Konuþurken, oynarken, þakalaþýrken vakit bir hayli ilerledi.

Bizler iyice yorulmuþtuk. Nevalemizi çýkarýp bir þeyler yedik. Ben de, kardeþim de sigarayý doðru dürüst içmesini beceremiyorduk. Dumana boðulup pöh pöh öksürdük. Genzimiz yandý, gözlerimiz yaþardý... Dayýmýn keyfine diyecek yoktu.

Oynarken, koþarken, hayvanlarýn iyi otlamalarý için yerlerini deðiþtirirken ikindi oldu. Midelerimiz garip sesler çýkarýyordu. Nevalemiz çok azdý. Kim almaya gidecekti? Bütün problem buradaydý. Kardeþimle dayým gitse bu dað baþýnda ben korkacaktým. Kardeþimle ben gitsek dayým, baþýmýza bir þey gelmesinden, kaybolmamýzdan korkacaktý. Dayým, kardeþimle gitmeye karar verdi. Ben, mecburen onayladým.

Dayýmla kardeþim gitti. Ben zararlý bir þey var mý diye etrafý dolaþarak kolaçan ediyordum. Yalnýzlýktan sýkýlmaya, bu ýssýz diyarda korkmaya ve ürkmeye baþladým. Etrafta in cin top oynuyordu. Terörist ya da ayý, kurt, domuz gibi bir hayvan bana zarar verir diye endiþe duymaya baþladým. Böyle bir durum karþýsýnda neler yapabileceðimi diye düþünüyordum.

Ne olduðunu ayýrt edemediðim garip sesler duydum. Bu, biraz da korkunun eseriydi. Sesin geldiði tarafa kulak kesildim. Ses, çalýlýklar arasýndan geliyordu.

Ben:

- Kim var orada? Ortaya çýk, diye ikide bir baðýrýyordum.

Baðýrmalarým, nafileydi. Aklýma pek parlak bellediðim bir fikir geldi. Onu hemen uygulamaya koyuldum. Ses, teröristlere ait zannýyla bir þey olmuþ gibi yere yýðýlýverdim. Beni, böylece serbest býrakýrlar diye düþündüm. Gözlerimin ucuyla sesin geldiði yöne doðru bakýyordum.

Birinin, bana doðru koþtuðunu fark ettim. Ben “Tamam! Þimdi halim pek yaman.” dedim. Vallahi nefes almaktan bile korkuyordum. Biraz mesafenin uzaklýðý, biraz da korkudan geleni tam olarak ayýrt edemiyordum. Bütün gücümü ve cesaretimi topladým. O garip sesleri çýkartanýn da, bana doðru koþanýn da dayým olduðunu anlamakta gecikmedim. Kardeþim, dayýmdan gerideydi.

Onlarýn da bana bir þey olduðunu zannederek renkleri falan uçmuþtu. Dayým, beni teskin etmeye çalýþýyor, bense gülmekten kýrýlýyordum. Benim gülmelerim, dayýmýn þaþkýnlýðýný bir kat daha artýrdý. Ona durumu anlatmaya baþlayýnca o da baþladý gülmeye. Ne de olsa zavallýnýn benden daha çok gülmeye ihtiyacý vardý! Neticede dayým, kendi kazdýðý kuyuya düþmüþtü.

Bu hatýramý, herkes pür dikkat dinledi. Onlar da bu gülüþlere iþtirak ettiler. Yengem, tavþankaný çaylarla içeri girdi.

Yengem:

- Haydi bakalým! Herkes çaylarýný alsýn. Pastalar þimdi geliyor. Bu kadar gülüþtüðünüz yeter, dedi.

Dayým, yengemin bakýþlarýyla biraz sakinleþti. Kardeþim, “Abi! Bu ne zaman olmuþtu? Ben hatýrlayamadým.” dedi. “Sen daha o zaman küçüktün. Hatýrlamaman doðal.” deyince dayýmýn tekrar gülme krizleri tuttu. Dayým, yengemin “Artýk yeter!” bakýþlarýyla karþýlaþýnca odada uzun sayýlabilecek bir sessizlik oldu.

Dayým, çayýný yarýlar yarýlamaz bana dönerek:

- Ümit! Allah aþkýna, þunu bir daha anlatsana, demez mi?

Yengemin bakýþlarý, bu sefer daha yumuþaktý. Ben, makaslamalar yaparak anlattým yaþananlarý. Çay faslý son bulmuþtu. Dayým, istifini hiç bozmadan gülmeye devam ediyordu.