CÝNAYET

Balkona çýktým. Balkona ellerini neredeyse uzatacakmýþ gibi duran bahçedeki aðaçlarý seyre daldým. Dallardaki karlar, yumuþadýkça bahçeye kavuþabilmek için can atýyorlardý. Belki de yeþil giymeye alýþýklardý ama beyaz elbiselerden âri olabilmek ve kurtulabilmek için çabalýyorlardý. Gözümü kamaþtýran güneþ olmasýna raðmen soðuk, çehresini derinden gösteriyordu. Bembeyaz kar, bir süre sonra soðukla ittifak yapýnca mecburen içeriye geçtim.

Pazar alýþveriþinden dönen teyzem dinlenmiþ, ýsýnmýþ ve yemek sonrasý da çayýný içiyordu. Benim balkondan içeriye girdiðimi annemle sohbetinin arasýnda geç fark etti. Bir ara gözleri, bana öylece takýlý kaldý. Ne düþündüðünü bilemediðim gibi bunu, ona sormaya cesaret de edemedim.

- Abla! Biz kalkalým artýk. Evde çocuklar, ahýrda hayvanlar bizi bekler, dedi anneme.

- Furkan! Yeðenim, sen de eniþteni buluver bana. O, Meydan Kahvesinde ya da Pahacý Ýsmail’in bakkalýndadýr. Tarýk’ýn dükkânýnda da olabilir. Tamam mý gýnam? Hadi, sana bi’ zahmet…

Teyzem, bana anlamýný bir türlü bilemediðim “Gýnam” diye hitap ederdi çoðu zaman. Kabanýmý aldým ve eniþtemi aramaya gittim. Kahvede olacaðýna ihtimal vermedim ilk önce. Onun için belediyeyle kahve ve bakkallar üçgeninde mekik dokudum bir süre. Hiç birinde gözüme iliþmedi eniþtem.

Herkesin mutlak uðrak yeri olan Meydan Kahvesine girdim. Dertleþenlerin, belki de dedikodu yapanlarýn, oyun kâðýtlarýný masaya sertçe vuranlarýn çýkardýðý sesler ayyuka çýkýyordu kahvede. Çay kaþýklarý, çaylarý karýþtýrmak için bir armoni oluþtursa bu seslerle rekabet edebilme cesaretini ve teþebbüsünü asla gösteremezdi.

Tavþankaný sýcacýk çaylarýn kokusu ve dumaný, içime sinen bu soðuk havada beni cezbetti. Sigara dumanlarýna ve kokusuna hem teyzemin ve hem de çayýn hatýrýna bir süreliðine katlanmam gerekiyordu. Ýçeridekileri süzdüm birer birer. Tanýdýk birini aradý gözlerim. Kahvedekiler de ayný mukabelede bulundular bana.

Sonra küçük dayýmý gördüm bir köþede. Oyun oynamýyor ama çay içiyordu. O da eliyle beni iþaret etti görünce “Yanýma gel!” diye. Kahvede yer yer aðaç sandalyelerden vardý. Benim sandalyem demir idi. Yanýmýza gelen kahveciye “Bir çay getir!” dedi dayým. O da ocakçýya baðýrdý “Bir çay…” diye. Yakýn bir saat diliminde dayým da görmemiþ eniþtemi.

- Az önce belediyenin önünde gördüm. Buralarda bir yerdedir her halde. Çayýný iç de birlikte bakarýz þimdi.

Kahvenin kapýsý her açýldýðýnda temiz hava içeriye hücum ediyordu. Kapýnýn fazla açýk kalmasý, soba baþýnda ýsýnanlarý çileden çýkarýyordu. Bazen bu nedenle aralarýnda aðýz dalaþý ve sataþmalar yaþanýyordu.

Az sonra dayýmla birlikte kalktýk. Kahvenin etrafýnda bir iki turlama ve dolanmamýzdan sonra bulduk eniþtemi. Bir masada biriyle hararetli hararetli tartýþýyordu. Etraflarýnda da dört beþ kiþi halkalanmýþ, leylekler gibi onlarý izliyordu. Konuþmalarýna mecburen kulak verdim. Þu anda tartýþmalarýný bölme mesabesinde deðildim.

Teyzemin söylediklerini eniþteme nakledecek olsam bile eniþtemin hýþýmlarýna uðrayabilirdim çünkü. Tartýþmanýn alevlendiði bazý anlarda seyircilerden bir ikisi, derken müdâhil olmaya baþlýyordu tartýþmaya. Beni çok seven eniþtem, tartýþmanýn kuyruðundan bir balta yarasý aldýðý esnada beni zoraki fark etti.

- Ne oldu yeðenim? Bir þey mi var, diye sordu bana.

- Teyzem, seni bizde bekliyor. Artýk gidelim, diyor.  

Kalkmakla kalkmamak arasýnda tereddüt yaþadý eniþtem. Tartýþtýðý kiþinin etrafýndakilerin de aslýnda onu gönderme gibi bir niyetleri yokmuþ gibi geldi bana. Ýzleyicilerden biri, beni çoktan saf dýþý etti bile. Bunu gören eniþtem, sandalyeden doðrulmaya baþlayýnca izleyiciler bir adým kadar geriye doðru gittiler.

Ýçlerinden biri, beni itekledi. Ýteklenmem çok zoruma gitti, baþýmdan aþaðýya kaynar sular döküldü sanki. Dayýmýn gýký çýkmýyordu. Eniþtem, yarým kalan kalkýþ hareketini benim iteklenmem üzerine tamamlarken Çolak, çok hýzlý ve öfkeli bir þekilde yerinden fýrlayarak adeta kükredi:

- Lan sen bittin!..

Eniþtem, yere yýðýlýverdi birden. Fal taþý gibi açýlmýþtý gözlerim. Þimdi sadece inliyor ve acý çekiyordu. Çünkü Çolak, bir hiç yere onu býçaklamýþtý. Ortalýk bir anda karýþýnca tartýþmaya taraftar olanlar, ortadan kaybolmuþtu çoktan.

Kalabalýða yeni dâhil olanlardan birkaçý Çolak’ý kaçmasýn diye tuttu, birkaçý da eniþtemi yerden apar topar kaldýrmaya çalýþtý. Ben, eniþteme elimi uzatma fýrsatýný bile bulamadým bu kalabalýk arasýnda.

Karga tulumba ambulansa konuldu eniþtem. Kalabalýk git gide daha da arttý. Karakola otuz metre mesafedeki olay yerine hemen gelen jandarmalar, kalabalýðý yardýlar. Ýlk önce kaçmaya teþebbüs eder düþüncesiyle Çolak’ý kelepçelediler. Birkaçý, kalabalýðý sert ses tonlarýyla daðýtmaya baþladý. Çolak, bindirildi ekip arabasýna.

Nefret ve öfkeyle bakýyordum bir an zaaflarýnýn ve öfkesinin esiri olmuþ bu adama. Kaba kuvvetle neyin hallolduðunu sordum içimden haykýrarak ona. Ama duymuyordu beni. Suskundu ama giderken hiç de piþmanmýþ gibi bakmýyordu geridekilere.

Etrafta kalanlar söylendikçe söyleniyor; olayýn kritiðini herkes kendince yapýyor, birileri de kendi aralarýnda hemen bir mahkeme kurup son hükmü veriyorlardý.

Yere kan düþmüþtü þimdi. Sýcacýk kan tütüyor, yerdeki kirli kar kümelerini de kýrmýzýya boyuyordu. Dayým mý? O çoktan firar etmiþti yanýmdan. Çünkü tartýþma onun yüzünden çýkmýþtý anladýðým kadarýyla.

Dayýmla eþi arasýnda geçimsizlik olunca dayýmýn eþi, baba evine dönmüþtü. Eniþtem Çolak’tan bu problemin çözümü için bu konuyla ilgilenmesini ve kýzýný, dayýma dönmesi için ikna etmesini istiyordu kulak misafiri olduðum o tartýþmada.

Ben ne yapacaktým þimdi? Ben, teyzeme nasýl anlatýrdým bu durumu? Talihe bak ya!.. Eniþtemi almaya geliyorum, ona teyzemin haberini güç bela veriyorum… Teyzeme ben þimdi nasýl götürürüm bu kara haberi? Ben nasýl söylerim ona Çolak, eniþtemi kahvenin önünde dayýmýn yüzünden býçakladý diye.

  Eniþtem ya ölürse diye bir korku salýndý içime. O zaman ne olacak? Teyzemin bir tanesi karnýnda olmak üzere dört kýzý vardý. Kim sahiplenecek onlarý ortalýkta kaldýklarýnda? Teyzem, eniþtemle niþanlý olmasýna raðmen kaçmýþ eniþteme. Bu yüzden soðukluk vardý dedemlerle teyzemin arasýnda. Bu olayýn sonucunda dahi soðukluðun gideceðine hiç inanmýyordum. Çünkü olay, zaten eniþtemin dayýmý savunmasý nedeniyle çýktý. Koz, bu sefer teyzeme geçmiþ oluyor, benim kocam sizin yüzünüzden böyle bir akýbetle karþýlaþtý diye.

Kahveye gelen telefondan eniþtemin yarý yolda ruhunu teslim ettiðini ben de duydum. Eve geldiðimde kara haber, teyzeme benden daha önce ulaþmýþ. Duyar duymaz o da koyulmuþ yola. Benden duymadýðýna seviniyordum. Ama beni kara düþünceler sarýyordu þimdi. Çünkü Rahþan, “Kader Mahkûmlarý” deyip kapsamlý bir af üstünde çalýþýyordu bu günlerde.

Çolak, bu gidiþle üç beþ sene yatýp güle oynaya çýkar. Ya geridekilerin halleri ne olacak? Mahkûmun yanýnda olan devlet, mazlumun yanýnda niye yer almaz ki? Þahsa karþý iþlenen suçlarý affeden devlet, kendi þahsýna karþý iþlenenleri niye affetmez? Onlarý yýllarca niye mahkeme mahkeme süründürmeyi sistematik hale getirir ki? Kendi vatandaþlarýyla barýþýk olmayan devlet, vatandaþlarýný niye birbirine düþürecek yollarý açar ki?

Belki devran bir gün tersine döner deyip adaletin yerini bulacaðýný ve ilahi adaletin beþerinkilerden milyonlarca kez daha þâmil tecelli edeceði ümidini taþýyordum.

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY