HASTANE KÖÞELERÝNDEN

             Erken kalktým bu sabah. Pencereyi açtým, içeriyi havalandýrdým güzelce. Ýçimdeki kara kasâveti pencereden dýþarýya atmaya takatim yetmedi. Aç karnýna bir sigara içtim. Onun dumaný dýþarýya… Oda arkadaþým, beni uyuyor zannýyla girdi odaya. “Uyanmýþsýn.” diyerek kahvaltýya gitti. 

Derin nefesler almaya çalýþtým, kasâvetimi daðýtacak hareketler yaptým. Olmadý bir bardak suyu yudumladým. Beni kuþatan zifiri karanlýklar daðýlmýyordu bir türlü. Kara bulutlar, içimi kapladýkça hýrçýn ve azgýn dalgalý bir denizin ortasýndaki alobara olmaya amade bir kayýk gibiydim. Anladým ki bu gün kötü bir þey bekliyordu beni. “Hadi hayýrlýsý!..” diyerek ben de gittim kahvaltýya.

            Yine odamdaydým. Hiçbir þey memnun etmiyordu beni. Odadaki eþyalar, sanki üstüme üstüme geliyordu. Bir sigara daha… Ýlaçlarýmý içtim ardýndan. “Bu gün kötü bir þey olacak.” dedim içimden. Çünkü sabahtan beri bunun emâreleri vardý her þeyde.

Sabah haberlerini izledim. Bazen de müzik dinledim, küçücük odamý arþýnladým… Bu kadar da sýkýntý benim için fazlaydý. Dolan ruhumun basamaklarýndan inmek için terk ettim odamý. Kendime bir çay aldým kantinden. Üstüne bir sigara daha…

Seminerin ikinci oturumu baþlamak üzereydi. Ben, ayný yerimde sayýyordum hâlâ. Semineri deðil de kendimi dinledim. Bu ruh haletim, son kývamýna eriþti molada. Bir arkadaþa “Kendimi iyi hissetmiyorum. Doktora götürün beni!” dedim kalan son takatimle. Afallamasýna raðmen beni lobiye götürdü arkadaþým.    

            Gözlerim, dýþ dünyayý seyre kapandý. Kendi benimi bile göremiyordum artýk. Aðlamaya baþladým. Sadece aðlýyordum. Avazým çýktýðý kadar hýrýltýlý seslerle aðlýyordum. Þuur altýmdan kayalar gibi kopup gelen her ne ise aðlatýyordu beni, canýmý yakýyordu benim.

Cümbür cemaat herkesin baþýma üþüþür gibi toplandýðýný ve beni seyrettiklerini hissediyordum. Göz kapaklarýmý, hiç aralayamýyordum. Görememek bu kadar acý mýydý, ýzdýrapla dolu muydu?.. Serçe parmaðýmý dahi kýmýldatacak halim yoktu. Ellerim, karnýmýn üstünde üst üste duruyordu. Her kafadan bir ses çýkýyordu:

            - Bayýldý bayýldý.

            - Kolonya getirin!

            - Az önce gayet iyiydi.

            - Yað açýlalým arkadaþlar!..

            - Adamý bir de sýkýntýya siz sokmayýn!

            - Su getirin, su!

            Konuþmalar, gittikçe uzadý. Ben aðlamaktaydým hâlâ. Bir tepki verebilseydim onlara ne derdim acaba? Bilemiyordum ki ne derdim! Yarýn bu insanlarýn yüzüne nasýl bakacaktým, içlerine nasýl çýkacaktým? Bunlar, zihnimi daha çok meþgul ediyordu. Ýçlerinde belki bana acýyanlar da vardý. Bazýlarý belki de içime kapanýk biri olduðumu düþünüyordu. Bazýlarý… Bazýlarý… Yeter be!

Ben bu kadar acýnasý zavallýnýn biri miydim? Bu düþüncelerle cebelleþirken gülmeye baþladým. Ama nasýl gülüþ!.. Bazen bir kadýný ele veren þuh bir gülüþü vardýr ya, bir bebeðin gülüþü vardýr ya dünyalara bedel, Erol Taþ’ýn gülmeleri vardýr ya!.. Bu gülüþlerin hiçbiri, bana ait olamazdý. Hiçbiri, benim kiþiliðimi sergilemiyordu. Sadece benim çalýnmýþ benliðimi yansýtýyordu bu gülüþler. Uzandýðým koltuðun kenarlarýna, dizlerime vurmayý da ihmal etmiyordum gülerken.

Kim bilir kaç kiþi “Kafayý sýyýrmýþ bu.” diye düþünüyordu. Allah’tan bir þeylerimi ele verecek sözler sarf edip sayýklamadým. Ýnsan, yalan sayýklar mýydý hiç? Ýçimdeki sýrrý az kalsýn ifþâ edecektim. Uçup gitmesine mani olmuþtum onun baþka diyarlara, gönül kafesimin kapýsýný aralamayarak.

Biri, ayaklarýný bükerek yanaþtý bana. “Sen kimsin?” dedim ona. “Ben doktorum.” deyince iknâ oldum. Bana bir þeyler sordu durdu. Kendisini savcý gibi görüyor gibi geldi bana. Adýmý, soyadýmý söyleyebildikten sonra:

            - Depakin kullanýyorum. Bir de Cýpraleks…

            - Bipolar Bozukluk, Duygulaným Bozukluðu diyorlar.

            Güçlükle taþýdýlar beni ambulansa. Ambulansta da sürdü sorular peþpeþe. Hele o hemþire yok mu?

            - Sosyal güvencen var mý?

            - Sosyal güvencen ne?

            Konuþmaya mecâlim yoktu. Memleketimde bu sorularýn hâlâ olmasý, beni þaþýrtmýþtý. Þoför deli gibi kullanýyordu ambulansý. Arkada silkelenip savruluyordum sürekli. Bu kadar çaresizliðimin, gözyaþlarýmýn ve dramatik hadiselerin arasýnda bir de kaza yapacaðýz endiþesi taþýyordum. Meðer þoförde psikolojik sorun varmýþ. Doktor, hemþireye “Býrak oynama adamýn ekmeðiyle (!)” dedi. Demek ki adamýn durumu ciddiydi.

Haberlere hadise olacak anlar yaþýyordum. Yemek vakti olduðundan hastanede hiç kimse ilgilenmedi benimle. Doktor dersen zaten görünmüyordu ortalýkta. Yine gülme krizine girdim. Bir taraftan da verip veriþtiriyordum:

            - Apo’nun bile kaç tane doktoru var bu memlekette.

            - SGK benden … para kesiyor bir de!

            - Doktorum, kanallarý çaðýralým! Ayný haberlerdeki gibi bir durum var ortalýkta.

            Þoför, benim söylediklerimi tasdik ediyor; benden yana oluyordu. Doktorsa duraksadý. Yüzüne endiþe yansýmýþtý. Anlaþýlan çok kaygýlanmýþtý haberlere çýkmaktan. Bana:

            - Beyim! Beni de yakarsýn o zaman, dedi.

            Mecburen sustum. Ýki hastane dolaþtýrýldým ve sonunda ilk yere getirildim yine. Vakit ilerledikçe, uyudukça normal halime biraz dönmeye baþladým. Benim için baþýndan sonuna kadar yanýmda olan ve en büyük fedakârlýklarý sergileyen Murat Bey idi. Her þeyimle o ilgilenmiþti. Adýný gerçi normale döndükten sonra öðrenmiþtim ama her neyse…

Doktor, Xanax yazýp gönderdi beni. Onu da bulmamýz güç oldu. Herkes, bu ilaçtan mý kullanýyordu ne! Erzurum sayfasý iki gün sonra kapanacaktý. Kapanacaktý kapanmasýna ama… Onlarca arkadaþýn içerisinde sadece birkaç kiþinin bana “Geçmiþ olsun!” temennisinde bulunmasý, bir baþka yýkmýþtý beni. Hastanede yanýmda olmayanlar, bu kadarcýk temenniyi bile esirgemiþlerdi benden. Bunun yanýnda bana hangi gözle bakýyorlar düþüncem de iþin cabasýydý.

                                              * * *

             Her nereye baksan Yasemen’i görüyordum. Adý Yasemin’di ama ben, ona Yasemen diyordum.  Her ne tarafa yönelsem onun kokusunu alýyordum. Yürüyor, bana bakýyor, eliyle bana dokunuyor; gülüyor, tebessüm ediyor, bazen de yeþil gözlerini benden kaçýrýyordu. Gerçi o, þair hassasiyetiyle inci gibi dizdiðim ve gözyaþlarýmla bezediðim satýrlardan habersizdi.

            Günlerden perþembeydi. Esnememi bir türlü durduramýyordum. Esnedikçe gözlerimden yaþlar boþanýyordu aðlar gibi. Anladým ki eski rahatsýzlýðým nüksedecek yine.

Her þey, gözüme sisli puslu görünmesine raðmen güç bela iki kat aþaðýya indim. Yazý iþlerine gidip kafamý masaya koydum. Az sonra da hýrýltýlarla aðlamaya baþladým. Baþýma toplananlar, rahatsýzlýðýmýn ne olduðunu soruyorlardý. Zaten konuþmaya takatim yok ki onlara cevap yetiþtirebileyim.

            - Þekerin mi düþtü?

            - Bir yerin mi aðrýyor?

            - Su getirelim mi?

            - ..?

            Sorulara sadece “Cýk!..” diye cevap veriyordum. Bir süre sonra arabamdan baklavayý getirttim. Bir dilim baklavayý zar zor yedim. Oda çok kalabalýk oldu. O yüzden sýkýldým odada. “Ben iyi deðilim.” diyerek müdürümün odasýndaki geniþ koltuða uzandým. Doktorla randevumun olduðunu güç bela anlattým ona.

Aðlýyor, gözlerimi bir nebze açamýyor, hýzlý hýzlý nefes alýp veriyordum. Az sonra Tolunay geldi. Kolonyayý koklatýp koklatýp durdu burnuma. Müdürümle kollarýma girdi ve arabaya kadar taþýdý beni.

            Tolunay, beni hastaneye yetiþtirebilmek için deli gibi kullanýyordu arabayý. Erzurum’da olduðu gibi ya kaza yaparsak, diye endiþe duyuyordum. Araba, sürekli savurdu beni. Kazasýz belasýz hastaneye bir an önce varma derdindeydim. Ne mümkündü?..

Yol, bitmek nedir bilmiyordu bir türlü. Midem bulandý bir ara. Bazen kendi kendime konuþtum, bazen de Tolunay’ýn sorularýma verdiði cevaplarý dinledim. Bana durmadan:

            - Sen kendini hiç yorma Reis, diyordu.

            Hastanedeydim nihayet! Tekerlekli sandalyeyle götürdüler beni doktorumun kapýsýna. Hastasý varmýþ yanýnda. Ben hasta deðil miydim caným? Bir ara kendime geldim ama olduðum yerde hiç duramýyordum. Bir bardak su içtim, dolandým koridorda. Adalarý seyrettim. Koltuðuma oturdum yine.

Az sonra yatma isteðim geldi birden. Ne yapýp yapýp bir yere kývrýlýp yatmak istiyordum. Bütün koltuklar dolu olduðu için uzanamadým bir yere. Siyah takým elbisemle kapaklanarak yattým doktorumun kapýsýnýn önüne. Tolunay da, müdürüm de görevliler de yanýma koþuþtular hemen. Benim bayýldýðýmý zannetmiþlerdi onlar. O esnada doktorum çýkýverdi kapýsýndan. Kafamý zor kaldýrýp bakabildim yüzüne.        

            - Sen, niye yerde yatýyorsun Hilmi Bey, diye sordu doktorum bana.           

Bir kelime dahi sarf edemedim ona. Þuurum yerinde deðildi belki ama boylu boyunca onun ayaklarýna kapanmýþtým iþte! O bunu anlamadý, anlayamadý. Belki de anlamak istemedi. Beni yerden kaldýrýp götürmek istediler acile alelacele. Kaldýrmýþlardý, uzaklaþtýrmýþlardý Yasemen’in ayaklarýna kapandýðým yerden beni. Kapýsýnda bir an kul köle olmuþtum onun. O, bunu görmedi; göremedi. Belki de görmek istemedi.

            - Kaldýralým, acile götürelim hemen, dedi.

            Acildeydim. Koluma serum taktýlar, içine iðne enjekte edip. Artýk ne aðlýyordum ve ne de gülüyordum. Verip veriþtiriyordum Öcalan’a. Hemþire de tasdik etti beni.

            - Asmak lazým onun gibileri.

            - Ben asmayacaðým.

            - Asmayacaksýn da ne yapacaksýn?

            - Ne mi yapacaðým? Onu topun aðzýna dikeceðim, öyle öldüreceðim ben onu.

            - O kadar da deðil. Hem yazýk deðil mi o mermiye?

            Kendi kendime konuþmalarýmý sürdürdüm, bu görüþümden asla vazgeçmeden. Adamýn soyadýnda bile meymenet yok: Öcalan. Sen neyin, kimin öcünü alýyordun be! Ondan sonra da verip veriþtirdim onun kuklalarýna, partisindekilere, meclisteki hainlere.

Bayraðýma, vatanýma pislemeye cüret eden bu kuþlarýn kanatlarýný kýrmak istiyordum. Tolunay, tasdik ediyordu beni, hemþireden çok. Sekerât anýmda bile ülkemin birlik canýna kastedenlerle uðraþýyordum. Allah’tan Yasemen’e bir nebze olsun ýþýk tutmadým yanýmdakilere. Nasýl izah ederdim bu durumu onlara? Ayýkla ondan sonra pirincin taþýný. Hem beni hastane köþelerine düþüren bu rahatsýzlýðýmýn Yasemen yüzünden olduðunu düþüneceklerdi o zaman.

Beni tedavi etmek için büyük gayretler sarf eden Doktor Yasemen’e hasta bir insan ilgi duyabilir miydi hiç? Ben, ilgi duydum iþte! Saðýma soluma döndüm uyumak için. Fakat uyuyamadým her ne yaptýmsa. Allah’tan kolumdaki serum bitmiþti.

            Az sonra Dr. Yasemen geldi. “Doktorum gelmiþ!” dedim o zaman. Bir çocuk kadar, iyileþen bir hasta kadar sevinmiþtim o gelince. Gözlerim bile açýlmýþtý tamamen. Vakýanýn nasýl olduðunu anlattým ona. Birtakým önerilerde bulundu yine bana. Bir an bile karþýlýk vermemiþti Yasemen bana.

Yasemen, belki evli olduðu için yüz vermiyor gibi geldi bana. Ne kadar ayýptý, evli birine gönül vermek. Baltayý sert taþa vurmuþ, aþýlmaz bir duvarla karþýlaþmýþtým belki de. Ama gönül bu, ferman dinlemiyordu iþte. Ben, onun evli olmayan haline âþýktým belki. Belki de kendimden bir þey, bir parça bulmuþtum onda. Belki de gelip geçici bir hevesti benimki. Evli olsa da olmasa da seviyordum onu, her þeyi göze alýrcasýna.

            - Ben, size abla diyebilir miyim, diye sordum ona bir ara.

            - Bana ne olur, öyle hitap etmeyin Hilmi Bey!

            - Ama benim ablam yok ki…

            - Benim de yok!..       

            -Tamam o zaman, dedim bunu o istemeyince.

            Sevgili isterdi de akan sular hiç durmaz mýydý? Belki de beni o da içten seviyordur umudumu düþündüm hiç kaybetmeden. Belki o da kalbinde inleyen güzel sesine hükmünü, sözünü geçiremiyordur diye de avundum bir an. Kendisine ilgi duyduðumu geçen sefer yanýnda kriz geçirdiðimde söylemiþtim. Zaten bir ara da alýnmýþtý “Ýlgi duyabilirim size.” lafýmdan.

Kendimi suçladým hep bunu ona ikrar etmemeliydim diye. Bu aþk sayfasý bir sýr olarak kalmalýydý içimde. Paslý bir mýh gibi hiç çýkmamalýydý yerinden. Çoðu zaman kurtaramadým kendimi suçlamaktan. Ona bunu ifþâ ettiðim için defalarca özür dilemiþtim kendisinden.

Bu aþkýn tuzaðýna düþmekten kaygý duymasa hiç beni baþka bir doktora yönlendirmek ister miydi geçen sefer? Bazen de hiç de piþman deðildim bu “Ýlgi duyabilirim size.” lafýmý ona söylemekten. Çünkü o da bu tür þeylerin hasta olarak normal olduðunu söylemiþti bana. Söylese ne yazar? Bana bir karþýlýk vermedikten sonra… Ve þimdi de bana suratýný astýðýna göre… Bir ýþýk vermeyince kim bilir belki o da acýdýðý için böyle davranýyordur bana, dedim.

            Yarým kalan aþk sayfasýný kapatmaya çalýþtým hastaneden ayrýlýrken. Ama hiç de mümkün deðildi bu. Keþke “platonik” kalsaydý dedim içimden. Bir beklenti içerisine girmemem gerektiðini ifade eden Dr. Yasemen, benim kendisine abla diye hitap etmeme dahi imkân vermemiþti. Ýçimde yeþerteceðim bu ilgiyi. Hep yeþermeli, hep ter ü taze kalmalýsýn Yasemen! Senin için þairin dediði gibi diyeceðim Yasemen!

           Aþk derdiyle hoþem el çek ilacýmdan tabib

            Kýlma derman kim helâkim zehri dermanýndýr.

             Hastaneden iyileþmiþ olarak ayrýlýyordum þimdilik. Ah Yasemen ah!.. Sana ilgi duyduðunu söyleyen bu adam, þimdilik iyileþmiþ görünüyordu. Ya gönlü?..

 HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY