Üst üste binen, acýlarý törpüleyen ne çok þey var: Hüzün gibi, insan gibi, tükenen umutlar gibi…

Nedir bu denli uzak tutan bilinmezliðin esaretinde. Uzak tutan hem de çok yakýnken kayýp giden ellerimden. Ýmkânsýz mý, ihtimaller mi yoksa aslýnda yitip giden düþler mi?

Yok yere ve çýð gibi büyüyen hasret mi. Hasret: Somut bir olgu olmadý ki asla. Karanlýk hüküm sürerken neye ya da kime hasret… Ben bile bilmezken ve bir açýklamasý yokken üstelik.

Gece gibi, siyah gibi. Esen poyrazýn taþýdýðý soðuk gibi. Yaz günü yaðan kar gibi. Hatta çisil çisil yaðan yaðmurun sessiz çýðlýðý gibi. Ne duyan var ne de gören: Sadece yanýlgýlar ve sadece olmasý istenenler. Kimin ne istediði umurumda deðil ki; benim sesim duyulmazken. Yine de yana yakýla dualarýmdadýr herkes ve her þey. Ne yaman çeliþki hem de kayýtsýz bakýþlarýn nezdinde. Kayýtsýz ve kaygýsýz. Tek kaygýlarý ise bitmek bilmeyen ihtiraslarý. Ola ki dile geldi sessiz cümlelerim hep yok sayýlmadý mý…Ve hep yok sayýlmadým mý. Ama mutlak gerçekler ve muðlâk istekler sahnede baþrolü oynamakta. Kimi zaman baþroldeyim, büründüðüm bana biçilen. Kimi zaman sýfatsýz bir figüran, istekler ve baskýlar sonucu rolümü oynamakla yükümlü tutulduðum.

Ýlk ve son… Neyin ilki, bitmek bilmez yanýlsamalarýmýn bir izdüþümü mü yoksa kendimi bildim bileli. Ya da çölün tam ortasýnda gördüðüm bir serap mý bana reva görülen. Tam kavuþmuþken yok olan. Tam dokunurken ve yaný baþýmda sanmýþken üstelik.

Sayýsýz perde gerçekleri örten ve sayýsýz maske ruhlarý örten. Ýfþa olmayan tüm gerçekler ve ötelenmiþ insan, yadsýnan gerçekler ve olasý ne varsa ya da her kimse…

Bariz bir suç yok ki ortada ve bariz bir suçlu da. Belki de tek suçlu benim: Ötelenmiþ, örselenmiþ. Nihai yanýlgýlar her kimse hüküm veren üstelik sormadan, kifayetsizliklerin esaretinde.

Giriþ, geliþme ve sonuç… Yazýdaki tek gerçek duygular dile gelirken. Ya hayat dediðimiz: Almýþ baþýný gidiyor; istikrarsýz ve baþýboþ. Boþ yere heba olmuþ koca bir ömür ve paye biçilen yaþanmýþlýklar, yaþanmamýþlýklarýn eþliðinde. Yaþanan ne ki yaþanmamýþlýk ne olsun. Belki de bir bardak soðuk su içmek en mantýklýsý; buz gibi üstelik…

En kötüsü iki bardak içersin. Yitip gidenlerin þerefine ve yaþanmasý imkân dâhilinde olmayan ne varsa varsýn kayýp gitsin avuçlarýmdan…