Bütün hayatýmýz bizi bir anda bulunduðumuz bu noktaya getirdi. Sürprizlerle doluydu her günümüz. Her an, bana göre bir bilinmeze gizemdi; aný yaþýyordum. Hissediyordum aldýðým nefesi, yeþilin yapraktaki hýþýrtýsýný. Kütüðün, aslýnda ona kütük diyenleri büyütüp beslediðini, can verdiðini görüyordum. Görüyordum önün arkadan farklý olmadýðýný; gülmenin aðlamadan yaþanmadýðýný. Anlýyordum ki eþit daðýlýyordu hayata duygular. Ölçüsü onun elinde; “Sen oyna rolünü en iyi haliyle.” diyordu. Ýçindeki þaklabaný oyna; sahne sende…
 
Yaptýðýn iþte kaybolmaktý mutluluk; severek, zevk alarak yaþamaktý.
 
Mustafa’m… Derin bakýþlým. Yüreðine dalýp dalýp kulaçlarýmda sarmaladýðým, içime heyecanlar sarýp aklýmý baþýmdan alaným… Kokusunda adam, adamlýðýnda kadýnlýðýmla yandýðým. Her dokunuþunda, sýcaðýn yakmak olduðunun ayrýmýna vardýðým… Yandýðým, kavrulduðum, dudak çatlaðým. Tabanlarýmdan enerjimi evrene yayaným. Öpüþünde öldüðüm, caným sevdiðim… Ýçimdeki heyecan fýrtýnam, dünyamda kimsenin görmediði kadar içinde an be an sevdirerek can kataným. Ne iyi etinde kapýmdan ayrýlmadýn ve ne þanslýyým ki seni tanýdým. Ýyi ki hayatýmdasýn Mustafa’m.
 
Kýrmýzý bir gömleðin siyah bir etekle buluþtuðu karþýlamaydý, kapýdan Mustafa ve ailesine yansýyan. Mustafa’mý dünyaya getiren bu anne ve babayý öpmek, onlara minnettarlýðýmý anlatmak, “Ýyi ki dünyaya böyle bir deðerli kiþiliði kattýnýz.” demek istiyordum. “Buyrun” dedim elimle destekleyerek, ayaklarýna giymeleri için hazýrladýðým terlikleri gösterirken. Onlarla beraber tüm meleklerin de beyaz elbiseleriyle evimize yayýldýðýný, yýldýzlý deðnekleriyle, hepimizin yüzüne gülücükler býraktýklarýný görüyordum.
 
Yüreðimin çýrpýntýlarýný tutamýyordum. Yine koþmuþlardý; bakýþýnda boðulduðum, varlýðýnda durulduðum sevdiðime; Mustafa’ma… Mustafa’m siyah takým elbisesi, beyaz gömleði, kravatýyla has adamdý. Oturuþu, duruþu, efendiliðiyle bir onurdu, koltuðumuzu þereflendiren.
 
Kahveler içildi, sohbetler edildi ve söz yüzüklerimiz, dualar ve meleklerin eþliðinde, masamýzda kýrmýzý güllerin þahitliðiyle takýldý. Tatlýlar yendi; yaramaz Mustafa’mýn çocukluk yýllarýndan, bizim bahçemizin güzelliðinden sözlerle, yarýnlarda derinleþecek dostluklara ilk konular aranýyor, bizlerin hoþ anýlarýyla tanýþýyordu iki aile aslýnda.
 
Düðün hazýrlýklarýný hýzla bitirip, ayný hayatý paylaþmayý özlemle günlerimizi bir birine ekliyor, aþkýmýzý besliyorduk; gecenin güne teslimiyetlerinden bin bir mutluluk alarak.
 
Onunla ayrýlýrken evlerimize; baþlýyordu hasretin sýzýlarý içimde. Evimiz ayný olduðunda O’na neler yapacaktým neler… Eve geldiðinde her defa ayný sevgiyle kapýyý açýp, arzuyla öpecektim dudaklarýný. Öyle kondurup kaçma deðil; aþkla, arzuyla, kalbin durduðu ritimle öpecektim. Sonra elinden tutup, varlýðýna þükredip, rahat edeceði bir yere oturtacaktým. Konuþarak, isterse kelimeleri uçurarak, bakýþarak, isterse gözlerinden içine akarak, susarak, isterse sessizliðin kemanýnda dans ederek yaþayacaktým Mustafa’mý.
 
Kiraladýðýmýz evimiz; bahçe içinde, ayný büyüdüðüm baba ocaðým gibi iki oda bir mutfaktan ibaretti. Görüntüsü huzur yayan bir evdi. Bahçemizse, annemin ve Hüsniye teyzemin emekleriyle ekilen fidanlarý umut güneþleriyle besliyordu.
 
Allah’ým sana þükürler olsun!
 
Mustafa’m, evimizi kurmaya katkýda bulunmak için, aðaçlarý oyarak kotralar yapýyordu. Baba mesleðiydi ve eline yakýþýyordu. Büyük tekneleri canlý gibiydi. Hatta bir gün, bir metre yetmiþ santim uzunluðunda, iki metre eninde gezi teknesi yaptý ve bana dönerek; “Sana bir gün bu teknenin canlýsýný getireceðim ve beni öptüðün, benimle bütünleþtiðin mavi sularda, seninle dünya turuna çýkacaðýz. Seni hep ve ayný aþkla seveceðim güzel gözlüm, iyi huylum, huzurum, kanadým, kolum, biriciðim…” demiþti.
 
Yaptýðý tekneleri, babam daha önce çalýþtýðý acentenin önünde satarak hepimize destek olurken, evde can sýkýntýsýyla durmaktan da kurtuluyordu. Kim bilir; belki de annemin, dýþarýdan geldiðinde onu ayný aþk ve özlemle karþýlayýp, öpmesini çok seviyordu. Týpký benim hayallerimi süsleyen karþýlama gibi…
 
Kibar ve nazik olup, yine de kararlý ve tutarlý olunabileceðini gösteren, insanlarýn deðerini düþürmeden, onlara "Hayýr" demeyi bilen bir ustaydý Mustafa. Ne zaman doðru olmadýðýný düþünse, olay ya da durumun iyice analizini yapmadan geçiþtirmez, beni ikna ederek bir þekilde gönlümü alýrdý. Çocukken de hep cevaplarýyla þaþýrtmýyor muydu beni Mustafa’m?

9. BÖLÜM SONU
DEVAM EDECEK...