Düþlerinde geçen bir çocukluðunu yaþayamamýþtý. Bütün mutluluklarý yaþayanlar gibi pek mutlu yaþamasa da, hayalindeki çocukluðu gibi bir bisikleti olmamýþtý. Aydýnlýk düþler kurarken, düþlerin karanlýk yanýnda kalmýþ, bunaltýcý düþleri yaþamýþtý. Oyuncaklarýn hepsi kýrýktý, oynamakta usanan çocuklarýn bir duvar dibine fýrlattýðý oyuncaklarý alarak, onlara sýmsýký sahiplenerek o eski kýrýk oyuncaklarla oynamýþtý. O eski oyuncaðý elinde gören bir kenara atan o arkadaþý elinde görünce kýskanýrdý, çünkü kendisine yeni alýnýrken bu kadar sevinmemiþ ve sahiplenmemiþti. Çocukluðu kalbini yaralasa da o bir þekilde bu yarasýný sarmayý baþarmýþtý.

    Gün öðle vaktiydi, büyüme vaktiydi. Þimdi oturduðu evinde bir masa vardý; masada küçük kýrýk bir vazo vardý. Bu vazoda kurumuþ çiçekleri vardý. Artýk zaman büyüme zamanýnýn bahar ayýydý ve büyüdü. Bir duvarlarýn dibinde oturur güneþle açar dýþarýya çýkar, güneþ batmaya yakýn, batan güneþle kaybolurdu. Belki bir yerde veyahut ta baþka bir þehirde yüreðindeki acýlarýný gönlündeki i karanlýk bulutlarýn daðýtarak saklanmýþ, bir yerde bir taþýn altýnda yorgun uyurken sanki onu bekliyor hissine kapýlarak ürperirdi. Anne ve babasý küçük iken kaybetmiþ olmanýn acýsý hüznü yüreðinde taptaze dururken, amcasýnýn sahip çýkmasýyla öksüzlüðün acýsýný yüreðinde azaltarak yaþamýþtý. Yaþý on dokuz olmuþ, köyde Rüstem amcanýn kullanmadýðý bað evinde yaþýyordu. Köyün dýþýnda olsa da bu ev, sessizliðin fýsýltýlarý ile huzuru buluyor ve yalnýz yaþýyordu. Anlamýþtý ta o küçük annesiz babasýz kaldýðý o günde aslýnda tek ihtiyacýn bu dünyada bir anne baba tarafýndan sýmsýcak sevilmek olduðunu fark etmiþti. Þimdi bunu tekrar düþünerek yalnýzlýðýný çocukluðundan kalan yanýný unutturmaya yaramayan, ondan geriye kalan, bazen aç bazen tok yattýðý pek önemsemediði hayatýn pekte önemsenmeyen bir yanýydý sadece. Anne ve babasý dün bugün veya yarýn ölmüþ ayný þeydi, sýmsýcak bir kucaktan ayrý kalmak çocukluðundaki gibi ayný acýlarý yaþatacaktý biliyordu. En iyi zamanlarda en iyiyi yaþamasa da, anne ve babasý ile yaþamýþ, sevgi dolu bir çocukluk yaþamýþ, þimdi o günleri þimdiki anne ve babasýz günleri ile karþýlaþtýrýnca için için þimdi seviniyordu adeta.

    Hayat bu insaný bir yerden alýp baþka bir yere taþýyordu, sen en kadar ben gidemem yürüyemem desende alýp kendi elleriyle götürüyordu. Annesi dokuz yaþýnda babasýný da on yaþýnda kaybetmiþti. Annem babam olmadan nasýl yaþarým derken o zamanlar þimdi aradan on yýl geçmiþti o yýllarda onu teselli edecek birilerini, yüce Allah göndermiþti, zaten her sýkýntýlý demlerde Allah kuluna yardým ediyordu. Mesela köyden þehre taþýnan Ramazan dayý, þehirde yaþayamamýþ þehrin onca kalabalýðýn da yalnýzlýðýn sýkýntýlar içinde tekrar köye dönmüþlerdi. Ramazan dayýnýn kýzý Gülseren o zor acý dolu anlarýnda bir sýrdaþý olmuþ, acýlarýný onunla oynayarak atlatmýþtý. Acýlarýndan yalnýzlýðýndan teselli ile kurtuluþu idi, o acýlý günlerinde Gülseren ona yardým etmiþ, hayatýný deðiþtirmiþti. Ýçinde hüznü acýsý da olsa güzel günlerdi, sanki yüreðinde Gülseren bir devrim yapmýþtý. Yalnýzlýk dolu sokaðýna birden bahar gelmiþ, o andaki tüm üzüntülerini Gülseren bir süpürge ile süpürmüþ yok etmiþti. Ýþte yine sabahýn ilk ýþýklarý kahramanýmýz Murat sabah namazýný eda etmiþ, pencereden dýþarýyý izlerken, Gülseren yine her sabah olduðu gibi eli ile hazýrladýðý kahvaltýyý getirirken gördü. Gülümsedi, hemen kalktý kapýya koþtu. Gülseren kapýda görünce Murat’ý gülümseyerek.

-Selamun aleyküm hayýrlý sabahlar, bakýyorum erkencisin yine benim gibi.

Murat mahcup bir eda ile.

-Aleyküm selam, her gün býkmýyor musun bana kahvaltý öðlen akþam yemek taþýmaktan?

Gülseren gülümseyerek.

-Ne zahmeti, zahmet mi olurmuþ, nasýlsa sofra kuruluyor ha bir eksik ha bir fazla, ne fark eder ki? Gel bizimle otur soframýzda diyoruz onu da kabul etmiyorsun!

-Ama beni mahcup ediyorsunuz, ben kendim hazýrlarým oysa…

Gülseren

- Âmâsý mamasý yok, olur mu hiç öyle þey, yoksa annemle benim yemeklerimi…

Murat hemen atýlarak.

-Sevmez olur muyum yemeklerinizi, ama size zahmet veriyorum.

-Olsun hem böylelikle seni görmüþ oluyorum sabahýn seherinde, sen çocukluðumdan beri bana iyi geliyorsun.

Karþýlýklý birbirlerinin gözlerine gülümseyerek bakarak, baþlarýný öne eðdiler. Sözlerini yarýna taþýyarak bitirmemek adýna birbirlerini sevdikleri söylemeyerek, yarýna o güne o ana taþýmanýn heyecaný ile hala beklemekteydiler. Gerçi köyde herkes birbirlerine olan yakýnlýðý biliyor, birbirlerine bu aþký da yakýþtýrýyorlardý. Þimdi ufuklarda yaklaþan hayat gemisi, yeni umutlarý da taþýyarak kendisine doðru limanýna yanaþýyordu. Hayat çocukluðunda gülmemiþ olsa da, kendisini güldüreni yanýna getirmiþ olmasý, duyduðu acýlarý sýkýntýlarý hafifleterek, yeni umutlarla kendisine doðru yanaþtýðýnýzda hissediyordu bu arada. Hayattý bu kaçýnýlmaz olaný yaþamaktan kaçýnýlmayan… Gülseren sofrayý kurduktan sonra karþýlýklý kahvaltý yapmaya baþladýlar. Gülseren

-Farkýnda mýsýn seninle kahvaltý yapmayý sofraya oturmayý çok seviyorum, küçükken de yaramazlýk yapar yemek yemezdim, annem babam seni çaðýrýr oturur senin ile bir tek yemek yerdim.

Murat gülümsedi

-Bak hala yine benimle yiyorsun, zaten farkýndaysan bende sen olmadan amcamýn evinde yemezdim seni çaðýrýlar yine karþýlýk yemek yerdik.

Karþýlýklý gülüþtüler. Murat

-Sen gelirken leylaklarýn olduðu Hüseyin amcalarýn bahçesinden geliyorum desem çok uzak, sen ne zaman gelsen Leylak kokuyorsun ama bu leylaklarýn kokusu bambaþka.

-Hayýr, ama göðsümde Leylaklar var, belki onun kokusudur tenimle beraber kokan.

Murat gülümseyerek.

-Ýþte þimdi oldu, zaten bu köyde bir leylak gibi kokan sen varsýn ve koynunda taþýdýðýn için böylesine güzel ve sen kokuyor.

Gülseren tatlý tatlý gülümserken, yanaklarý da elma gibi kýzardý.

Mehmet Aluç