Kudüs’te Ýnsanlýðýmýz Öldü!

Öyküdeki isim hayal ürünüdür gerçek Meryem Ana ile ilgisi yoktur.

Savaþ, insanlýk tarihinin en karanlýk ve en yýkýcý olaylarýndan biridir. Her ne kadar savaþýn dehþeti ve acýsý anlatýlamayacak kadar büyük olsa da, bu olaylar insanlýðýn direncini, cesaretini ve umudunu da ortaya koyar. Savaþýn gölgesinde yaþanan insanlar, sadece birer tarihsel olay deðil, ayný zamanda insan ruhunun derinliklerine yapýlan bir yolculuk yapar iþte bugün Kudüs’te kardeþlerimiz bunun mücadelesini yaparken, insanlýðý barbarlarýn elinden kurtarmak için þehit oluyor.

Bu öyküm savaþýn sadece bir çatýþma deðil, ayný zamanda insanlýk için bir sýnav olduðunu anlatmaktadýr. Savaþýn getirdiði yýkým ve acýlarýn yaný sýra, insanlarýn bu zorluklar karþýsýnda gösterdiði dayanýklýlýk ve fedakârlýk da gözler önüne serilmektedir. Bu sayfalarda, savaþýn hem bireysel hem de toplumsal etkilerini derinlemesine inceleyecek ve bu süreçte insan ruhunun gücünü keþfedeceðiz. Amacýmýz, geçmiþin karanlýk sayfalarýndan dersler çýkararak, gelecekte daha barýþçýl bir dünya inþa etmektir, vesselam.

Keder, insan ruhunun derinliklerinde yer alan bir duygudur. Kimi zaman en sevdiklerimiz bile en zor anlarýnda gözlerindeki ýþýðý kaybedebilirler. Belki de kalplerinde büyük bir yük taþýmaktadýrlar. Ýnsaný sararak sarmalayan bu duygular, hayatýn bir parçasýdýr. Onlarýn acýsýný paylaþmak, el uzatmak ve destek olmak, en kýymetli hediyelerden biridir. Hayatta yaþadýðýmýz her an, bir baþka anlamý da içerir; sevgi, umut ve birlikteliðimizle her þeyi aþabiliriz. Bazen bir gülümseme, bir sýcak söz ya da sadece yan yana olmak bile yeterlidir.

Kudüs’ün dar sokaklarýnda, sabah güneþi yavaþça doðarken, Meryem Ana, kalabalýðýn akýþýnda bir yere doðru yürüyordu. Bugün, hayatýnýn belki de en önemli günüydü. Ýçinde bir umut, bir heyecan vardý. Kendisini bekleyen bir misyonun, bir direniþin peþindeydi. Kalbinde taþýdýðý sevgi, etrafýndaki tüm kedere ve zorluða raðmen yolunu aydýnlatýyordu. Bir zamanlar, köyleri aydýnlatan bir yýldýz gibi parlayan bir ruhla, Meryem Ana, insanlara umut vermek için yola çýkmýþtý. Ama bu yolculuk sadece fiziksel bir seyahat deðildi; ayný zamanda ruhsal bir arayýþtý. Yanýnda, ona eþlik eden eski bir dostu vardý. Yürekten, Meryem'in bu yolculuðunda ona yardým eden ve kendi mücadelelerini paylaþan bir dosttu.(Meryem ananýn Hz Ýsa’nýn annesiyle alakasý yoktur, sadece isim benzerliðidir)

Meryem Ana, dostu Elia ile birlikte yola çýktýðýnda, Kudüs’ün kalabalýðý ve renkleri içinde kaybolmuþ gibiydi. Vahþet zulüm, kan, gözyaþý, yýkým gök kubbeden üzerlerine yýkýlýyordu. Müslümanlar sözden öteye gitmeyen bir korkaklar ordusuydu adeta, nerede o eski Müslümanlar, þimdi batý ve Siyonistlerin uþaðý olmuþ sahte Müslümanlar, aradaki fark iþte belli oluyordu.. Ýnsanlar telaþla geçerken, sokaklar kan kokusu feryat figanlar, leþ Siyonistler vurulmuþ leþ kokusu ve insan feryadý ile Kudüs yýkýlýyordu. Aslýnda Ýslam’ý yýkmaya çalýþýyorlardý. Aslýnda her zalimin Firavunun vardýr bir Musa’sý, vardýr Müslümanlarýn sesini duyan bir Selahattin Eyyubi vardýr bekliyorlardý… Ýþte insan feryatlarýn sesleri büyüyordu Kudüs’te, tüm insanlýðý yýkacaðýný sanan zalim Siyonist itraiiler tarafýnda. Elia, ona eþlik ederken, sürekli aðlýyordu, biliyordu gülümsemek haramdý burada, hikâyeler bitmiþti sözlerle birlikte. Sadece acý, gözyaþý zulüm konuþuyordu, insanlar rahat evlerinde “ tühhh, vah vahh,” diyerek birazda sokaklarda baðýrarak seyrediyordu.

Birden, kalabalýðýn arasýnda bir çocuk dikkatini çekti. Çocuk, gözleri parýldayarak etrafa bakýyor, kalabalýðýn içinde kaybolmuþ ama ayný zamanda hayat dolu bir neþeye sahipti. Meryem, çocuðun yanýna yaklaþarak hafifçe eðildi.

“Merhaba küçük dostum, adýn ne?” diye sordu.

“Samuel,” diye yanýtladý çocuk, sesindeki sevgi dolu tonla. “Arkadaþým kedimle kayboldu ve onu bulmaya çalýþýyorum.”

Meryem Ana, Samuel ’in gözlerinde parlayan umudu gördü. “Birlikte bulabiliriz,” dedi gülümseyerek. “Seninle gelebilir miyim?”

Samuel ‘in yüzündeki ifade, sevinçle doldu. “Evet, lütfen!”

Bu yeni dostluk, Meryem Ana’nýn içindeki sevgi ve þefkat duygularýný tazeledi. Elia, onlarýn arkasýndan gülümseyerek þöyle dedi: “Hayat bazen, en beklenmedik yerlerde sevinç getirir.”

Üçü, Samuel ‘in kaybolan arkadaþýyla kedisini aramak için Kudüs’ün dar sokaklarýný keþfetmeye baþladýlar. Meryem, Samuel’e yol boyunca ona cesaret veriyor, ayný yaþlarda iki oðlunu öldürmüþtü barbar it-railler tarafýnda, bombalar vücutlarýný paramparça etmiþti. Parçalarý bulunamamýþtý. Arkadaþýyla kaybolmuþ hayvaný bulmanýn ötesinde kaybedilen þeylerin nasýl geri kazanýlacaðýna dair güzel sözler paylaþýyordu lakin biliyordu sözler lal olmuþ etkisini yitirmiþti artýk, insanlýk gibi, Müslüman sanan kendini ama Müslümanlýkla alakasý olmayanlar gibi...

Arayýþlarý sýrasýnda, Meryem Ana, geçmiþte yaþadýðý zor zamanlarý, kaybettiklerini, ama bunun yaný sýra þimdiye ve geleceðe dair umudunu nasýl koruduðunu Samuel ile paylaþtý yüreði param parça parçalanýrken. Sokaklar kan gölüne dönmüþ vahþi barbar insanlarýn sayesinde, bir Kudüs’te insanlýkla Müslümanlýk kalmýþtý, gerisi ise sadece kuru bir sözden ibaretti, bitmiþti. Kudüs’ten insanlarýn feryadý, öldürülmek yok edilecek Müslümanlýktan baþka hiçbir þey kalmamýþtý yeryüzünde!

Bir süre sonra, onlarýn arayýþýna katýlan sokaklarýn çocuklarý da bu grubun bir parçasý oldu. Elleri yüzleri kana boyanmýþ, kiminin kolu yok, kiminin bir gözüne þarapnel saplanmýþ aðlayarak arkadaþlarýný aramaya çýkmýþlardý. Dillerinde “Allah” nidalar ve “Allah bizim vekilimizdir, o ne güzel vekildir” sözleri vardý, yankýlanýyordu Kudüs’te. Ýt-rail tarafýnda bu sözler duyulurken parçalanýyor, kývranýyorlardý, kývranarak can veresiceler, melunlar, zýndýklar, kâfirler topluluðu… Cesaretle dolup taþan masumiyetleri, Meryem’in yüreðinde bir umut ateþi yakýyordu. Her biri kendi kaybolmuþ hayallerinin peþindeydi; bir çocuðun kaybolan kedisi, diðerinin kaybolan düþleri…

Ve o an, Meryem Ana anladý ki, hayatta kaybolan sadece eþyalar evler sokaklar deðildi; bazen insanlar da kaybolur ve yeniden bulmak için bir araya gelmeleri gerekirdi ama nasýl? Yavaþ yavaþ, arayýþýn anlamý derinleþirken, Meryem inanýyordu ki, sevgiyle kucaklayacaklarý her þey, bu topluluðun yeniden doðuþunu saðlýyordu. 

Mehmet  Aluç