,Bir süre sonra, onlarýn arayýþýna katýlan sokaklarýn çocuklarý da bu grubun bir parçasý oldu. Elleri yüzleri kana boyanmýþ, kiminin kolu yok, kiminin bir gözüne þarapnel saplanmýþ aðlayarak arkadaþlarýný aramaya çýkmýþlardý. Dillerinde “Allah” nidalar ve “Allah bizim vekilimizdir, o ne güzel vekildir” sözleri vardý, yankýlanýyordu Kudüs’te. Ýt-rail tarafýnda bu sözler duyulurken parçalanýyor, kývranýyorlardý, kývranarak can veresiceler, melunlar, zýndýklar, kâfirler topluluðu… Cesaretle dolup taþan masumiyetleri, Meryem’in yüreðinde bir umut ateþi yakýyordu. Her biri kendi kaybolmuþ hayallerinin peþindeydi; bir çocuðun kaybolan kedisi, diðerinin kaybolan düþleri…

Ve o an, Meryem Ana anladý ki, hayatta kaybolan sadece eþyalar evler sokaklar deðildi; bazen insanlar da kaybolur ve yeniden bulmak için bir araya gelmeleri gerekirdi ama nasýl? Yavaþ yavaþ, arayýþýn anlamý derinleþirken, Meryem inanýyordu ki, sevgiyle kucaklayacaklarý her þey, bu topluluðun yeniden doðuþunu saðlýyordu. 

Arama ekipleri, Kudüs’ün dolambaçlý sokaklarýnda ilerlerken, çocuklarýn sesi gülüþmeleri ve neþeleriyle etrafa yayýldý. Her biri, umudun bir parçasý olmuþtu ve çocukluk dünyalarýnýn saf sevgi dolu sýcaklýðýnda kaybolan her þeyi geri kazanmaya kararlýydýlar. Meryem Ana, bu genç ruhlarýn enerjisiyle dolarken, aklýnda bir þey daha beliriyordu: Kaybettiðimiz þeyleri bulmak, sadece fiziksel bir arayýþ deðil; ayný zamanda kalpten kalbe bir yolculuktu,iþte dünyada kaybedilen buydu, oysa Müslüman bunu asla kaybetmez yüreðinde taþýrdý.

Birden dikkatlerini çeken bir ses duyuldu. “Miyav!” Sesin kaynaðý, bir köþede saklanan küçük, tüylü bir kedicikti. Samuel ‘in gözleri parladý, hemen koþarak kedisine doðru gitti. “Sophie!” diye baðýrarak kedisini kucakladý. Kedinin sevimliliði ve Samuel ‘in mutluluðu etrafýndakilere neþe saçýyordu, arkadaþýnýn bedeni parçalanmýþ ortadan ikiye bölünmüþtü.

Meryem, bu sahneyi izlerken içindeki sevginin büyümesini hissetti. “Görüyor musun, Samuel? Hayat bazen kaybolmuþ gibi görünen þeyleri bile bulmamýza olanak tanýr,” dedi. “Önemli olan, aramayý hiç býrakmamaktýr.”

Samuel, kedisini severken “Teþekkür ederim Meryem! Yalnýzca kedi için deðil, bana umut verdiðin için de… Seninle bu yolculuk çok güzeldi!” dedi. Meryem’in kalbi, samimiyet dolu bu sözlerle ýsýnmýþtý.

Elia, etraflarýndaki görüntüye gülümseyerek baktý. “Bazen en sýradan arayýþlar, en büyük anlamlarý taþýyarak hayatýmýza dokunur. Bugün burada, bu minik kediyi bulmakla deðil, birbirimize yeniden baðlanmakla bir þeyler baþardýk.”

Çocuklar, Meryem’in sözlerinden ilham alarak birbirlerine sarýldýlar. O an, Kudüs’ün sokaklarýnda kaybolmuþ baþka bir þeyin daha bulunduðu anlaþýldý: toplumsal beraberlik ve sevgi.

Gün yavaþça akþamüzeri ’ne yaklaþýrken, Meryem Ana ve çocuklar, bir birlerine veda ederlerken, Meryem, “Her zaman umudu canlý tutun,” dedi. “Sevgi, en karanlýk anlarda bile yolumuzu aydýnlatýr.”

Çocuklar, kalplerindeki bu yeni keþfi, hayatlarýnýn bir parçasý haline getireceklerdi. Meryem Ana, az sonra yola çýkmak üzereyken, birden Elia’nýn sesiyle irkildi. “Meryem! Bugünkü bu yolculuðumuzu paylaþmalýyýz. Belki de baþkalarýna ilham verir.”

Meryem, dostunun sözleri üzerine bir an duraksadý. “Evet, belki de paylaþmalý ve insanlarýn bir araya geldiði ölen insanlýðý, kaybolmuþ Müslümanlarý anlatalým. Hem kaybolan þeylerin bulunmasýna, hem de aramayý asla býrakmayan kalplere.”

Mehmet Aluç