Doðup büyüdüðüm, bulutlara komþu topraklarda Artvin’de bir Atasözü söylenir: “Gelin bir ayaðýný üzengiye atmýþ, ya kýsmet demiþ.” Dünya bu, insanýn baþýna bir dakika sonra neler geleceði bilinemez. Bir kem göz, astarý olmayan bir dedikodu çiftler birleþmeden düðünü, þenliði yasa çevirebilir. Ne zaman ki düðün alayý damadýn evine varýr evlilik baðý saðlanmýþ olur. Bu bakýmdan gelin adayý kýzlara gururdan, kibirden uzak durma, son ana kadar sabretmesinin gereðini anlatýr, “….. ya kýsmet” deyimi.

         Atasözlerini, özlü sözleri, deyimleri çok beðenirim. Yýllarýn süzgecinden geçip gelen kültürümüzün paha biçilmez incileridir bu sözler. Ders alabilenlere ne mutlu.

         Kitap yazma serüvenimde de tam bir serüven oldu benim. Ýçinde sevinç-üzüntü, barýþ-kýzgýnlýk, umarsýz beklenti gibi daha nice ilginç duygularý barýndýran trajikomik bir serüven. Öðretmenlikte ilk göz aðrýlarýmdan bir öðrencim beni buldu. Üç beþ yýl aralýklarla görüþtük. Okumuþ, kendini geliþtirmiþ. Medya dünyasýnda yer edinmiþ. Dizilerde oynamýþ. Yerel televizyonlarda yöneticilik yapmýþ…

         Öðrencilerimi kendi çocuklarýmdan ayýrmam. Evime ziyaretleri oldu defalarca. Buluþtuðumuzda ilk sözleri:

         “Öðretmenim, üzerimde emeðiniz çoktur… Hakkýn ödenmez.” Eþime, “anneciðim” der ellerine sarýlýrdý. Yine bir gün ziyaretinde:

“ Öðretmenim anýlarýnýzý nehir-öykü biçiminde yazýn.  Kitap çýkaralým. Ýleride çekeceðim dizi için anýlarýnýzý senaryolaþtýrýrýz… Böylece az da olsa emeðinizin karþýlýðýný vermiþ olurum…”

Emekli olduktan sonra ucundan-kenarýndan hikâyecikler-deneme yazýlarý da yazmaya baþlamýþtým zaten. Öðrencime, “olur” diyerek malum kitabýmýzý yazdým. Dosyayý teslim ettim.

Aramýzda öðretmen-öðrenci ya da baba-oðul arasýnda olmasý gereken üst düzey, sýcak insani bir iliþki var. Öðrencim kitabýn kapaðýný hazýrladý. Paylaþtý. Paylaþtým. Bu çalýþmalar göz açýp kapama hýzlýlýðýnda geliþti. 2017 Ocak ayýnda kitap çýkacaktý. Maddi yönüne fazla girmeyeyim! Ocak, þubat, mart bitti. “Daðlarýna bahar geldi memleketimin.” Kitaptan bir haber gelmedi.

Hatlar koptu. Belli ki, sevgili öðrencimin! iþleri yolunda gitmedi. Sözü uzatmayalým. Ekim 2017’de öðrencimle kitap konusunu bitirdik! Üzülmedim dersem yalan olur… Bilemem, iþleri mi düzgün gitmedi. Demek ki atasözlerinden gerekli dersi yetesiye almamýþým! Bu da bir ders oldu bana! Öðrenmenin yaþý yok…Biz kitap çýkarma iþine dönelim.

Her iþte bir hayýr var deyip kitap konusunu gündemden çýkardým. Oðlum Ertuðrul ýsrar etti.

“Baba vaz geçmek olmaz. Takipçisi olacaðým. Yazar arkadaþlarýmla görüþüyorum. Kitabýný bastýracaðýz… Sadete geleyim. Oðlumla kitabý birkaç kez daha okuduk. Eklemeler-çýkarmalar yaptýk. Ýstanbul kazan Ertuðrul kepçe yayýnevlerinin kapýsýný çaldý. En nihayet yazýlarýný beðeniyle okuduðum öðretmen-hukukçu, þair-yazar arkadaþým Salih Altun’un yayýnevinde kitabý bastýrabildik. Sayýn Altun’unda kitabýn içeriðiyle ilgili deðerli katkýlarýný emeðe ve sanata saygýmla belirtmeden edemem.

Nazým der ki, “Bir þiir yazmak kadýnlarýmýzýn doðum yapmasý gibi sancýlýdýr…” Nihayet genç yazar arkadaþým Ayþegül Akdað’ýn belirtiði gibi,  “Sonunda” 8 Þubat 18 günü kitaba kavuþtum. Evet, kitabýn doðumu çok sancýlý oldu.

Kitabýn içeriðiyle ilgili alýntýlar:

 “Topraðýnýz topraðým, eviniz evim; burasý için, bu diyarýn çocuklarý için bir ana, bir ýþýk olacaðým ve hiçbir þeyden korkmayacaðým; vallahi ve billahi”

(Öðretmen Aliye-Vurun Kahpeye-Halide edip Adývar)

Ulusumuzu aydýnlýða ulaþtýrmak yolunda þehit düþen adsýz kahramanlarýn ebedi hatýrasýna saygýlarýmla…

Ýlkokul yýllarýndan beri okumayý hep sevdim. Ancak bu bana yetmedi. Edebiyat deryasýnýn kenarýna olsun varabilmek adýna, bir þeyler yazmalýydým. Büyük bir tutkuyla, coþkuyla, severek sürdür-düðüm meslek yaþamýmda, az da olsa yazma denemelerim olmuþtu. Emekli olunca yazmayý hayatýmýn olmazsa olmazlarý arasýna kattým.

Büyük oðlum Ertuðrul, iþin editörlük gibi önemli bir görevini üstlendi. Sevgili eþim Fecriye, kýzým Ýlkay ve küçük oðlum Ceyhun beni hep desteklediler.

Sanal dünyada, seri olarak yazýlar yazdým, paylaþtým. Deðerli okur dostlarým, destekleyen, takdir eden yorumlarýyla hep yanýmda oldular, bana yalnýz olmadýðýmý hissettirdiler. Daha çok ve daha iyilerini yazmak için cesaretlendirdiler.

Bir þey olabilmiþ, bir þeyler yazabilmiþsem; bunu, beni ben yapan yurt topraðýma, bu yurdun vefalý insanlarýna, gönülden destekleyen dostlarýma ve elbette ki beni bu yolculukta yalnýz býrakmayan sevgili aileme borçluyum.

Aileme, öðrencilerime, kalem dostlarýma, beni yetiþtiren anne ve babama ve öðretmenlerime, ayrýca eðitim uðraþýnýn adsýz neferleri tüm öðretmenlere en içten duygularla teþekkür ediyorum.

Göðe komþu topraklarda doðdum. Sert rüzgârlarla, toprakla, çamurla yoðrularak büyüdüm. Bu coðrafya kimliðim, kiþiliðim, kaderim oldu. Yükseklerden baktým dünyaya. Belki de bu yüzden hep yükselmek, yükselmek oldu hedefim.

Yurdumun unutulmuþ köþelerine, unutulmuþ insanlarýna ýþýk taþýdým. Kendimi, dertlerimi, acýlarýmý unuttum ama görevimi asla… Düþtüm, kalktým, sevgili öðrencilerimle büyüdüm. Onlara bildiklerimi öðretirken onlardan da çok þey öðrendim.

Yýllar sonra geriye bakýyorum. Kýrýldýðým anlar, yorulduðuma anlar olsa da yaþadýðým her þey için ÝYÝ KÝ diyorum.

Korkmadým, korkmuyorum ölümden,

Siz çiçek getirin yalnýz, çiçek getirin.

Ceyhun Atuf Kansu