Daðlarýn doruklarýndan kopan rüzgârýn yamaçlardan ve aðaçlardan kaldýrdýðý taze karlar aþmam gereken vadiyi aþýlmaz hale getirmiþti. Yapacak bir þey yoktu. “ Ya bu deveyi güdeceksin ya bu diyardan gideceksin.” Bu diyardan gitmek olmaz. Daha çok erken. Yaþamýn güzellikleriyle henüz tanýþýyorum. Ýlk gençliðimin baþta kavak yellerinin estiði kural tanýmaz yýllarýmýn zevkini yeni yeni tadýyorum… Her yýl yeni bilgiler öðrendim. Ortaokuldan sonra öðrenimimi devam ettireceðim. Geleceðe ait güzel ümit ve beklentilerim var… Git baþýmdan ölümün soðuk yüzü! Yaþamak istiyorum.

Karýn yollarýmý bu ölçüde keseceðimi tahmin edemedim. Biraz da gurur yaptým. Arkadaþlarýmdan ayrýlmanýn aymazlýðýný acý bir biçimde yaþýyorum. Adým adým, bata çýka yol alýrken fýrtýna bir kez daha koptu. Rüzgâr yeniden uðuldamaya baðladý. Taze karlar sanki azýcýk esinti bekliyordu. Kýsa sürede çevremde kar bulutu oluþturdu. Fýrtýna þiddetini iyice artýrdý. Göz gözü görmez oldu. Tipinin tam merkezinde kaldým. Görüþ mesafem sýfýrlandý. Hangi tarafa gideceðimi þaþýrdým.

Tarih dersinde okuduðumuz Ergenekon Destaný’ný anýmsadým. Atalarýmýzýn nüfuslarý artýnca sýkýþýp kaldýklarý topraklardan bir boz kurdun kýlavuzluðunda kurtulmuþlar. Beni ancak yaþama ve mücadele edebilme iradem kurtarabilirdi. Ýçinde bulunduðum bu umarsýz durumda imdadýma gelecek bir âdemoðlu yoktu. Hele kurt gelmesini hiç istemezdim.

Fýrtýnanýn azýcýk durulmasýný günlerimin bitmediðine yorumladým. Yürürken oluþturduðum ayak izlerimin doðrultusunda ileri doðru yürümeye baþladým. Sýrtýn eteðine iyice yaklaþtým. Önüme daha büyük bir set çýktý. Rüzgâr bana yine bir azizlik yapmýþtý. Sýrtýn eteðinde boyumu geçecek yükseklikte bir kar kürtüðü oluþturmuþtu.

Birazcýk dinlendim. Þanssýzlýðýma üzüldüm. Bu kadar da zorluk olmaz ki! Nasýl bir günah iþlemiþtim. Bugün önüme çýkan zorluklar hangi büyük günahlarýmýn kefaretiydi! Yola devam etmekten baþka da bir seçeneðim yoktu…

Ya Allah ya bismillah deyip Fatih Sultan Mehmet Ýstanbul’un fethinde heyecandan atýný denize sürmesi gibi boyumu aþan kürtüðe daldým. Padiþahta heyecan ve hýrs vardý. Bende ise korku ve tedirginlik. Ya kürtüðü yarýp geçemezsem… Hayli zaman debelendim. Boðazýma kadar karlarýn içine saplandým. Kuvvetim kesildi. Fakat baþarma azmim hiç azalmadý. Ýç sesim ‘Ha gayret sen baþaracaksýn’ diyordu.

Kürtüðü yarýladým. Sýrta varmak için önümde çok az bir mesafe kaldý. Rüzgârýn uðultusu yine baþladý. Korku duvarýný aþtým. Tipiyle nasýl mücadele edeceðimi öðrenmiþtim.  Çevremde kar fýrtýnasý duruluncaya kadar fazla hareket etmemek. Olabildiðine aklýma güzel anýlar getirmek. Güzel anýlarý düþüneyim derken ilkokul yýllarýmdan önce bire bir tanýk olduðum bir hazin olay gelip usuma takýldý. Þubat tatili için Cilavuz Köy Enstitüsü öðrencilerinin ailelerini ziyarete gelirken Sahara Daðý’nda donma olayý.

Rüzgârýn hýzý iyice artýnca çevremde bir kasýrga oluþtu. Tipi karlarý gözlerime dolduruyordu. Gözlerimi kapayýp bildiðim dualarý okumaya baþladým. Allah’a yalvarýyordum. “Rabbim bu fýrtýnayý, tipiyi erken dindir… Þurada çok az yolum kaldý…” Bir taraftan da yýllar önce tanýk olduðum olay film þeridi gibi gözlerimin önünde canlandý.

Henüz dört yaþýnda bir çocuktum. Karlý bir güne gözlerimi açmýþtým. Benim boyumda kar yaðmýþtý. Meyve aðaçlarý, orman bembeyaz karlara bürünmüþtü. Ablam hayvanlarý yemlemiþ eve girerken bende onu seyrediyordum. Üþüyen ellerine üflüyor, bir taraftan da elbiselerine bulaþan karlarý silkeliyordu. Ablamýn anneme söylediði sözler hepimizi hayrete düþürdü.

“Az önce derinden sesler duydum. Yaylalarýn tarafýndan geliyordu sesler…” Köyden uzak kýr evimizin yakýnýnda komþumuz yoktu. Annem:

“Bu karda, kýyamette dýþarýda kim olabilir.” Diyerek ablamýn sözlerine bir anlam veremedi. Biraz sonra sofranýn baþýna dizilip sabah çorbamýzý içtik. Yemekten henüz kalkýyorduk, dýþarýdan karabaþýn acý acý havlamasýný duyunca önce annem, ablam ve küçük kardeþimle dýþarý çýktýk. Evimizin ilerisindeki derenin karþý yakasýnda karlara bürünmüþ iki adam evimize doðru geliyordu. Babam evde yoktu. Adamlar son güçlerini harcayarak yanýmýza yaklaþtý. Zorla konuþuyorlardý:

“Allah rýzasý için bize yardým edin. Kapýnýza sýðýndýk. Aç ve bitap düþtük. Büyük bir tufandan dönüyoruz…”

Adamlarý eve buyur ettik. Annem çabucak misafirlerimin önüne yemek koydu. Sobamýzýn yanmasýna diyecek yoktu. Misafirler kendilerini tanýttý. Komþu Yavuzköy’denmiþler. Okuldan dönen öðrencileri karþýlamak için önceki gün yola çýkmýþlar. Yemek yiyip su içince konuklarýmýzýn gözlerine ýþýk geldi. Yaþadýklarý dramý kýsaca anlattýlar.

“Ýlçeye, öðrencilerin Ardahan’dan yola çýktýklarýný telefonla bildirmiþler. Haberi duyunca hemen yola çýktýk. Sizin kýþlalarý geçince akþam yaklaþýyordu. Daðýn eteklerine vardýðýmýz zaman karanlýk çöktü. Kar yaðýþýný iyice artýrdý. Ne yapacaðýmýzý þaþýrdýk. Derinden sesler gelmeye baþladý. Bu sesler daðý aþýp güçlükle yürüyen öðrencilerin sesiydi…”  Annem, ablalarým ve kardeþimle sessizce dinliyorduk. Sözü diðer adam aldý:

“Ancak 4 çocuk gelebildi yanýmýza. Kafile 6 kiþiymiþ. Sahara daðýnýn doruklarýnda tipiye tutulunca paniklemiþler. Herkes kendi canýný kurtarma telaþesine düþmüþ. Bir arkadaþlarýnýn biraz yukarýda karlara saplandýðýný söylediler. Gidip o öðrenciyi bulduk. Karlara gömülmüþ upuzun yatýyordu. Maalesef donmuþtu! Yapacak bir þey yoktu. Bir öðrencinin çok gerilerde kaldýðýný öðrendik. Onu aramamýza imkân yoktu.

Donan çocuðun cesedini arkadaþýmla sýrayla taþýyýp sizin köyün kýþlalarýna getirdik. Bir taraftan da yürüyecek güçleri kalmayan diðer öðrencilerin bizimle gelmesini saðladýk. Dün gece sizin kýþlada sabahladýk. Þimdi gidip köye haber vereceðiz…”

Yavuzköy’lülerin bizde çok kýsa süre kalýp karýnlarýný doyurdular. Gözleri ýþýdý. Hiç zaman kaybetmeden köylerine gidip kýþlada kalan öðrencileri almak için komþularýna haber vereceklerdi. Zaman kaybetmeden yola çýktýlar.

Kar yaðmaya devam ediyordu. Önleye doðru Yavuzköy’lülerin kafile kafile daða doðru yürüdüler. Kardeþimle sýk sýk dýþarý çýkýp yoldan geçenleri gözlemledik. Akþam yaklaþmýþtý. Kafile geri dönüyordu. Omuzlarýnda bir sal taþýyorlardý. Salda taþýdýklarý önceki gece daðda donan gencin cansýz bedeniydi.

 O kýþ bahara kadar Yavuzköy’lülerin günlerce kaybolan öðrenciyi aradýlar. Evimizin önünden ellerinde küreklerle Sahara Daðý’na gidip döndüler. Ýlkbaharda bizim yukarý yayla dediðimiz yaylada bir yayla evinde donmuþ olarak bulundu o talihsiz gencin cesedi. Çocukluk yýllarýnda birebir tanýk olduðum hazin olay buydu.

Eðer eve varamazsam ben de Sahara Daðý’nda donan öðrenci gibi donacaktým. Çevremde fýrtýna, boran göz açtýrmamacasýna devam ederken sal üzerinde taþýnan gencin hayali geldi gözlerimin önüne. O olay hafýzamda bir kez daha canlandý… Eðer evime varmayý baþaramazsam donup karlarýn altýnda kalmam mukadderdi. Benim de cansýz bedenimi günler sonra bulup sal üzerinde taþlayacaklardý.

Uçsuz bir korku sardý yüreðimi. Tipi de þiddetini gitgide artýrýyordu. Yine de korkmamam gerektiðini anýmsadým yeniden. Korkmak, ümitsizliðe kapýlmak zamaný deðildi. Hayat güzeldi. Yaþamak için mücadeleden kaçmamak gerektiðini anýmsadým bir daha. Zaten yolun çok az bir kýsmý kalmýþtý. Önümdeki tepeyi aþtýðýmda evimize iyice yaklaþmýþ olacaktým.

Son bir gayretle yüzümü karla ovdum. Kollarýmý omuz diplerinden hareket ettirdim yeniden. Tipinin çýkmasýyla yerimde durarak epeyce dinlenmiþtim. Son bir hamleyle ara ara boyumu geçen karlarýn içine bir kez daha daldým. Bir köstebek gibi kendime yol açýyordum. En sonunda sýrtým zirvesine vardým. Zirvede kar yoktu. Kurtulmuþtum. Derin bir nefes aldým. Yaþam benim için yeniden baþlýyordu. Annemden yeniden doðmuþçasýna mutlu oldum.

Yorgunluk, tedirginlik, korku yerini tanýmsýz bir sevinç aldý. Yanaklarýma dokunduðumda bir þey hissetmiyordum. Yüzüm yanýyordu sanki. Yine de mutluydum. Önümde düz çayýrlar vardý.

Bir hamlede ileri atýldým. Ýleri atýlmamla gümmm diye bir sesle irkildim. Rüzgâr durmuþ, tipi hýzýný kesmiþti. Lakin çevrem kesif bir kar sisiyle kaplandý. Þaþýrýp kaldým bir anda. Boyumu aþan karlardan kurtulmanýn coþkusuyla hafif yükseklikteki sýrttan düzlüðe atlamýþtým. Düzlükte çýð olamazdý. Gümmm diye bu ses nereden çýkmýþtý? Çevremi niçin yeniden kesif kar bulutu sardý?

Bardan bardan yaðan taze karlar fazla sýkýþmaz üst üste hafif bir biçimle yýðýlýr. Aniden karlarýn üstüne atladýðýmda büyük depremlerde topraklarýn yer altýna göçmesi gibi taze karlarda bulunduklarý yere yerleþmiþ. Duyduðum ses karlarýn çökmesinden oluþan sesti. Kar bulutu daðýlýp çevremi gördüðümde geniþ bir alanda karlarýn yerleþtiðini fark ettim. Kýsa süre bir þok yaþadým. Yaþamýmýn en zorlu bir öðleden sonrasýný yaþýyordum. Böyle bir olayla ilk kez karþýlaþtým. Hayat bu, kim bilebilir az sonra nelerle karþýlaþacaðýmýzý?

Bu olay kýþ mevsiminin önüme çýkardýðý son acý sürpriz oldu. Korkmadým dersem yalan olur! Derin derin nefes alarak bir kez daha yeniden güven tazeledim. Önümde rüzgârýn süpürüp temizlediði çayýr uzanýyordu.  Moralim yerine geldi.

Geçen yýl mayýs sonunda bu çayýrdan geçtiðim anlarý anýmsadým. Doða yemyeþil çimenlerle süslenmiþti. Beyaz papatyalar, fundalarýn diplerindeki mor menekþeler ne kadar güzeldi. Kelebeklerin uçuþu gözlerimin önünde yeniden canlandý. Ýftihar listesine geçmiþtim. Uçarcasýna gidiyordum. . Bu kez kelebeklerin yerine bembeyaz karlar uçuþuyordu. Gökten benek benek yaðan karlarý izlemek de güzeldir. Nasýl olsa eve yaklaþýyordum. Donma gibi bir tehlike benden tamamen uzaklaþmýþtý…

Eve yaklaþtýðýmda iyice yaþlanan sadýk köpeðimiz Karabaþ karþýladý beni. Hava kararmýþtý. Köpeðin arkasýndan babam geliyordu. Annem de hemen yaný baþýndaydý. Kollarýný açýp beni kucakladý sevgili anneciðim. Tüm bedenimi dayanýlmaz bir duygu kapladý. Aðlamaya baþladým… Kendimi kontrol etmem bir türlü mümkün olmuyordu. Gözyaþlarým seller gibi akmaya baþladý. Bunlar benim hayat aðacýmý suluyan mutluluk pýnarlarýydý. Aðladýkça ferahladýðýmý hissettim. Çabucak soba yanan odaya girdik. Tüm aile bireyleri çevremi sardýlar. Çevremde gökkuþaðý benzeri bir mutluluk halesi oluþtu.