Evimize en uzak ve en büyük çayýrýmýzda gün akþam olmuyordu bir türlü. Sadece öðlen yemeði için kýsa bir süre mola verdik. Güneþ adeta dünyamýza iyice yaklaþmýþ, baþýmýzýn üzerinde kýzýl bir ateþ topu olmuþtu. Ter týrnaðýmýzdan çýkýyordu. Bardak bardak su içiyor, biraz sonra yine susuyorduk. Yarýþ vardý zamana karþý. Tam kývamýnda biçmiþtik çayýrý. Yeþil çimenleri kurutabilirsek babamýn keyfine diyecek olmayacaktý. Çimenlere yaðmur deðmeden kurumasý koyunlarýmýzýn uzun kýþ günlerinde iyi beslenmelerinin garantisi demekti.

         Ýkindiye doðru normal koþullarda ailece iki günde bitirilecek iþleri yoluna koymakta hayli yol aldýk. Çimenler yýðýn yerine yaklaþtýrýldý. Babamla ben üç adet, her bir iki kaðný arabalýk yýðýn yapacaðýz. Kadýnlar, bileðe kuvvet, ellerinde týrmýklar dirgenle toplanan yerlerde kalan otlarý týrmýklayýp yýðýn yerine taþýyacaklar.

         Temmuz, aðustos aylarý ölümüne çalýþtýðýmýz aylardýr ailece. Babam hýrslý bir adamdý. 50-60 doðuracak koyun beslemek ailemiz için yeterliydi. Oysa 70-80 koyun beslerdik en azýndan. Sürüsünün çokluðundan tanýmsýz mutluluk duyardý babamýz. Koyunlar yayýlýrken o güzel hayvanlarý seyretmek hayattaki en büyük zevkiydi. Her ne kadar yorgun olsa bile üþenmez zaman zaman kavalýný alýp “Kara Koyun” ezgisini büyük bir zevkle çalardý. Kara Koyun öyküsünü babamýn hoþ anlatýmýndan dinlemekle geçti çocukluk yýllarým. Öykü ve yanýk kaval sesi hala kulaklarýmda çýnlar. Sürünün kalabalýk olmasý güzel, lakin ekim kasýmda yaðan karlar ancak mart sonlarýnda erir köyümüzde. Ve koyunlara yetesiye ot devþirmek için ölümüne çalýþmak gerekiyordu.

         Güneþ Yavuzköy’ün sýrtlarýnýnýn arkasýnda kayboldu. Havada tatlý bir serinlik oluþtu. Terimiz kurudu. Yýðýnlarý tamamladýk. Köy imamýmýz Fahmettin Hoca güzel sesiyle akþam ezanýný okuyordu.  Eve dönme vakti gelmiþti. Yorulmuþtuk.  Yine de verimli bir çalýþma yapmanýn mutluluðuyla yorgunluðumuzu fazla hissetmiyorduk. Hafif ýlýk bir rüzgâr yüzümü okþuyordu. Bir an önce eve varýp; ilk göz aðrým oðlumu ve onun sütannesinin gününün nasýl geçtiðini öðrenmek istiyordum.

         Eve yaklaþtýðýmýzda köyde kalan yaþlý çoban köpeðimizin havlayarak karþýladý bizi. Yaþlanmasýndan olsa gerek eve iyice yaklaþýncaya kadar bizi tanýmadý. Böyle vukuatlarý hayli fazlaydý. Karanlýk bastýðý geç saatlerde eve dönerken havlardý çoðu kez… Köpeklere has olan özgün hissetme, duyma duyularýný demek ki kaybetmiþti yaþlý Muro’muz.

         Eve varýnca yorgunluk atmak adýna sekiye sýrt üstü uzandým. Eþim ve gelinim çay yapma, akþam yemeði hazýrlama telaþýna düþtüler. Evin koruyucusu kýz kardeþim günü nasýl geçirdiðinin anlatýrken aðlamaya baþladý aniden. Bebek mýþýl mýþýl uyuyordu. Evde gözle görülür bir eksiklik gözükmüyordu. Bu kýz niye aðlýyordu acaba? Baþladý anlatmaya:

         “Hoþnaz yenge ve Muhammet amca çayýrlarýnda çalýþýyorlardý. Gün batmak üzere yengemi çaðýrdým. Yengem keçiyi saðdý. Yengem gitti. Hayvaný getirip kome (koyun-keçi barýnaðý) kapatmak için ipini çözdüm…”

         Kardeþimin aðlamasý baþýmýza gelen olayý anlatýyordu. Keçi azat olmuþ. Ýpiyle birlikte kaçmýþ. Evimizin karþýsý iðne yapraklý orman denizidir. Söðüt aðaçlarýyla bezelidir küçük deremizin ilerisi. Ve nihayeti yayvan yapraklý aðaçlarýn oluþturduðu orman evimizden daha da aþaðýlardadýr. Keçimiz kim bilir hangi tarafa doðru ilerledi. Sabah ola hayrola. Keçiyi arama gibi bir gaile beni bekliyordu yeni günde. Neredeyse yatsý oldu. Yapacak bir þey yoktu. Kocaya kaçan kýzlar hemen bulunamadýðý gibi kaçan keçide hemen bulunamazdý. Hele de güneþin battýðý, ayýn da uzak göklerde olduðu zaman…

         Babam hemen olaya müdahale edip kardeþimi teselli etti.

         “Üzülme kýzým, keçi kurdun nasibi ise elden bir þey gelmez. Ýnþallah nasipten çýkmamýþtýr…” Babam böylesi olaylarý gayet makul karþýlar, bir kuzuyu kurt kapmýþ, keçinin bir aniden ölmüþ… Böylesi durumlar koymazdý babama…

         “Kral öldü, yaþasýn yeni kral.” Keçi bulunmasa oðluma yayladan baþka keçi getirebiliriz. Fakat bir hayvanýn kaybolmasý hoþ deðildi. Kim bilir baþýna ne geldi. Ormanýn derinliklerinde kurda, kuþa yem mi oldu. Bir yardan mý uçtu? Sabahleyin keçiyi arayacaktým öncelikle. Akþam yemeðini geç saatte yedik. Evde kaygý ve hüzün vardý. Zaman ilerledikçe keçinin kaybolmasý hepimizi kedere boðdu.  Her fýrt çektiðimde yorgunluðumu an ve an gideren çay da azaltmadý kayýp keçimizin ruhumda oluþturduðu acýyý…

         Oðlumun sütannesi keçimizin kaçýp ormanýn derinliklerinde kaybolmasý kurda kuþa yem olmasý demekti büyük olasýlýkla. Bir sevimli hayvan acýmasýz kurda rast gelirse acýlar çekerek can verecekti… Böylesi olumsuz düþüncelerle yataða girdim. Sabahlara karar karabasanlar doldurdu uykumu.  Fiziki yorgunluðumda kötü kötü kâbuslar görmemin bir nedeniydi.

         Yeni bir güne uyandýðýmda henüz güneþ doðmamýþtý. Babama.

         “Ben keçiyi arayacaðým. Geç kalýrsam kahvaltýya beni beklemeyin…” diyerek evden ayrýldým. Elime aldýðým bir dilim ekmeyi yiyerek keçinin kaçtýðý yöne doðru yürümeye baþladým. Çayýrlarý bitirip yayvan yapraklý ormanýn kýyýsýna vardýðýmda kararsýz kaldým bir an. Hangi yöne gidecektim?  Önümde birçok olasýlýklar vardý. Ýleride uzun ve derin bir vadi uzanýyor. Keçinin vadi tarafýna doðru koþtuðunu söylemiþti kardeþim. Keçilerin yayýldýðý yayla vadinin sað tarafta kalýyor. Daha farklý yönlere doðru yönelme olasý da vardý hayvanýn. Orman içlerine dalmadan önce kalbimin sesini dinledim. Bir tarafa yönelecektim. Acaba hangi tarafa yönelmeli! Hayli düþündüm…  Derin vadiye doðru yürümeye karar verdim bir anda.

          Keçiyi bulabileceðime inancým artmaya baþladý. Ýçimde bir ses yürü diyordu. Durmadan yürü. Hem de hýzlý hýzlý. Napolyon, Moskova seferine çýkarken seferin tehlikelerinden bahseden kurmaylarýna, “Bir kuvvet beni o yöne itiyor. Yürümeliyim…” dediðini söylerler. Ayný tehlikeyi Hitler’e de anlatýrlar. Hitler de, “Orda bir kilitli kapý var. Engelleyemediðim bir kuvvet bana o kapýyý açmamý salýk veriyor. Duramam.” Dediði bilinir. Tarihte yerlerini alan bu iki insanýn belli ki, kafalarýnýn bir ya da birkaç tahta eksikti. Seferlerinin sonucu bilinir. Hüsran. Benim olumsuz bir düþüncem yoktu. En insani duygularýmla keçiyi bulmaktý biricik amacým. Þanda þöhrette de gözüm yoktu.  Aradýðým bir karakeçiydi nihayet.

         Vadinin dik yamacýnda çayýn akarýna doðru yürümeye baþladým. Gitgide hýzým ve ümidim artýyordu. Biraz sonra ak köpükleriyle þýrýl þýrýl akan çayýn kýyýsýna vardým. Suyun akýþ yönüne biraz daha yürüdüm. Fazla da gidecek mesafe kalmamýþtý. Az ileride yalçýn bir kaya vardý. Bir anda suyun kenarýnda büzülmüþ, kulaklarý aþaðý sarkmýþ duran keçiyi gördüm. Acýnacak bir durumu vardý. Bir aðacýn yaný baþýnda duruyordu. Boðazýndaki iple aðaç arasýnda yarým metre mesafe yoktu.

         Demek ki, on metreye yakýn ipin ucu aðaçla bir taþýn arasýna sýkýþýp hayvanýn ileriye gitmesini engellemiþ. Bu kez hayvan ilerisi meçhul yoluna devam etmek için aðacýn etrafýnda dönüp durmuþ. Her dönüþünde özgürlüðü sýnýrlanmýþ. Þansý yine de yaver gitmiþ. Önüne can düþmaný bir kurt çýkmamýþ… Paha biçilmez bir gömüt bulanlarýn mutluluðu sardý benliðimi.

         Evden ayrýldýktan yarým saat sonra keçiyi elimle koymuþçasýna bulmayý hayal bile etmiyordum. Aradan yýllar geçti. Keçiyi bulduðum yere beni hangi duygu yönlendirmiþti? Olayýn ulvi bir yönü var mýydý? Yaþadýðým özgün olayý gizemini hala çözmüþ deðilim. Belki de kalbimin sesini dinlemenin sonucuydu unutamadýðým o günün unutulmaz serüveni.