Fazla ýsýtmayan güneþli bir gün baþlýyordu Derince’ de. Soðuk bir rüzgâr yüzüme tokat gibi aksediyordu. Mart ayýnýn son on gününe girmemize karþýn bir türlü tadýnda gitmiyordu havalar. Bölgemizde bu ayda bazý günler sýcaklýk 20 dereceleri zorlar. Güneþ sýrtýmýzý ýsýtýr. Ceketle sokaða çýkýlýr. Yaðmurlu, sisli günlerin bittiðine seviniliriz. Sevincimiz uzun sürmez.  Mart hýrçýn yüzünü gösterir yeniden. Soðuk soðuk rüzgârlar eser, kazma-kürek yaktýrma teranesi tekrarlanýr. Her ne kadar coðrafya kitaplarýnda Marmara Bölgesinde kýþlarýn kýsa sürdüðü söylense bile durum öyle deðildir.

         Çocukluk ve ilk gençlik yýllarýný yaþadýðým doðduðum topraklarda ilkbahar geç gelir. Lakin hoþ gelir. Gün gün hava ýsýnýr. Meyveler çiçeðe durur. Çayýrlar göverir. Mor menekþeler boy gösterir kýrlardaki fundalýklarda. Kuþ sesleri, yeþil çimenlerde annelerinin yanlarýnda zýplayan kuzu melemelerine karýþýr. Doða canlanýr. Tarlalarda ekinler boy atar. Biz çocuklar sabahlarý erken uyanýp guguk kuþuna yenik düþmeme çabasýnda olurduk. Erkenden yataðý terk ederek çabucak yüzümüzü yýkardýk. Yüzümüzü yýkamadan guguk kuþunun sesini duymak kuþa yenilmek demekti. Tembel çocuklar kuþa yenilir diye öðütlerdi büyüklerimiz. Marmara Bölgesi’nde gönlümce beðeneceðim bir güzel bahar yaþamadým dersem abartmamýþ olurum.

         Ýlkbaharla ilgili anýlar sinema þeridi gibi kafamýn içinde sýralanýrken yürümeye baþladým. Günlerden Cuma. Aheste aheste yürüyerek camiye doðru gidiyordum. Geçen yýl yine camiye giderken rastlaþýp selamlaþtýðýmýz bir arkadaþla karþýlaþtým. Selamlaþtýk.

         “Sizinle geçen yýl yine kýsa bir sohbetimiz olmuþtu. Siz emniyetten mi emekliydiniz?” Diyerek sohbeti baþlattým.

         “Evet, polis emeklisiyim…” 

         “Kýrklareliliydiniz? Yoksa yanýlýyor muyum?”

         “Hayýr, Giresunluyum.” Diye cevap verdi ikinci kez selamlaþtýðým arkadaþ. Bir emekli arkadaþla yine ayný biçimde camiye giderken selamlaþýp kýsa bir sohbetimiz olmuþtu. O arkadaþ Trakyalýydý. Emekli polisi Kýrklarelili anýmsamam o bakýmdandý. Mahallemiz büyük bir Anadolu kasabasý olup çýktý kýsa sürede. Nüfus hýzla arttý. Ýnsanlar köylerdeki gibi birbirlerini tanýmasý her gün karþýlaþmasý ne mümkün!

         Ezana hayli zaman vardý. Rüzgâr hýzýn kesti. Güneþ etkisini göstermeye baþladý. Emekli arkadaþým kendiliðinden baþladý yaþam öyküsünden bazý ilginç kesitleri anlatmaya. Giresun’da sahile yaký mý köyünüz? Diye de bir sormam O’nu Giresun’un fýndýk bahçelerine, yayla yollarýna götürdü.

         “Sahile 25 kilometre uzaklýkta daðlarýn diplerinde bir köyde doðdum. 6 erkek kardeþim var. Babam, ortalama 60 koyun, 6-7 adet sýðýr beslerdi. Yaz mevsiminde yaylaya göç ederdik. Sonbaharda sýðýrlar köye getirilir, kar yaðýncaya kadar koyunlar yaylalarda otlatýlýrdý. Zor koþullarda yaþýyorduk. Kardeþlerim büyüyünce uçmayý öðrenen kuþlar gibi evden ayrýlýp gurbet yolcu oldu. Babam:

         ‘Oðlum sen köyde kal. Birlikte yaþayalým…’ dedi. Köyde yaþamak doða koþullarýyla mücadele etmek hiç kolay deðil. Bizde arazi kýrýktýr. O yýllarda yayla yollarý patikaydý. Köye motorlu taþýt henüz çýkmýyordu… Kýþýn köyde, yazlarý yaylalarda koyunlarýn peþinde kafese kapatýlmýþ esir kuþ hayatý yaþayacaktým. Aileme yardýmcý oluyordum. Durumumdan hiç memnun deðildim. Kaderime kendim çizmeliydim. Okumaya karar verdim. Kasabamýzdaki ortaokulu kaydoldum. Babam üzgündü. Kararýma onay verirken gönüllü deðildi.

         Bizim köyde yetesiye fýndýk yetiþmez. Fýndýk toplama zamaný koyunlarý babama býrakýp Giresun’un sahil köylerinde fýndýk topladým. Tam 25 gün çalýþýp epeyce para kazandým. Babamdan habersiz Trabzon’a gidip Sanat Okuna kayýt oldum. Annem beni destekledi. Babam da durumu kabullendi. Fýndýk toplarken kazandýðým para ile Trabzon’da arkadaþlarla kiraladýðýmýz tek odalý bir evde kalarak okula devam ettim.

         Hiç aklýmdan çýkmaz. Ayaðýmda üstü delikli naylon ayakkabýlar vardý! Sonbahar yaðmurlarý baþladý Trabzon’da. Naylon ayak kaplarýmla okula gidip geliyorum!  Kurban Bayramý geldi. Ailemi ziyarete gideceðim. Cebimde sadece Giresun’a otobüs bileti alacak kadar param vardý.

         Okuldan eve dönüyordum. Mahalleden bir kadýn yanýma geldi. Demek ki, benim fakir halimi gözlemliyormuþ. Birlikte bir ayakkabýcý dükkânýna gittik. Bana bir çift ayakkabý satýn alýp hediye etti. Yaþamýmda ilk kez sanat okulunda bu hayýrsever güzel insan sayesinde ayakkabý giydim…” Sýra bendeydi:

         Ben de köy çocuðuyum. Karadeniz’in en doðusunda, 1500 rakýmlý bir köyde doðduðumu söyledim adýnýn Ýbrahim olduðunu öðrendiðim adaþýma. Mazimizin çok benzeþtiðini anlattým söz arasýnda. Ortaokul yýllarýmda Trabzon imalatý kara lastik giydim. Ancak Öðretmen Okulu’na baþladýðýmda bir çift ayakkabý aldým baba parasýyla. Yatýlý okudum Öðretmen okulunu. Devletimiz her yýl bir takým elbise, ayakkabý verirdi. Haziran sonunda mezun oldum. Bir ay sonra Temmuzun sonunda göreve baþlayýp ilk maaþýmý aldým. Ekonomik baðýmsýzlýk kazanýp ayaklarýmýn üzerinde durunca giderlerimi kendi kazancýmla karþýladým. Yaþým 18’di. Güzeldi o yýllar…  Arkadaþýmýn ikinci ayakkabýsýný almasýnýn öyküsü de ilginçti elbette. Sormaya zaman bulamadým. Ezan saati yaklaþýyordu.

         Sohbetimizi caminin önündeki banklardan birinde oturarak sürdürüyorduk. Hemþerim bu kez günümüzle okul yýllarýný karþýlaþtýrarak anlatýsýný sürdürdü. Hoþ bir anlatýmý tarzý vardý.

         “Hocam, þimdiki durumdan hiç ama hiç memnun deðilim. Çocuklarýma yokluk çektirmedim. Büyüdüler. Ýyi birer tüketici oldular. Çalýþýyorlar. Lakin kazandýklarýný har vurup harman savuruyorlar. Ellerinde birer telefon, sürekli telefonla meþguller. Çocukken ve okul yýllarýmdaki yokluklarý anlattýðýmda sözümü bile yeterli dinlemiyorlar. Cevaplarý hazýr… ‘Baba senin yaþadýðýn yokluklarý biz de mi yaþayalým!’

         Ezan baþladý. Emekli polis arkadaþýmýn son sözleri söylüyordu:

         Aklým almýyor ülkede yaþananlardan. Bir tarafta her dört gençten biri iþsiz deniliyor. Diðer taraftan seçimler için harcanan devasa masraflar. Þöyle düþünüyorum. Siyasiler televizyonlara çýkýp bol bol anlatsýnlar vaatlerini. Seçim için harcanan kaynaklarý yatýrýma ayýrsýnlar. Har vurup harman savurma usulü harcanan paralarla ülkemizde ne kadar çok fabrika kurulur, iþ yerleri açýlabilir… Þunu söylemeliyim, toplum olarak gerek yeni kuþak ve bizleri yönetenler önlenemez bir israf girdabýna kapýldýk gidiyoruz… Sonumuz hayrolur inþallah. Ezan baþlýyordu. Camiye girdik.