Uzun sayýlacak bir süre kuþ uçmaz, kervan geçmez Karadeniz bölgemizin bir köyüne atandým. Çiçeði burnunda daha on sekiz yaþýnda bir öðretmendim. Trabzon’da okudum Öðretmen Okulunu. Trabzon sosyal hayatý gayet canlý bir kenttir. Sinemalarý, kütüphanesi, gezip görülecek mekânlarý bir köy çocuðu için bulunmaz olanaklar saðlýyordu. Günlük gazete, her türlü dergilere ulaþmak sorunu yoktu. Üç yýllýk okul yaþamý dopdolu geçti.

          Stajyerlik, askerlik derken günler geçti. Bölgenin özellikle kýþ aylarýnda sisli, puslu geçen günleri çekilmezdi. Böyle günlerde ufkum daralýr, görüþ mesafesi iyice kýsalýrdý. Bir hapis yaþamýydý böylesi zamanlar. Ülkemizin fiziki haritasýna bakardým sýk sýk. Ulaþým sorunu olmayan, merkeze yakýn köylerin hayalini kurardým. Havalarýn kapalý olduðu zamanlarda “gün uzar yüzyýl olurdu.” Benim için…  Haritada yeþil rengin hâkim olduðu illere atama yaptýrma özlemiyle altý yýlý tamamladým.

        Nihayet Kocaeli ili emrine atandýðým haberi aldýðýmda bayrama kavuþan çocuklarýn mutluluðuna eþ deðer bir mutluluk yaþadým. Artvin’deki ve Trabzon’da çalýþtýðým köy nere, Kocaeli nere! Yurdumun daha nice illeri görme þansým olacaktý.

        Dar lojmanlý, yolu olmayan köyde yetesiye görevimi yapmýþtým. Ayrýca benim gibi köy öðretmenleri, Bursa, Sakarya, Ýstanbul gibi batý illerine gitmiþlerdi bir bir. Benim de sýram gelmiþti. Ýyi hoþ. Eþyalarýmýzý nasýl götürecektim yeni atandýðým köye.

        Sakarya iline benim gibi yeni atanan köylüm bir öðretmen arkadaþ da benim gibi ayný kaygý içindeydi. Eylül baþlarý. Arkadaþla ilçeye varýp eþyalarýmýzý taþýtacaðýmýz bir kamyon arama aramaya baþladýk. Büyük kamyon tutmaya bütçemiz yeterli deðildi. Yolluk da alamamýþtýk. “Yer demir gök bakýr”, kesemize uygun hangi kamyoncuya gitsek olumlu yanýt alamadýk. Þavþat’tan Sakarya’ya, Kocaeli’ne küçük kamyon sürücüleri ilgi bile göstermedi. Gün akþam oldu. Köye döndük.

        Köyün yakýnýnda köylümüz Lâçin amca satýn aldýðý eski bir evin tahtalarýný kamyonuna yükletiyordu. Bizi görünce:

        “Genç öðretmenler, nasýlsýnýz? Ne yapýyorsunuz?” gibi sözlerle hal hatýrýmýzý sordu. Biz de durumumuzu anlattýk bir bir. Ve kamyon aradýðýmýzý söyledik. Lâçin amca, köyümüzün sözü dinlenir, giriþimci ve de güçlü kuvvetli bir deðerdi. Sözü uzatmadan,

        “Ýþte kamyon! Bu kamyon ne güne duruyor!” Bu sözler akþamýn yaklaþtýðý bu saatte bir gün doðdu bizim için.

        “Ýyi hoþ da biz sizin büyük kamyonunuz için ödeme yapamayýz.”  Lâçin amca:

        “ Olur mu? Ali ali amca dar o günümde el vermiþti bana!” Babamýn yaptýðý bir iyilik imdadýma yetiþmiþti.

“Sizin hiç babanýz öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yýkadýlar aldýlar götürdüler
Babamdan ummazdým bunu kör oldum.”

       Babam yaþadýkça arkamda yaslanacaðým bir yüce dað var diye güven içinde yaþardým. O öldüðü zaman yaþamýn tüm sorumluluðu omuzlarýma yüklendiði hissettim sürekli.

        El verme olayýný anýmsadým. Birkaç yýl önce bize gelmiþti Lâçin amca. O günlerde babam erkek toklularý satmýþ cüzdaný kabarýktý. Babamdan bir miktar ödünç para istedi. Elinde de bir senet vardý. Ýstediði para miktarý senette yazýlmýþtý. Babam parayý sayarken Lâçin amca babamýn eline senedi tutuþturuyordu. Babamýn yüzünde hafif bir tebessüm oluþtu. Senedi geri verirken þöyle diyordu:

        “Hiç öyle þey olur mu Lâçin, parayý adam öder, kâðýt ödemez!” bu söz üzerine isteði yerine gelen Lâçin amca güle güle bizden ayrýlmýþtý.

        Aradan yýllar geçmesine karþý babamýn yaptýðý iyiliðin, ektiði tohumun ürününü hasat etmek bize nasip olmuþtu. Gideceðimiz günü kararlaþtýrdýk. Zaten birkaç yatak yorgan ve kýþ için annemin yaylada hazýrladýðý yað peynir benzeri yiyeceklerden oluþuyordu eþyamýz. Öðretmen arkadaþýn da fazla eþyasý yoktu.

         O yýllarda hali, koltuk benzeri bir evi donatacak eþyalarýmýz yoktu. Zaten köylerdeki öðretmen lojmanlarýna yemek masasý, sandalyeleri, koltuk koymaya yeterli büyüklükte olmazdý.

        Ilýk bir Eylül günü sabahýn erken saatlerinde kamyona yükledik yatak yorgan eþyalarýmýzý. Bir kat yataðý kamyonun kasasýna serdik. Kamyon büyük. Yatak sermeye yetesiye yer vardý. Çocuklar içindi bu hazýrlýk. Henüz yirmi beþ yaþýmda yeni bir umuda, yola çýkýyordum. Bu kentlere gitmekte tek amacým vardý. Çocuklarýmý daha iyi koþullarda okullarda okutmak… Bakalým zaman ne gösterecekti.