“Öðretmen önce esinlendirir sonra öðretir” yaklaþýmýný þiar edinerek okula koþtuðum günler geride kaldý. Eksiksiz otuz yedi yýl süren, beni içtenlikle anlayan gerçek dostlarým çocuklar, öðrencilerim arasýndaki günlerim sona erdi.

 “Uzak köylerimizde kuþlar gibi
Her sabah çocuklar size uçar.
Ama küçük, ama büyüyen, ama güleç.
Alýn benim gönlümden de o kadar.”

        Öðrencilerimin ne uzak köylerde ne de kentlerde kuþlar gibi uçup cývýl cývýl þarkýlar söyleyerek koþarak gelmeyecek artýk bana. Emekli oldum! Öðrencilerimin okuduklarý, “Türküm, doðruyum, çalýþkaným…” sözleriyle baþlayan öðrenci andýný da duyamayacaðým.

        Daha on sekiz yaþýnda çiçeði burnunda yeni mezun bir köy öðretmeni olarak ilk görev yaptýðým köye gittiðim günü bugünkü gibi anýmsarým. Derin vadilerin yamacýna kurulmuþ fýndýklýklar ve öbek öbek aðaçlar arasýnda bir Doðu Karadeniz Bölgesi köyü. Debisi oldukça yüksek bir çayýn kenarýndan dolana dolana uzayan patika bir yolda yürüyerek çýkabildim tek katlý okula.

        Ýçimi saran tanýmsýz bir heyecanla kalbimin hýzla atýþlarýný hissediyordum. Gelecek günlerim bu okulda geçecekti. Öðrencilik yýllarým bitmiþ, öðretmenlik yýllarým baþlamýþtý. Bu kez öðrenen deðil hem öðrenen hem öðreten olacaktým. “Fikri hür, vicdaný hür, irfaný hür” olarak ve de Atatürk ilke ve devrimlerini içselleþtirerek öðretmen olmuþtum. Öðrencilerimi bu ilkeler doðrultusunda yetiþtirmek amaçlarýmýn içinde birinci sýrada olacaktý.

        Ýlkokul öðretmeni olmuþtum. Hiç unutamadýðým ilkokul öðretmenim gibi baþarýlý bir öðretmen olabilme kaygýsý ve heyecanýyla bir an önce okullarýn açýlmasý öðrencilerle kavuþmak istiyordum.

        Ýlkokul öðretmenimin þu sözü çalýþma yaþantýmda yol gösterici olmuþtur: “Görev namustur, görevini hakkýyla yapmayan namussuzdur!” Yurdumun en uzak, olanaklarý elveriþsiz; yolsuz, susuz, ýþýksýz köylerinde tek amirim vicdanýmla baþ baþa kalarak mesleðimi icra ettim. Bilir bunu köyler, kentlerin yoksul semtleri ve altý yurt dýþý öðretmenlik yaptýðým Almanya okullarý.

        Övünme olarak algýlanmasýn sözlerim. Güzel yurdumda çok baþarýlý, görev aþkýna þapka çýkardýðým saygýn öðretmenler var elbet. Görev aþkýmý ve azmimi ortaya koyarak ideal öðretmenlerimizin yolunda olmaya çalýþtým. “Öðretmen yalvarmaz, öðretmen, boyun eðmez, öðretmen el açmaz, öðretmen öðretir.” Diyen Fakir Baykurt’un sözleri doðrultusunda bilim ve aklý önceleyen fikirlerimden hiç mi hiç ödün vermedim. Teftiþime gelen müfettiþler göreve devam etmemi öneriyorlardý. Saðlýk sorunlarým bayraðý genç arkadaþlara býrakmamý zorunlu kýldý. Buna karþýn göreve baþladýðým günlerdeki heyecaným hiç terk etmedi gönlümü.

        Emeklilikte bir yýl çabucak geçiverdi. Oðlum ve kýzým Ýstanbul’dalar. Güneþli güzel bir Haziran günü eþimle çocuklarýmý, torunlarýmýz ziyarete gidiyorduk. Otobüsümüz Ýzmit Körfezi’nin kuzey sahili boyunca yol alýrken körfezin mavi sularýný seyrediyordum. Telefonum çaldý. Emekli olduðum okul müdürümdü arayan. Otobüste konuþmayý sevmem. Geri döneceðimi söyleyip görüþmeyi sonlandýrmak istedim. Müdürüm çok kýsa konuþacaðýný söyledi:

        “Aðabey ‘bana öyle hitap ederdi’ bir özel okul müdürü arkadaþým aradý beni. Bir adet birinci sýnýf öðretmenine ihtiyaçlarý varmýþ. Ben de sizi düþündüm. Telefon numaranýzý vereyim mi?”

        Nasýl cevap vermeliydim! Klasik bir söz vardýr: Dünyaya yeniden gelecek olsa yine ayný mesleði seçerim. Ben de yaþama yeniden baþlama olanaðým olsa meslek olarak yine öðretmenliði seçerim. Seviyorum çocuklarý! Onlara olan sevgim terk etmedi beni. Birkaç saniye içinde bu duygular sardý benliðimi yine. Sevgili müdürümü bekletmek olmazdý. Cevap verdim:

        “Telefonumu verebilirsiniz!” Sözleri çýkýverdi aðzýmdan. Telefonu kapattým. Zaman ne gösterecek diye düþünceler kafamýn içinde dolaþmaya baþladý. Týpký ilk görev yaptýðým okulu gördüðümde hissettiðim heyecaný hissetmeye baþladým. Özel okula kabul edilmeme riski de vardý. Ýçimdeki meslek aþký alazlanarak tutuþtu. Önüme çýkacak engelleri aþmak sorun olamazdý. Yýllarýn deneyimi ve pedagojik birikimime kendime güvenim tamdý. Sadece özel okulda ilk günler önemli olmalý diye düþünürken daha Ýstanbul’a varmadan telefonum yine çalmaya baþladý. Arayan özel okulun müdürüydü. Benimle görüþmek istiyordu.

        “Þu an Ýstanbul’a gidiyorum. Bir kaç gün sonra döneceðim.” Sözlerim havada kaldý. Müdür:

        “Yarýn öðleden sonra sizi okulda bekliyorum.” O özel okulun evime yakýn olduðunu biliyordum. Sözü uzatmadým.

“Tamam!” dedim.

        Ertesi gün Ýstanbul’dan döndüðümde daha öðlen olmamýþtý. Duþ, týraþ derken zaman su gibi aktý. Yanýma birisi doksan dokuz, diðeri yüz olan emekli olduðum okuldaki son müfettiþ raporlarýný alarak özel okula doðru yola çýktým. Dört yýl çalýþacaðým okula yürüme sadece yarým saatlik yolum vardý…