Bir alt yaylaya inme vakti gelmiþti Ekim sonlarýnda. Yüksek yayla düzlükleri yeþilliðini gri rengin göze hoþ olmayan tonlarýna býrakmýþ, sular da iyice azalmýþtý. Keçiler soðuk havalardan hoþlanmaz. Göç baþlamalýydý. Yaylacýlar yaptýklarý, yað, peynir benzeri yiyecek ve yatak-yorgan, kap kacaklarýný kaðný arabalarýyla alt yaylaya taþýndýlar. Alt yayla diye adlandýrdýðýmýz yerleþim alanýn adý yöresel deyiþle Kýþla’dýr. Ahmet’te keçileriyle göçe katýlanlar arasýndaydý.

        Kýþla yakýnlarýndaki otlaklar da gürdür. Daðlarýn yamaçlarýndan doðan sularýn oluþturdu derin vadilerin yamaçlarý zengin bitki örtüsü barýndýrýr Karadeniz Bölgesinde. Vadileri süsleyen bitki örtüsünün yanýnda keçiler için kolayca atlayacaklarý, sýrtlarýn kaþýyacaklarý kayalarda mevcuttu. Keyfine diyecek yoktu Ahmet’in. Otlaklar gür ve geniþti. Keçilerin sütü eksilmemiþti. Bazý günler köye yakýn otlaklara yönelirdi sürüsüyle. Böyle günlerde yayla düzlüklerinde hasret kaldýðý köy çayýrlarýnda bulunan meyvelerden nasiplenirdi. Sabahleyin kýþladan köye, akþama doðru da köyden kýþlaya gidip dönen kadýn ve genç kýzlarý yakýndan seyretmenin zevkinden mahrum etmezdi kara gözlerini.

        Sayýlý günler gibi mevsimler de çabuk geçer. Vadileri yeþil yapraklarýyla süsleyen, gürgen, huþ, ýhlamur benzeri aðaçlarýn yapraklarý yeþilden sarýya, sarýnýn koyu tonlarýna dönüþtü. Sert esen rüzgârlar gazellenen aðaçlarýn yapraklarýnýn dökülmesini hýzlandýrdý. Günler iyice kýsaldý. Sonbahar tüm güzelliðiyle veda etti. Keçiler için teke katýmý da yapýldý. Bazý günler Cin daðý ve Sahara Daðý’nýn doruklarý aksakallý dedelerin sakallarý gibi beyazlaþýyordu. Kýþ çarýðýyla, çorabýyla geliyorum diyordu. Kýþla ’da konaklayan köyün büyük çoðunluðu hayvanlarýný önüne katýp köye döndü.

        Kýþla ‘da az sayýda küçükbaþ hayvancýlýk yapanlar kalmýþtý. Bunlardan birisi de Ahmet’ti. Kasýmýn daha haftasý dolmamýþtý. Bir gün sabaha on santimden fazla karla bezeli doðayý þaþkýnlýkla seyrederek uyandýlar. Kar yaðýþý devam ediyordu. Artýk yýlýn son göçüne sýra geldi. Altý ay sonra görüþmek dileðiyle veda edildi Kýþla ’ya.  Sürülerin hedefi köy çayýrlarý ve köyü çevreleyen kýrlardý. Çobanlar sürüleriyle karlarý çiðneyerek köye yaklaþtýðýnda öðlen olmuþtu. Kar yaðýþý durdu. Köyün çevresindeki topraklarý kapatacak düzeyde yaðmýþ olan karlar ýsýnan havanýn etkisiyle eridi. Küçükbaþ hayvanlarýn çayýr ve kýrlarda salýnmasý devam etti.

         Gün gün soðudu havalar. Her taraf karlarla örtüldü. Koyun sürüler yeþil çimenlere yayýlmalarý için Nisan sonunu bekleyecekti. Ahmetlerin ve amcalarýnýn köyün dýþýnda, köye yakýn ahýr ve kömleri (koyun ve keçiler için ahýr) ve küçük kulübeleri vardý. Hayvanlarýný köy dýþýnda barýndýrýrlardý. Kulübenin karþýsý engin köknar, ladin ve çam ormanlarýyla kaplýydý. Ahmet keçileri sabahleyin ormana salar, çam ve ladin aðaçlarýný budar; dallardaki iðne yapraklarý ve yosunlarý kýtýr kýtýr sesler çýkararak yerdi keçiler. Akþamleyin de bir miktar ot keçilerin günlük nevalesi olurdu.

        Kýþýn ilerleyen günlerinde yaðan karýn yüksekliði bir metreyi aþmasý keçileri ormana götürme olanaðý kalmadý. Ahmet, rakýmý düþük, akrabasýnýn yaþadýðý bir köye gitti keçileriyle. Yanýna bir de yardýmcý aldý. Gittiði köye kar az düþer ve köyün güney yamaçlarýnda yaðan kar tutunamaz, yaðan karlar bir-iki gün içinde eriyiverirdi. Böyle bir köyde akrabalarýnýn olmasý bir þanstý Ahmet için. Köyün çevresi meþe ormanýyla kaplýydý. Meþelerin filizleri severek yer keçiler. Fakat köylüler durumdan hiç memnun kalmadý. Karakeçi orman düþmanýdýr. Köylülerin meþe filizlerini yemeleri hoþ deðil. Ahmet, bin bir rica minnetle muhtar ve ihtiyar heyetine bir miktar para ödeyerek durumu kurtarmaya çalýþtý. Çok sýzlanan bazý köylülere de ilerideki günlerde birer erkek oðlak hediye edeceði sözünü verdi. Ve ilkbahar aylarýnýn gelmesini beklemeye baþladý.

        Yardýmcý çoban arkadaþýyla her günkü gibi meþelik ormana yöneldiler sürüyle. Ne geçmiþ çobanlýk yýllarýnda karþýlaþtýðý ne de yaþam boyu karþýlaþacaðýný hayal bile etmeyeceði bir olaya tanýk oldu. Sürü, önü yalman(sarp)  bir kayaya yaklaþmýþtý. Yardýmcý çoban sesini çýkarabildiði kadar gür sesle:

“Ahmet aðabey, acele yetiþ keçiler keçiler…” diye haykýrýp bir türlü sözlerinin gerisini getiremiyordu. Hayra alamet deðildi yardýmcýsýnýn telaþesi. Çobanýn yanýna vardý bir hamle. Gördüðüne inanamadý. “Keçiyi yardan uçuran bir tutam ottur.” Sözünü boþ yere söylememiþ atalarýmýz. Ýki keçi zaten sarp kayanýn yamacýnda bir tutam ot görüp bir biçimde ota yaklaþmýþlar. Yaklaþmýþlar yaklaþmasýna da lakin geri dönmeleri olanaklý deðildi.  Bir hayli de ilerlemiþler. Acý acý meleyip yukarýya bakýyorlardý. Gel de kurtar keçileri! Varsa bir çözüm olanaðýn!..

        Kara kara düþünceler sardý Ahmet’in dimaðýný. Keçilerin acýnacak hallerine uzun uzun baktý. Makbul bir çözüm bulmak gerekti ama nasýl? Zamanýn nasýl geçtiði fark etmedi. Yardýmcý çoban sürüye sahipmiþ hiç olmazsa. Çobana ne yapacaðýnýn talimatýný verip köyüne doðru yola çýktý.

        Çözüm fikri kafasýný içinde oluþtu. Ýþ büyüklerine kabul ettirmekte keçileri kurtarma planýný. Eðer planýný uygulayamazsa iki keçinin sonunu düþünmek bile istemiyordu. Ýki keçinin maliyeti önemli deðildi; vicdaný rahat etmezdi hayvanlarýn meleye meleye ölmelerine. Baba evine ulaþtýðýnda hava kararmýþtý. Olayý anne- babasýna anlattý. Kurtarma planý için annesi razý olmuyordu. Planýný uygulayacaktý. O gece yarý uyku yarý uyanýk karabasanlarla dolu bir gece geçirdi.

        Sabahleyin köydeki akraba ve tanýdýklarý bir bir ziyaret etti. Kimler yoktu aradýklarýnýn içinde. Býyýklý Hasan, Topal Zeki, Kör Recep, Kaba Hüsnü, Deli Bekir, Uzun Ahmet, Tilki Osman, Hoca Fehmettin, Çito Ayhan, Pehlivan Ekrem… Kendi babasý. Köylü seferber oldu. Baba evinde kahvaltý yapýp yanlarýna mazmanlarýn keçi kýlýndan büktükleri kalýn ve uzun urganlarý alýp keçilerin sýkýþtýðý kayanýn baþýna geldiler.

        Ahmet’i urganlara baðlayýp kayadan aþaðý keçilere doðru saldýlar. Keçilere yaklaþýrken ayaðýný altýndan bir taþ koptuðunda kemiklerinin içi sýzlýyordu. Esmer yüzü taze yaðan karlardan da daha beyaz oldu. Yaptýðý iþ her babayiðidin iþi deðildi. Yukarýdan baðýrarak söylenen “ bravo Ahmet, bravo, az kaldý keçilerin yanýna ulaþmana” sözlerini duymuyordu.

        Keçilerin yanýna vardý. Hayvanlar soðuk bir gece yaþamýþlardý. Aç ve susuzdular. Gözlerinin ýþýðý sönmek üzereydi. Ahmet, önce keçileri saðlamca baðlayýp sýrayla kayanýn baþýna çekilmelerini baþardý. Sonunda salýnan iple kendisi çekildi yukarýya. Arkadaþlarý sýrayla sarýlarak Ahmet’i kutladýlar. Keçiler þaþkýn þaþkýn aþaðýya bakýyordu…

        Yaþamýnýn en akýl almaz, Azrail’le buluþmasýna ramak kalmýþ bir gününü yaþadý. Ölümle randevulaþtý adeta.“Hayat demek mücadele demektir. Hayatý kazanmak için mücadeleyi kazanmak gerekir.” Özdeyiþinin gereðini yapmanýn buruk sevincini yaþadý Ahmet.