Okula baþlama yaþým gelmiþti. Okulun açýldýðýndan da haberimiz vardý. Okula gideceðim konusu evde konuþuluyordu. Oysa ben koç ve kuzularý otlatýyordum. Koyunculuðu çiftçilikten önce tutan babam için koyunlar-kuzular onun birinci önceliðiydi. Okular açýlmýþ. Önemli deðil, birkaç hafta sonra da olsa okula geç baþlansa da olurdu O’nun için…

          Koyunlarýmýzý aþk derecesinde severdi babam. Kaval üflemede köyün acar ustalarýndan birisiydi. Yeþil çayýrlara koyunlar yayýldýðýnda hele güneþ de altýn ýþýklarýný cömertçe sunuyorsa, koyunlarý seyretmek babamýn zevkine zevk katardý. Sýrf koyunculuk yapmak için köyün merkezindeki dedemlerin evinden köye üççeyrek saatlik yerde bina kurup yerleþmiþ. Ben ve benden küçük iki kardeþim bu kýr evinde doðmuþuz.

         Nihayet serin bir Eylül sabahý gazellenip yerlere serilen yapraklarý çiðneyerek patika bir yoldan okula giderken yanýmda ablam vardý.  Ders baþlamýþtý okula vardýðýmýz zaman. Ablam beni sýnýfa býraktýðýný bugünkü gibi ansýrým. Evimiz köy merkezine uzak olsa bile köyle iliþkimiz vardý. Tarlalarýmýzýn bir kýsmý köy içindeydi. Ve bölgemizde yaylacýlýk olduðu için çocuklarýn çoðunu yakýndan tanýyordum.

         Sýnýfa girince yaþýtlarým hayretle baktýlar bana. Derse geç kalmýþtým ve okul açýlalý günler geçmiþti. Hayretleri bundandý büyük olasýlýkla. Daha önce birkaç kez gördüðüm bizim köylü, ortadan biraz uzun boylu, asýk süratli bir adam çocuklarýn baþýndaydý. O’na eðitmen dendiðini duyardým sadece. Eðitmen ne demekti haberim yoktu. Demek ki bu adam öðretmendi. Beni arkalarda bir sýraya oturttu.

         Kara tahtada “Koþ Kaya Koþ/ O kuþu tut okþa…”  sözlerini anýmsadýðým dört satýrlýk bir metin vardý. Öðrenciler sýrayla tahtaya kalkýyor kelimeleri iþaret parmaklarýnýn arasýnda göstererek okuyordu. Dikkat ettim tahtaya çýkmak için parmak kaldýrmak gerekiyordu. Ben de kaldýrdým parmaðýmý. Eðitmen, “Sen nasýl okuyacaksýn?” diyerek hayretini belirtti. Öðrendim dedim. Ve tahtada arkadaþlarým gibi okudum. Sadece bir hata yapmýþtým. Ders sonunda en iyi ikinci okuyan olduðum söylendi. Sevindim. Ýlk gün güzeldi okulda…

         Zannedersem bir hafta sürdü baþlangýcýn güzelliði. Amcamlarýn evi hemen okulun yakýnýndadýr. Öðle paydosunda amcamlara gider yemek yerdim. Ilýk bir gün öðlen paydos zili çaldý. Amcamlara koþtum. Hala durur, amcamlarýn evin önünde bir þeker elmasý var. Daha okula baþlamamýþ kuzenim için elma aðacýna salýncak kurmuþlar, kuzenim sallanýyordu. Durur muyum? Ben de sallandým birazcýk. Yemek derken zaman geçti. Dördüncü ders zili çaldý. Sýnýfa girdik.

         O yýllarda müzevir (arabozan) meþhurdu çocuklar arasýnda. Benim salýncakta sallandýðýmý gören müzevirci bir arkadaþ parmak kaldýrýp: “Öðretmenim, Ýbrahim salýncakta sallanýyordu!” dedi. Eðitmen-öðretmen sordu doðru mu diye. Evet. Ve ne olduysa o anda oldu. Sað yanaðýma güçlü bir Osmanlý tokadý aksetti. O güne kadar ne anne- babamdan, nede baþkalarýndan tokat yemiþtim. Aslýnda büyükleri dinleyen uyumlu bir çocuktum. Dünyam karardý. Hýçkýrarak aðladým uzun uzun.

         Eðitmende bir yýl okudum. 2-3 ve 4. Sýnýfta Köy Enstitülü çýkýþlý bir öðretmenim oldu. Bir kýz arkadaþýmýz gerçekten müzevirci ruh haleti vardý. Bir arkadaþýmýzý þikâyet etti. Öðretmenimiz müzevirci arkadaþýmýzý iyice sevdi(!) O yýllarda sevmenin cennetten çýktýðýna inanýlýrdý(!) Müzevirlik konusunda öðretmenimiz: “ Arkadaþýnýz bu davranýþýný sürdürürse büyüyüp evlendiðinde her duyduðunu kocasýna anlatýr. Küçük konular köy içinde kavgaya sebep olur…”  Eðitmenimi suçlayamam fazlaca. Pedagojik ve çocuk psikolojisi hakkýnda yeterli donanýmdan yoksundu.

         Son derste de gözyaþlarým dinmedi. Paydos ziliyle beraber eve dönerken hýçkýrýðým geçmemiþti. Muhatap olduðum þamar canýmý yakmýþtý ve salýncakta sallanmakla kimseye zararým olamadýðýný düþünüyordum çocuk kalbimle. Kararýmý verdim artýk okula girmeyecektim.

         Her gün evden çýkýyorum sabahleyin, yolu köyün karþýsýndaki ormanýn derinliklerine kýrýyorum. Sonbahar iþleri bir birisini kovalýyor köyde. Mýsýrlar kesilip taþýnýyor. Annemler, tahýl yýkýyor. Bir taraftan babam kýþ için odun hazýrlýðýnda. Kurutulan zahireleri su deðirmenin öðütme… Akþam yemeðinden sonra ev halký kendilerini yataklara yönelirdi. Kýrlar, ormanlar benim. Eve gün batarken okuldan dönüyorum(!) okulda neler yaptýn soran yok.

         Bulutlara komþu köyümüz. Kýþ çabuk geldi. Doða beyaz kürkünü giydi giymesine lakin bana özgürlük alaný kalmadý. Ormanlarda saklanamazdým. Karlý bir gün. Kara kara düþünceler içinde çýktým evden. Aklýma bir cin fikir geldi. Yarý karanlýk ahýrda saklanabilirim. Akþama doðru ahýrdan çýkýp soran olursa okuldan geliyorum der, o günüde öyle geçiririm düþüncesiyle ahýra girdim. Sabah yiyeceðini yemiþ olan sýðýrlar, manda ve öküzler geviþ getiriyordu. Akþama kadar bekledim. Hayvanlara akþam yiyeceðini veren ablam fark etmedi beni.

         Kýsa gün çabuk geçti. Bir ara dýþarý çýkayým derken kapý kapandý. Ýçerde hapis kaldým. Ümitsizce düþünürken gece oldu, yarý karanlýk ahýr zifiri karanlýða büründü. Yedi yaþýnda çocuk ne yapar!?      Baþladým aðlamaya. Ýki odalý tek katlý evimiz ahýra bitiþikti. Sesimi duyup beni odaya aldýlar. Akþam yemeðini yemiþ sofradan ayrýlýyorlardý. Ana yüreði! Yeni yumurtadan çýkmýþ civcivlerini kanatlarýnýn altýna alan anne tavuk gibi beni sarýp sarmaladý annem. Durumu anlatmýþ olmalýyým ki, okula gitmediðim anlaþýldý. Babam, “madem okumak istemiyorsun yarýn beraber keçileri otlatmak için ormana gideriz…” mealinde sözler etti.

         Annem ertesi günü baþöðretmene (okul müdürü) gidip durumu anlattý. Bir gün sonra babamla okula gittik. Arkadaþlarým bu kez yarý acýmalý, yarý alaycý bakýþlarla beni süzdüler.  Arka sýra beni bekliyordu. Yerime geçtim. Eðitmen- öðretmenimiz dikte yaptýrýp ayný gün deðerlendirir. Pekiyi-iyi-orta ve zayýf diye not takdir ederdi. Ben ve arka sýradaki arkadaþým sürekli zayýf alýrdýk. Sýnýfta baþarýlý arkadaþlar çoktu. Ýki haftalýk Þubat tatiline girerken üç adet zayýf vardý karnemde. Ev halkýna hayal kýrýklýðý yaþattým.

         Günler geçti ikinci dönemde de. Diktelerde yanlýþ bile olsa birkaç kelime bile yazamýyordum. Nisan baþlarýydý. Alfabeyi bitiriyorduk. Yeni bir gün yeni bir dikte yazdýrýyor eðitmen-öðretmenim. Adeta vahiy meleði bana Allah tarafýndan kendisine emredilen “yaz” emrini kulaðýma fýsýldýyordu. Dikteyi heceleyerek yazýverdiðimin ben de farkýnda deðildim! Öðretmenim defterimi kontrol ederken, “Yazarken kimseye baktýn mý?” diye sordu. Parmaklarýmla gözlerini kapatarak, biz çocuklarýn klasik yemin etme biçimiyle. “Ekmek gözümü tutsun ben yazdým” diye cevap verdim. Ýlk kez iyi yazýldý defterime.

         Çalýþkan öðrencileri ön sýralarda oturttururdu öðretmenimiz.  Bir hafta içinde önden ikinci sýrada yer edindim. Dünyalar benim olmuþtu. Nisan ayý gelmiþ kýrlar mor menekþeler, derelerin kenarlarý sarýpapatyalarla süslenmiþti. Meyve aðaçlarýnda tomurcuklar kabarmýþ, erikler çiçek açýyordu. Benim gönlümde de mayýs geldiðinde köyümüzün çayýrlarýný süsleyen gökkuþaðý renkleri kadar çeþitli renklere sahip çiçekler açýyordu. Okula koþarak gidiyordum. Eðitmenim de bana bakarken yüzü gülüyordu.

         Beþ sýnýflý ta 1930 yýlýnda açýlan köy okulumuzda büyük bir sýnýf vardý. Çarþamba günleri öðleden sonra ders yapýlmaz çeþitli etkinlikler yapýlýrdý. Ýþte o büyük sýnýfta tüm sýnýflar toplanmýþtýk bir Çarþamba öðleden sonrasý. Beni 2-3-4 sýnýfta okutan öðretmen saklanan bir nesneyi alkýþ seslerine göre bulmayý gerektiren bir oyun oynatýyordu. Her sýnýfýn birincisi çýkarýlýyordu saklanan nesneyi bulmak için. Sýra birinci sýnýfa geldi. Bugün gibi anýmsýyorum. Eðitmen-öðretmenimiz benim adýmý söyledi. Tabi mutlu oldum. Nereden nereye! Okuldan kaçan bir öðrenci sýnýf birincisi olmuþtu.