‘’yaþamak deðilse de þimdi

-karla aðarýrken yeryüzü

vakti dolmuþsa üþümenin ve söylemenin-

lüzumsuz ölmek benim de hakkým.’’(küçük Ýskender)

Bir düþü giyindim gecenin sefaletinin g/izini sürdüðüm yetmedi lakin.

Sözcüklerdi muhatabým, sevgili Nilgün ve tüm izafi tanrýlarý bir arabaya doldurandý kâinat aþký da azýða çeken düþlerin muadiliydim ve kýt kanaat seven insanlara asla öykünmedim týpký kendi yazdýðým öyküleri sandýðýmda saklayýp kendi öykülerime ben bile inanýrken.

Bir düþüm farz-ý muhal.

Gerçeksem ne mi deðiþecek görmediðim düþlerden örülü saçlarýma konan kelebekler mi günü uzatacak bir düþün de ta kendisi belki de yarý-zamanlý bir kelebeðimdir ben, Nilgün:

Ne bir günde sonlanan.

Ne de bir asýrlýk bir ömre denk düþen.

Yarý-zamanlý bir düþüm de ben günün yarýsý açýkgözlerim ve kalan yarýsý düþ gördüðüm hem muhatabým illa ki yalnýzlýk ve sefil kalemim her ardýç kuþunda kendimden bir þeyler bulduðum.

Herkes terk ediyor dünyayý iþte.

Herkes terk ediyor bedenini.

Beden dediðin ne ki rakamlarla sýrdaþ olan…

Kaç okka çeker sahi bedenim hele ki aðýrlýðýmý koymuþsam bir ömür oysaki tüy gibi hafif benim mavi iskeletim ve beyaz tenim ellerim ise dezenfektan maðduru bir et ve kemik yýðýný yüzümdeki maskeyi de saydýn mý, Nilgün…

Bir de sayamadýklarým aymazlýðý kalabalýðýn oysaki sosyal mesafe denen mefhumdan hala da alamamýþken aðzýmýzýn payýný…

-Pardon, kaç eksilteyim nüfustan?

-Bin kiþiyi düþ hesaptan hadi gel yuvarlak hesap yapalým þunu neresinden baksan yoðun bakýmdakilerle iki bini bulur mu sahi?

-O kadar ceset torbasý yok elimizde.

Düþler, Nilgün hani son zamanlarda görmediðim düþler týpký seni görmeden sevdiðim gibi insan düþlerini sever mi, Nilgün?

Ah, bir de kendime uzlaþsaydým ya: dur, þu maskeyi takayým da yüzüme iyi de rol yapma yeteneðimden hala yoksunum, Nilgün yoksa seni bu denli sever miydim?

‘’Her þeyi yazmýyorum, korkuyorum. Yazarsam çok daðýlacaðým gibi… Ve o tamamlama, anlamlanma arzusu…’’ (N. Marmara)

Aklýmdan geçeni sen yazmýþsýn bin yýl evvel oysaki bizler hala kundakta viyaklayan bebekleriz ve sesi ayyuka çýkmýþ bir gök taþýyýz oysaki gözlerimizden döküleni böyle algýlamýyor insanlar. Olsun. Allah biliyor ya…

Deforme olmuþ bir sözcük gibi geliyor yalnýzlýk belli ki esnekliðini kaybetmiþ bir kumaþ gibi ve mütemadiyen örüp o kýrýþýklýðýný yok etme arzusu ama ya ütü bozuluyor ya da yaðmur yaðýyor ve tüm ütü izlerini ve yalanlarýn izini siliyor Tanrý týpký bizim bizi sildiðimiz gibi.

Her þeyi yazmak mümkün olsa keþke, sevgili Nilgün ve herkesi sevip kucaklama arzusu: sanýrým yürek infilak eder ve yeryüzünde saklý tüm lügatler bir çað yangýný ile mahþeri çaðrýþtýrýrdý büyük olasýlýkla üstelik azýcýk þey yazdýðým halde uðulduyor kulaklarý dünyanýn elbet Saðýr Sultan da nihayetinde kulaklýk takmaya mecbur kaldý ve asla geçiþtirmiyorum duygularýmý ama bazýlarý var ki…

Efsunlanmýþ bir yürek benimki çoktan seferberlik ilan etmiþ bir tamah etmediklerim en çok da dünyanýn malýndan mülkünden pek de haz etmediðim yine de boynumun borcu olmalýydý para kazanmak ama cepten yemiþken özellikle çalýþtýðým dönemlerde kolay irtibata geçemedim hani insanlarla en azýndan öðrencilerimdi beni anlayan ve muhteþem bir etkileþim geliþtirdiðimiz.

Ben miydi onlara öðreten yoksa onlar mýydý bana çocuk kalmanýn keþfini sunan ve iþte o gün bu gündür derviþ yüreðimle salýnýyorum ve asla sahibi olmadýðým kredi kartýma bir limit de düþünmedim hani gerçi artý sonsuza meyletmiþ bir ruh olmanýn karþýlýðýný da bankada bulamayacaðýma göre…

Seçme hakkýmýz hiç mi yoktu yoksa biz seçtiðimize pek mi emindik elbet kimse celladýný ve acýyý kendi elleriyle seçmez ama… Ya, acýyla besleniyorsa varlýklarýmýz bazense acýnýn limit aþýmýnda aykýrý duygular taþkýnlara mahal verip aþký körükleyen özlemi bile gözümüz görmezken, sevgili Nilgün…

‘’… kimi zaman yaþamýn önerdiði ve geri býraktýrdýðý zenginliðin içinden seçimler yapmada özgürdür artýk insan, seçilmesi gereken kimi zaman bitimsiz bir acý olsa da…’’ (N. Marmara)

Belki de seçtiðimiz her acý önümüzde uzanan yolun da bir alýntýsý ve mahþerin öncüsü duygularla mukayese edemeyeceðimiz de bir yanýlgý ki en çok da insan kendine kanarken ve bu yüzden çevresindeki her insana da inanmayý seçmiþken ve iþte maneviyatýn sýcak varlýðý artýk kaç kat daha çýkacaksak acýlar.

Þükür vesilesi elbet.

Katýksýz hüzünle içli dýþlý…

‘’Üþümüþüm…

Düþlerimin üzeri açýktý, bendim.

Arzularýmsa çýplak, onlardým.

Düþler düþmüyor yakamdan.’’ (N. Marmara)

Oysaki bizler çoktan düþtük düþlerin gözünden ve ayrýntýlarda kaybolduk en çok da ayrýntýlarda mutlu olmayý becerdiðimiz…

Mutluyum an itibari ile üstelik kimsenin tahmin edemeyeceði kadar…