Ýçimde Büyüyen Þehir ve Sessizliðimin Haritasý

Her insan kendi içinde bir þehir taþýr; sokak sokak anýlarla örülmüþ, kimi köþesi gürültülü, kimi aralýðý sessiz… Bu yazý, benim içimde yürüdüðüm o sessiz þehrin izlerini taþýyor. Bazý cümleler, duvarlara yazýlmýþ itiraflar gibi, bazýlarý camdaki buðuda beliren çizimler gibi… Hepsi ben, hepsi yaþanmýþ, hepsi biraz eksik, biraz tamam. Belki senin içinde de böyle bir þehir vardýr; bu satýrlar sana da yol olur kim bilir.

Kýrýk Bir Kum Saati Gibi

Bu edebi deneme, içsel yolculuðumun haritasýný çizerken kelimelerle örülmüþ bir sessizlik þehrini keþfetmeye davet ediyor. Duygusal derinlik taþýyan modern bir yazý deneyimim. Hayat, elinden kaçýrdýðýn bir kum saati gibi. Her tanesi düþerken, zamaný yakalayamadýðýnýn farkýna varýrsýn. Oysa baþlarken, avuçlarýnýn dolu dolu olduðunu sanýrsýn. Ne büyük yanýlgý: zaman elle tutulmaz, sadece yaþanýr. Ýnsan bazen, kendisini alýp mutluluk diyarlarýna götürecek, bir rüzgârý bekler; deðiþimi getirecek, yönünü tayin edecek bir rüzgâr. Oysa fark etmez ki kendi içinde esmesi gereken fýrtýnadýr onu dönüþtürecek olan. Ve yollar... Çatallanýr, biter, baþlar, geri döner. Ama asla dümdüz deðildir. Her adýmda baþka bir "ben" çýkar karþýna. Kimi zaman yüzüne bakmak zor gelir, kimi zaman sarýlmak istersin. En uzun yolculuk kendi içine olan deðil midir zaten? Hayat dediðin, bir eski pusuladýr belki de; hep kuzeyi gösterir ama gitmek istediðin yer doðudur, bazen güney. O yüzden kaybolmak da bir tercihtir, yeter ki gözlerin açýk olsun.

Bir Gölgenin Ýçinde Yaþamak

Hayat bazen, sabah ýþýðýna yüzünü döndüðünde arkanda uzayan bir gölge gibi kalýr. Ne kadar ileriye yürürsen yürü, geçmiþin ayak izlerine takýlýr. Ýnsan, kendi gölgesinden kaçamaz; çünkü o, onunla birlikte yaþlanýr. Yalnýzlýk ve umut iç içe geçmiþti; týpký yüreðinde inþa edilmiþ örülü bir içsel þehir anlatýsý gibi… Her cümlede bir kiþisel deneyim, her satýrda geçmiþin yankýsý vardýr. Bazý günler hayat, rüzgârda savrulan bir kiraz çiçeðidir; dalýndan kopmuþ ama nereye konacaðýný bilemeyen. Güzel ama geçici... Hafif ama yönsüz... Ve bazen en büyük yolculuðun, havada bir an süren o süzülüþte saklýdýr. Ýnsan ruhu, kýrýk bir merceðe benzer. Iþýðý geçirirken her duyguyu bozar, her rengi daðýtýr. Sevgi kýrmýzý deðildir sadece, içinde morun hüznü, yeþilin umudu, siyahýn korkusu vardýr. Kimi zaman hayat, eski bir mektubun kenarýna iliþtirilmiþ bir not gibi hissedilir: “Unutma, seni sen yapan detaylar satýr aralarýndadýr.” Ama biz hep baþlýðý okur, mesajý unuturuz.

Ben Bu Gölgede Yaþadým

Ben hayatý sabah ýþýðýna doðru yürürken ardýmda uzayan bir gölgeyle tanýdým. Ne zaman ileri gitsem, geçmiþim ayak izlerime dolandý. Ýnsan, kendi gölgesini geçemezmiþ… Ama ben denedim. Her adýmda, kendimi yeniden çizdim asfalta; silik, ama inatçý. Bazý sabahlar rüyadan uyanmak deðil de rüyanýn içinde uyanmak gibi... Sanki hayat, rüzgârda savrulan bir kiraz çiçeði olmuþ da ben o esintide yönümü kaybetmiþim. Güzel þeyler dokunur oldu bana ama hiçbiri kalmadý avucumda. Kimi zaman düþündüm: belki de güzellik, geçiciliðindeydi. Benim içimde, kýrýk bir mercek var sanki. Dünyayý öyle görüyorum; sevgi net deðil, özlem bulanýk, umut parça parça… Ama yine de o ýþýktan vazgeçmedim. Çünkü renkler bozulsa da ýþýðýn kendisi hâlâ orada evet, içimde.

Bir gün, eski bir defterin arasýna sýkýþtýrýlmýþ bir not buldum: “Unutma, seni sen yapan satýr aralarýndaki kelimelerdir.” O günden beri suskunluklarýmý daha çok dinliyorum. Belki de hayat, kelimeler arasýnda deðil de suskunluklarýn içinde saklý. Ben bu gölgede yaþadým. Ama artýk anladým; güneþi arkamdan deðil, karþýmdan yürürsem gölge de önüme düþer. Ve ben, o gölgenin içine basmadan yürümeyi öðrendim. Ben içimde bir þehir taþýyorum sanýyorum. Kalbim eski bir sokak; taþlarý çatlamýþ, üzerinden çok hikâye geçmiþ. Her adýmýmda yankýlanan bir geçmiþ var duvarlarda. Pencereleri hep aralýk; kimse bakmýyor ama biri bakýyormuþ gibi, ben ise susuyorum. Ruhumda paslý bir tren garý var. Gidenlerin isimleri biletin arkasýna kazýnmýþ gibi: kimi vedalaþmadan gitmiþ, kimi gitmeden vedalaþmýþ. Beklemek, raylarýn kýpýrtýsýnda yankýlanýyor hâlâ. Ama ben artýk trenleri izlemekten çok, raylarýn nereye götürdüðünü merak ediyorum.

Bir de çocuk parký var içimde, çimenlerine basýlmamýþ. Salýncaklar rüzgârsýz; sanki çocukluðum hâlâ orada, beni bekliyor. Gitmeye korkuyorum… Çünkü zamanla sadece büyümedim, biraz da eksildim. Geceleri bu iç þehirde lambalar yanmaz. Kimi anýlar karanlýkta daha net görünür çünkü. Bazý duvarlara yazýlmýþ cümleler silikleþmemiþ: “Buradaydým.” Bir çocuðun, bir gencin, bir yalnýzýn imzasý gibi... Her biri benim elimden çýkmýþ, þimdi bana sessizce bakýyor. Ýçimde büyüyen bu þehir, bazen beni susturuyor. Ama ayný þehir, gün doðarken bir kuþ gibi de öttürüyor içimi. Çünkü her þehrin sabahý olur, her yýkýntýnýn altýndan çiçek çýkar. Ben de her sabah, içimde biraz daha yeþeriyorum.

Ýçimdeki Þehirde Yaðmur

Bugün o iç þehirde ince bir yaðmur baþladý. Gök gürültüsü yok, sadece gökten yavaþça düþen hatýralar var. Damlalar kaldýrým taþlarýna deðil, anýlarýmýn üzerine düþüyor. Islanmýyor gibiyim, ama içimde sýrýlsýklam bir çocuk oturuyor. O çocuðun gözlerinde kaybolmuþ bir salýncak var. Kendini ileri doðru býrakýrken geriye dönmekten baþka çaresi yok. Belki de büyümek, salýncaðý terk etmek deðil… Hâlâ o ileri-geri ritimde var olmaktýr. Kýrmýzý bir otobüs geçiyor içimde, camlarý buðulu. Ýçinde kimler var bilmiyorum ama hepsi tanýdýk. El sallamýyorum bu kez. Gitmelerin hikmeti kalmalarda gizliymiþ, ben yeni öðrendim. Ve bir kütüphane… Tozlu raflarýnda unuttuðum cümleler saklý. Kimini çocukken yazmýþým; o kadar saf, o kadar savunmasýz ki… Þimdi okusam aðlarým. Ama bazý kitaplar sadece hatýrlanmak ister, okunmak deðil. Ben de anýlarýmdan bazýlarýný açmadan saklýyorum. Yaðmur hâlâ yaðýyor. Ama bu yaðmur temizliyor içimi. Her damla, içimdeki bir kýrýðý yýkýyor, parlatýyor. Belki de bazý þehirler sadece yaðmurla konuþabilir. Ve ben suskunluklarýmý yaðmura çevirdim bugün.

Ýçimdeki Þehirde Bir Kahvehane

Ýçimde bir kahvehane var; tabelasý silinmiþ, ama her gelen onun adýný kendi hikâyesiyle yazýyor. Camýn arkasýnda yaþlý bir adam oturuyor hep ayný köþede, gözleri camda deðil, zamandadýr sanki. Ben her girdiðimde tanýyormuþ gibi baþýný sallar. Belki de yýllardýr içimde oturuyor, bana benzemek gibi bir huyu var. Masalardan birinde bir kadýn sessizce kahve içiyor evet, fincanda deðil, hatýralarda dökülmüþ gibi anýlarýný yudumluyor! Gözlerini her kapattýðýnda baþka bir mevsim geliyor kahveye; bazen çocukluk, bazen kýþ, bazen birini son kez görüþ. Bu kahvehanede konuþmalar çay buðusuna karýþýr, kelimeler yarým kalýr, suskunluk tamamlar cümleleri. O yüzden ben de sustum çoðu kez burada, çünkü bazý duygular anlatýlýnca eksilir. Duvarlarda çerçevesiz anýlar var. Kimisi gülümserken donmuþ, kimisi gidiþ anýnda... Ve köþedeki kitaplýktan hep ayný kitap düþer: kapaðý yýpranmýþ, içinde bir þiirin altý çizili:
"Bazý þehirler gitmek için deðil, kalmak için acýtýr insaný." Ben o kahvehaneye bugün oturmaya deðil, aynaya bakmaya geldim. Çünkü bazen içimizde bir sandalye vardýr, oturmam için... Ve ne zaman iç dünyama yolculuk etsem, o sandalyeye oturur, kendimle yeniden tanýþýrým. Bu anlamlý deneme yazýsý, yalnýzca bir iç hesaplaþma deðil, ayný zamanda kendine ayna tutmak isteyen herkes için bir duygusal çözümleme önerisidir. Hayata dair içsel notlar arayanlara bir durak, belki de bir çýkýþ kapýsýdýr, vesselam.

Mehmet Aluç