Eski bir Acem þairi:

“Ölüm adildir diyor.

Ayný haþmetle vurur þahý padiþahý.” Tesadüflere ne kadar da inanmazsam bile bazen öyle olaylara karþýlaþýyorum ki, þaþar kalýrým. Büyük amcamýn, büyük kýzýndan torunu benden bir yaþ büyük yeðenim iki hafta önce telefonla aradý beni:

         “Dayý, teyzem hasta biliyorsun. Hafta baþýnda Karasu’ya gideceðim. Sevim torunlara bakýyor. Birlikte gidelim. Gelir misin?” Yeðenim benden büyük olmasýna karþýn biraz da þaka olsun diye dayý diye hitap eder bana. Derince, adýnýn anlamýyla pek de güzel örtüþür konumu. Ülkemizin en çukur yerlerinden bir. Hava kirliliðinin had safhada olduðu bir yurt köþesi. Kýþ mevsiminde hasta olmamak ne mümkün. O günlerde üst solunum yollarýndan rahatsýzým. Ýlaç kullanýyorum. Ziyareti erteledik.

 Nihayet pazartesi hastamýzý ziyaret etmek kýsmet oldu. Ablam iki yýla yakýn hasta. Seksenlere merdiven dayamýþ. Organlarý iflas etmiþ. Ölüm meleði yakýnlarda dolaþýyor. Gerçi kimin ne zaman öleceðini sadece Allah bilir ya. Züleyha ablamýn her halinden günlerinin sayýlý olduðu belli…

          Konuþtuk, özlem giderdik… Almanya’da göçmen iþçi olarak çalýþmýþ eniþtemiz hayli yorgundu. Ziyaretin iyisi kýsa olandýr denir ya, biz hayli uzun kaldýk hasta evinde. Ara ara ablamýn yataðýna gittim. Kýsa kýsa sohbetler ettik. Helalleþip ziyaretimizi sonlandýrdýk. Salý günü erkenden bir telefonum yine çalmaya baþladý. Arayan yine yeðenimdi. Titrek bir sesle konuþuyordu.

         “Dayý, teyzem sabaha karþý hakkýn rahmetine kavuþmuþ…” Elbette üzüldük bu haber üzerine ailece. Bir taraftan da iç sesimle; ölüm bir kurtuluþtur. Uzun süre hastalýkla birlikte yaþamak. Hastahaneleri dolaþmak hem hasta hem bakýcý için ne kadar zor bir durumdur. Ablam ebediyen aramýzdan ayrýldý. Tek tesellimiz; hastamýzý son kez ziyaret edebilme ve de helalleþme güzelliðini yakalamamýzdý sevgili yeðenimle. Tesadüf buydu. Ayný günün gündüzünde helalleþ ve o günün ertesi sabaha doðru hastamýzýn Hakk’ýn rahmetine kavuþmasý. Ziyaretimizi bir gün erteleseydik niçin ihmalkâr davrandýk diye ah tüh edecektik…

Yetmiþli yýllarda, iç göçle köylerimizin boþalmasý sonucu; Ýstanbul, Bursa, Sakarya ve Kocaeli gibi illeri yurt edinen akrabalar Akyazý’da buluþtuk. Cenaze Çarþamba topraða verildi. Allah’tan güneþli bir gündü hava sýcaklýðýnýn altý dereceleri göstermesine karþýn. Ýnegöl’de oturan kardeþim ve yeðenim de gelmiþti ablamýza karþý son görevini yapmamýz için.

 Definden sonra kardeþimi Derince ’ye davet ettim. Yeðenimle birlikte konuðum oldular. Gecenin ilerleyen saatlerine kadar bol bol sohbet ettik. Þavþat’taki günlerimizden anlattýk. Kardeþimin çok hoþ bir öyküsü var. Temasý, birinci derecede benim ilgi alanýma destursuz girer bu öykünün. Bazý detaylarýný unutmuþtum. Hazýr buluþmuþken o ünlü öyküsünü bir kez daha anlatmasýný istedim…

         Kemal’in hoþ bir anlatým tekniði var. Baþladý anlatmaya:

         Eskiden bizim Þavþatlý bir adam kaðný arabasýyla ta Kars’a kadar gitmiþ. Bu olay, kýrklý yýllarda yaþanmýþ. II. dünya Savaþý’nýn en civcivli zamanlarýnda. Ülkemizde normal askerlik yapanlardan öte babam anlatýrdý; þimdi unuttum sayýsýný, kaç kurye gençler askere alýnmýþ. Hatýrlarsýn babam dokuz yüz otuz dokuz gitmiþ askere. Tam otuz altý ay askerlik yaptýðýný sen de duymuþsundur. O yýllarda köylerimizde kadýnlar dirlik yapmýþlar. Elde týrpan çayýr, tarla biçenler olmuþ…

         Kaðnýcýmýz, aksakallý, yoksulluktan beli bükülmüþ nur yüzlü bir ihtiyar… Güçlü, kuvvetli genç öküzleri var. Ýki gün ha babam, de babam diyerek iki güne varmýþ serhat þehrimiz Kars’a. Týrpan, dirgen, balta sapý, týrmýk benzeri tarým araçlarý biraz da cevizden oluþan mallarýný satar. Ýþlerini bitirir. Geceleri bir handa kalýr. Kaya tuzu ve birazda zahire alýp eþyalarýný arabasýna yerleþtirir. Son bir gece daha handa kalýp þafakla birlikte sýlasýna dönmektir amacý. Handa kalýrken öküzlerini hancýya teslim eder. Hayvanlar hanýn alt katýndaki ahýrda barýnýrlar. Bu mutat uygulama her gün ayný þekilde devam eder.

         Son gece, aksakallý amcamýz, hesabýný akþamleyin ödemiþtir zaten. Tan yeri aðarmadan uyanýr. Bir abdest alýr. Namaz vaktine kadar ne kadar yol alýrsam kardýr hesabý öküzlerin yanýna ahýra iner. Bir de ne görsün! Hayvanlarýn yattýðý yerde yeller esiyor! Hayvanlar buharlaþmýþ!

Köyümden bu kadar uzak bir yerde baþýna gelen bu felaketle yýkýlýr amcamýz! Etekleri tutuþur! Kaynar sular dökülür sanki baþýndan aþaðý.

         Bir dost arar umarsýzca. Uçan kuþtan medet bekler. Öküzleri onun can yoldaþýdýr. Tek taþýma aracýnýn yerli motorudur! Hayvan hýrsýzlarý birkaç gündür dört gözle bekleyip karanlýk emellerini gerçekleþtirmiþlerdir. Yer karasýnda ölüme çare yok sadece. Dert veren Mevla dermanýný da beraber yaratmýþtýr. Her problemin bir çözüm yolu vardýr elbette.

         Serinkanlýlýðý elden býrakmamak gerek. Sabah ola hayrola! Ezan sesi yükselmeye baþlar yakýndaki camiden. Müezzinin sesi güzeldir… Namaza ve kurtuluþa gelin, namaz uykudan hayýrlýdýr diye biraz da Karslý âþýklarýn türküleri ezgilerine yakýn bir sesle müminleri camiye davet etmektedir. Cemaatle namaz kýlmanýn evde kýlýnacak namaza güre yirmi yedi kat sevabý vardýr çünkü. Kim bilir hayvan hýrsýzý çetenin arkasýndaki güç de namaza gidip hýrsýzlýðýn duyulmamasý adýna el açýp Allah’a yalvaracaktýr… Bakalým yeni gün öküzlerini çalýnan amcamýza nasýl sürprizler getirecektir.

         Öykümüz devam edecek…