Yeni bir mektup yazmanýn zamaný geldi baba aslýnda konuþmak isteyeceðim ilk yoksa son kiþi misin, bunu da belleðimde yuvarlayýp duruyorum: týpký lafý aðzýmda geveleyip söz yine dönüp dolaþýp þahsýma gelirken.

Sözcükler un ufak, baba belki de mahremiyetin sorgulandýðý þu safsata dolu dünya gibi.

Hazýrlýksýz yakalandým sana zira eteðimdeki taþlarý defalarca dökmüþtüm. Yine ziyan dolu bir günün sarmalýnda geceye devrildiðim belki de sýradanlýk arz eden sýra dýþýlýðýn merkezi.

Kimliðin mi yoksa benim aczi yetim mi bunu mecbur kýlan sanýrým akla ziyan sözcük öbekleri aklýmýn kepenklerini bile yýkýp geçiyor sonra da sýðýndýðým þu sözcük deryasýnda tüm saflýðýmla saf tuttuðum yetmezmiþ gibi bir de sýrtýmdan býçaklanýyorum.

Söze nereden baþlasam ki… a, evet, güven kelimesinin içini deþip de yine içine harç konulan bir dolma gibi bir þeyleri ters yüz ettiðimiz. Doldur, doldur ve boþalt sonra da o boþluða nazire eden insanlarýn sessiz kimlikleri ya da cýmbýzla seçtikleri ve mimlendiðim cümleler…

Kime neyi nereden baþlayýp da anlatsam aslýnda metazori bir görev tanýmlamasý yapýyorlar sanki ben istemiþim gibi bu dünyanýn sunumunda rehavete kapýlýp da gerisin geri kaçtýðým o duygu harmaný.

Bu mektubun girizgâhý bu mu olmalýydý yoksa hiç mi olmamalýydý? Hem nasiplendiðim hem çöreklendiðim sonra da somurtup her inzivaya çekildiðimde ip cambazý gibi düþme ihtimaline duyduðum aþka yakýþýr bir þehvetle ölümü arzuladýðým.

Ne, yani, ölümü düþünmek bu kadar mý kaçkýnlýðýn rotasý ya da ömrünü heba edip tam da rahata ereceðine nail olduðunda?

Ölümsüz deðiliz ki hiç birimiz hem az sonra baþýma bir kalas düþmeyeceði ne malum zaten yeteri yýkým ve tahribat varken hem ruhta hem de þehri Ýstanbul’da? Yaþýyor olmamýz bile bir mucize üstelik.

Þimdi desem ki… o da dese ki: ‘’Ne var, yine?’’

Þimdi demesem ki ama deseler ki:

‘’E, yetti ama.’’

Bakar mýsýn, baba, mezarýnda bile rahat vermiyorum sana ya, ben ne yapayým? En azýndan yerini yurdunu bildin ve bu dünyanýn tüm kirlerinden ve kininden muafsýn.

Hele ki þu son on yýla bir baktým mý geniþ bir açýlýmla…

Ya da son beþ sene mi demeliydim?

Bu gün aðzýmdan kaçýrdým çok sevdiðim bir dostuma:

‘’Bak…’’dedim. Yine söz dolandý bana geldi.

‘’Sen de her þeyi üstüne alýnma. Hem alýþmadýn mý bunca sýfatla bu kadar içli dýþlý iken insanlar, varsýn bir sýfat daha eklensin isminin baþköþesine.’’

Kime ne diyeceðimi bilemez haldeyim bu yüzden yazmak iyi geliyor ya belki de hiç tanýþýklýðým olmamalýydý bunca laf cambazý yalnýzlýkla içli dýþlý iken.

Asla gocunmuyorum. Asla yargýlamýyorum lakin savcý ve hâkim atanma seanslarý sonrasýnda kendime yaptýðým telkin mahiyetinde üç beþ satýr karalamasam bil ki; senden daha fazla, çektiðim kabir azabý.

Hep derim de: ne gerek var ebedi ikametgâhýn korkutuculuðunu uzun uzadýya yordamaya hele ki bizler hepten bedenimiz içerisinde kabir azabýný yaþarken?

Ýyi kötü bedenlerimiz var ya da mükemmel olmasýný arzuladýðýmýz gel gör ki; bunu ruhumuz için dilemiyoruz. Ne meleðim ne þeytan lakin beþer olduðuma dair de þüphelerim var ve inanýlmaz kaygý doluyum.

Yaþýma nazire eden çýlgýnlýklarým oysaki nasýl da halis munis bir insaným-insandým desem daha doðru zira beni de kendilerine benzetmeye az kaldý.

Öðretiler, deðil mi baba?

Hani, özellikle namus bekçiliði yaptýðýn ergenlik dönemlerinden bana hala o sorgulamayý yapan birilerinin olduðu gerçeði-sanrýsý demek isterdim lakin her þey ve çoðu insan bu denli raydan çýkmýþken.

Ve sunulan görüntü:

‘’Biz arkadaþýz.’’

Muhtemel.

Ya da bana ne?

Ya, benden kimilerine ne, deme hakkým yok mu ya da hiç mi olmamalýydý?

Kereler…

Keþke’ler…

Söz dönüp dolaþýyor, maddi kaygýlarýn bile ayyuka çýkan týnýsýnda benim seçimlerime geliyor. Ya da mecburiyet babýndaki yol ayrýmlarým.

Dünümü asla gömemiyorum.

Günümle ilgili pek de olumlu bir geliþme yok.

Yarýnlar mý?

Bari sen sorma baba.

Kursaðýmda kalan mutluluk aslýnda kendimce mutlu iken hüznümün sorgulandýðý. Ne yani, kim koydu aðlamama þartý? Hem mutlu olmadýðým ne malum?

Sanýrým dünyevi hýrslar ya da perspektifi çoktan heba olmuþ arzular…

Barýþýk olduðum mu yoksa kavgalý olup kendime sunum yaptýðým her an mý?

Bir de buna dýþ etkenleri ekle.

Hani olur da gözü kayar insanýn ya da içten bir gülümsemeyi hediye edersin yanýndakilere belki de uzaðýnda duran bir yabancýya.

Aman, efendim, neymiþ?

Tabii ki herkes kendi ayarýný yapmadan ayarýný bozmaya kalkmýyor mu bir diðerinin?

Bu kadar korumacý ve gözetmen erbabý bir aileden geldi mi insan…

Yoksa gözümde fazla mý büyütüyorum onun bunun düþünce silsilesini?

Ne gam, baba. Hele ki söz dönüp dolaþýp bir baþkasýna geldi mi anýnda racon kesiyor söz birliði etmiþçesine kim ise yine tekil benliðime nazire edip de çoðunluk katsayýsýna eriþmiþken.

Zorda deðilim.

Zor zanaat olduðunu öðrendim aslýnda: neyin mi? Ýnsan gibi yaþayýp, insan gibi muamele edip de ayný oranda anlayýþ ve muamele görmenin ne zor olduðunu.

Beklentiler…

En sýkýcý olan da bu.

Nasýl da deðiþken. En baþta da senin benden beklediklerin ve ýþýk hýzýnda gittiðin.

Eh, ben de az deðilim hani: Iþýk hýzýnda büyüdüm, büyüdüm sonra da küçüldüm.

Komik aslýnda sanýrým en çok da kendi aptallýklarýma gülüyorum ve hala ayný aptallýklarý kurgulayýp farklý versiyonlarla vizyon bellediðim yanýlsama oranýnda yaþýyorum ve yaþatýyorum.

An itibariyle nasýl mutlu olduðumu hissediyor musun baba? Ýyi de bunu niye kimse görmüyor?

Yaþasýn, yeni bir gün deyip de baþladýðým þu boþluða binlerce düþünce ve duygu tohumu ektim. Bakalým ne zaman çürüyecekler ya da ne zaman solacaklar? Ne de olsa elimin de duygularýmýn da ayarý yok. Tohum, dedim de: epeydir çiçek almýyorum. Zaten en son çiçek aldýðým caným dostum da Hakkýn rahmetine kavuþtu ya.

Ben de baþka çiçekçiden alýrým zaten o kadýný gözüm hiç tutmamýþtý. Gözü mü kaldý ne? Çiçekleri gittim verdim ve ertesi gün kadýnýn cenazesi kalktý: kadýn dedimse de benim rahmetli komþum ama her nasýlsa aldýðým çiçekler dipdiri.

Nasýl da evrim geçirdiðim sana nasýl da malum olmuþtur, deðil mi?

Bana da pes doðrusu: orada bile rahat vermiyorum ya. Merak etme seni çok da özlemedim. Geride býraktýklarýn zaten beni yeteri kadar meþgul ediyor.

Ölümü kurguladýðým bir mektup da deðil bu. Bir ara fazla içli dýþlýydým ölü yazar ve þair kimlikleri ile. Þimdilerde sað olanlarýn yazýlarýný okumaya çalýþýyorum-zira devamýný getiremiyorum çoðu kitabýn.

Gören de yirmi dört saat hafýzlýyorum sanacak.

Caným istiyor ve alýyorum aklýma esen kitabý.

O adam, geçen gün uðradýðým son kitapçý: öylesine bezgin ve bedbin bir hali vardý ki hatta sorguladý beni günde kaç saat kitap okuyorum, diye.

Ýyi de ben ona soruyor muyum, kasasýna kaç lira para girdi, diye.

Güzel günlerdi mazimizin bazý zamanlarý. Öðretmenlikten emekli olsa da kopamamýþtýn çocuklardan ve kitaplardan hele ki okul dönüþü ara sýra uðradýðým o küçük kýrtasiye dükkânýmýz: þimdi yerinde yeller esiyor ne de olsa kentsel dönüþüm.

Sahi, insanlar da ruhsal dönüþüm sürecine tabi olsalar da þu potansiyel kirlilik ve nefret yerini kinetik mutluluða ve sevgiye býraksa.

Dedim ya; geç kalýnmýþ bir mektup belki de zamansýz lakin N.K.’ýn babasýna yazdýðý satýrlara rast gelince seni ne kadar ihmal ettiðim aklýma geldi.

Sanýrým Thomas Buddenbrook’un anlattýðý bir öykü:

Hiçbir baltaya sap olamayan parazit kardeþine anlattýðý…

Roman ya da öykünün içeriði deðil de burada söz konusu olan: sadece o kahraman ve beþeri özellikleri. Muhtemel kendimi eþleþtirdiðim ya da her zamanki gibi kendimi bir yerlerde konumlandýrma ihtiyacý hissetmem.

Olmasý gerekenler aslýnda yaþanmýþlýklarý mütemadiyen kýyasladýðým/ýz sonra da d/evrildiðimiz…

Belki de benim öyküm ya da bir diðerinin. Ýroni nasýl da düðümleniyor zaman zaman ve simgeler derken imgeleri koyuyoruz yaþanmýþlýklarýn yerine sözüm ona saklanacaðýz en arkaya týpký sözlüye kalkacak öðrencilerin sýnýfýn en arka sýrasýna kaymasý gibi.

Kayanlar.

Kaydýraðýmýz ise hep hayat.

Kocaman bir ironi. Kocaman bir balon ve derken ufacýk bir iðne sayesinde boþalan o hava. Yoksa hava attýðýmýzý sanýp da mý kaçýyor havamýz?

Dedim ya, dert deðil. Allah ne verdiyse þükretmek zaten mutluluk adýna dönendiðimiz þu kâinatta birincil kaide. Belki de bunu en çok senden duymak isterdim ya da hala ulaþamadýðým sevgili C.N. S.’dan.

Ulaþamadýðým ne çok insan.

Belki de ulaþýlmamak adýna benimdir kendimi hep geri plana attýðým. Sanýrým doðru vakti bekliyorum da bir türlü gelmiyor o doðru zaman.

Müptelasýyým pek çok þeyin lakin herkesten bir farkla:

Hiçbir maddi beklentim yok ki olmadý da bu güne kadar ve ne yazýk ki ilk hasar tespitinde suçlu bulunan yine benim aykýrý kimliðim.

Varlýk deyip de çýktýðým yolda, rast geldiðim hiçliðim: neyse ki muhatap olduðum o Ulvi Mercide böyle bir derdim yok. Merak etme, henüz kalan aklýmý korumakla mükellefim lakin uçmayý da seviyorum her ne kadar kendi kanatlarýmda hep bir aðýrlýk hissetsem de.

Kaydýraðýmdan bu gün de kaydým hem de inanýlmaz bir keyifle yine de bu keyfi almama vesile olanlara ilk etapta dudak bükmüþtüm.

Okumaný dilerdim tüm yazdýklarýmý.

Yoksa dilemez miydim?

Ya, seni özledim mi?

Býrak da bunun cevabý bende kalsýn.

Rahat uyu.