Ekim ayýnda Artvin’den Derince ’ye döndükten beri ocak ayýnýn ortalarýna kadar hemþeri derneðimize ancak üç kez uðrayabildim. Yýllar önce ortaokul son sýnýf birinci dönemde tam otuz beþ roman okumuþtum. Çalýkuþu’ndan Yýlanlarýn Öcü ’ne kadar elime hangi roman geçiyorsa bir ya da iki günde bitiriyordum. Geçtiðimiz günlerde de týpký ortaokul yýllarýndaki gibi ayný tempoda bir okuma dönemine girdim. Ýki haftada üç-dört kitap evime konuk oldu. Ýlçe halk kütüphanesinin yýllardýr deðiþmez müdavimiyim zaten. Bir taraftan da yazma hastalýðý derken derneði iyice boþladým. Böyle olmaz diyerek haftanýn bir gününü derneðe ayýrdým. Arkadaþlarla buluþup selamlaþma, yarenlik etmeden olmaz.

         Geçen hafta dernekteydim. Selamlaþma, birazcýk gazetelere göz atma derken sohbet baþladý. Üyelerimiz çoðunlukla emekli dostlar. Nasýl derler, “Gençler ümitle, yaþlýlar anýlarýyla yaþar.” Sohbetlerin þaþmaz konusu memleket sorunlarý öncelikle ve de anýlar. Sazý eline alan ne çok makbul çareler üretiyor ülke sorunlarýný çözmek; güzel günler görmek adýna. Saymakla bitmez. Tabi dillendirilen çareler dernek lokalinden ileriye gitmez!  Anýlara geldi sýra. Günün sohbetinin en ilginci, emekli komiser hemþerimizin aný öyküsüydü.

         Uzun boylu, daha kýrlaþmamýþ saçlarý, memleket aðzý deyiþle babayiðit bir adamdýr komiserimiz. Ýri siyah gözleri, kalýn kaþlarý, çýkýk elmacýk kemikleri ve uzun boyuyla komiserliðe yakýþan bir fiziðe sahiptir. Net cümleleri, sözlerinin arasýna tatlý, bazen de sinkaflý laflar katan hoþ sohbet bir deðerdir sevgili hemþehrimiz. Mehter Takýmý gibi iki ileri bir geri gündemden düþmeyen akaryakýt zamlar konuþulmaya baþladý. Komiserimiz:

         “Arkadaþlar, akaryakýtla ilgili baþýmdan geçen bir olayý anlatayým da bir dinleyin” Diye söze baþladý.

         “Askerden henüz dönmüþüm.  Ýþ arýyorum.  Elimde kapý gibi lise diplomam var. Lakin bir türlü iþ bulamýyorum. Daha askere gitmeden evlenmiþtim. “Yer demir gök bakýr.” Hangi kapýya baþvursam sonuç hüsran oluyor! Hani o yaþta bir sigara parasý bulamamak, baba eline bakmak ne acý. Polislik için müracaat ettim. O yýllarda ortaokul ve lise diplomasý olanlarý polis olarak göreve baþlatýyorlardý. Beklemek ne kadar zordur. Çeken bilir sadece.  Günler geçmiyordu bir türlü… Baþýnýzý fazla ayýrtmayayým.”

          Dinle oðlum, bak polislik nasýlmýþ…

          Sekiz-on arkadaþ can kulaðýyla dinliyoruz. Günlerden Pazar. Aramýzda genç bir polis arkadaþ da var. Komiserimiz ona takýlmadan edemiyor: Az önceki sözü çalýþan genç bir polis arkadaþa söyledi.

         “Günlerden bir gün muhtarýmýz ilçeden köye dönüyordu. Býyýk altýndan gülerken sigara dumanýndan sararmýþ diþleri parlýyordu.

         ‘Azmi, bir müjdem var sana. Bir kuzu kesmeye söz verirsen müjdemi söylerim…’

          Sanki gök açýldý benim için. Haberin müracaatýmla ilgili olduðu içime doðdu. Canýn sað olsun muhtar emmi. Söz olsun. Bir kuzu feda olsun sana… . Hele söyle, nedir haber. Muhtar Hasan Dayý,

          ‘Oðlum, müracaatýn kabul olmuþ. Polis oluyorsun. Geç kalmadan yarýn ilçeye git.’

         Dünya benim olmuþtu. Batmakta olan güneþin ýþýklarý birden altýn rengine dönüþtü. Sözü uzatmayayým fazla. Polis olduk. Ýlk görev yerim Samsun’du.

         Yetmiþli yýllarýn sonu rahmetli Bülent Ecevit baþbakan, hükümet ediyor. Arkadaþlar bilen bilir o yýllarý. Piyasadan günlük ihtiyaç mallarý çekildi(!) Sigaradan yemeklik yaðlara kadar birçok ihtiyaç malý karaborsaya düþtü. Kuyruklar uzadý. Bu arada anarþi azdý. Bazý günler kan gölüne dönüyordu sokaklar …

          Görevdeyim. Yanýmda kýdemli bir polis aðabey var. Bir yakýt istasyonunu yanýndan geçerken hararetli bir tartýþmaya tanýk olduk. Tartýþanlarýn yanýna yaklaþtýk. Bir vasýta sahibi ile yakýt istasyon sahibi tartýþýyordu. O yýllarda Dünya’da da akaryakýt sýkýntýsý var. Türkiye’de ise durum daha da kötüydü. Deposuna yeterli yakýt doldurabilen sürücüler gömüt bulmuþ insanlar gibi sevinirdi…

         Arabasýný yakýt pompasýnýn yanýna çekmiþ bir yolcu yakýt almak istiyor. Ýstasyon görevlisi beþ litreden fazla yakýt veremem diyor. Araç sahibi:

         ‘Ankara’dan geliyorum. Hastahaneden çýktýk. Eþim operasyon geçirdi. Rizeliyim. Çok az param var. Sizden beni Rize’ye götürecek kadar yakýt istiyorum.’ Deyip yerlere sarýlýyor. Ýstasyon görevlisi Nuh diyor peygamber demiyor. Olaya balýklama daldým. Arkadaþým fulla adamýn deposu, ben anlamam dedim…

         Depo fullendý. Parasýný ödedim. Rizelinin cebine söylemesi ayýp harçlýk koydum. Adamý yolcu ettik. Daireye geldik. Þakacý polis aðabey olayý olduðu gibi polis arkadaþlara anlattý. Arkadaþlara yayýldý haber. Çaylak bir polisim. Görevini aksatmadan yapmaya çalýþýyorum. Arkadaþlar þakalaþmaya baþladý benimle:

         ‘Artvinli polis, çok yardým sever bir arkadaþsýn. Arabama benzin dolduracaðým. Param da yok. Bir güzellik yap bana da. Atýver üç beþ bu gariban arkadaþýna…’

          Hele bazýlarý sýkma kendini fazla. Bir çorba parasý…” diyerek beni makaraya alýyorlardý. O kadar ciddi konuþuyorlardý ki, bazen cüzdanýma el atýyordum gönüllerini hoþ tutmak için. Neyse bu kez kalsýn, bir daha ki sefere deyip günü gün ediyorlardý. Gerçi þakaydý yaptýklarý ya... Kulaklarým kýzarmaya baþlayýnca ortalýk sakinleþiyordu. Günler geçti. Þakalarýn dozu düþtü.

          Bir gün nöbetçi arkadaþ, emniyet müdürünün beni makamýna çaðýrdýðýný söyledi. Baþýma kaynar sular döküldü. Çaylak polisten müdürümüz ne ister? Korka korka müdürün makamýna gittim. Kapýyý týklatýp içeri girdim.

         Kalbim güm güm atýyor. Acaba ne kabahat iþledim. Ýlk kez amirim beni çaðýrdý. Kendimi biraz toparladým. Bir selam çaktým. Ne göreyim arabasýna yakýt koydurduðum Rizeli vatandaþ müdürün yanýnda. Müdür sordu.

‘Oðlum bu adamý tanýyor musun?’

         Evet, müdürüm deyip, akaryakýt istasyonunda yaþadýðýmýz olayý bir bir anlattým. Ben anlattýkça müdürün yüzünde güller açýyordu. Heyecaným geçti. Bülbül gibi þakýyordum. Odanýn havasý iyice güzelleþti. Dolu beklerken tatlý bir nisan yaðmuru yaðmaya baþladý. Müdürüm ayaðý kalkýp yanýma geldi. Babacan tavrýyla kucakladý beni, yanaklarýmdan öptü. Anlatmaya baþladý:

          ‘Oðlum senin gibi altýn kalpli bir memurum olduðu için mutluyum… Sana üç maaþ ikramiye takdir ediyorum. Türk polisi budur iþte.’ Aylar önce muhtarýn müjdeli haberini duyduðumdaki sevinçten daha büyük bir sevinç yaþadým.

          Ýkramiye deðildi sevinç kaynaðým. Amirimin ruhumu fetheden sözleri ve Rizeli hemþerimin soylu davranýþý bana çifte sevinç yaþattý. Unutmadan söyleyeyim Rizeli hemþerim kendisine verdiðim parayý sundu bana. Kabul etmedim. Adam zorla koydu o parayý cebime.”

         Komiserimin öyküsünü çok beðendim. Yýllar önce yaþanan bu örnek olaya saygým nedeniyle dernek lokalinde dinlediklerimi virgülüne dokunmadan anlattým. Sadece, komiser hemþehrimin aðzýndan kaçýrdýðý sinkaflý laflarý es geçtim…

Ýbrahim Yýlmaz