Ölümü mimleyen bir yakarýþýn dýþ sesiyim: mazlum gölgelerin yaratýcýsý ve aymazlýðýnda sitemlerin, bir düþ zincirine bir yeni halka daha ekliyorum. Aklýmýn mavisinde yaslý satýrlar var bir o kadar boþ boðazlýðýn rehaveti ile içime çöreklenen piþmanlýk.

Anlat, diyen birileri var.

Anlatmýyorum lakin.

Anlatmam istenmiyor da kimi zaman ve ben bir koþu gidip gelip aklýmýn koridorlarýnda sahici sislerle örüyorum kelimeleri: bilgi daðarcýðýmda nice kýyým ve öfkelenmediðim zamanlarýn satýr aralýðý ve iþte bir kuþ daha düþüp ölüyor gözlerimin önünde.

Ritim belirsiz. Notalar zývanadan çýkmýþ.

Aþk maðduru insanlar izafiyet teorisini tartýþýyor ve Mehter Marþýyla dalýyorum sahneye.

Azýmsanmayacak bir hakkaniyetsiz ölçüp b/içiyor ruhumu ve akýþkan ruhlar duraðýnda esefle not alýyorum.

Amfinin en mutlu öðrencisiyim ve çýkmazlara henüz düþmediðim yýllar ve meyveler de asla hormonlu deðil.

Kilo kaybýndan ölen düþlerim yok ve ben de ölmüyorum sadece fazla havuç yemekten sararýyor gözlerim ve insan b/akýþlarýnda tedirginlik hissediyorum.

Uçurum denen mekânýn henüz teþrif etmediði ve babam ölüyor ama ölmezden önce hayallerime rest çekiyor mevsim.

Ölmeyeceðini umuyorum.

Öleceðim ise bir kehanet.

Ölümsüzlüðe þerh düþen martýlar henüz þehri istila etmemiþ ve bu kadar da kalabalýk deðil þehir ve mevsim tok gözlü bense tüm aç gözlülüðümle bilgileri emiyor ve içine çeken süngeri çok seviyorum bir izdiham bellediðim hayatýn akýþýnda gidiyorum sadece gidiyorum.

Künyemdeki isim yüreksiz bir serenatla aþký filan da içermiyor hani ve aþkýn kayýp kimliði aklýma dahi düþmüyor.

Tek hatýrladýðým inanýlmaz üþüdüðüm ve yaz ortasýnda kat katlarýmý giyip bir de ceketin düðmelerini ilikliyorum önden.

Hep öndeyim.

Öncüyüm.

Bilmiyorum da acýlarýn beni öncü yaptýðýný ve yapacaðýný asla da inanmýyorum kuyruklu yalanlara çünkü konuþtuðum kimse yok belki de aymazlýðýnda gösteriþli acýlarýn ben kendimle konuþmayý da reddediyorum.

Doðurgan olan ne ki?

Hastane koridorlarýna düþüp de yolum ve babamý son kez görüyorum.

Bir azamet ise farkýndalýk yüklendiðim elbet mevsimi fazlaca kibirli lakin benim için her gün kýþa dair bir serzeniþ elbette eklem yerleri henüz acýmýyor þiirlerimin ve ahenkli olan tek þey akýp giden zamanýn tereddütsüz yirmi dört saate denk düþtüðü.

Derken katlanýyor zaman.

Babam defnediliyor ve gün ç/aðlýyor derken kýrk sekiz saate çýkýyor günün rakýmý.

Bir uyruksa acýtan.

Bir kuyruksa b/asýlan.

Türeyen sessizlik hem de havsalaya sýðmayan ve keþfedilmemiþ o içsel yolculuk.

Damarlarýmdaki kan çekiliyor ve kuruyorum. Sulanmasý gereken bir bahçe var lakin çiçeklerin ölmesi umurumda deðil ve bir çiçek olduðumu da kimse haykýrmýyor yüzüme.

Deðiþken mizacýmýn týrnaklarýný geçirdiði sisli þehir ve þehir olmayý unutan nice þiir.

Coþkudan eser yok havada: havadan eser yok ruhumda: ruhumdan eser yok katlandýðým dünyada.

Bir dünya da eksik aslýnda artýk kaç dünya olmuþsam ve burcumun þaþýrttýðý bir eksendeyim.

Ýki görüyorum hayatý.

Ýkiliyorum da günü.

Ýkizler burcunun bir müridiyim madem ve ruhuma saplanan yýldýz parçacýklarý.

Hamt etmenin verdiði huzur lakin detaylarýn henüz nüksetmediði.

Mutluluða çelme takan kim ise ve kim ise yolumda duran: elbette hiç kimse ne de olsa üniversite diplomam pýrýl pýrýl parlýyor babamýn son resminin yanýnda adeta ona sesleniyor.

Mezuniyet törenimde yalnýzým. Babamsa bir morgun müdavimi olmuþ.

Bir yerleþke ise hayat henüz altýný açmadýðým bir kazan ve soðuk suyla yýkanýyor bedenler ve ruhlarý azat ediliyor.

Emeðin gücüne vakýf mýyým peki?

Ya, eriyen hücrelerim.

Ve ben hala havuç kemiriyorum týpký bir tavþan gibi ve nasýl da korkak aslýnda farkýna varamadýðým bir dünyanýn sahiplenmediði yaralý bir faniyim ve henüz kaderle diyalog geliþtiremediðim.

Kederin harf atladýðý.

Kaderin kedere takýlý kalmýþ bakýþý.

Ve perdeyi ardýna kadar açýyorum bir asýr sonra ne de olsa sözcüklerin yeþermesi için güneþe ihtiyacý var ve benim de yaþlarýmý biriktirmek adýna boþ bir kaba lakin aðlamýyorum artýk ve sürgün edildiðim hayatýn kýyýsýndan baka kalýyorum asýlý resme.

Beyaz yüzünde cinnetin ve daveti cennet bahçesinin.

Alarmý kuruyorum çünkü umutla tanýþýklýðým yeni olsa da biliyorum ki mazi hep baki kalacak lakin fýrfýrlý eteklerinde ömrün sadece dokunuyorum ama sadece yüreðime ve insanlarýn yüreðine dokunmayý ne çok sevdiðimi fark ediyorum artýk: en azýndan önümde uzanan hayata bir bir sunmak adýna düþ bahçemi ve sevebildiðim kadar da sevindirmekse insanlarý en azýndan kimselere yeni hayal kýrýklýðý yaþatmamak adýna elbet uðrayacaðým hayal kýrýklýklarýna direncimle sahip çýkabilmek de sadece benim elimde iken.