Ýlkokul 2. Sýnýf günlerimi anýmsýyorum.  Kitaplara ilgim o yýlda baþladý. 5 sýnýflý, yurdun en uzak topraklarýnda gökyüzüne yakýn bir köy okulunda okuyordum. Sýnýþýn tahta tarafýnda köþede bir dolap, içinde de birkaç adet kitap vardý ya da yoktu. Büyük puntolarla yazýlý ayýlarla ilgili bir kitap vermiþti öðretmenim bana. Sýnýfta dakikada en fazla kelime okudum diye. Bir gecede okudum o kitabý.

         Bu kez Sam Amca’nýn ülkesi ile ilgili bir kitaptý, dolaptan elime geçen kitap. Bu kitapta, köyümüzün kadýnlarýna benzemeyen baþý açýk güzel bir kadýn resmi vardý. Çocuklarýn bardaklarýna süt dolduruyordu bir sýnýfta…

         Öðretmenimiz dergi getirtti o yýl. Her hafta yeni dergiler gelirdi. Onlarý da bir ya da iki günde bitirirdim. Sene ortasýnda okulu bitirmiþ bir aðabey bana 5. Sýnýf Tarih kitabýný verdi. Tarih kitabýný masal kitaplarý hoþluðunda okuyordum.

         Bir gün okula erkenden gitmiþtim. Sýnýfta birkaç arkadaþým vardý. Okulun emektar hizmetlisi sobayý tutuþturmuþ, sobadan çatýr çatýr sesler yükseliyordu. Sobanýn yanýndaki sýrada oturup sesli sesli Atatürk ve Kurtuluþ Savaþ’ý ile ilgili sayfalarý coþkuyla okuyordum.

         Öðretmenimin, “Aferin, senin okuma sevgin beni çok mutlu ediyor!” Sözleri okuma zevkimi daha da bir kamçýladý. Tarih kitabýný birkaç kez okuduðumu anýmsýyorum. Yüce daðlarýn eteklerinde kurulmuþ 6 ay kýþ mevsimi yaþayan bir köy. Zengin sýnýf kitaplýðý bulmak uzak köylerde Etilerle ilgili gömüt bulmak kadar olasý deðildi.

         Trabzon Öðretmen Okulu’ndan yeni mezun olan büyük amcamýn oðlu Zeki Aðabeyimin tarih kitabýyla tanýþtýðýmda 4. sýnýftým. Osmanlý Ýmparatorluðu, Kurtuluþ Savaþý daha kapsamlý anlatýlýyordu elime geçen, gerçekten de kalýn Tarih kitabýnda. Özellikle Osmanlýlarýn yükseliþ dönemi savaþlarýný büyük bir coþkuyla okurdum. Sonu zaferle biten Niðbolu, Çaldýran, Mohaç savaþlarýnýn her evresini tekrar tekrar okur, þövenist duygularým doruk yapardý. II. Viyana dönüþü sonunda yaþanan savaþlarý kaybetmemizi okudukça da ruhumda tanýmsýz acýlar oluþuyordu.

         Tarih dersine, tarihi olaylara ilgim diyebilirim daha ilkokul yýllarýnda öykü, masal kitaplarý okurcasýna okuduðum tarih kitaplarýndan kaynaklanýyor diyebilirim. Serhat boylarýnda doðup büyümemin de etkisi var elbette tarihi olaylara olan ilgimin nedeni.

         93 Savaþý diye de adlandýrýlan 1877-78 Osmanlý-Rus Savaþý kaybedilince doðduðum topraklar Anayurttan koparýlmýþ. Köyümüz iþgale uðramýþ. Özellikle anneannem esaret yýllarýný hüzünlenerek anlatýrdý. Düþman askerleri köye girdiðinde köylülerimiz ormanlara gidip saklannýrmýþ. Gece karardýðýnda evlerine dönüp açlýk ve susuzluktan böðüren, meleyen hayvanlar yiyecek verirlermiþ.

         II. Viyana kuþatmasý hüsranla bitince bilindiði gibi Osmanlý devleti gerileme ve giderek yýkýlma dönemine girdi. Viyana bozgunu her Türkün kalbinde onulmaz acý býrakmýþtýr. 1699 Karlofça tarihimizde alýnlarýmýza yazýlan silinmez bir kara lekedir. Evet, XVIII. yy. baþlarýndan itibaren geri çekilme baþladý Avrupa içlerinden.

         Prut Savaþý öðrencilik yýllarýmýzda bizlere bir züðürt tesellisi olmuþtu. Baltacý’nýn, Katerina ile bir Prut gecesinde halvet olduðunu ve Ruslarý imha etmediði söylencesi dolaþýrdý Robinson çaðýný yaþadýðýmýz ilk gençlik yýllarýmýzda. Oysa kazýn ayaðýnýn öyle olmadýðýný daha sonraki yýllarda yine tarih kitaplarýnda okuduk.

         Osmanlý Ordusunda disiplin, savaþma isteði yeterli olmadýðý için Baltacý, Ruslarla görece iyi koþullarda antlaþma yapmýþ. Yeniçeriler disiplinsiz davranýþlar sergiliyormuþ. Kýrým Savaþý’ný müttefiklerle birlikte kazanmýþýz. Fakat parsayý batýlýlar toplamýþ bize de büyük bütçe açýðý kalmýþ. Adým adým balkanlar elimizden çýkmýþ. Kýrým kaybedilmiþ. Hele Balkan Savaþlarý Türk Tarihinde yaþanýlan bir büyük kara lekedir. Ve I. Dünya Savaþý ve çöküþ.

         Duyunu Umumiye 1881. Osmanlý maliyesi resmen iflas etmiþ. Yabancýlara, alacaklarýna karþýlýk ülkemizdeki birçok kalem mallarýmýzýn vergisini toplama hakký tanýnmýþ.

         Acýdýr. Plevne Müdafaasýnda Osman Paþa’nýn toplarý Alman malýdýr. I. Dünya Savaþý, Çanakkale Savunmamýzda da silahlarýmýz yabancý, Alman patentliydi. Batý sanayi devrini yakalamýþ. Fabrikalarýnda seri imalatlar yapmýþ. Bizler ise batýnýn mallarýna pazar durumuna gelmiþiz.

         Hasta adam diye niteledikleri Osmanlý’yý tarih sahnesinden silme aþamasýna kavuþmuþlar I. Dünya Savaþý sonundaki yengileri sonunda. Mondros, Sevr derken son vatan parçasýný aç kurtlar gibi parçalama yok etme faaliyetlerine baþlamýþlar. Yer yer iþgaller baþlamýþ.

         Uzun yýllar savaþlar yaþamýþ halkýmýz yorgun ve bitap düþmüþ. Öðretmen Okulu tarih öðretmenimiz Metin Altun’un þu sözü hala hafýzamda saklý:

         “Osmanlý Devleti I. Dünya Savaþý’na bir buçuk milyon ordu ile girmiþ. Savaþ sonunda elinde ancak çoðu yaralý yetmiþ bin asker kalmýþ.” Ülke ufuklarýný kara bulutlar kaplamýþ...

         Yakup Kadri, 1918 yýllarýný bir yazýsýnda þöyle betimliyor. “Paris’te idim. Savaþý kaybetmiþtik.  Türkler aþaðýlanýyordu her mekânda. Türk olduðumuzu söylemeye utanýyorduk! Yenilmiþ bir ulusun uzak yerlerdeki boynu bükük evladýydým. Yaþama sevincimizi kaybetmiþ, sonbaharda rüzgârlarýn önünde sürüklenen yapraklar gibi savrulmuþtuk.

         Gazetelerde þöyle bir haber gözüme takýldý. Anadolu’da bir paþa ortaya çýkmýþ batýlýlara kafa tutuyor. Halký, iþgallere karþý örgütlemeye çalýþýyor…”

          Çanakkale Zaferi’nin altýn baþlý komutanýydý O paþa. Mustafa Kemal Paþa. O’nun baþlattýðý akýma katýlmak için yurdumuza koþtuk. Destansý bir ateþ yakmýþtý. O ateþ tüm yurtseverlerin içini ýsýtýyordu…

Devam edecek…