‘’O, bir baþkasýdýr.

Ben, bir baþkasýdýr…’’(Alýntý)

Bir ödünse eðer kendimle alýp veremediðim ve paylaþmanýn izafiyet teorisi.

Düþ muadili bir iklimsem eðer g/özümün seðirdiði ve sað gözümü sol gözümden kýskanýrken…

Benlik bir kaygý ve açýlým sancýlý düþ muhafýzlarým var benim ve öykündüðüm ýsrarlý bir mutsuzluk: bekasý huzur olmalý, deyip de alabildiðince kendimi ýskaladýðým bir o kadar ýslýkladýðým hatýrþinas yüreðim…

Ne kindar ne isyankâr.

Ne izafi ne de alacalý bulacalý.

Sevmekten zarar gelmeyeceðine inandýðým ömrün kýyýya vuran tortusu ve dün mizaçlý ömrün ve gün yüzlü bir gölgeye olan tutkum belki de ötelediðim sancýlý bir eksende kim ise tarafýnca ötelendiðim…

Göðe serdiðim þiirler ve tanrýsal bir hiciv iken bonkörce sevdiðim izlekler ve her biri insan ve her birini yansýz ve tarafsýz, yüreðimde aðýrlarken…

Aðdalý söylemler ve kanatlý rüzgârýn kanattýðý bir amblemim ben belki de ve sözcük cumhuriyetinde kendime kurduðum düþ meclisi.

Ne iri kýyým adýmlar ne de alýmlý kadýnlar zikrediyor sadece sefasýný sürüyorum yalnýzlýðýn ve bil mukabil, deyip de iþin içinden çýkýyorum kendimce.

Satýrlarým muhafazalý.

Aþkýmýn sedasý ve sefasý cefayla ayný kaderi paylaþýyor ve ben açýk ara farkla öndeyim çünkü kaderin tek harfi aðýr geliyor yüreðime belki de iklimin havasýdýr aðýr olan ve iþte çalýnan o tek harf üstelik ayan beyan sýrýtýyor bana üstelik günün tepesinde oturan güneþ fýsýldarken ve kaný kaynarken insanlarýn…

Yakamoz bir çýðlýk ve öfkeli alfabe.

Son gayretle d/okunuyorum bilinmeze ve pekiþen iç sesi ýsrarla yineliyor:

‘’Kaderin deðil kederindir bu senin üstelik karþý koyma hakkýný evren ve Tanrý çoktan elinden almýþken ve de sen hala inatlaþýrken mutlu olmaya hakkýn olduðunu s/avunmam da baþlý baþýna bir saçmalýk.’’

Sürü psikolojisinden ýrak bir hayatta madem bahþedilen ve iþte hikâyem o gün baþladý…

Mutluluða konuþlu bir ön yargý benimki ve illa ki ilkemi sevgiden yana savundum derken düþ cambazlarý girdi hayatýma ve o uzun tahta bacaklarý ile her satýr baþýnda nöbet tuttular ömür boyu.

Kimi zaman babamdý izin vermeyen.

Kimi zaman atam belki de kardeþim ya da en uzaðýmdaki üstelik yakýn addedilen bir düþ tam da gerçek olacakken.

Yaban domuzlarý inmiþti þehre ki kýyametin eþiðinde bir þehir istilasý. Oysaki ben ne þehir sakiniydim ne de ahvalim kabullenmiþti varlýðýmý ve ufacýk boyuma bakmadan kucakladým dünyayý ve henüz rehavetle ve ihanetle tanýþmadýðým bir dönem.

Yakýnýmdakiler nasýl da uzaktý ve uzaðýmda kim varsa kocaman bir artý parantez açtým üstelik henüz dip not düþmediðim ve þiir yazmadýðým zamanlar. Sahi mevsimlerden neydi de kovulduðum her aðaç dalý bana bir hain gözüyle bakýyordu?

Ýçimdeki istila elbette inzivaya çekilmenin zamaný çoktan gelmiþti.

Ya ruhen göç edecektim ya da bedenen terk edecektim evreni lakin Yaratan henüz gitmem için erken olduðunu beyan etti ve sallantýda geçen ömrümün seyri de deðiþti ansýzýn.

Mutluluða bir selam verecektim bir de þapka çýkaracaktým. Sahi, mutlu muydum? Derken yolumun kesiþtiði þair: öyle ya, o da fýsýldamýþtý bir zamanlar ya da sesi neden sonra duyulacaktý da bunu beklemeye teþebbüs dahi etmedi:

‘’Mutluydum: bu bir cüret! Küçük sürünün içkin yolculuðunda yetkeyi silmenin kývancýyla, korunaklýlýðýn ince güveninde konaklýyordum.’’ (N. Marmara)

Yalnýzlýðýn duvarlarý belki de duvara çarpan top gibi yalpalýyorum ve ayaklarýmla açtýðým parantezlere yýðýnla duygu týkýyorum bir o kadar evren týkýyor laflarý aðzýma üstelik kendimi bildim bileli…

Ýlkeli bir babanýn çocuðu olmak ve öðretilerin sizi boðduðu derken sevginin yüksek sesle telaffuz edildiðinde yanlýþ anlamlar yüklendiði…

Sahi, kaç kere söylemiþtim babama onu çok sevdiðimi?

Ya da babam kaç kere söylemiþti çok sevdiðini?

Hangi kabullenmiþlik ise peyda olan ya da sancýlandýðýnýz hangi gerçek ki mutluluk size asla reva g/örülmüyor.

Geceye kaþ göz çiziyorum çünkü aynaya bakmak istemiyorum ne de olsa kendini beðenmiþ bir insan olmaktan ömür boyu haz etmedim bu yüzden beðendiðim insanlara da açýk açýk söyledim içimden geçenleri ve iþte en baþtan kaybetmeye mahkûm edilmiþtim üstelik kendim tarafýndan.

Günü b/öldüm yine sonra ahenkle aðladým ve yetmedi.

Aðdalý gün ýþýðýna taziyelerimi sundum ve kurdum içimdeki saati ta ki gün devinip de gecede açýlan o muazzam eþikten geçip de kapýdan içeri girdiðimde bir baktým ki baþýmdan konfetiler yaðýyor yoksa aðlayan yýldýzlarýn kýrpýk kuyruklarýndaki yýldýz tozu muydu da üstüme baþýma bulaþan yetmedi toz kondurmadýðým yetmedi tozlu yollarý gidip gelirken bir de üstüm baþým tebeþir tozuna bulanmýþken…

Hayatýmýn en þaþalý mutluluðunu yaþadýðým o günler elbette öðrenciliðimin peþi sýra öðretmenlikten nemalanýp çocuk kalmayý ve çocuklarla çocuk olmayý en güzel ben becerirken…

Belki de bu yüzden ruhsal döngümde hala çocuk mizaçlý kalmayý baþarýyor ve yeri geldi mi þen kahkahalar atabilmekteyim gerçi yazdýklarýmdan yansýyan bu hüzünlü ve d/okunaklý cümleler genelde efkarý çaðrýþtýrsa da ne zamanki doðru frekansta iç sesim bütünleþsin kainatla kimseler de tahmin edemez hani yeri geldi mi  nasýl matrak ve neþeli olduðu mu…

Sevgili Nilgün’ün de vurguladýðý üzere ve evet, ben de yeri geldi mi nasýl da mutluyum üstelik buna cesurca cüret edebilmiþken yine de uzun soluklu bir mutluluk olmasýna izin yok ve koþullarýn saðlamasýnda ben koþut filan da sunmuyorum sadece sýnýrlarýmý çiziyorum bazen sýnýr ihlali yapýp kendime de dokunup sevecekken…

Miadý dolmamýþken öfkenin ve nefretin ve duyulan sevgisizliðe rest çekmenin amblemi belki de kendi halinde yaþayýp üç beþ satýr karalamak hem de sevgisizliðe inat telaþla sevdiðim bir evren ve nemalandýðým insan izlekleri ve yansýyaný yansýtamamanýn verdiði boþlukla bana biçilen deðeri ya da deðersizliði hala net olarak algýlayamamam…

Yine de çýlgýnca sever ve umut ederken ve hala sorumun doðu þýkkýný bulamamanýn verdiði þaþkýnla fink attýðým patavatsýz ve kaygan zemin…

‘’Arýnalým, arýnalým artýk yozluklardan, þu densiz yeryüzünün çirkefinden:

Sevgi yazgýsýyla elbet.’’ (Nilgün Marmara)

Çok mu geç sahiden en azýndan kendim için gerçek olmasýný dilediðim bunca hayal adýna yanýp tutuþurken ve de sevdiðim tüm insanlar adýna…